ORPG. We'll see were it ends

Ze schrok, toen ze twee handen op haar schouders voelde. Ze draaide zich om, en glimlachte breed toen ze zag dat Daniël achter haar stond. "Ook goedenavond. Ja, ik kan gaan." Ze legde de handdoek weg die ze in haar handen had gehad, en merkte hoe hij haar hand pakte, om haar zo mee te nemen. Ze kende de weg nog steeds niet heel erg goed, pas vanaf zijn huis zou ze de weg naar het strand kennen. "Oké, ik zie je zo." zei ze als antwoord op wat hij had gezegd. Ze liep over het pad naar het zand, en merkte dat het al aardig druk was. Ze ging ergens op een van de boomstronken zitten, waar de meeste mensen zich al hadden verzameld. Om de zoveel minuten keek ze even richting het pad, om te kijken of Dan er al aan kwam lopen.

Met kalme passen deed hij het huis binnen lopen, het huis dat hem deed ademen, hem was, simpelweg zijn huis. Rustig deed hij naar zijn slaapvertrek lopen, waar hij naar de standaard deed lopen waar zijn gitaar in deed rusten. Met een glimlach om zijn lippen pakte hij het instrument in zijn handen, om ermee op het bed te gaan zitten. De band die hij eraan kon bevestigen had hij eerder al klaar gelegd, hij deed de band aan de gitaar bevestigen waarna hij de band over zijn schouder liet vallen. Met een rustig gebaar deed hij opstaan, waarna hij de band goed over zijn schouder legde en de gitaar tot op zijn rug schoof. Met kalme passen deed hij zijn huis vertalen om het pad verder te volgen naar de open plek, vele bewoners deden zich al om de plaats waar het vuur zou ontstaan bevinden. Achter enkele zitplaatsen deden zich tafels met voedsel en drank bevinden, elke bewoner kwam aanstromen terwijl hij Isabell met zijn ogen deed zoeken, wanneer hij haar zag glimlachte hij. Rustig ging hij naast haar zitten, de gitaar achter zijn rug verbergend. "Goedenavond." Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Cyana achter de laatste bewoners aan kwam te lopen, een tweetal mannen stond aan ieder een zijde van de vuurplaats. Ze knikte met een glimlach en klapte in haar handen, ze sprak vrolijke woorden in hun taal die aangaven dat het kon beginnen. De mannen deden aan hun zijden het vuur aansteken. De stapel van hout en papier begon langzaam vlam te vatten, waarna het vuur zich over al het hout en papier deed verspreiden.

Nog steeds, keek ze om de paar minuten naar het pad, haar ogen zoekend naar Daniël. Het was misschien raar, maar ze voelde zich niet echt op haar gemak alleen. Haar ogen lichtte licht op toen ze hem zag lopen. Het was, dat ze hem had zien aankomen, anders was ze waarschijnlijk weer geschrokken toen hij haar groette. "Goedenavond." Ze glimlachte, en keek de plek rond. Als je door het dorp liep, dacht je dat het best klein was. Maar nu iedereen zo bij de plek was, bleek dat het dorp nog aardig groot was. Ze zag Cyana, die als laatste naar de plek kwam. Ze verstond de woorden niet die ze zei, maar toen de mannen het vuur aan deden, besefte ze dat het waarschijnlijk iets moest zijn dat ze het feest opende. "Eigenlijk, zou ik die taal best wel leren." Haar stem was zacht, zodat niet iedereen het kon horen. Ze keek naar het vuur, wat steeds groter werd. De zon was nu bijna onder, en samen met het vuur gaf het een mooi gezicht.

Hij hoorde hoe de zachte stem van Isabell deed klinken, zacht omdat ze deze gedempt hield, zodat ze niet boven het geluid van de dorpelingen kwam, zodat deze haar niet zouden horen. Hij glimlachte naar haar, een glimlach die warm was, maar vriendelijk deed blijven. "Dat zou vast kunnen." Het vuur dat zich deed uitbreiden over het hout deed schaduwen maken op de grond voor een ieders voeten. Kinderen om hen heen deden lachen, geluid van water dat deed opspatten klonk, duidelijk was dat de kinderen het water in waren gegaan. Gelach en gepraat van dorpelingen klonk door elkaar, terwijl enkele flessen met drank door gegeven werden. Hij voelde hoe iemand de fles in zijn handen deed drukken, lachte daarbij, om de fles aan zijn lippen te zetten. Rustig nam hij een slok, voelde hij hoe de alcohol in zijn keel deed prikken, hij gaf de fles door aan Isabell. Het feest begon om hen heen steeds meer leven te krijgen. Drank en voedsel ging van hand tot hand, de zon liet zich onderdompelen in de zee en duisternis omhulde hen. Enkel het vuur deed te samen met de maan voor licht zorgen, maar geen van de bewoners deerde dit wat. Enkele mannen begonnen aangeschoten te raken, begonnen vrolijk te zingen, waarbij enkele vrouwen deden invallen.

