Orpg. Lina & Michelle!

De boze blik in zijn ogen was niet te harden, en ze werd er tenslotte zelf ook alleen maar bozer van. Toen hij zich zomaar van haar wegdraaide kon ze er echt niet meer tegen. ''Heb het lef niet om van me weg te lopen!'' riep ze en trok haar wenkbrauwen op terwijl ze nog even bleef staan. Ze wist niet hoe groot de kans was dat hij door zou lopen of terug zou gaan. ''Wat maakt me niet uit? Als jij zegt dat je kan lopen, dan kan je dat toch? Ik weet ook wel dat je pijn hebt hoor. Maar jij vindt het toch niet fijn wanneer ik je help. Ik kan niets goed doen bij jou.''

Jace
Ik hoorde hoe boos ze op me was en ik bleef stil staan, maar ik draaide me niet om en ik liep niet terug. Ik was echt heel bang voor wat ze met me kon doen, maar aan de andere kant was ik ook boos op haar. Dat ze me vergat terwijl ze bij een andere jongen in bed lag, dat ze me achterliet bij Vinn. En vooral dat ze hem geloofde. Waarom sleepte ze me sowieso mee voordat ze wist of het wel goed genoeg met me ging? Ik was geen klein kind, ze hoefde niet over me te beslissen. Ik bleef stilstaan, terwijl ik echt niet meer wist wat ik moest doen.

Het enige wat hij deed was stil staan en eerlijk gezegd wist zij ook niets beters meer. Wat verwachtte hij van haar om te doen? Ze was nog boos op hem, maar er kwam ook een schuldgevoel bij kijken. Wat moest hij wel niet gedacht hebben toen ze bij Vinn was gaan slapen, hoewel hij beter moest weten. Ze hoefde helemaal niets van Vinn. Het enige wat belangrijk voor haar was was hij. Jace. Ze zuchtte zacht en keek enkel naar zijn rug. ''Het spijt me, Jace.''

Jace
Ik hoorde opeens dat ze zich verontschuldigde. Dat had ik helemaal niet verward. Mijn boosheid begon een beetje weg te zakken en ik keek een beetje onzeker om. Ik sloeg mijn ogen neer, ik durfde haar niet zo goed aan te kijken. Ik wist niet meer wat ik nog kon zeggen. De afstand tussen ons was best groot, maar ik durfde niet naar haar toe te lopen. En ik wist niet geheel zeker of ik dat wilde. Waarom had ze me niet gewoon geloofd? Waarom zou iemand zo kwetsbaar, klein en mishandeld proberen Vinn aan te vallen? Dat sloeg toch nergens op. Dat zou zij ook moeten weten.

Mia keek naar hem en zag tot haar grote verbazing dat hij zich omdraaide. Een gelukzalige glimlach stond rond haar lippen, die uiteraard niet heel groot was. Nog steeds zat de boosheid er nog in en ze wist niet wie ze nou moest geloven. Jace of Vinn. ''Ik weet het echt niet meer.'' gaf ze toe en liep langzaam naar hem. ''Ik weet alleen dat ik van je hou.'' zei ze zacht toen ze voor zijn neus stond en keek hem in zijn ogen aan.

Jace
'Vinn pakte dat mes.' fluisterde ik. Ik had het niet eens vastgehouden. Ik stond alleen op het punt om ermee opengesneden te worden door een of andere psychopaat terwijl ik hulpeloos tegen de grond gedrukt was. En mijn woedeproblemen kregen de schuld. Hij had verdomme een rotje in mijn broek geduwd en was waarschijnlijk van plan om het aan te steken. Ze had gezien dat ik het ding pakte. Had ze gedacht dat ik hem zelf ín mijn broek had geduwd? Terwijl ik het ding ook in mijn broekzak kon doen? Nee, ik vroeg me af of ze me wel wilde geloven op dat moment.

Mia keek naar hem en beet enkel alleen even op haar lip. Ze wist nu echt niet wie er te geloven was. Vinn was iemand van haar soort en hij zou er toch niet om kunnen liegen. Ze bedoelde maar; wat had hij daaraan? Maar van Jace begreep ze het ook niet wanneer hij degene was die loog. Ze haalde wat verward een hand door haar haren heen en keek hem wat afwezig aan. In haar hoofd ging het steeds weer door. Nadenkend over wie ze moest geloven.

Jace
'Hij duwde een rotje in mijn broek.' fluisterde ik zacht. Ik voelde me meteen heel stom, ik had helemaal niets moeten zeggen. Ten eerste omdat ik mezelf voor gek zette, ik was echt een watje dat zich totaal niet kon verdedigen. Maar dat wist ze toch al. Maar ik was vooral bang dat ze me niet zou geloven, dacht dat ik het had gedaan om aandacht te krijgen. Ik wist dat ze me niet geloofde, ze twijfelde duidelijk. Ik kreeg de neiging om gewoon te gaan huilen. Het leek wel alsof ze mijn moeder was of zoiets, ik gedroeg me als een klein kind.

