ORPG. We'll see were it ends

Met kalme passen was hij naar zijn eigen slaapvertrek vertrokken, nadat Isabell naar de badruimte was vertrokken, nadat hij had gehoord hoe het slot van de ruimte dicht gedraaide werd. Met trage gebaren had hij de kleding, doorweekt van zout water van zijn lichaam getrokken, om vervolgens een lang short aan te trekken, met een shirt daarboven. Met kalme passen was hij terug naar het woonvertrek gelopen, om zijn gitaar uit de ruimte weg te nemen en in zijn slaapvertrek op een standaard te zetten. Hij had gehoord hoe het slot van de badruimte weer geopend werd, hoorde hoe Isabell haar voetstappen deden klinken, waarna ze in de woonkamer deed verschijnen. Een warme glimlach deed zijn gezicht sieren, een glimlach die al vaker getoond was sinds zij zich op het eiland deed bevinden, terwijl hij naar de woorden luisterde die over haar lippen kwamen. Hij knikte licht met zijn hoofd, terwijl hij keek hoe ze op een stoel deed plaatsnemen. "Je hebt een slaapvertrek van mij aangeboden gekregen, je hoeft niet op die stoel te gaan slapen." Een scheve grijns deed zich op zijn gezicht vormen, waarna hij naar haar toe liep. "Weltrusten Bells. Ook ik ga slapen." Zacht drukte hij zijn lippen een moment op de hare, waarna hij naar zijn slaapvertrek deed lopen. Bij de deur draaide hij zich nog een moment om. "Droom zacht."

Ze lachte, toen ze hoorde wat hij zei en schudde haar hoofd licht. Ze bleef hem aankijken toen hij naar haar toe liep, en bloosde licht toen zijn lippen op die van haar kwam. Ze schrok licht, had het niet verwacht. Ze had haar open een moment gesloten, toen zijn lippen op die van haar waren. Toen hij die er weer af haalde opende ze haar ogen weer en keek ze hem aan. "Weltrusten Dan." Ze glimlachte, en stond op uit de stoel. Ze volgde zijn bewegingen, toen hij naar zijn slaapvertrek liep. Ze glimlachte opnieuw, een warme glimlach. Toen hij zich opnieuw omdraaide. "Jij ook." Haar stem was iets zachter dan hij eerst was. Ze liep naar haar slaapvertrek, en trok haar kleding uit. Ze sloeg het dekbed op zij om in bed te gaan liggen. Daarna, sloeg ze de deken weer over haar heen. Ze was klaarwakker, en kon niet echt in slaap komen. Ze dacht na over de dingen die waren gebeurt toen ze op het eiland was. Ze zette alles op een rijtje. Ze glimlachte, toen ze aan Dan dacht. Ze was echt blij geweest dat hij haar had geholpen. Na een tijdje, viel ze alsnog in slaap.

Met een glimlach deed hij het slaapvertrek betreden, om naar het bed te midden van de ruimte te lopen. Met een kalm gebaar deed hij het dekbed opzij schuiven, om in het bed te gaan liggen, waarna hij het dekbed terug deed vouwen over zijn lichaam. Rustig deed hij zijn handen onder zijn hoofd vouwen, om naar het plafond boven hem te kijken. Momenten verstreken, tot hij een een lichte slaap deed zakken, een slaap die enkele uren later verstoord werd door een zacht gesnik, dat zwak deed klinken. Met een frons tussen zijn wenkbrauwen deed hij uit bed stappen, om naar de hal te lopen, waar het gesnik niet meer deed klinken, waarschijnlijk omdat hij zich verder van het gesnik had verwijderd. Snel opende hij de deur om langs het huis te lopen, naar de wand waar zijn slaapvertrek zich deed bevinden. Bij de hoek van de wand deed hij een ineengedoken persoon aantreffen, een kind dat niet ouder dan elke jaren kon zijn. De kleine handen waren over de ogen gevouwen, de donkere lokken vielen langs de zijkanten van het gezicht, het meisje deed hem niet opmerken. Voorzichtig deed hij bij haar knielen. Met zijn vingers streek hij een lok opzij, die maakte dat ze opschrok en naar opzij deed kijken. Met betraand gezicht deed ze hem aankijken, ogen rood van tranen geworden. "Kom. We gaan naar binnen." Licht twijfelend deed ze knikken, voorzichtig deed hij haar in zijn armen nemen om mee naar binnen te lopen, terwijl hij de deur achter zich deed sluiten. Rustig liet hij zich, met het kind in de armen op de bank in het woonvertrek zakken.

