Orpg. Lina & Michelle!

Jace
Ik werd hard tegen de grond gehouden. 'Arm jochie. Mishandeld door zijn pappie.' zei hij grijnzend. Hij trok een van de rotjes uit mijn zak. Lachend trok hij mijn broek een beetje opzij en duwde het ding erin. Ik slikte, ik probeerde iets te zeggen maar zijn andere hand zat voor mijn mond. Het lontje stak er nog uit. Hij streelde langs mijn kaak. Ik wist hoe hij het bedoelde. Spottend. Hij wilde laten zien dat hij alles met me kon doen. Hij pakte een mes uit de keukenla terwijl hij me met een voet tegen de grond hield.

Toen er na een paar minuten nog niemand open deed, liep Mia via de achtertuin. Hierbij hoopte ze dat de achterdeur open zou zijn. En gelukkig was hij dat. Ze opende de deur en liep snel door de woonkamer heen om de buisjes op te zoeken. Bij de keuken aan gekomen te zijn, stond ze stijfstil. Het beeld beviel haar helemaal niet. Jace op de grond en Vinn die hem met zijn voet tegen de grond aan hield en een mes in zijn handpalm had. ''Wat is hier aan de hand?!'' vroeg ze onthutst en greep het mes uit Vinn's handen.

Jace
Ik voelde de voet nog steeds op mijn ribben drukken en ik kon niet opstaan. Ik durfde niets te zeggen, ik voelde me nogal vernederd. 'Hij probeerde me weer aan te vallen.' hoorde ik Vinn zeggen. Met grote ogen keek ik naar hem. Ik had helemaal niets geprobeerd. 'Ik heb het mes van hem afgepakt en hem tegen de grond geduwd.' voegde hij er met een onschuldig gezicht aan toe. Deze jongen was ongelofelijk. Hij leek niet eens in overweging te nemen om van me af te gaan.

Mia luisterde naar Vinn waarna ze haar blik naar Jace wierp, als een soort van vraag of dat wel klopte. Maar aan zijn gezicht te zien was hij niet van plan om iets te zeggen. En om eerlijk te zijn kwam dat voor haar over alsof Vinn eerlijk was geweest. ''Jace...'' zei ze wat teleurgesteld en zuchtte. Ze legde het mes terug in de la en haalde Vinn zijn voet weg bij de ribben van Jace. ''Kan ik dan niet eens meer weg zonder dat jullie de boel hier afbreken?''

Jace
Ik zag haar blik. Ik wist dat ze mij de schuld gaf. Ze nam meteen aan dat de andere jongen de waarheid sprak. Ik kwam voorzichtig overeind en trok het rotje uit mijn broek. Ik had geluk gehad dat ze op was komen dagen, anders had Vinn hem misschien afgestoken. Maar ik had het ook wel verdiend. Langzaam kwam ik overeind, wat best pijnlijk was. Alsof ik in mijn toestand Vinn ooit aan zou vallen. De andere jongen stak een aardig stuk boven me uit en hij had tenminste spieren. Ik snapte niet waarom Mia hem geloofde, maar ik zei maar niets. Anders zou ik Vinn alleen maar bozer maken. 'Hij heeft problemen met zijn woede denk ik.' zei Vinn. Wat kon die jongen liegen, dacht ik alleen maar.

Het rotje dat Jace uit zijn broek haalde ontging haar niet en ze vroeg zich gelijk af waarom hij die daar in had zitten. Maar net wanneer ze ernaar wou vragen begon Vinn met praten. ''Dat wist ik al,'' zei Mia een beetje beteuterd en leunde met haar rug tegen een kastje aan. Waarom praatte Jace niet? Voelde hij zich er dan weer zo schuldig over dat hij niets durfde te zeggen, of lag het anders? Ze wist echt niet wat ze ermee aan moest. Maar als het zo door zou gaan, moest het echt eens stoppen tussen Jace en haar. Hij kon inderdaad zijn woede niet beheersen en dat zou alleen maar problemen opleveren. ''Hoe gaat het met je borst?'' vroeg ze om een wending aan het onderwerp te geven. Het rotje was ze allang weer vergeten.

Jace
Ik draaide mijn hoofd van haar weg. Ze geloofde die leugenaar zo. Ik was bang dat ze alleen maar boos op me zou worden als ik haar de waarheid zou vertellen. 'Het gaat goed, maar ik lust wel wat bloed eigenlijk. Je zou hem vast kunnen maken tot je terug bent..' zei de jongen zacht en ik had het nare gevoel dat zijn gezicht even overtuigend zou zijn als zijn zogenaamd onzekere stem. Ik zat nog steeds op de grond. Ik hoopte echt dat Mia dat niet toe zou laten. Het was ontzettend verdacht, maar zijn blik en leugens schenen overtuigend genoeg te zijn.

''Vast maken? Dat gaat niet gebeuren. Hij gaat maar met me mee dan.'' zei Mia bedenkelijk en vond het eigenlijk wel een goed plan. Dan zou hij ook wat bloed kunnen nemen en zou hij misschien wat minder agressief zijn. Ze keek weer naar beneden, naar Jace. Wat was er toch met hem?

