ORPG. We'll see were it ends

Isabell - Mare/ Bells

Spoiler:

NIENA UND MEEEEE

Daniël Kier Morris
Daniël is een iemand die van de vrijheid die hij heeft doet genieten, is geen vogel om op te sluiten in een kooi, daar zou hij sterven, omdat hij niet meer dan de tralies ziet, niet meer dan ze kleine hoeveelheid van de wereld die daar achter ligt. Waarschijnlijk is het dan ook een wonder te noemen dan hij veel van zijn uren die hij op school moet doorbrengen aanwezig is, maar hij heeft een brein ziet in dat hij die dagen maar moet uitzitten, om in de vakanties en weekenden vrij te kunnen vliegen. Hij weet dat wanneer hij zijn schooltijd niet zal uitzitten, hij slecht terecht zal komen, dat nog meer van zijn vrijheid dan genomen wordt. Hij blijft die dagen daar om een goede baan te kunnen krijgen, een goede toekomst. Daniël is een vrije ziel die graag de dingen doet die in hem opkomen, die graag van de dingen om heen doet genieten, veel genieten, zodat hij geen spijt hoeft te hebben als deze er niet meer zijn, omdat hij er toch van heeft kunnen genieten. Hij zal altijd proberen een zonnige kant aan de tegenslagen die hem overkomen te zien, proberen. Nu zal het doen lijken of elke tegenslag hem slechts een stoot doet geven die hem wankel maakt voor momenten, maar elke tegenslag doet toch even hard aankomen als bij ieder ander, hij heeft simpel weg een andere manier om proberen dit verwerken, al slaagt dit niet altijd. Soms heeft hij momenten dat hij gewoonweg instort, omdat alles hem een moment te veel wordt.

Spoiler:

Oke let's go.

~~
Voorzichtig opende ze haar ogen, waarna een lichte kreun haar mond verliet. Haar hoofd, het bonsde zo, alsof iemand er met een hamer op sloeg. Ze voelde het zand onder haar, ze merkte dat haar kleding nat was, alsof ze met kleren onder de douche had gestaan. Ze probeerde overeind te komen, wat niet lukte. Ze plofte weer neer op het goudgele zand. Ze zuchtte. Waar was ze beland? Ze wist het niet meer. Alleen, dat ze aan het zeilen was geweest op haar zeilboot. Sinds een paar jaar had ze haar zeilboot, en ze was er aardig goed in. Maar ze kon haar niet herinneren of er een storm was geweest. Weer probeerde voorzichtig overeind te komen, maar nog steeds leken haar armen en benen wel rubber. Ze sloot haar ogen weer even, waarna ze een kort moment weg viel. Iets later werd ze weer wakker, nog steeds liggend op het strand.

Blond gekleurde lokken deden in warrig model om zijn gezicht vallen, deden het gezicht omlijsten, een gezicht waar een blik als eerste naar de ogen getrokken zou worden. Ogen helder als een zee bij nacht, blauw gekleurd als een wolkeloze hemel. Enkele vingers deden door de lokken strijken, een glimlach deed zich om de lippen bevinden. Met kalme passen deed hij zich over het strand van het eiland verplaatsen, zijn eiland. Zand gleed langs zijn tenen, deed warm aanvoelen, van de zon die er al lange tijd op deed schijnen. Aan zijn benen had hij een short, waarop vormen die op bloemen deden lijken zich met elkaar vermengden, waarboven hij een shirt deed dragen. Zijn blik gleed langs het zand, hij liep vaak over het strand waar de meeste eilandbewoners juist niet deden komen, hij genoot van de rust, van het alleen kunnen zijn. Zijn blik viel op een figuur dat in het zand lag, een frons kwam tussen zijn wenkbrauwen, terwijl hij doorliep, nu meer met een doel. Beter werden de vormen zichtbaar, werd het hem duidelijk dat er een meisje in het zand lag, maar zonnen leek ze niet te doen. Ze leek eerder aangespoeld. Hij knielde bij haar, wanneer hij haar deed bereiken. Nog steeds was er een frons tussen zijn wenkbrauwen te vinden.