Ze opende haar ogen, merkend dat dit niet door het zonlicht kwam. Het was nog nacht, maar alsnog had iets haar gewekt. Voetstappen. Plotseling ging ze rechtop zitten, en sloeg de deken van haar af. Haar handen zochten de meubels af, op zoek naar haar kleding. Uiteindelijk pakte ze iets beet wat een beetje op stof leek. Onhandig kleedde ze zich aan, om daarna met slaperige ogen voorzichtig de kamer uit te lopen, in de hoop dat ze niks omstootte. Haar handen zochten naar de deurklink, die ze na een paar seconden vond en zachtjes naar beneden drukte. Haar ogen waren inmiddels aan het donker gewend, en toen ze in de woonkamer stond had ze al gauw het lichtknopje gevonden. Een lamp, boven de tafel ging aan en gaf een fel lichtschijnsel. Ze knipperde even met haar ogen, om daarna rond te kijken. Haar mond viel licht open, toen ze Daniël op de bank zag zitten met een meisje in zijn armen. Vlug liep ze naar de bank toe, om voorzichtig naast Dan te gaan zitten. "Wat is er aan de hand?" Haar stem was zacht, en de vraag was voor Daniël bedoeld. Ze hoorde aan het gesnik van het meisje, dat ze huilde. Haar ogen stonden bezorgd, terwijl ze naar het kleine meisje keek.

Hij voelde hoe de kleine handen zijn shirt deden vastpakken, waarna het gezichtjes zich tegen zijn borst drukte, helemaal probeerde het kind zich verstoppen in zijn armen. Hij hoorde hoe voetstappen deden klinken, zag hoe een lamp aangeknipt werd, een lamp die een fel schijnsel door de ruimte liet gaan. Hij zag hoe Isabell naar de bank kwam gelopen, met vlugge, haast gehaaste passen, waarna ze voorzichtig naast hem op de bank plaats deed nemen. Hij hoorde hoe haar stem zacht deed klinken, luisterde naar de vraag die over haar lippen kwam, voor hem bedoeld. Licht deed hij zijn schouders ophalen, licht zodat het meisje er niet te veel van deed merken. Zacht snikkend verstopte ze zich in zijn armen, geduldig wachtte hij tot ze wat rustiger werd, tot ze hem was meer los zou laten en hen uit kon kijken. Momenten deden verstrijken, waarna hij op merkte hoe het meisje voorzichtig het shirt deed loslaten en haar gezicht van zijn borst haalde. Met waterige ogen keek ze hem een moment aan, een moment waarbij hij warm naar haar deed glimlachen. "Kun je. Wil je vertellen wat er aan de hand is." Zacht deed ze op haar onderlip bijten. In zijn hoofd deden vragen malen, hij wist haast zeker dat het meisje niet van het eiland was. Tenminste voor zover hij wist, misschien dat Cyana haar kende, maar als ze dit niet deed, wie was het dan? Waar hoorde ze en kwam ze vandaan?

Ze keek naar het meisje wat Daniël nog steeds beet hield, ze zuchtte licht, waarna ze Daniël aan keek. Ze wist niet hoe het meisje hier kwam, het was onmogelijk dat ze schipbreuk had geleden of iets dergelijks. Daar was ze veel te jong voor. Maar, aan Dan zijn reactie bleek het dat ze niet van het eiland was. Ze glimlachte licht, naar het meisje toen deze Daniël aan keek. Isabell haar ogen stonden nog steeds bezorgd, terwijl ze naar het meisje keek. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar bedacht haar en sloot deze weer.

