Orpg. Lina & Michelle!

Jace
'Oké.' zei ik zacht en heel voorzichtig maakte ik het schoon, ik kon me niet eens voorstellen hoeveel pijn dat moest doen. Het was behoorlijk vuil en ik was bang dat het alsnog wel zou gaan ontsteken. Ik keek naar het meisje en ik was zo voorzichtig als ik kon. Ik beet op mijn lip en keek een beetje moeilijk. 'Doe nou maar niet, ik kan morgen ook wel wat drinken.' zei ik tegen haar en ik pakte een beetje zalf voor brandwonden en smeerde dat voorzichtig over de verbrande randen van de wond. Daarna legde ik een gaasje op haar arm.

Mia bleef naar de wond kijken en perste haar lippen op elkaar om geen geluid te laten ontsnappen. Haar ogen kneep ze voor een korte duur dicht, en opende ze pas weer toen hij ermee klaar was. Ze slaakte een opgeluchte zucht en keek hem toen aan. ''Dat duurt te lang, en waar wil je dat gaan doen? Daar heb je dan waarschijnlijk niet eens de kracht voor.'' zei ze koppig en bleef bij haar doel. Hij had voor nu maar even te luisteren naar haar. Ze wierp haar blik op de wond en zag dat hij er een gaasje op legde, nadat hij de zalf over de randen uitgesmeerd had. Het was heel lief hoe voorzichtig hij alles deed.

Jace
Ik zuchtte en ik keek haar niet aan, ik was te druk bezig met haar wond. Ik deed tenminste alsof. 'Ik wil je bloed niet en dat van je vader helemaal niet.' Ik was veel te bang dat hij wakker zou worden. Ze kon me bovendien niet dwingen dat bloed te drinken. Ik wikkelde voorzichtig het verband om haar arm, maar zorgde wel dat het strak genoeg zat. Daarna streelde ik voorzichtig over het verband. Ik vond het heel erg dat dit nodig was door mij. Ik had haar aan het huilen gemaakt en dat kon ik mezelf niet vergeven. Ik wist niet dat ik zo'n harteloos monster kon zijn. Ik was er zelf ook een beetje bang voor.

''Goed dan.'' Mompelde Mia uiteindelijk maar en liet daarbij een klein zuchtje vallen. Het was vervelend dat hij niet naar haar wilde luisteren. Ze staarde naar het verband dat om haar arm heen gewikkeld werd. Hoe wilde ze dit allemaal goed laten komen? Haar ouders waren misschien nog wel om te halen, maar hoe zat het dan met zijn ouders? Dadelijk kwamen ze hier heen om is even een gevecht te beginnen. Dat kon ze haar ouders toch ook niet aan doen? Haar vader wel, maar haar moeder zeker niet! Ze zonk steeds verder in haar gedachten en hoorde niets meer van de omgeving in de realiteit.

Jace
Ik zwaaide mijn hand voor haar gezicht en ik keek haar aan. 'Wat is er?' vroeg ik bezorgd. Ze leek nogal van de wereld. Dat snapte ik niet, had ik iets verkeerd gedaan? Ik keek naar het verband en streelde er weer langs. Ik beet op mijn lip, ik zag een heel klein beetje bloed onder het verband vandaan, het bloed had echt over haar hele lichaam gezeten. Ik voelde me zo ontzettend schuldig dat ik mezelf wel wat aan wilde doen. Mijn woede op mezelf richten leek me beter dan het op haar te richten. Of wie dan ook, ik wilde niet net zo worden als mijn vader. Maar ik ging niets vreemds doen waar ze bij was. Ik wilde niet dat ze dacht dat ik compleet gestoord was, maar ik gaf mezelf hiervoor de schuld.

Mia schrok op van zijn vraag en keek hem direct aan. ''Er is niets. Was gewoon even aan het nadenken.'' zei ze op gewoonlijke toon en bracht haar ogen toen weer terug naar het verband, waar onder vandaan een beetje bloed kwam. ''Dankje.'' zei ze en keek hem weer aan. Het was heel lief van hem dat hij voor haar wond zorgde en eigenlijk ook wel bezorgd om haar leek te zijn, wat echter helemaal niet nodig was. Hij kon beter bezorgd om zichzelf zijn. Zijn lichaam kon bijna niets meer aan, zo zag het er dan in ieder geval uit. En over zijn gezicht gesproken, die zat ook helemaal onder de blauwe plekken. Maar ze kon op dat moment niet veel voor hem doen en daar baalde ze wel van. Hij zorgde voor haar terwijl ze dat niet verdiende, en zij kon niet voor hem zorgen terwijl hij dat wel echt verdiende. Het was oneerlijk.