Ze voelde hoe haar voeten nat werden, wat betekende dat ze nog vlak bij de vloedlijn lag. Ze hoorde voetstappen, en haalde opgelucht adem. Ze was niet, zoals ze had verwacht aangespoeld op een onbewoond eiland. Nee, hier woonde mensen. Ze zag hoe de voeten vlak bij haar halt hielden, waarna de persoon knielde. Weer probeerde voorzichtig overeind te komen, heel even, bleef ze op haar armen leunen. Maar alsnog viel ze weer neer. “Zou je, zou je me even kunnen helpen?” Haar stem klonk schor, waarschijnlijk kwam dat door de hoeveelheid zout water die ze binnen had gekregen. Weer kneep ze haar ogen even dicht. Waar was ze beland? Ze voelde tot nu toe nergens pijn, maar misschien veranderde dat straks wel wanneer ze opstond. Weer ging ze even met haar hand naar haar hoofd, nog steeds bonsde deze. Maar wel minder. Ze was moe, maar nu er iemand bij haar was verbood ze haar zelf om in slaap te vallen.

Hij zag hoe het meisje wat probeerde overeind te komen, zag hoe deze een moment op haar armen wist te rusten, waarna ze weer in het zand neer deed vallen. Hij hoorde hoe haar stem klonk, schor van de hoeveelheid zout die zich in haar longen deed bevinden, die ze op geslokt moest hebben tijdens haar reis door het heldere zeewater. Hij glimlachte licht en knikte op de woorden die over haar lippen kwamen. “Natuurlijk.” Hij deed haar bij haar handen vastpakken wanneer hij voor haar stond, om haar zo, voorzichtig omhoog te trekken, tot ze op haar voeten stond. Voorzichtig deed hij haar loslaten, maar iets in zijn houding zei dat wanneer ze zou vallen hij haar op tijd zou kunnen opvangen, voorkomen dat ze opnieuw neerviel, aangezien dit meer pijn zou doen nu ze verder van de grond was. Opnieuw deed hij licht glimlachen.

Ze glimlachte, toen ze hoorde dat hij haar wou helpen. Ze stribbelde niet tegen, deels door haar moeheid, maar ook omdat ze blij was dat iemand haar hielp. Toen hij haar los liet keek ze hem dankbaar aan. "Dankje." Haar ogen vielen dicht, en ze begon te wankelen. Iets trok haar weg, de duisternis in. Haar ogen vielen dicht, en ze verloor haar evenwicht. Nog net voelde ze een pijnlijke steek in haar knie. Maar ze was te ver weg om dat onder woorden te brengen. Ze viel weg, waarschijnlijk door het gebrek aan energie. Ze was zo moe. Haren vielen voor haar gezicht, en haar kleding plakte aan haar lichaam vast. Ze ademde snel achter elkaar, waarschijnlijk door het feit dat er nog steeds wat water in haar longen zat.

Hij zag hoe een dankbare blik in haar ogen kwam, toen hij haar handen los deed laten, hoorde hoe opnieuw haar stem klonk, schor. Hij zag hoe haar ogen dichtvielen, haar lichaam wankelde, verloor zijn balans. Met een snelle beweging greep hij naar pols, zijn vingers deden zich om haar pols klemmen, snel ging hij met zijn andere arm om haar middel, om haar vervolgens op te kunnen tillen en in zijn armen te nemen, Lokken van het donkere haar waren in haar gezicht gekomen, die hij met enkele vingers uit haar gezicht wist te krijgen. Hij hoorde hoe haar ademhaling snel, onrustig ging, van het vocht dat zich nog in haar longen deed bevinden. Met grote passen, die niet zozeer gehaast waren liep hij terug naar het dorp, het enkele dorp dat zich op het kleine eiland deed bevinden. Enkele van de bewoners die hem deden opmerken met het vreemde meisje in zijn armen keken hem vragend aan, waarom hij licht zijn schouders deed ophalen. Hij had geen antwoorden. Hij zag hoe een gezette vrouw op hem af kwam lopen, een vriendelijke uitdrukking lag over haar gezicht. Wanneer ze merkte dat hij haar zag deed ze hem wenken, rustig deed hij haar volgen. Ze nam hem mee naar het slaapvertrek van het huis waar ze naar binnen was gelopen, waar ze hem gebood haar op het bed neer te leggen. Hij deed wat van hem gevraagd werd, om vervolgens naar de deuropening te lopen, daar in de opening te gaan staan. Hij zag hoe de vrouw zich over het meisje deed ontfermen, haar deed verzorgen. De koude, natte kleding deed ze uittrekken, tot het meisje in haar oudergoed op het bed lag, waarna ze de dekens over het lichaam legde.