Een warme glimlach deed zijn gezicht dieren terwijl hij het meisje in zijn armen deed aankijken, een bemoedigende blik deed in zijn ogen drijven, een blik die haar wellicht een kleine zet kon geven die zou maken dat ze zou spreken. Hij zag hoe ze nog steeds zacht op haar onderlip deed bijten, licht deed kauwen waarna ze hen beide deed aankijken. Ze knikte licht, zacht deed ze ademhalen. "I-Ik." Licht deed ze haar hoofd schudden bij het eerste woord wat er stotterend deed uitkomen. "M-mijn moeder." Opnieuw deden tranen achter de ogen opwellen. Licht deed hij met zijn vingers langs haar wangen vegen. "Rustig, vertel het wanneer je daar klaar voor bent." Ze knikte op zijn woorden en deed opnieuw zacht ademhalen. "Samen met mijn familie ben ik op reis. Was ik op reis. Onderweg is mijn moeder ziek geworden, en nergens waar we aanmeerden wist iemand wat ze had. Of tenminste niemand wist hoe haar te genezen. Toen er storm op komst was moesten we richting vaste grond, tijdens de storm ging het steeds slechter en..." De ademhaling deed licht stokken, waarna ze verder ging. "Ze stierf, samen met mijn vader had ik verdriet, maar toen het laat werd beval hij mij te slapen. Ik heb geslapen, maar de volgende ochtend was hij nergens, tot de avond heb ik gewacht en toen ben ik uit de boot gegaan. Ik ben zo bang dat." Opnieuw deden tranen achter haar ogen opwellen, waarna haar zachte gesnik de ruimte weer deed vullen.

Isabell had naar het hele verhaal geluisterd. Ergens achterin knaagde het aan haar, dat zij waarschijnlijk nooit had geweten dat er een storm op komst was. Ze probeerde het zich te herinneren, maar alles was wazig en er zaten grote diepe zwarte gaten in. Haar ogen stonden nog steeds bezorgd, en keek naar het meisje. Voorzichtig veegde ze met haar handen de tranen weg die op haar wangen verscheen. "Wat is je naam?" Ze probeerde haar stem niet te laten trillen, zodat het meisje niet zou merken dat zij zelf niet bijna ging huilen. Ze keek Daniël even een moment aan, die haar nog steeds beet had. Haar blik was vooral bezorgd, maar ook angstig aangezien er misschien wel meer mensen overleden of gewond waren door die storm.

Hij hoorde hoe de stem van Isabell deed klikken, hoorde aan die stem dat ze moeite deze niet te laten trillen, zag in haar gezicht dat ze moeite deed om de tranen die ze bewaarde verborgen te houden. Een warme glimlach deed zich om zijn lippen vormen, terwijl zijn blik naar het meisje deed glijden, volle tranen deden over de wangen sluipen, die rood waren gekleurd van de tranen. Zacht deed snikken, rustig wachtte hij tot ze weer wat zou bedaren, tot haar gesnik niet meer duidelijk deed klinken. Met haar handen deed ze over haar wangen wrijven, waarna ze haar blik naar Isabell liet gaan. "Domiana." De stem deed klein klinken, licht gesmoord. Hij voelde hoe de kleine handen zich op zijn shirt deden plaatsen, om deze beet te nemen. Haar blik ging weer naar hem uit. "Help." Hij deed knikken op het enkele woord dat over de lippen kwam, waarna hij naar Isabell keek. Opnieuw deed hij glimlachen.

Ze glimlachte zwakjes terug naar Dan, waarna ze haar blik weer naar het meisje liet gaan. Ze had zo´n medelijden. Toen het meisje, weer naar Dan keek, veegde ze vlucht de vochtige plekken bij haar ogen weg, om daarna haar handen terug te leggen op de plek waar ze eerst lagen. Ze glimlachte, toen het meisje, wat Domiana heette haar blik naar haar toe richtte. "Isabell - Mare, maar je mag me Isabell noemen." Isabell keek Dan aan, toen ze hoorde hoe Domiana om hulp riep. "Kom," zei ze tot het meisje gericht en stak haar hand uit waarna ze Dan aankeek. "Heb je toevallig twee kaarsen, en twee houders die op water kunnen drijven?" Ze glimlachte zwakjes, niet wetend of ze hier überhaupt wel die houders hadden. Ze wou de traditie gebruiken, die ze thuis hadden gedaan toen haar oma was overleden. Kaarsen, op het water laten drijven als een laatste groet. Met twee kaarsen zou het er waarschijnlijk minder imposant uit zien, maar het kon helpen bij het rouwen. Het was haar van jongs af aan geleerd dat ze die traditie aan veel mensen moest door geven.