''Maar waarom dan? En waarom deed je niets?'' Op die tweede vraag wist Mia het antwoord wel. Natuurlijk kon hij niet veel terug doen, daar was hij op het moment ook veel te zwak voor. En Vinn was uiteraard ook sterker, dat kon je alleen al aan zijn bouw zien. ''Zullen we er gewoon over ophouden? Er gebeurt niets meer, want ik ga gewoon niet meer weg.'' zei ze simpel en keek hem ook zo aan. Ze wilde er gewoon niet meer over nadenken. Het was allemaal veel te veel gedoe en ze had er echt totaal geen zin meer in. Het was kinderachtig allemaal.

Jace
'Wraak.' zei ik zacht. Ik weet nog precies hoe hij naar me had gekeken toen Mia mij een kusje gaf. Op dat moment wist ik vrij zeker dat er niets gebeurd was tussen haar en Vinn. En dat hij van haar hield. Net als ik. Ik voelde me nog steeds niet fijn bij Mia omdat ze me gewoonweg niet helemaal geloofde. Ze zag niet in wat voor vuile leugenaar Vinn was. Ik wilde er niet over ophouden. 'Hij wilde me vastbinden.' zei ik zacht. Ik was zo blij dat Mia daar niet mee in had gestemd.

''Heb ik toch niet toe gelaten?'' zei ze en keek naar hem. Het was vervelend dat hij erover door wilde gaan, terwijl zij echt het tegenovergestelde had. Maar wat er ook gebeurd was, ze kon Vinn niet zomaar het huis uit schoppen. Hij kon de rest dan doodleuk vertellen dat Jace hem geprobeerd had te vermoorden. Dan kwamen ze allemaal achter hem aan. Dat wilde ze niet en dat zou ze ook mooi niet laten gebeuren. Vinn moest blijven, dat kon niet anders. En ze moesten ervoor zorgen dat hij wilde blijven, of dat hij niets zou vertellen.

Jace
Ik sloeg mijn ogen neer en ik keek haar niet aan. Ik zei ook maar niets meer. Ze wilde niet eens naar me luisteren. Ik voelde me echt naar, sinds Vinn was verschenen deed ze zo raar tegen me. Alsof ze helemaal niets meer om mij gaf. Behalve toen ze me op kwam halen. Ik had nooit mee moeten gaan. Langzaam begon ik in de richting van haar huis te lopen, niet zeker of ik ook echt terug zou gaan. Misschien zou ik maar gewoon mijn bagage pakken en gaan. Een traan liep over mijn wang, tot mijn grote afschuw.

Mia werd er zo gek van dat hij zo deed. Ze kon het echt niet meer hebben. Ze stond hem verbaasd na te kijken toen hij richting haar huis begon te lopen. Zonet vond hij het nog vervelend dat zij zomaar langs hem weg liep zonder iets te zeggen. En nu deed hij precies hetzelfde. Waar sloeg dat in hemelsnaam op? Wat verward liep ze achter hem aan.

Jace
Ik hoorde dat ze achter me liep en ik probeerde onopvallend sneller te gaan lopen omdat ik nu huilde. Ik liep het bos uit en liep over straat, mijn hoofd naar beneden gebogen. Ik wilde niet dat mensen me zo zagen. Helaas keek ik ook niet goed uit en ik knalde tegen iemand aan die me ruw opzij duwde. Het meisje dat naast de man had gelopen keek even boos naar de man en liep toen opeens naar me toe. 'Hé... wat is er?' vroeg ze zacht. Ik keek verbaasd op en keek ik haar grote bruine ogen.

Abrupt hield Mia halt toen Jace tegen een man aangelopen was. Een meisje was naar hem toegelopen om te vragen hoe het met hem ging. Pas vanaf dat moment merkte ze de traan langs zijn wang. Het was een mooi meisje. Ze trok haar wenkbrauw op en richtte haar blik op Jace. Afwachtend wat hij erop zou reageren. Hij kon toch moeilijk het hele verhaal aan een vreemde vertellen? En waarom liep hij niet gewoon door? Het zou hem toch niets moeten interesseren wanneer er iemand zo op hem af stapte.

Jace
'Ik ehm.. eh..' Ik probeerde iets uit te brengen maar het ging niet echt. Hoe ging je dit uitleggen? Het viel me opeens op dat het meisje gele ogen had, net als ik. Niet dat je dat nu kon zien, onder die nare contactlensen. Mijn ogen waren er best geirriteerd van geraakt. Ik begon licht te blozen. Opeens voelde ik haar armen om me heen. 'Niet huilen.' zei ze een beetje verward toen ze naar me keek. Waarom gaf ze me net een knuffel? Ze keek naar mijn lichaam. Oh nee.

Mia sloeg geirriteerd haar armen over elkaar heen en keek naar hen. Ze staarde naar zijn wangen die verkleurden en fronste haar wenkbrauwen. Waarom deed hij dat om het meisje? Nadat het meisje haar armen om hem heen geslagen had, duwde Mia die direct weg. Zij moest van hem afblijven. Ze trok arrogant een wenkbrauw op en keek haar aan. ''Wat doe jij nou weer?!'' vroeg ze haar kwaad.