Ze glimlachte, toen ze hoorde dat het kon. "Jij kan het me leren?" Nog steeds was haar stem enigszins gedempt. Je merkte al lichtjes de warmte van het vuur doordat deze steeds groter werd. Ze keek naar de zee, toen je geluid van opspattend water hoorde. Je zag vage schaduwen, die in het water liepen. Het was een gezellige drukte, en blijkbaar had iedereen wel dingen om over te praten. Ze merkte, hoe Dan haar een fles met drank af. Voorzichtig, nam ze een slok om de fles daarna weer verder te geven. Thuis had ze altijd veel gedronken, aangezien dat een van de tradities was van haar familie. Maar hier voelde het toch wat onwennig. Ze grinnikte zachtjes toen ze hoorde dat enkele mannen begonnen te zingen. Ze veegde een paar haarlokken uit haar gezicht, die steeds terugvielen.

Hij hoorde hoe haar stem deed klinken, knikte op de woorden die op gedempte toon over haar lippen deden vloeien. Een glimlach deed zijn gezicht sieren terwijl hij naar de drukte om hem heen deed luisteren, deed kijken. Het gezang van de mannen deed lacherig, vrolijk klinken. De mannen hadden voornamelijk een lage stem, terwijl de enkele vrouwen die mee deden zingen warm en hoog deden klinken. Hij grijnsde, hoorde hoe er muziek bij werd gemaakt, terwijl op de achtergrond gelachen werd door de kinderen. Hij voelde hoe op zijn schouder getikt werd, wat maakte dat hij zich wat deed draaien, hij keek in het lachende gezicht van Giann, hoorde hoe zijn stem klonk die hem in hun taal wat in de oor deed fluisteren, waarop hij deed knikken. Met een glimlach deed Giann weglopen, waarna hij wat later zich ergens door de volwassenen heen wrong. Met zijn handen deed hij gebaren, wat maakte dat het gezang weg deed sterven. Ze keken vragend naar Giann, die grijnsde en wat deed spreken in hun taal. Ze knikte, waarna de blikken zijn kant uit deden gaan. Hij glimlachte en haalde zijn gitaar tevoorschijn. Hij begon te spelen, een glimlach deed zijn gezicht sieren terwijl hij muziek deed spelen. Ergens zag hij de ogen van Giann die deden twinkelen, hem ergens dwingend deden aankijken. Hij rolde met zijn ogen, Giann had hem laatst horen zingen, had gewild dat hij het zou doen op het feest, hij had het beloofd. Langzaam begon hij erbij te zingen, een stem die warm en helder in de oren klonk.

Opnieuw, schoven er enkele plukken haar voor haar gezicht, die ze geïrriteerd weg schoof. Ze zag hoe hij knikte op wat ze had gezegd, en glimlachte daarna zwakjes. Ze hoorde, hoe er muziek werd gemaakt bij de mannen die zongen. Ze verstond er niks van, aangezien het hun eigen taal was. Het irriteerde haar, dat ze zo weinig kon verstaan. Ze trok licht haar wenkbrauw op, toen ze zag dat Giann, zich door de volwassen wrong. Deze zei wat woorden in hun taal, woorden die ze opnieuw niet kon verstaan. Nog steeds voelde ze dezelfde irritatie. Toen iedereen naar Daniël keek, besloot ze dat ze het beste kon doen alsof ze het verstaan had, en dus ook naar hem te kijken. Ze was lichtelijk verbaasd, toen hij zijn gitaar pakte en begon te spelen. Ze wist niet dat hij gitaar kon spelen. Maar, ze kende hem ook niet heel lang en de helft van zijn huis had ze nooit gezien. Ze glimlachte licht, toen ze hoorde dat hij langzaam erbij begon te zingen. Ze bleef in dezelfde positie zitten, met haar gezicht naar Dan kijkend, ze vond dat hij een mooie stem had, beter dan andere stemmen die ze vaak had gehoord in Italië.