Ze opende opnieuw haar ogen, merkend dat ze niet meer op het strand lag. In plaats daarvan lag ze op een bed, ergens in een vreemd huis. Ze zuchtte lichtjes, terwijl ze rechtovereind ging zitten waardoor de deken een stuk naar beneden schoof naar haar middel. Ze wreef over haar blote bleke armen en merkte op dat er enkele schrammen op zaten. Ze probeerde zich te herinneren wat ervoor had gezorgd dat ze op het eiland was, maar het enige wat ze nog kon herinneren was dat ze aan zeilen was geweest. Ze streek een lok haar uit haar gezicht en keek nog een keer wat beter rond. De kamer leek een beetje op de logeerkamer die ze thuis altijd hadden. Er stond een bed, een klein bureautje en een stoel. Aan het plafond hing een simpele lamp. Uiteindelijk ging ze weer plat liggen, nadat de pijn in haar hoofd zijn hevigste punt had bereikt. Ze wist dat het beter was om te slapen, maar ze kon het niet. Ze wou de oorzaak weten waarom ze hier was. En, ze wou weten hoe ze weer terug kon. Ze miste haar ouders nu al, ondanks ze niet vaak thuis was. Misschien dachten die wel dat ze was overleden, dat de zee haar lichaam nu had. Ze sloot haar ogen even, om die daarna weer te openen. Waarschijnlijk, zou dat een verklaring zijn van haar ouders. Maar zij wist beter.

Hij was in de opening van de deur blijven staan, zelfs wanneer ze vrouw hem deed gebieden dat hij haar moest laten, dat ze slaap nodig had, hij had niet weg gewild, hij wilde meer over haar weten. Zijn vingers deden door zijn blonde lokken strijken, terwijl hij naar haar deed kijken. Hij had geen idee hoeveel tijd er was verstreken, wist enkel dat dit lang was geweest, de vrouw, die voor hem zo bekend was had hem na verloop van de tijd een kop thee gebracht die hij dankbaar aangepakt had. Ze was nog enkele keren de ruimte binnen gegaan, om de dekens goed te leggen, om een glas gevuld met helder water naast het bed te plaatsen. Hij merkte op hoe ze wakkeer leek te worden, keek naar de bewegingen die ze maakte, haar blik ging door de ruimte, maar hem deed ze niet opmerken, nog niet. Uiteindelijk ging ze weer plat liggen, een zachte zucht deed zijn lippen ontsnappen. Met kalme passen deed hij de ruimte betreden, de kop zette hij op het simpele bureau in de ruimte. Licht schraapte hij zijn keel.

Opnieuw, ging ze overeind zitten toen ze hoorde dat iemand zijn keel schraapte. Ze keek naar de gedaante die de kamer binnen was gekomen. Ze herkende hem, hij had haar geholpen op het strand. Ze glimlachte lichtjes, en keek hem aan. “Ik ben Isabell – Mare, maar je mag me ook Bells noemen of iets anders.” De glimlach werd even breder, waarna deze weer verdween. Ze merkte het glas water op die naast het bed stond. Voorzichtig pakte ze het glas om er een paar slokken van te nemen en daarna het glas weer terug te zetten. “Waar, waar ben ik eigenlijk? “ Het was een vraag, die spontaan in haar op was gekomen. Ze kende vele eilanden, en ze wist zeker dat waar ze nu was ook een eiland was. Hopelijk, kon ze snel terug naar huis. Ze was dankbaar wat de mensen voor haar hadden gedaan, maar het was haar thuis niet.