Jace
Ik beet op mijn lip en ik pakte haar gezonde arm vast en ik trok haar zachtjes mee. Aan de steken die ik haar had gegeven kon ik niets doen. Ik liep naar de slaapkamer terug en trok haar voorzichtig op het bed en sloeg mijn armen om haar heen. Ze was heerlijk warm en haar lichaam voelde kwetsbaar in mijn dunne armen die onder de blauwe plekken zaten. Ik kreeg wel erg makkelijk blauwe plekken viel me op. Maar dat kon ook komen doordat ze nooit volledig de tijd kregen om te helen. Het maakte me ook niet zo veel uit, ik moest gewoon het meisje helpen op dit moment. Die blauwe plekken verdwenen snel genoeg weer. Op haar arm zou waarschijnlijk een flink litteken achterblijven.

Mia liep gehoorzaam met hem mee en ging vervolgens met hulp van hem op het bed zitten. De armen om haar heen voelden té goed, waardoor het fout werd. Als ze zo door gingen zou ze nog echt gevoelens voor hem krijgen, en dat mocht niet. Ze hoorde een hekel aan hem te hebben en op een of andere manier lukte dat haar niet. ''Het gaat wel.'' zei ze zacht en duwde voorzichtig zijn armen weg, terug langs zijn lichaam. ''Je kan nu echt beter gaan slapen. Geloof me, dat zal je goed doen!'' zei ze serieus en keek hem daarbij aan. Ze knabbelde even op haar lip en haalde een hand door haar haren heen.

Jace
Ik zuchtte even en ik draaide me om. Ik voelde me behoorlijk afgewezen toen ze me wegduwde. Ik dacht net dat het wat beter ging tussen ons, maar misschien was ik wel gewoon een beetje aanhankelijk na alle klappen. Ik vond het gewoon fijn als iemand me vasthield. Op het hard tegen de muur drukken na. Ik verlangde gewoon naar een geruststellende knuffel, maar door haar had ik nu mijn moeder niet meer. Zij was nog thuis. Ik had gewoon moeten blijven, waarom was ik zo stom? Als het meisje in slaap viel zou ik wegsluipen, terug naar huis gaan. Ik legde mijn armen beschermend voor mijn gezicht en ik sloot mijn ogen.

Mia hoorde hem zuchten en zag hem omdraaien, waardoor ze op haar lip door bleef knabbelen. Het had er misschien best kwetsend uitgezien, maar zo was het niet helemaal bedoeld. ''Wat is er nou?'' vroeg ze zacht en keek naar zijn handen waaronder zijn gezicht verschuilt zat. Waarom maakte hij het haar zo moeilijk? Waarom ging hij niet gewoon slapen en liet hij haar even met rust? Niet dat ze wou dat hij haar met rust liet, maar het moest wel. Ze kon alleen maar inzien dat het fout was, op elke manier. Ze zou er wel voor zorgen dat hij kon blijven, maar ze moest niet te veel aan hem hangen, en hij ook niet aan haar. Het was allemaal veel te moeillijk en het was voor niemand goed.

Jace
'Niets, ik slaap gewoon graag zo.' zei ik even chagrijnig en ik keek haar aan om te laten zien dat ik niet huilde. Ik voelde me echt heel naar nadat ze me weg had geduwd, ik was een soort vreemde band met haar gaan voelen. En ik verlangde gewoon naar haar armen om me heen. Ik draaide me weer op en schudde mijn haar voor mijn gezicht. Mijn armen lagen voor mijn borstkas, ik had geen zin om ze weer voor mijn gezicht te schuiven. Ik was lichtelijk geïrriteerd maar ik probeerde zo min mogelijk te laten merken. Gelukkig lag dit matras wel heerlijk zacht. Beter dan die plank die mijn vader matras noemde. Dit was een stuk fijner voor mijn blauwe plekken.

De chagerijnige ondertoon was wel goed te merken en het maakte haar ook niet bepaald vrolijk. Waarom deed hij nou weer zo? Hij kon toch wel begrijpen dat het niet goed was. Mia slaakte een diepe zucht terwijl ze naar hem keek. ''Je snapt het niet.'' zei ze en ging toen eens goed liggen met haar gezicht naar het plafond toe. Hij snapte het ook niet, dat wist ze. En ze vond het vreemd dat hij nu zo moest reageren. Het enige wat ze wilde dat hij zou doen, was slapen zodat hij zich beter zou voelen. Was dat dan zo slecht? Enkele keren ontsnapte er een zucht en ze keek toen naar haar bureau, wat niet eens zo interessant was. Maar ze moest toch ergens naar kijken.