Jace
Ik keek even naar Mia, waarom had ze opeens zo gereageerd? Het meisje wilde alleen maar helpen. Ze keek even naar me, ik kon zien dat ze medelijden met me had. Ze had duidelijk gezien dat ik mijn huid er niet te best aan toe was. 'Hij zag er verdrietig uit en ik wilde hem troosten.' zei ze een beetje geschrokken, waardoor haar bruine ogen iets groter waren. Ze was duidelijk geschrokken van het agressieve gebaar. Ik zag dat ze van mijn armen naar Mia keek en toen keek ze mij aan. 'Heeft zij je iets gedaan?' vroeg ze zachtjes aan me.

''Dat is niet nodig.'' siste ze en bleef haar met een opgetrokken wenkbrauw aankijken. Wat dacht dat mens wel niet allemaal? Ze keek opzij naar Jace en zag hem op zo'n manier naar haar kijken van, wat doe je?! Eigenlijk moest dit wel genoeg zeggen. Ze keek met grote ogen naar het meisje toen ze aan Jace vroeg of zij iets gedaan had. ''Pardon?!'' riep ze boos en voelde haar ogen nog roder kleuren van woede. ''Waar bemoei jij je in godsnaam mee? Loop gewoon door.'' zei ze kwaad en gaf haar een zet. Een beetje haar gaan beschuldigen van mishandeling. Kom op zeg!

Jace
Ik keek naar Mia die het meisje een zet gaf. Ik schrok ervan en pakte de arm van het meisje. 'Mia.. niet doen.' zei ik een beetje geschrokken. Het meisje keek me vreemd aan, een beetje verward. Waarom deed Mia opeens zo raar? Het meisje was alleen bezorgd. De man stond een paar meter verderop geirriteerd te kijken. 'Zij heeft dat gedaan he?' vroeg ze zacht terwijl ze aan mijn arm voelde. Ik voelde me heel ongemakkelijk en schudde mijn hoofd. Na het agressieve gedrag van Mia kon ze eigenlijk wel begrijpen dat het meisje dat dacht.

Mia keek naar Jace en schudde haar hoofd toen. ''Laat maar zitten allemaal.'' reageerde ze boos en draaide zich om na nog een boze blik op het meisje geworpen te hebben. Ze had hier echt geen behoefte aan. En ze voelde zich echt rot dat het meisje gedacht had dat zij het gedaan had. Ze voelde de tranen in haar ogen branden en liep gespannen weg. Weg van hun. Weg van het gezeur. Het was ook wel het beste. Anders was het op een gevecht uitgelopen, dat wist ze zeker. Ze kon het meisje namelijk niet uitstaan. Ze wilde helpen. Jaja.

Jace
'Ze doet niets hoor.' zei ik zacht. Opeens liep ze weg. 'Ik moet gaan.' zei ik zacht en snel liep ik Mia achterna, het meisje bleef achter met een geschrokken uitdrukking. Ik pakte Mia's arm. 'Waarom doe je nou zo? Ze heeft je toch niets misdaan?' vroeg ik zachtjes, ik begreep het niet. Ik zag dat haar ogen een klein beetje waterig waren en ik omhelsde haar. Ik wilde niet dat ze verdrietig was, zelfs als ik niet snapte waarom.

Mia knipperde vlug met haar ogen toen ze Jace's voetstappen achter zich hoorde. Ze haalde haar schouders naar hem op en keek hem voorzichtig aan. ''Je kan daar blijven hoor. Ik kom wel thuis.'' zei ze enkel en keek weer voor zich uit toen ze even later ineens zijn armen om haar heen voelde. ''Jace...'' zei ze zacht en keek omhoog naar hem aangezien haar hoofd wat gebogen was. Ze hield zo veel van hem en kon zich daarom al zo boos maken om zulke kleine dingen.

Jace
'Ze probeerde alleen te helpen, waarom werd je boos op haar?' vroeg ik zacht. Ik probeerde het te begrijpen, dat probeerde ik echt. Want ik hield van haar, dat wist ik best nog. Zelfs nadat ze me had verwaarloosd en min of meer voor leugenaar uit had gemaakt. Ik keek haar aan en streelde door haar haren. Ik wilde niet dat ze verdrietig was. Ik hoorde het aan haar stem, ze praatte zacht en volgens mij was ze gekwetst.

''Hoe weet jij nou dat ze alleen maar probeerde te helpen? Ik weet wel beter hoor.'' zei ze onbedoeld bot en zuchtte erna zacht. ''Sorry. Dat was niet zo bedoelt.'' Ze keek naar hem en voelde de strelingen door haar haren heen. Voor haar leek het wel eeuwen geleden wanneer hij dat voor het laatst gedaan had. Het voelde fijn, zeer fijn. Ze wilde uiteraard dan niet dat er iemand anders aan hem zat. Iemand die ook nog eens mooier dan haar was.