hij zag hoe ze opnieuw overeind kwam, wanneer ze hem deed horen. Een lichte glimlach deed zich om haar lippen vormen, terwijl ze hem aankeek. Hij hoorde hoe haar stem klonk, helderder dan hij op het strand had geklonken, waarschijnlijk door het feit dat de vrouw haar in haar slaap wat water had weten te laten drinken. Hij knikte licht op de woorden, zag hoe de glimlach een moment breder werd, waarna deze weer deed verdwijnen. Hij zag hoe ze voorzichtig het glas gevuld met water in haar handen nam om daar enkele slokken van te kunnen nemen, om het vervolgens terug te zetten waar ze het aangetroffen had. Hij hoorde hoe opnieuw haar stem deed klinken, hoorde hoe ze vroeg waar ze was. Hij glimlachte. "Aangenaam, mijn naam is Daniël Morris. Je bent op ons eiland." Een moment liet hij een stilte vallen. "Waar kom je vandaan?" Een vraag die met vriendelijke toon over zijn lippen deed komen.

Ze luisterde ingespannen naar de woorden die hij zei. Ze had gelijk, ze was op een eiland. Maar hun eiland. “Hoe bedoel je jullie eiland?” Er was een lichte verbaasde ondertoon in haar stem te vinden. Ze vond het raar, dat hij ons eiland had gezegd. “Ik zelf kom uit Italië. Daar heb ik ook leren zeilen.” Haar stem stierf even weg, en ze staarde voor een korte moment. Maar na een paar seconden ontwaakte ze weer en keek ze hem aan. “Woon je hier je hele leven al?” Ze glimlachte weer zwakjes terwijl ze op nieuw een paar slokken nam van het drinken. Ze schoof de deken wat meer over haar heen, aangezien ze het aardig koud kreeg. Ze keek de kamer opnieuw rond, zoekend naar haar kleding, die er niet lagen. Ze zei er niks over, ze zou het later wel vragen wanneer ze uit bed zou gaan. Een paar plukken haar vielen voor haar ogen die ze terug schoof achter haar oor. Ze had een lichtrode blos op haar wangen, die langzaam was terug gekomen.

Hij hoorde hoe haar stem deed klinken, luisterde naar de woorden die over haar lippen deden komen, geduldig wachtte hij tot haar stem deed wegsterven. Met kalme passen liep hij meer de ruimte in, om zijn lichaam op een stoel, die aan het bureau was aangeschoven, te laten zakken. Een lichte toon van verbazing was door haar stem te filteren toen ze hem vroeg wat hij bedoelde met hun eiland. Hij hoorde ze hem deed vertellen dat ze uit Italië kwam, wat maakte dat zich een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen deed vormen. "Italië." Een lichte stilte liet hij vallen. "Dat is ver van ons eiland, de boot waarop je deed varen moet veel uit koers zijn geraakt op de golven, door de storm." Licht schudde hij zijn hoofd, alsof hij de gedachte van hem weg deed schudden. "Wat ik bedoel met ons eiland is wat ik zeg. Ons eiland, het heeft geen naam, is onbekend voor de meeste en dat is ook precies wat wij willen." Hij hoorde hoe haar stem opnieuw deed klinken, hoe ze hem vroeg of hij hier altijd al gewoond heeft, een vraag die hem deed glimlachen. "Ja, ik ben hier geboren en grootgebracht. Het is een klein gebied, maar toch doet het mij nooit vervelen." Hij hoorde hoe achter hem iemand de ruimte deed betreden, glimlachte opnieuw toen hij de vrouw binnen zag komen, ze was geen moeder, maar deed iedere vreemde en bekende behandelen als haar kind, zij was een werkelijk goed mens. In haar handen hield ze een kleine stapel, die uit kleding deed bestaan. Rustig legde ze het op het eind van het bed, waarbij ze vriendelijk knikte. "Gewassen en gedroogd kind." Na de woorden liep ze weer de ruimte uit.