Ze deed opmerken hoe de vrouw die zich als Isabell had voorgesteld haar hand naar haar deed uit steken, om haar vervolgens te gebieden met haar mee te komen. De twijfels die door haar lichaam deden geen, deden zich in haar ogen weerspiegelen. Haar ogen gekleurd als gras, waar gouden spikkels door leken gezaaid deden glanzen van de tranen die deze hadden verlaten. Opnieuw deed ze zacht op haar lip bijten, terwijl ze de stof van het shirt stevig vast had met een hand. Twijfelend bleef ze bij de jongen zitten, waarvan de naam haar niet bekend was, tot deze haar van zijn schoot haalde. De woorden die hij daarvoor had gesproken waren haar volkomen ontgaan, waren overstemd geweest door de gedachtes die door haar hoofd maalden. Twijfelend greep ze naar de hand van de vrouw om voorzichtig naar haar toe te schuiven op de bank. “W-Wat gaan we doen?”

Rustig deed hij naar hem beide luisteren, luisterde hij naar de woorden van Isabell, die voornamelijk tegen Domania gericht bleven, tot ze hem een vraag deed stellen. Een moment trok hij licht vragend zijn wenkbrauw op, waarna hij knikte. Met een kalm gebaar deed hij Domania vast pakken om haar licht op te tillen, wat maakte dat haar greep op zijn shirt verslapte, zodat hij haar naast hem op de bank kom plaatsen, waarna hij opstond. “Geen mij een moment.” Met kalme passen deed hij van hem weglopen, om naar de keuken te lopen. Veel van de benodigdheden had op een of andere manier in de keuken bewaard. Rustig deed hij klein gevormde kaarsen pakken, waarbij hij kandelaars pakte die van bladeren waren gemaakt, zodat deze dreven. Met de gevraagde spullen deed hij terug lopen om deze aan Isabell te tonen. “Is dit goed?” Domania was tegen Isabell gaan zitten, maar leek nog te twijfelen over of dat de goede beslissing was geweest. De kleine hand lag in die van Isabell.

Ze glimlachte, toen ze voelde hoe Domania haar hand in die van Isabell legde. "Je hoeft niet bang voor me te zijn, ik wil je een traditie uitleggen die ik heb geleerd." Ze glimlachte, en keek dan aan. "Ja, dat is prima. Wil je mee Dan?" Voorzichtig stond ze op, waarna ze het meisje optilde en op haar arm zette. Ze pakte de spullen die Dan voor haar had gepakt in haar andere hand, en zag op een nachtkastje een doosje lucifers liggen. Ook deze nam ze mee, en ze liep op haar blote voeten het huis uit. ze leunde met haar elleboog op de deurkruk, waarna deze open ging en ze naar buiten kon lopen. Het deed pijn, toen ze even over het grind liep, maar toen ze al gauw op de stenen liep had ze al nergens last van. Zwijgend, liep ze richting het strand, waar ze Domania weer op de grond zette. Ze zette een kaars in de kandelaar en stak deze vervolgens aan. "Deze moet je heel voorzichtig beethouden, ik zal je zo laten zien wat we doen." Ze zette de andere kaars ook in de kandelaar, en duwde die tegen de andere kaars die ze aan Domania had gegeven. Het vuur kwam ook aan die lont. Isabell stak opnieuw haar hand uit naar haar, en liep daarna naar de branding. Ze ging op haar knieën zitten, en gebaarde naar Domania dat ze hetzelfde moest doen. "Deze traditie heb ik geleerd in Italië, die we altijd deden wanneer iemand was overleden. Als een laatste groet." Ze glimlachte, en zette de kandelaar voorzichtig op het water. Ze knikte naar Domania, als teken dat ze haar kaars ook op het water mocht zetten.

Een onzekere, waterige glimlach deed zich om haar lippen vormen bij de woorden die over de lippen van Isabell deden komen, licht deed ze knikken met haar hoofd als teken dat ze deed begrijpen van Isabell wilde doen. Ze merkte op hoe de jongen, die door haar Dan was genoemd, licht zijn hoofd schudde als antwoord of de vraag of hij met hen mee wou gaan. Een klein moment schoot er paniek door haar heen, omdat ze wilde dat hij er was, hij was warm, nu al vertrouwd. Een bemoedigende glimlach maakte dat de paniek snel deed wegzakken, ze moest vertrouwen. Twijfelend legde ze haar hoofd op de schouder van Isabell, terwijl ze een arm om de hals liet rusten, snel begon Isabell ook vertrouwd aan te voelen, al deed ze Dan missen, zonder hem werkelijk te kennen. Waarschijnlijk had ze zich snel gehecht aan hem, omdat hij haar als eerste had opgemerkt, had opgevangen. Traag sloot ze haar ogen, terwijl ze liepen, tot ze voelde hoe ze weer werd neergezet. Ze merkte op hoe ze bij het strand waren gekomen, met haar blik deed ze de bewegingen van Isabell volgen. Pakte ze de kandelaar aan die haar in de handen werd gedrukt. Voorzichtig hield ze de kandelaar vast, keek ze naar de vlam die op de kaars danste. Een kleine, gemeend lach deed over haar lippen komen. Ze had iets met vuur. Wanneer ze merkte dat Isabell naar de branding liep, volgde ze, haar hand te laten voor wat het was, bang de kaars te verliezen als ze de hand beet nam. Voorzichtig deed ze zoals Isabell knielen bij het water, knikte ze op de woorden van Isabell, om te laten zien dat ze ook dit deed begrijpen. Voorzichtig boog ze zich licht naar het water om de kandelaar met de kaars op het wateroppervlak te zetten. Een moment hield ze het vast, waarna ze los liet.