Jace
Ik was blij dat ze me niet vast liet binden, dat was wel het laatste wat ik wilde. Dan zou Vinn me echt afmaken. Niet dat ik me los wel tegen hem kon verdedigen. 'Waarom zou ik hem in godsnaam aanvallen?' vroeg ik zachtjes. Ik wist niet eens zeker of ze me gehoord hadden. Ik hoopte in ieder geval dat Vinn niets gehoord had. Ik wist dat als we alleen waren ik eraan ging. Ik zag het aan de manier waarop hij naar me keek. Heel anders dan die schijnheilige blik naar Mia.

Mia keek op van de stem van Jace en liet de woorden langzaam in zich bezinken. Waarom hij hem in godsnaam zou aanvallen? Die vraag was niet heel moeilijk te beantwoorden. ''Voor bloed misschien? Heb je bij mij toch ook gedaan.'' zei ze met een tikkeltje boosheid erin. Ze keek even naar Vinn die nog steeds diezelfde blik in zijn ogen had. Ze ging voor Jace staan en stak haar hand naar hem uit. Hij moest maar gewoon mee, dan kon er niets gebeuren.

Jace
Ik hoorde haar boze beschuldigende toon en ik kneep mijn ogen even dicht. Daar had ik niet eens aan gedacht. Ze haalde mijn aanval op haar er ook bij. Ik wist dat ze boos op me was. Ik opende mijn ogen weer en ik ging staan, me niet volledig uitrekkend. Toen ik Vince naar me voelde kijken sloeg ik mijn ogen neer. Ze geloofde me niet. Ze geloofde alleen Vince. Ik liep voorzichtig langs hem toen ik hard de grond raakte. Hij had me laten vallen. Ik voelde zijn sterke armen die me snel weer overeind zetten en me zogenaamd behulpzaam afklopten. 'Pas een beetje op jezelf.' zei hij op zijn schijnheilige toon.

Mia knabbelde op haar onderlip en zuchtte weer eens. De dag verliep nu al niet zoals zij het wilde, en ze had zo'n gevoel dat het alleen nog maar erger ging worden. Ze keek om naar de grond toen ze abrupt een knal hoorde en zag vervolgens dat Vinn hem op pakte en hem afklopte. Ze keek een beetje vreemd naar Vinn die gewoon aardig tegen hem deed. ''Ga jij nou maar weer liggen. Dat is het beste, zometeen val je nog flauw ofzo.'' zei ze wat bezorgd en keek toen even naar het verband. Het kon maar zo zijn dat hij zich wat stoer voor hield en zogenaamd deed dat er niets aan de hand was, en dat het goed ging. Ze pakte zacht Jace's arm vast en trok hem voorzichtig mee naar de deur terwijl ze onderweg de buisjes pakte.

Jace
Ik voelde haar arm rond mijn arm en het deed best wel pijn. Het was dezelfde arm waaraan Vince me zo ruw naar de keuken had getrokken. Ik wilde helemaal niet mee met haar. Ik had vannacht niet eens lekker geslapen en had overal pijn. En zij sleepte me gewoon mee om te gaan jagen. Ik kreeg het idee dat Vince niet zoveel pijn had, aangezien hij er geen enkele moeite mee had om me aan te vallen. En me vervolgens ruw af te kloppen waar hij blauwe plekken had gezien. Ik wist dat ik het niet makkelijk ging krijgen met hem. Zeker als Mia me niet geloofde.

Mia keek naar zijn gezicht en zag het wat weg trekken. Verbaasd haalde ze haar hand weer weg en opende de deur. ''Sorry.'' zei ze zacht waarna ze naar buiten liep. Hij was nu vast niet sterk genoeg om te gaan jagen, en daarom zou zij alles maar doen. Ze had dan op dat moment toch niet veel aan hem. ''Kan je nog wel lopen?'' vroeg ze maar keek hem daarbij niet aan. Haar blik stond strak naar voren en ze bleef doorlopen naar het bos.

Jace
Ik voelde opeens dat ze me losliet. Geweldig, dus je kon het nog aan me zien ook. Ik hoorde de vraag, maar ze keek gewoon strak voor zich uit. Ik had zin om boos op haar te worden, te schreeuwen dat ik dat niet kon, dat het kwam door haar geweldige vriendje. Maar in plaats daarvan zei ik weer niets. Te bang dat ze boos op me zou worden, me alleen achter zou laten. Ik wilde dat ik dood was op dit moment, ik begon Mia steeds meer te haten.

Mia slaakte een diepe zucht toen ze geen reactie van hem kreeg en liet haar ogen weer op 'm vallen. ''Waarom doe je nou zo? Ik doe m'n best om normaal tegen je te doen terwijl ik eigenlijk boos op je hoor te zijn. Maar dat kan ik niet omdat je daarvoor te veel voor me betekent.'' zei ze oprecht en keek hem kort in zijn ogen aan. Daarna wende ze haar blik weer af en liep rechtdoor.