Ze zag hoe hij op een stoel ging zitten, die bij het bureau stond, nog meer vragen maalden door haar hoofd, maar ze wachtte eerst tot deze waren beantwoord. Ze dacht na, over het feit dat Italië hier ver vandaan was, en dat ze in een storm terecht was gekomen. Ze kon het zich niet herinneren, maar het zou wel logisch zijn. Ze knikte enkel, bij zijn volgende antwoord. Ze begreep het en hoorde het, maar ze zat te veel met haar gedachten bij de storm. Ze glimlachte, toen ze hoorde dat hij hier was grootgebracht. “Het lijkt me geweldig om hier te wonen, niet dat Italië slecht is maar, waar ik woon is er nogal een groot verschil tussen het rijke en het arme. “ Ze hoorde voetstappen, en keek wie er nu binnen kwam. Ze zag een vrouw, die een stapeltje kleren droeg. Haar kleren. Ze glimlachte en keek de vrouw dankbaar aan. Ze zag hoe ze de kleding op het einde van haar bed legde. “Dankuwel.” Haar stem had een vriendelijke ondertoon, ze keek de vrouw na waarna ze weer naar Daniël keek. “Wil je mij geen vragen stellen?” Ze voelde zich al wat beter, de pijn in haar hoofd was afgenomen en ze zag helder uit haar ogen.

Hij zag hoe een glimlach zich om haar lippen deed vormen, wanneer hij haar deed vertellen dat hij op het eiland grootgebracht was, hij hoorde hoe vervolgens haar stem deed klinken, luisterde met geduld naar haar. Hij wachtte tot haar stem deed wegsterven, tot ze was uitgesproken, licht had hij met zijn hoofd geknikte terwijl ze deed spreken. Hij hoorde hoe ze de vrouw deed bedanken toen deze haar kleding op het einde van het bed deed neerleggen, hoorde hoe haar stem klonk toen de vrouw verdwenen was, toen haar aandacht weer naar hem ging. Een glimlach deed zich om zijn lippen vormen. "De vragen die ik had heb je voornamelijk al beantwoord, voordat ik er naar kon vragen. Ik heb niet werkelijk vragen, vraag me slechts af hoe het nu met je gaat." Een vriendelijke, warme glimlach deed zijn gezicht sieren terwijl hij naar haar keek.

Ze glimlachte toen ze hoorde wat hij zei. “Ik voel me beter, ik denk dat ik straks wel kan proberen te lopen, ik zou graag het eiland willen zien.” Ze pakte de kleding van het uiteinde van haar bed en keek ernaar. Het was de kleding die ze aan had gehad toen ze ging zeilen. Het was een korte spijkerbroek, en een hemdje met bloemetjes. Ze had de kleding vaak gedragen, vooral wanneer ze ging zeilen. Ze keek hem even aan, waarna ze de deken van haar afsloeg. Ze stond voorzichtig op om vervolgens vlug haar kleding aan te doen. Zoekend keek ze de kamer rond, op zoek naar een borstel. Uiteindelijk vond ze een op een kleine kaptafel die in de hoek van de kamer stond en haast niet opviel. Nadat ze haar haar had geborsteld, draaide ze zich om en keek ze hem glimlachend aan. “Wil je met me meegaan of moet ik alleen op onderzoek uit?” In haar ogen zag je kleine glinsterende lichtjes, die je toen ze nog op het strand lag niet zag.

Hij zag hoe ze deed glimlachen bij de woorden die over zijn lippen kwamen, hoorde hoe ze zijn vraag deed beantwoorden, de stem die daarvoor nog licht schor had geklonken was nu helder, zuiver gaan klinken. Het zoute water was uit haar longen verdwenen, door het heldere water dat ze gedronken had. Hij zag hoe ze haar kleding deed pakken, zag hoe ze de deken van haar lichaam sloeg om zich vervolgens snel aan te kunnen kleden. hij glimlachte licht op de woorden die over haar lippen kwamen, lippen die in een glimlach waren gevormd. Haar ogen leken licht te glinsteren, in haar ogen leken kleine lichtjes zichtbaar, die hij niet had gezien toen ze in het zand lag, gehavend en stuk. Ze leek vrolijk, iets wat hem ook vrolijk deed maken. Met een glimlach knikte hij. "Ik leid je met plezier rond."