De diep gekleurde ogen van Giann deden oplichten in het duister, evenals de ogen van de bewoners die hem deden aankijken, ogen die maakte dat er een gevoel van zenuwen door zijn lichaam ging. Hij was onzeker over zijn zang, onzeker over hoe zijn stem in andermans oren deed klinken. Met een lichte glimlach deed hij verder spelen, zijn blik deed naar Isabell afglijden, die aan zijn zijde deed zitten. Opnieuw deed hij glimlachen, een warme glimlach, terwijl hij verder deed zingen. Zijn vingers deden over de snaren van de gitaar gaan, terwijl zijn stem langzaam deed wegsterven, waarna hij ook zijn vingers van de snaren deed halen. Hij glimlachte, hoorde hoe enkele van de bewoners deden klappen, waarna de anderen deden volgen. Met een glimlach deed hij het applaus in ontvangst nemen, terwijl hij de gitaar achter zijn rug deed schuiven. Het applaus deed wegsterven en men ging verder met het feest, opnieuw hoorde hij hoe de kinderen door het water deden gaan en speelden, terwijl de volwassenen drank aan elkaar door deden geven, lachten en soms deden zingen.

De lichte glimlach, bleef op haar gezicht terwijl Daniël bleef spelen. De glimlach werd breder, toen ze zag dat hij naar haar keek, waarna hij opnieuw glimlachte, een warme glimlach. Ze bleef bij haar mening dat ze vond dat hij mooi kon spelen, al had ze niet vaak iemand anders horen spelen. Toen hij stopte, merkte ze dat sommige bewoners begonnen te klappen, waarna zij ook begon te klappen. Toen het applaus weg was gestorven, zag ze dat Giann weg liep, om opnieuw het water in te gaan. "Ik wist niet dat je zo goed gitaar kon spelen." Ze keek hem weer aan, en had een deels verlegen glimlach op haar gezicht. Ze streek een paar lokken uit haar gezicht, en keek nog een keer rond. Sommige mensen die bij het vuur zaten herkende ze, zoals Cyana en Rowen. De anderen, waren voor haar nog onbekende mensen. Nog steeds voelde het onwennig om hier zo te zitten, aangezien ze best anders was, en de meeste mensen haar ook nog niet echt vertrouwden.

Een glimlach deed om zijn lippen rusten, een warme glimlach die al enige tijd zijn gezicht deed sieren. Hij keek naar Isabell wanneer hij deze hoorde spreken, luisterde naar de woorden die over haar lippen deden stromen. Hij glimlachte "Dankjewel. Er is een reden dat je nog niet veel van mij weet, dat is omdat we elkaar nog maar korte tijd kennen. Ik zou je graag beter leren kennen, hoe meer tijd zal verstrijken, hoe meer bewoners je zullen gaan vertrouwen, hoe beter ik je zal kennen." Hij keek een moment op zich heen, zag hoe de kinderen in het zand stonden, het water aan hun voeten lieten likken, enkele van hen deden tot hun knieën het water in waden, terwijl andere op het zand waren gaan liggen. Om het vuur hadden alle andere bewoners zich verzameld, hij zag hoe Cyana deed opstaan van haar plek. Een warme lach deed haar gezicht sieren, in het licht van het vuur leek ze nog jeugdiger te lijken dan ze al deed. Haar stem begon te klinken een zoet en zacht geluid, enkele mannen deden muziek bij haar stem spelen. Om haar heen werd zacht gelachen, zacht zodat ze Cyana niet deden overstemmen. Hij glimlachte, richtte zijn blik weer op Isabell. Hij voelde hoe een fles hem in de handen werd gedrukt en lachte, met een kalm gebaar zette hij de fles aan zijn lippen om er enkele teugen uit te nemen, waarna hij deze aan Isabell gaf. Hij had al van het eten gehad, dat was al enkele keren rond gegaan.