Jace
'Nee natuurlijk snap ik het niet. Ik ben opeens weg bij mijn familie, mijn vader gaat me zoeken en ik mis mijn moeder. Ik snap helemaal niets van wat er vandaag is gebeurd.' zei ik geirriteerd en boos, maar er klonk ook wanhoop in mijn stem. Ik wist niet eens meer wat ik moest doen. Ik gooide de deken van me af en ik stond op. Ik liep naar de deur. Ik wist alleen nog maar dat ik hier weg moest, mijn vader zou me toch wel vinden en op deze manier had ik de grootste kans om te overleven. Ik was boos op alles en iedereen, waarom zat het me nooit eens mee?

Mia keek hem moeilijk aan en fronste haar voorhoofd een beetje. Net wanneer ze zich naar hem toe draaide en wat op wou gaan merken, gooide hij de deken al van zich af en liep hij naar de deur toe. Het was duidelijk dat hij boos was. Vlug stond ze zelf ook op om vervolgens naar hem toe te lopen en haar armen om hem heen te slaan voordat hij ook maar de deur aan kon raken. ''Ga nou niet weg! Het spijt me oké. Maar ik vind echt dat je beter hier kunt blijven. Je vader vermoordt je zo nog eens, dat kan ik toch niet laten gebeuren? Je blijft gewoon mooi hier!'' zei ze gauw achter elkaar en nam niet de moeite om tussendoor wat lucht te inhaleren.

Jace
Ik voelde haar armen om me heen en ik voelde me heel raar, nu hield ze me wel weer vast. Mijn vader ging me sowieso wel vermoorden. Als ik hier bleef tenminste. Ik voelde me heel vreemd en ik haalde een van mijn handen door mijn haar. Mijn voorhoofd voelde nogal warm en ik zag een beetje wazig. Opeens stortte ik in, mijn lichaam kon het niet meer hebben. Het werd even zwart voor mijn ogen en ik kreeg ze gelukkig wel snel weer open en ik keek om me heen. Alles draaide, maar alsnog wilde ik hier weg. Ik voelde me niet veilig.

Mia merkte dat zijn lichaam slapper werd en dat zijn ogen gesloten waren. Ze hield hem staande en dicht tegen haar aan zodat hij niet om zou vallen of nog verder in zou zakken. Al snel werden zijn ogen weer geopend en ze keek hem bezorgd aan. ''Nu ga je al helemaal niet meer weg.'' mompelde ze zacht en droeg hem zo'n beetje terug naar het bed. Ze liet hem recht liggen en voelde met haar hand zijn enorm warme voorhoofd, wat geen goed teken was. ''Gaat het wel met je?'' vroeg ze waarna ze haar hand weer weg haalde.

Jace
Ik probeerde tegen te werken maar het lukte niet echt. Ik wilde nu weggaan, ze kon me toch niet tegen mijn wil hier vasthouden? Ik voelde me dan niet lekker, maar ik moest nu naar huis. Voor mijn eigen veiligheid. Ik keek haar aan en ik zag haar een beetje wazig. 'Ik weet het niet.' fluisterde ik en ik draaide een beetje onrustig heen en weer, terwijl ik probeerde een fijne manier te vinden om te liggen. Ik voelde me heel raar, alsof ik de pijn nog wel voelde maar er wel buiten stond. Ik was wel blij dat ze me niet op de grond had laten vallen. Ik moest misschien toch maar even gaan slapen. Eventjes maar. Voor het wist zakte ik in een diepe slaap.

Mia keek naar hem en was er allang tevreden mee dat hij bleef liggen en niet weer op ging staan. Het had even geduurd voordat hij in slaap gedoezeld was, maar ze kon goed zien dat hij niet goed wakker te maken was. En dat zou ze ook niet willen doen. Haar lippen vormden zich tot een glimlach en ze drukte zacht een kus op zijn voorhoofd terwijl ze kort met haar hand door zijn haren heen streelde. Ze legde de dekens goed over hem heen en liep toen de deur uit, die ze op slot deed. Er was een kans dat haar vader of moeder wakker zou worden, en dan kwamen ze meestal naar haar kamer. Ze moest hem beschermen, dat voelde nu immers als een verplichting.