Ze merkte, dat hij steeds meer begon te glimlachen sinds zij begon te glimlachen. “Laten we gaan dan. Maar, je woont hier niet of wel?” Ze keek hem verbaasd aan. Ze had wel gezien dat hij glimlachend naar de vrouw had gekeken, maar niet alsof hij haar moeder was. Ze pakte zijn hand, en trok hem mee naar buiten. Ze was verbaasd het dorp te zien. Het zag er heel anders uit dan ze gewend was in de stad waar zij woonde. Het zag er veel vrolijker uit, dan ze gewend was. “Waar gaan we eerst heen?” Ze wist niet wat hij haar eerst wou laten zien, ze kende het eiland helemaal niet. Behalve het strand. Maar ze weet niet hoe ze daarvandaan naar het dorp moest komen. Ze keek naar de mensen die haar enigszins verbaasd aan keken. Aan de ene kant vond ze het niet erg, maar aan de andere kant, gaf het haar een soort verlegen gevoel.

Hij hoorde hoe haar stem deed klinken, luisterde naar haar stem, een verbaasde blik was in haar ogen zichtbaar bij de vraag die ze hem deed stellen, een scheve grijns deed zich om zijn lippen vormen. "Nee. Ik woon hier niet, niet officieel." Rustig liep hij achter haar naar buiten, hoorde hoe ze hem deed vragen waar ze eerst heen zouden gaan. "Het is niet groot, laten we beginnen bij het begin." Rustig begon hij te lopen, pakte haar hand wanneer hij lang haar, om vervolgens verder te lopen. Een aantal kinderen deden langs hen heen schieten, terwijl hun vrolijke lach deed klinken. De deuren van de huizen deden open staan, behalve een deur die ingang bood hadden de huizen vrijwel geen deuren, vele hadden gordijnen gehangen om ruimtes af te sluiten. Het dorp had een vrolijke, bruisende sfeer.

Ze keek hem weer verbaasd aan en bleef even staan. Waar woon je dan?" Ze knikte, toen hij antwoord gaf op haar vraag. Ze liep achter hem aan, kijkend naar alle kleine dingetjes die haar opvielen. Ze deed een stap op zij toen een aantal kinderen langs hun heen schieten. Je kon zo binnen kijken bij de huizen, aangezien ze de deuren open stonden. "Is het erg als ik hier voorlopig nog even blijf?" Ze lachte en keek hem aan. Ze volgde hem, tot ze uiteindelijk het dorp uit waren. Er waren verschillende zandpaden, die naar verschillende plekken leidden. Ze bleef voor de splitsing staan, wachtend tot hij haar ergens mee naar toe nam. Ergens leek het eiland wel op Italië, al was in Italië het verschil veel groter tussen arm en rijk, terwijl het hier wel leek alsof iedereen een grote familie was.

Hij zag hoe opnieuw een verbaasde blik in haar ogen kwam, merkte hoe ze stil kwam te staan waarna haar stem klonk, de vraag waar hij dan deed wonen, vriendelijk glimlachte hij. “Dat zal ik je tonen als ik het eiland laten zien heb.” Met kalme passen begon hij weer te lopen, na deze woorden, een glimlach deed zijn gezicht sieren, terwijl zijn blik sommige momenten naar Isabell deed glijden. Ze hoorde hoe haar stem deed klinken, hoe ze hem vroeg of het een probleem was dat ze voorlopig nog wou blijven, hij schudde licht zijn hoofd. “Dat is geen probleem.” Nog steeds deed hij met kalme passen lopen, merkte hij hoe ze het dorp uit deden lopen, wat maakte dat ze bij paden kwamen, paden van zand. Hij zag hoe ze bij de splitsing van het pad bleef staan, glimlachte en knikte naar een kant, om langs haar die kant op te lopen. Hun eiland was niet groot, had geen naam en was voor vrijwel niemand bekend, slechts de bewoners wisten het bestaan. Hij voelde hoe zand langs zijn tenen deed glijden, grinnikte licht, ze kwamen uit op een open plek aan het strand. Stammen van bomen waren om het middelpunt gezet, dienden als banken, in het middelpunt werd elke week een groot vuur gemaakt. Het was haast als een soort feestdag, er werd gezongen en gedronken, gelachen en genoten, de kleinste mochten tot late avonduren opblijven.