Ze glimlachte toen ze het zag dat ook Domania de kaars op het water zette. De twee kaarsen dreven weg en verlichtte de donkere nacht. "Mooi hé?" Ze glimlachte en keek ernaar. Ze zuchtte zachtjes, en bijna automatisch veegde ze de tranen weg die opkwamen. Ze dacht hierbij automatisch aan haar thuis, maar ze overmande haar verdriet. Ze zag dit bijna als een tweede thuis. Ze was best wel ver in gedachten verzonken, en merkte dan ook niet, dat de kaarsen uit het zicht waren. Ze stond op, en veegde haar broek af. "Zullen we terug gaan? Je zal best wel moe zijn." Ze glimlachte, en tilde haar opnieuw op. Voorzichtig, liep ze terug naar het huis. Ze wist de weg inmiddels al aardig goed, zo goed dat ze het zelfs in het donker kon ze de weg terug vinden. Voorzichtig, duwde ze de deur open. Er brandde nog wel licht maar ze wist niet of Daniël nog wakker was.

Een zwakke, waterige glimlach deed zich om haar lippen vormen, terwijl ze naar de twee vlammen keek, die beiden boven hun eigen kaars dansten. Ze deed niet opmerken hoe tranen geruisloos over haar wangen deden sluipen, ze merkte van zichzelf niet op dat ze huilde, zag echter wel hoe Isabell tranen deed wegvegen. Voorzichtig ging ze dichter tegen haar aan zitten, drukte haar lichaam tegen dat van Isabell. Ze merkte dat op het moment dat de vlammen niet meer zichtbaar waren, de kaarsen verdwenen waren Isabell opstond, waarna haar stem deed klinken. Op de woorden knikte ze zachtjes, pas bij de vraag merkte ze op dat ze moe was, leek de vermoeidheid haar plots te overspoelen. Rustig legde ze haar hoofd te rusten op de schouder van Isabell, door de ceremonie had ze gevoeld dat ze dichter bij elkaar getrokken werden. Ze vertrouwde haar op een manier als Dan.

Met kalme passen was hij naar het slaapvertrek gelopen, toen Isabell met Domania was vertrokken, waar hij zich kalm had doen omkleden. Waarna hij zich weer naar het woonvertrek had verplaatst, wara hij rustig in een boek was gaan bladeren, wachtend tot beiden terug zouden keren. Een warme glimlach deed zich om zijn lippen vormen toen hij Isabell zag verschijnen, met Domania. Het meisje deed opschrikken bij het horen van zijn stem, al deed hij proberen haar niet te wekken, aangezien ze in slaap leek bij binnenkomst. “Welkom terug.”

Ze glimlachte, toen ze voelde hoe Domiana haar hoofd liet rusten op haar schouder, nadat ze binnen was, glimlachte ze naar Dan. "Bedankt." De stem van Isabell was een stuk zachter dan die van Dan. "Ze kan wel in mijn bed slapen. Ik zal wel op de bank slapen." Ze glimlachte, en liep richting haar kamer. Ze deed de deur open en sloeg eveneens de deken weg, om Domianan in haar bed te leggen. Voorzichtig haalde ze de kleding van haar lichaam, tot alleen ondergoed overbleef. Ze sloeg de deken over haar heen, en gaf voorzichtig een kus op haar voorhoofd. "Welterusten." Glimlachte ze. Ze legde de kleding, die ze in haar hand op de stoel, en sloot voorzichtig de deur. Ze keek Dan aan, en pakte een deken die in de kamer lag. Deze legde ze op de bank, als teken dat ze zich klaarmaakte om te gaan slapen. Ze veegde plukken haar uit haar gezicht en gaapte, waarna ze haar hand voor haar mond deed. Haar ogen waren nog maar één klein stukje open, wat een gevolg was van het midden in de nacht wakker worden. Ze had best wel veel slaap nodig.