Ze lachte toen ze hoorde wat hij zei. "Dan verleng ik de week naar een maand, of twee maand, of drie maand misschien.Maar dan wil ik wel nieuwe kleren. " Ze glimlachte, en zag hoe Cyana opstond van haar plek. Ook Cyana begon te zingen, en andere mensen begonnen er muziek bij te maken. Ze sloeg haar ogen licht neer, toen Daniël haar aan keek. Ze merkte, dat hij opnieuw haar een fles drank gaf, waar ze een slok van nam, om die daarna door te geven. "Kom, we gaan niet de hele avond saai op een boomstronk zitten." Ze pakte zijn hand en trok hem mee door de menigte naar het water. Ze ging met haar voeten in de branding staan, en voelde hoe het koude water om haar voeten ging. Ze wachtte, tot Daniël ook het water in kwam. Ze had hem expres niet mee getrokken aangezien hij zijn gitaar nog op zijn rug had.

Hij hoorde hoe een vrolijke lach over haar lippen kwam, bij de woorden die hij tegen haar sprak, hoorde hoe haar stem deed klinken, die als antwoord op de zijne dienden. Hij glimlachte bij de woorden en knikte. "Natuurlijk krijg je dan nieuwe kleding." Hij voelde hoe ze zijn hand deed vastpakken om hem van de boomstronk te trekken, waarna ze hen door de menigte van mensen, dorpsbewoners trok naar het water. Bij het water deed ze hem loslaten, waarna ze zelf verder deed lopen de branding. Hij glimlachte, om de band met gitaar van zijn schouder te halen, met een kalm gebaar deed hij de gitaar in het zand plaatsen, leunend tegen een enkele boom die in het zand stond, een zeldzame boom die geen probleem had met de zandgrond, het zoute water dat slechts bij vloed hem deed bereiken. Hij lachte en liep het water in, ging evenals Isabell met zijn voeten in de branding staan. Het water deed rond zijn voeten rollen, likte deze haast. Hij keek met een warme glimlach naar Isabell. "Wat ben je van plan te doen, een eeuwigheid in het water staan is nu ook niet echt spannend."

Ze glimlachte, toen hij de gitaar af deed en daarna naar haar toe liep. Ze trok een wenkbrauw op, toen ze de woorden hoorde die hij zei en keek hem aan. "Dan verzin jij iets wat wel spannend is. Jij kent het eiland, ik niet." Haar stem had een vrolijke ondertoon, en rustig liep ze verder het water in. Opnieuw, veegde ze een paar plukken haar uit haar gezicht, die weer waren terug geschoven. Ze had niet echt tijdsbesef, maar waarschijnlijk was het al aardig laat. Ze bleef tot haar knieën in het water staan terwijl ze naar de verte keek. Om haar heen hoorde ze het gelach van kinderen, die ook in het water waren. Het geluid van de volwassenen, was iets verder weg aangezien ze best ver het water was ingelopen. Ze keek achterom, naar Daniël om te kijken of die haar zou volgen.

Hij hoorde hoe woorden over haar lippen deden vloeien, een zacht gegrinnik deed hem ontsnappen bij de woorden, waar een vrolijke ondertoon in deed liggen. Hij zag hoe ze met enkele passen verder het water in deed lopen, tot het water om haar knieën deed golven, haar benen deed strelen. Hij lachte om haar vervolgens verder het water in de volgen, tot het water de randen van het short aan zijn benen nat deed maken. Achter hen klonken de geluiden van de kinderen, het geluid van het water dat door kinder handen, benen en voeten opgespat werd. Nog verder achter hen klonk het rumoerige geluid van gelach en gezang dat de oudere deden maken. Hij deed zijn handen op de schouders van Isabell rusten. "Jij kent het eiland ook, minder dan mij wellicht maar vertel me niet dat je nu nog niets kent van het eiland. Het is klein, zo moeilijk is het onthouden ervan niet." Hij lachte zacht.

Het was een wonder, maar deze keer schrok ze niet, toen hij zijn handen op haar schouders legde. "Oke.." Ze zuchtte terwijl ze zich omdraaide en hem aankeek. "Maar, jij kent het meer. Veel meer." Ze lachte opnieuw,en prikte met een vinger in zijn borstkas waarna ze een paar stappen verder het water in liep. De hemel had in middels een pikzwarte kleur, en de sterren flonkerde scherp. Ze keek op zij en zag een eindje verderop, een soort van klif boven de zee uit steken. Ze had het nog nooit eerder gezien, zelfs niet toen ze die dag daarvoor hier nog was geweest. Waarschijnlijk, zou je op die klif een mooi uitzicht hebben. Opnieuw, streek ze enkele lokken haar uit haar gezicht terwijl ze nog steeds, naar de klif keek.