Jace
Ik beet op mijn lip en ik keek even naar de grond. Wat verwachtte ze nou van me? Ze wilde me niet eens geloven. Vinn had me veel pijn gedaan en toch kwam ze voor hem op. Ik wilde niet eens mee. Maar aangezien zij dacht dat ik wel kon lopen fluisterde ik maar zacht ja. Ik hoopte dat ze me niet meer aan probeerde te kijken, het maakte me boos en verdrietig. Bovendien was er een kleine kans dat ik straks weer ging huilen of zoiets. En dat zou haar alleen bozer maken. Ik had volgens mij nog geluk gehad, maar in mijn ogen was het heel goed mogelijk dat ik straks een klap kreeg.

Pissig keek Mia voor zich uit na nog geen reactie gehoord te hebben. Laat dan ook maar zitten. Ze had niet eens meer zin om er aandacht aan te besteden. Als hij zo wou doen, best. Dan moest hij het maar zelf weten. Ze liep het bos in en keek behendig heen en weer. De dieren kon ze ontzettend goed ruiken. Ze waren dichtbij, dat ook. Sluipend besprong ze een hert dat verschenen uit een stuk met veel bomen en zoog hem leeg. Het overige bloed liet ze in een buisje glijden en maakte hem erna dicht.

Jace
Ik zag hoe chagrijnig ze keek. Wat was haar probleem nou? Wilde ze liever dat ik dat niet meer kon? Ik twijfelde of ik weg moest lopen. Ik snapte er echt helemaal niets van. Al die tijd was ze lief voor me en nu zorgde ze alleen maar dat ik me vreselijk voelde. Waarom was ik zo dom geweest om mee te gaan? Geloofde ik nou echt dat er iemand om mij gaf en me wilde helpen? Nee. Ik was altijd alleen geweest, zou dat ook altijd blijven. Ik was verdoemd. Ik schopte tegen een steen die een klein konijntje een paar meter verderop liet schrikken.

Zo ging Mia steeds door totdat alle buisjes gevuld waren met bloed. Daarna stapte ze weer terug naar Jace die op het moment tegen een steen aan trapte. Ze begreep die jongen echt niet meer. Ze dacht dat hij zou kunnen veranderen. Veranderen in het beheersen van zijn woede. Maar om toe te geven dacht ze niet dat hij daar toe in staat was. Ze liep langs hem heen en wandelde traag terug richting huis.

Jace
Ik keek naar haar, ik was aardig gefrustreerd. Ze liep gewoon langs me zonder iets te zeggen. Goed, als ze me zo ging behandelen. Ik bleef op dezelfde plek staan, met mijn handen in mijn zakken en mijn hoofd lichtjes voorover gebogen. Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik nadacht over wat ik moest doen. Haar achternalopen ging ik in ieder geval niet. Wat had ik haar misdaan? Het was allemaal fout gegaan door Vinn. Ik kneep mijn handen tot vuisten en mijn nagels drukten op mijn bleke huid. Ik wilde dat ik hem gewoon had genegeerd terwijl ik haar kuste.

Na enkele minuten gelopen te hebben fronste Mia haar wenkbrauwen. Hij was helemaal niet met haar meegelopen. Geirriteerd liep ze dezelfde weg terug en zag hem in de verte met zijn handen in zijn broekzakken staan. ''Waarom blijf je staan?'' vroeg ze niet snappend. Dit was de eerste keer dat ze moeite had om hem aan te kijken. Ze wilde gewoonweg niet geloven dat hij zo was. Dat het wel leek alsof ze niets meer voor hem was.

Jace
'Waarom loop je langs me of ik niet besta?' vroeg ik haar, in plaats van haar vraag te beantwoorden. Ze deed nu alsof het allemaal mijn schuld was. Natuurlijk liep ik niet mee als ze me compleet negeerde. Ze behandelde me al de hele tijd alsof ik niet bestond. Ze liet me op de vloer slapen, ze nam me mee zonder mijn lichamelijke toestand in gedachten te nemen, negeerde me en was steeds boos op me. Ik voelde me er echt boos over.

''Omdat je toch niets zegt. Dan lijkt het inderdaad of je niet bestaat.'' mompelde ze en keek hem menend aan. Wanneer hij niets zei, kon ze toch beter ook niets zeggen. Dan was het eigenlijk meer dat hij vond dat zij niet bestond. Zij werd genegeerd, hij niet. Zij antwoorde tenminste wanneer hij haar iets vroeg of een opmerking over iets maakte.

Jace
Ik draaide me om en ik keek haar met licht dichtgeknepen ogen boos aan. 'Ik zei dat ik nog kon lopen. Niet dat het je wat uitmaakte natuurlijk.' siste ik tegen haar. Ik draaide me om en ik begon weg te lopen. Dat was een slecht idee geweest. Ik liep al best moeilijk en ik kon dus ook niet gaan rennen als het nodig was. Ze had niet eens genoeg op me gelet om op te merken dat ik veel pijn had. Het enige wat haar nog uitmaakte was die leugenaar, Vinn. Ik wilde hem het liefst afmaken, maar ik wist zelf ook wel dat ik het niet moest doen. Bovendien zou ik hopeloos verliezen.