Een lichte glimlach deed zich om haar lippen vormen toen ze de zachte lippen van Isabell deed voelen op haar voorhoofd, die haar daarna weltrusten deed zeggen. Isabell deed zich over haar ontfermen als een moeder, deed enkele dingen haast precies als haar moeder zou doen. De gedachten maakte dat tranen achter haar ogen prikten, die ze met een snel gebaar weg knipperde. Voorzichtig nestelde ze zich in de kussen, haar handen klemden zich om het dekbed dat over haar heen was gevouwen nadat ze was uitgekleed. Rustig trok ze het tot haar kin op om haar ogen voor zoveelste keer te sluiten, ditmaal om volledig in slaap te zakken.

Haar eerste woorden deden niet werkelijk tot hem doordringen, waarschijnlijk omdat hij ergens anders met zijn gedachten was pas wanneer ze een deken over de bank deed leggen drong tot hem door dat ze van plan was op de bank te gaan slapen. Hij schudde licht zijn hoofd om naar haar toe te lopen. Zijn stem probeerde hij nog zachter te laten klinken, terwijl hij tegen haar deed spreken. “Nee. Ik wil niet dat je op de bank slaapt. Daar zul je niet goed slapen, je gezicht verraad dat je je slaap nodig hebt. Slaap bij mij in bed.” Voorzichtig deed hij zijn hand in de hare nemen, om haar zacht achter zich aan te trekken. Hij had op gemerkt hoe haar ogen, bijna volledig dicht waren gezakt, slechts tussen haar wimpers deed ze nog kijken, als vermoedde hij dat het niet werkelijk meer tot haar door deed dringen, doordat de vermoeidheid veel van haar in beslag deed nemen. Rustig deed hij het dekbed wegslaan, om haar vervolgens zacht op het bed te drukken.

Ze keek hem enigszins verbaasd aan, toen hij zei dat ze bij hem kon slapen, zijn bed. Ze was gewoon achter hem aan gelopen, maar kwam pas weer terug bij haar gedachten toen hij haar zacht op het bed drukte. "Ik wil je niet tot last zijn.." Ze probeerde een gaap te onderdrukken, wat tevergeefs was. Ze sloeg haar ogen neer en bloosde licht. Ze trok haar shirtje en haar broek uit, om vervolgens haar benen op het bed te zwaaien, toen ze haar hoofd op het kussen legde, had ze bijna geen kracht meer om de deken over haar heen te trekken. Met moeite trok ze de deken over haar heen. Het was moeilijk om haar ogen open te houden, maar alsnog lukte het even voor even. "Weltrusten. En bedankt." Ze glimlachte, waarna haar ogen al gauw dicht vielen.

Een warme glimlach deed zich om de lippen vormen bij de woorden die over haarlippen kwamen, bij de gaap die ze tevergeefs probeerde te onderdrukken. “Elke keer dat je me zegt, me niet tot last te willen zijn, zal ik antwoorden dat je me niet tot last bent.” Hij knikte bij de woorden die vervolgens over haar lippen deden ko-men, waarop hij deed antwoorden zover hij nog een moment haar aandacht kon vasthouden. “Slaap zacht. Geen dank.” Met kalme, zachte passen deed hij naar de andere zijde van het bed lopen, om daar het dekbed opzij te vouwen, waarna hij op het bed ging liggen. Met een kalm gebaar vouwde hij het dekbed terug over zijn lichaam, tot net onder zijn borst. Hij deed zijn handen onder zijn hoofd vouwen, een ritueel dat elke avond weer gebeurde, waarna hij met zijn blik naar het plafond ging. Momenten lang bleef hij kijken tot zijn oogleden dicht zakten, en hij in een droomloze slaap zakte, die vroeg in de ochtend werd verstoord door een haast onhoorbaar gesnik. Voorzichtig kwam hij overeind, om uit het bed te stappen, waarbij hij een snelle blik wierp op Isabell, om zeker te zijn dat deze nog sliep. Geruisloos sloop hij naar het slaapvertrek van Isabell, waar Domania lag. Hij zag het kind rechtop in bed zitten met de handen voor de ogen gevouwen. Een zacht snikkend geluid klonk. rustig liep hij naar het bed, om op de rand te gaan zitten, wat maakte dat ze opkeek. Met betraande ogen deed ze hem aankijken. Hij glimlachte om vervolgens naast haar in het bed te schuiven, waar hij haar zacht tegen zich aan drukte. Zacht suste hij haar, aaide over de donkere lokken.