Hij hoorde hoe haar stem klonk, luisterde naar de woorden die over haar lippen kwamen. hij hoorde hoe ze daarna deed lachen, voelde hoe ze met een vinger in zijn borstkas deed prikken waarna ze een paar passen verder het duistere water in liep. De nacht maakte dat het water diepblauw was gaan kleuren, dat de bodem slechts bij kleine beetjes nog zichtbaar was, al moest men daar goede ogen voor hebben om dit te kunnen zien. Hij glimlachte keek naar, om vervolgens zijn armen te spreiden. Met een kalm gebaar liet hij zijn lichaam naar achteren vallen, voelde hij hoe deze het water deed raken. Hij voelde hoe zijn kleding nat werd van water.

Ze draaide zich om, toen ze het geluid van opspattend water hoorde. Ze begon te lachen toen ze zag dat hij zich in het water had laten vallen. Ze liep naar hem toe, met lichte glinster ogen. "Licht het lekker?" Vroeg ze deels lachend terwijl ze er rustig bleef staan. Je zag enkele water spetters, op haar broek die erop waren gekomen toen ze aan het lopen was. Ze wist, dat als ze nu nat werd ze waarschijnlijk ziek zou worden, maar het maakte haar niet veel uit. Ze liet haar lichaam ook naar achteren vallen, waardoor ze naast hem lag. Ze had haar hoofd naar de hemel gericht en keek naar de vele sterren. Ze probeerde een sterrenbeeld of een figuur te ontdekken, maar het wou niet echt.

Zacht deed hij lachen op de woorden die over de lippen van Isabell deden vloeien, licht deed hij met zijn hoofd knikken, licht om te voorkomen dat een golf van water zijn gezicht zou overspoelen. Hij merkte hoe ze zich naast hem in het water liet vallen, wat maakte dat ze naast hem kwam, te samen lagen ze in het water. Water duister gekleurd, dat koud deed aanvoelen. Hij voelde hoe het water zijn lichaam deed overspoelen, langs zijn lichaam gleed en evenals daar onder door. Hij genoot van het water dat koud deed aanvoelen, genoot van de koud. Zijn blonde lokken werden nat van het water dat over zijn gezicht wist te spoelen, langs zijn lokken. Zacht deed hij lachen, terwijl hij de hemel boven hen deed bestuderen. Sterren deden helder stralen aan de hemel. Sterren die rondom de maan stonden, haast als spots die het middelpunt, het belangrijkste punt extra doen laten opvallen.

Ze rilde lichtjes toen ze het koude water voelde wat over haar lichaam golfde. Het was kouder dan ze had verwacht. Haar kleding, werd opnieuw doordrenkt met het zeewater wat er voor zorgde dat haar kleding gauw verbleekte. Waarschijnlijk zou het over een paar dagen helemaal versleten zijn. Ze zuchtte lichtjes, maar trok verbaasd een wenkbrauw op toen ze hem hoorde lachen. Ze probeerde haar hoofd zo te draaien dat ze hem aan kon kijken, maar in plaats daarvan, raakte haar gezicht onder water, waarna ze proestend recht op ging zitten. ze spuugde het water uit wat in haar longen was gelopen en keek hem aan. "Hoezo lachte je?" Ze had een zwakke glimlach op haar gezicht, meer lukte haar niet, aangezien ze nog steeds soms hoestte om het water uit haar longen te krijgen.

Hij hoorde hoe vaag haar stem deed klinken, vaag aangezien zijn oren zich onder het oppervlak van water deden verbergen. Een warme glimlach deed zijn gezicht sieren terwijl zijn blik momenten lang naar de hemel uit bleef gaan, waarna hij zijn lichaam omhoog deed drukken. Hij voelde hoe zijn handen weg deden zakken in het modderige zand, wanneer hij in zittende positie kwam keek hij naar zijn zijde, keek hij naar Bells. "Ik lachte omdat ik geniet. Geniet van de omgeving en omdat ik het fijn vind dat je er ook bij bent." Opnieuw deed een warme glimlach zijn gezicht sieren, zijn ogen deden twinkelen in het licht van de maan dat zijn gezicht deed beschijnen. Een enkele streep van maanlicht dat op zijn gezicht deed verlichten.