Ze knikte, en liep naast hem. Nog steeds vond ze het eiland heel erg mooi. Ze had niet verwacht dat zoveel mensen hier een bestaan hadden weten op te bouwen. Opnieuw streek ze een paar lokken haar uit haar gezicht. Een glimlach kwam om haar lippen toen ze hoorde dat het geen probleem was, dat ze bleef. Ze liep verder, merkend dat het dorp nog best wel groot was. Nadat ze het dorp uit waren, zag ze dat hij naar een kant knikte, om daarna langs haar heen te lopen en ernaar toe te gaan. Ze volgde hem, totdat ze op een strand uit kwamen. Ze zag hoe stammen van bomen, om een grote kring van stenen waren gezet, waar zo te zien vaak vuur werdt gemaakt. "Waarvoor is dit?" Ze kon niet echt een link leggen met wat ze hier zouden doen. Ja, vuur maken. Maar voor de rest wist ze niet. Ze liep naar de branding van het water om daar met haar voeten in te gaan lopen. Het water was lauw, en niet koud voor haar voeten. Enkele haren waren nog nat, maar de rest was inmiddels al droog. Ze keek soms achterom naar Daniël, waarna ze weer verder liep.

Hij hoorde hoe haar stem deed klinken, om naar de vraag de luisteren die over haar lippen deed rollen, een vriendelijke, warme glimlach deed zich om zijn lippen vormen. "Wij sluiten elke week af met een feest, bij dit feest gaan we rond een groot vuur zitten. De allerjongsten kinderen blijven op tot de late avond uren, er wordt muziek gespeeld, gezongen. Gedronken en gegeten." Rustig liep hij langs de kust lijn, voelde hoe water zijn voeten soms deed overspoelen, het zand onder zijn voeten was vochtig van zeewater. Bij elke pas deden zijn voeten wat in het zand zakken, om daar vervolgens met een geluid uit te komen. Hij grinnikte, keek naar Isabell die een eind voor hem uit deed lopen. Met snelle passen, die overigens niet zo snel waren, door het zand dat zich steeds om zijn voeten deed hechten, liep hij naar haar toe. "Morgenavond hebben wij zo'n feest, de gehele dag wordt gebruikt voor voorbereidingen. Zal ik je nu mijn huis tonen?"

Ze luisterde naar hem, hoorde waarvoor het diende. Ze vond het een leuk idee, en ze hoopte dat ze lang genoeg bleef om het mee te maken. Toen ze langs de branding liep, voelde ze hoe het water soms wat hoog op spatte door de wind. Het deerde haar niet, ze vond het wel fijn voelen. Ze hoorde, hoe iemand naar haar toe liep. Ze draaide zich om, en zag dat Daniël naar haar toe was gelopen. Ze glimlachte, toen ze hoorde dat ze morgenavond een feest hadden. "Ja, graag. " Ze ging naast hem lopen, goed oplettend waar ze heen gingen. Ze wist niet waar ze zolang zou verblijven, maar waarschijnlijk zou ze wel vaak naar zijn huis gaan. Haar shirtje was inmiddels alweer nat geworden. Ze was van plan, om later wat kleding bij te kopen. Niet dat ze geld had, maar misschien kon ze daar aan komen. Ze merkte, dat ze van het strand afwaren en weer op een ander zandpad liepen, deze was iets meer verwilderd, en je moest goed kijken waar je liep door het hoge gras.