Het leek wel alsof ze zich opnieuw op haar boot bevond, maar niet op het rustige water wat zich kon herinneren, maar de storm, waar ze zoveel over gehoord had maar zover ze wist geen herinneringen aan had. Ze had verschillende touwen beet, waarmee ze probeerde de boot in evenwicht te houden, ze zag een golf, waarna ze geen vaste grond meer onder haar voeten voelde. Alles draaide in een draaikolk, waarna alles een moment zwart werd, niet voor lang, want daarna zag je een eiland, het eiland waar ze al die tijd al op was. Even knipperde ze met haar ogen, waarna ze een schim zag, die ze goed kende Daniël, ze liep op hem af, maar het leek steeds dat wanneer zij een stap zette, hij ook een stap zette. Ze liep een tijdje, waarna ze zo moe werd dat ze maar terug ging lopen. Er was alleen geen weg terug, het leek wel alsof ze tegen een onzichtbare wand aan liep, wat ze ook probeerde. Ze voelde de paniek opkomen, waarna alles weer zwart werd.

Geschrokken schoot ze overeind, de dekens lagen helemaal aan de rand, en op haar hoofd zag je zweetdruppels. Gedesoriënteerd keek ze rond. Het was voor het eerst dat ze had gedroomd over de storm. En Dan, ze schaamde zich enigszins, waarna ze ook bloosde. Ze ging even met haar hand door haar haar, om vervolgens te gaan liggen. Heel even keek ze naar het plafond, waarna ze weer in slaap viel. Ze woelde best veel in haar slaap, waardoor ze uiteindelijk met haar bovenlichaam een beetje over de rand hing, maar de dromen bleven weg.

Met zijn vingers deed hij door de donkere lokken strijken, terwijl hij zacht deed sussen, hij merkte op hoe langer hij bij haar bleef zitten, hoe zachter haar gesnik deed klinken, tot deze stopte. Met haar handen deed ze de tranen van haar wangen halen, droogde ze haar ogen, waarna ze hem deed aankijken. Een zwak, zacht bedankt deed over haar lippen vloeien, wat maakte dat hij licht naar haar deed glimlachen. “Geen dank.” Zacht drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd. “Het is nog vroeg, te vroeg. Probeer nog wat te slapen. Ik ben in de ruimte hiernaast als je mij nodig denkt te hebben.” Met een zwakke glimlach deed ze op zijn woorden knikken, waarna ze zich in de kussens liet zakken. Rustig deed hij haar instoppen, met een kalm gebaar veegde hij enkele van haar lokken uit haar gezicht, voordat hij het slaapvertrek uitliep, om naar het eigen slaapvertrek terug te keren. Een glimlach deed zich om zijn lippen vormen toen hij Isabell in bed aantrof, diep in slaap, ze had duidelijk liggen woelen in haar slaap, wat had gemaakt dat haar bovenlichaam licht over de rand helde, en elk moment nog een stuk kon wegglijden. Rustig liep hij naar haar zijde van het bed, waar hij haar voorzichtig, teder terug op het bed legde en de deken weer over haar heen deed vouwen. Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd om naar zijn zijde van het bed te lopen en weer onder de dekens te gaan liggen. Het gebruikelijk ritueel deed zich herhalen en rustig keek hij naar het plafond boven hem.