Ze glimlachte toen ze zag dat hij overeind kwam. Ze luisterde naar de woorden die hij zei, en bloosde verlegen. "Bedankt, ik ben blij dat ik jou ook heb ontmoet" Ze glimlachte en keek hem aan. De maan bescheen hun beide gezichten, wat best mooi leek. Het verbaasde haar dat de meeste kinderen inmiddels het water uit waren. Het geluid verstomde licht, wat betekende dat het al erg laat was. Ze sloeg haar ogen neer, en had nog steeds dezelfde lichte blos op haar wangen. Haar ogen glommen nog steeds, al zag je dat nogal moeilijk aangezien ze haar ogen had neergeslagen.

Hij zag hoe een blos haar wangen licht deed kleuren, hoorde hoe haar stem deed klinken en glimlachte op de woorden die haar lippen deden verlaten. De maan deed beide hun gezichten verlichten, deed beide hun ogen licht schitteren, bijzonder, mooi. Het geluid op de achtergrond was zachter geworden, de schaduwen van het vuur kleiner, vele kinderen waren het water uitgekomen. Hij glimlachte om op te staan, waarna hij zijn hand naar haar deed uitsteken. "Kom. Laten wij ook gaan." Ook, aangezien er vele bewoners de open plek al hadden verlaten, enkele deden zich nog warmen aan het vuur dat kleiner was geworden. Uit ervaring wist hij dat Cyana zou vertrekken, wanneer ze al de bewoners had zien vertrekken. Met een glimlach deed hij Isabell overeind trekken om het water uit te lopen. Een moment deed hij een glimlacht tonen aan Cyana, toen ze deze voorbij liepen.

Nog steeds, had ze een lichte blos op haar wangen. Ze volgde zijn bewegingen toen hij opstond, en pakte de hand beet die hij uit stak om haar omhoog te helpen. "Ja, is goed. Ik begin het koud te krijgen." Ze lachte zachtjes. ze liet de hand niet los, en liep samen met hem het water uit. Ze zag dat Cyana bij het begin van het zandpad stond, en glimlachte naar haar evenals Daniël deed. De weg naar zijn huis kende ze inmiddels goed. toen ze inmiddels bij zijn huis waren, liet ze zijn hand los om het huis in te lopen. "Vind je het erg als ik me even ga douchen?" Ze keek hem wat twijfelend aan, terwijl ze staan bleef in de gang. Ze frummelde aan een van de vele losse draadjes van haar shirtje. Ze wou zich graag even douchen, en vooral morgen nieuwe kleding aan doen aangezien ze hier al een tijde woonde. Ze liet het draadje los en wreef over haar armen, waar kippenvel op stond. Ze had het echt ijskoud, wat vooral door het water kwam.

Hij hoorde hoe haar stem deed klinken, vanuit het huis, haar stem die maakte dat hij besloot evenals het huis te betreden, om de deur achter zich te sluiten. Hij luisterde naar de vraag die over haar lippen deed vloeien, keek in haar ogen, waar een twijfelende blik in deed liggen. Hij lachte en knikte. "Natuurlijk niet, waarom zou ik. Vanaf het moment dat je hier kwam, tot het moment dat je zult vertrekken is dit jouw huis, ons huis." Een warme glimlach deed zijn gezicht sieren, terwijl hij de band van de gitaar, die hij zich op een laatste moment deed herinneren van zijn schouder deed glijden, om het instrument voorzichtig neer, liet het leunen op een meubel. Met een hand ging hij door zijn natte lokken. "Alles wat je nodig zou kunnen hebben doet zich al in de badkamer bevinden, ik zie je straks weer." Opnieuw deed hij warm glimlachen, leek hij te wachten tot ze naar de badkamer zou vertrekken, waarna hij zijn eigen gang zou gaan.

Ze glimlachte toen ze hoorde wat hij zei. Ze knikte, en liep door de woonkamer naar haar eigen kamer. Ze opende een andere deur die toegang gaf tot de badkamer. Deze deur draaide ze op slot toen ze eenmaal binnen was. Ze draaide de kranen open, en kleedde zich vlug om. Ze douchte nooit lang, alleen wist ze dat het zout van het water maar zo snel mogelijk van haar lichaam moest. Toen ze eenmaal klaar was, en haar haar ook had gedroogd, had ze haar eigen kleding weer aangedaan. Het was misschien niet heel erg schoon, maar niks anders had ze niet. ze liep weer terug naar de woonkamer, waar ze Daniël vond. "Ik, wou alleen zeggen dat zo ga slapen. " Ze glimlachte even, maar besloot alsnog op de stoel te gaan zitten.