Jace
Ik werd wakker met de deken naast het bed en ik stond op en wreef in mijn ogen. Waar was het meisje gebleven? Ik vroeg het me af. Ik liep naar de deur om haar te gaan zoeken maar merkte opeens dat hij op slot zat. Ik begon lichtelijk in paniek te raken. Waarom was de deur op slot? Ik probeerde het nog eens maar ik kreeg hem echt niet open. Ik wilde Mia roepen, maar ik was bang dat haar ouders wakker zouden worden en boos zouden worden. En ik was aan de andere kant bang dat Mia hier straks zou komen om wraak op me te nemen. Ik keek in paniek om me heen, ik wist niet wat ik moest doen. Ik zag opeens het raam. Ik had geen keus.

Het licht uit de ramen scheen in haar gezicht waardoor ze wakker werd. Mia ging overeind zitten en merkte toen pas dat ze in slaap gevallen was op de bank. Het eerste wat haar te binnen schoot was Jace en ze rende snel maar ook stilletjes de trap op naar boven. Ze drukte de sleutel in het slot van haar kamerdeur en draaide hem een kwart zodat ie open ging. Ze keek naar hem en hoorde tegelijkertijd de kamerdeur van haar ouders. Ze kneep haar ogen gauw dicht, aangezien ze niet wist wat ze op het moment moest doen. Moest ze nou de deur dicht slaan om erna met haar ouders te gaan praten? Of moest ze hem gewoon meenemen?

Jace
Ik keek even om naar haar toen ze opeens binnenkwam. Ik hoorde nog een deur en ik bedacht me niet meer. Ik opende snel het raam en ik zette mijn voet op het raam en ik keek nog even paniekerig om. Moest ik het nou doen of niet? Ik was bang en ik voelde de kou van buiten tegen mijn blote bovenlichaam. Ik moest springen, maar ik durfde niet goed. Ik moest eerst op de schuur springen, dat lukte me vast wel. Hoopte ik. Ik hoorde voetstappen op de gang en mijn voet schoot uit waardoor ik bijna weer viel. Ik voelde me compleet hulpeloos, maar ik wist weer op de rand te gaan zitten. Ik moest springen.

Mia wist even niet meer waar ze heen moest kijken. Naar Jace die een keer bijna uit het raam viel, en ook daadwerkelijk uit het raam wou springen. Of naar haar vader dat haar kant uit kwam lopen. ''Ga daar eens weg!'' Riep ze naar Jace en draaide zich toen om naar haar vader die haar aantikte. Woest keek hij over haar schouder naar hem. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. ''Vader, hij is goed. Doe hem niets, en dan zal ik je alles uitleggen.'' Ze keek hem menend aan en gelukkig verroerde hij zich niet. Alleen die woeste blik was te zien, iets wat haar af liet schrikken. Sowieso schrok haar vader haar altijd af.

Jace
Ik keek even om naar de boze man en toen sprong ik. Met een harde klap landde ik op het dak van de schuur. Dat deed veel meer pijn dan ik deed. Ik kwam met moeite overeind en bleef even stilzitten omdat ik duizelig was. Ik had zo het gevoel dat haar vader me niet zou accepteren en ik kon nu maar beter weggaan. Ik kroop naar de rand en ik keek naar beneden, ik kon misschien gaan staan op het kleine tafeltje dat daar stond om het makkelijker te maken. Ik legde mijn benen over de rand. Ik was waarschijnlijk compleet gek geworden.

Mia schrok zich de pleurus toen ze abrupt een harde klap hoorde en zag dat Jace niet meer in het raam zat. Snel rende ze naar het raam toe en keek ze naar beneden, waar hij op het dak van het schuurtje zat. ''Jace! Ben je gek geworden ofzo?!'' Schreeuwde ze naar beneden en draaide zich toen om naar haar vader. Ze liep langs hem heen en voelde een streling langs haar arm. Rillend van afschuw rende ze door naar beneden. Het schuurtje kwam in haar handbereik en ze keek omhoog naar het dak waar hij op zat. ''Je kán niet weg! Begrijp dat toch eens...'' Mompelde ze en hoopte maar dat haar vader hen nu met rust liet, wat ze niet kon verwachten van hem. Toch leek hij nog best rustig te zijn.

Jace
Ik verstijfde en ik keek naar haar, ik vond het naar dat ze zo tegen me schreeuwde. Maar misschien had ik dit beter iets langer kunnen overdenken. Dat gaf ik toe. Ik liet me voorzichtig zakken van het schuurtje, mijn blote huid schuurde over de bakstenen en ik besloot toch maar niet op het tafeltje te landen, het zag er niet erg stabiel uit en ik was al vaak genoeg gevallen en ik had zeker genoeg blauwe plekken. Ik liet los en landde op mijn voeten op de grond. 'Sorry.' zei ik zacht. Ik kon haar ook niet zo achterlaten met een vader die boos op haar was.

LALALALALA IK TYP IN HET ZWART.