Heel even, werd ze wakker toen ze armen om haar hun voelde. "Hmm?" Heel even opende ze haar ogen, en keek Dan aan. Ze was te moe, om verder ook maar iets te doen of te zeggen, want haar ogen vielen meteen dicht. Een paar uren later, toen het licht de kamer in scheen, opende ze haar ogen. Ze ging met haar hand naar haar hoofd, die duidelijk bonsde. Ze keek even opzij en zag Dan slapen, of tenminste dat dacht ze. Ze sloeg haar deken weg, en zette haar blote voeten op de grond om vervolgens de keuken in te lopen. De gordijnen waren dicht, waar ze eigenlijk blij mee was, want ze had nog geen kleding aangedaan, dus ze liep in haar ondergoed door het huis. Ze pakte een glas die ze vulde met water en hem daarna opdronk. Het gebons in haar hoofd was minder geworden, maar ze moest wel op het aanrecht leunen, omdat ze anders bang was dat ze om viel. Voorzichtig liep ze terug naar de slaapkamer, waar ze weer in bed ging liggen. Opnieuw ging ze met haar hand naar haar hoofd, vanwege het gebons, maar dat was al naar een paar seconden weg. Opgelucht zuchtte ze even, waarna ze weer naar Daniël keek.

Enig besef van hoeveel tijd was verstreken terwijl hij naar het plafond deed kijken had hij niet, dit deerde hem ook vrij weinig, wanneer hij het wel zou weten, zou hij waarschijnlijk haast schrikken van de tijd die al verstreken was. Enkele uren waarschijnlijk deden verstrijken, voordat zijn oogleden zwaarder leken te voelen en na minuten traag dicht zakten, waarna hij in een opnieuw droomloze slaap zakte. Hij deed niet opmerken hoe Isabell het bed uit deed komen om zich naar de keuken te verplaatsen en daar een glas water te pakken op het water op te drinken. Pas wanneer ze weer terug op het bed ging liggen, werd hij licht gewekt, al duurde het enkele minuten voordat hij werken wakker was. Een warme glimlach verscheen om zijn lippen, toen hij in het gezicht van Isabell deed kijken. In zijn slaap had hij zicht licht gedraaid, wat had gemaakt dat ze in zijn gezichtsveld was als hij zijn ogen opende. “Goedemorgen.” Zijn stem deed warm klinken. “Ik hoop dat je goed geslapen hebt.” Met een hand ging hij door zijn blonde lokken, wanneer hij dadelijk zou opstaan, zou hij vast nog een kop koffie nodig hebben om zijn gedachten ergens goed en wel bij te kunnen houden.

Ze had niet verwacht, dat Dan al wakker was, waardoor ze schrok toen ze zijn stem hoorde. Ze draaide zich op haar zij, zodat zij hem recht aan kon kijken. Ze glimlachte even, maar hoestte daarna. Het viel haar op dat door de zon je allemaal kleine stofjes zag vliegen. "Goedemorgen." In haar stem zat een vrolijke onderklank, en zelfs haar ogen glommen licht. "Gaat wel." De vrolijke glimlach verzwakte even, toen ze aan de droom dacht. Maar ze zou hem voor haar houden aangezien ze zich nogal schaamde voor het tweede deel. "Heb jij goed geslapen?" Haar glimlach werd weer breder als eerst, en ze veegde een pluk haar uit haar gezicht. Ze had niet echt een tijdsbesef, wat ze sinds ze hier was nooit echt meer had gehad. Eigenlijk was ze nog steeds best wel moe, maar je kon het aan haar gezicht niet meer zien. Ze trok de deken wat meer over haar heen, en sloot haar ogen even, waarna ze ze weer opende. "Wat gaan we vandaag doen?"

Hij luisterde naar haar stem, wanneer deze klonk, hoorde hoe een vrolijke klank in haar woorden lag, of tenminste in het eerste woord dat over haar lippen kwam. Hij zag hoe haar glimlach een moment deed verzwakken op het moment dat ze antwoordde op zijn woorden dat hij had gehoopt dat ze goed geslapen had. bij de vraag die ze hem vervolgens stelde deed haar glimlach weer breder worden. Een warme glimlach deed zich om zijn lippen vormen. “Ja, redelijk. Ik heb op mijn manier goed geslapen.” Hij hoorde hoe ze wat later vroeg wat ze vandaag zouden gaan doen. Met een kalm gebaar deed hij het dekbed wegslaan en zijn benen over de rand zwaaien, waarna hij met warme stem sprak. “Ik heb niet echt een idee van wat we kunnen gaan doen. Misschien is het verstandig als we naar Sherea gaan. Ze kan je helpen met kleding maken.” Rustig stond hij op, waarna hij zich omdraaide om naar haar te kunnen kijken. “Blijf nog een moment liggen, ik zal je een ontbijt brengen.” Hij wierp haar een warme glimlach, om vervolgens de ruimte uit te lopen, vanuit het andere slaapvertrek kwam Domania aan.