ORPG. We'll see were it ends

Ze glimlachte opnieuw, toen ze hoorde dat hij goed had geslapen. Ze had net zoals Dan de dekens al van haar benen geslagen en was ook van plan om op te staan. “Is goed. “ Ze glimlachte, en veegde een paar plukken haar uit haar gezicht. Ze trok een wenkbrauw op, toen ze hoorde dat hij haar ontbijt zou brengen. Toch haalde ze haar schouders op en zette de kussens wat rechter overeind. Ze hoestte heel even, en sloeg daarna weer de deken over haar heen. Ze wist dat het niet zo slim was om zo vaak met dunne kleding rond te lopen. Waarschijnlijk, was ze een heel klein beetje ziek geworden, waardoor ze wat hoestte. Verder, was ze niet echt ziek voor zover ze wist. Alleen was ze een beetje duizelig, maar dat zou vast niet zo erg zijn.

Een licht, zacht gehoest deed hem bereiken, vanuit het slaapvertrek, waar nu niemand meer dan Isabell nog lag, ergens deed haar gehoest hem zorgen baren, maar meteen schoof hij de gedachte van zorgen opzij. Het gehoest zou vast niet op veel ernstigs wijzen, het was normaal dat ze wat ziek werd, ze had al lange tijd in dezelfde korte, frisse kleding rond gelopen. Hij schonk Domania een glimlach, die deze met een glimlach deed beantwoorden, een kinderlijke, lichte glimlach. Een vragende blik lag in haar ogen, die hij antwoordde met enkele woorden. “Ik ga ontbijt maken.” Bij de woorden deed ze opnieuw een lichte glimlach tonen, om vervolgens achter hem aan naar de keuken te lopen. Hij lachte zacht, met een vaag gebaar liet hij haar merken dat ze voor een moment in de keuken moest blijven, waarop ze licht deed knikken. Een moment liep hij weg, om vervolgens met een verhoging terug te keren, die hij bij het aanrecht plaatste. “Je kunt vast een eigen ontbijt maken, niet?” Bij de vraag deed ze op de verhoging stappen, waarna ze hem aankeek, om licht met haar hoofd te knikken terwijl een glimlach haar lippen sierde. Rustig pakte hij de spullen, en stalde deze uit over het aanrecht, om te beginnen aan het ontbijt voor Isabell. Rustig zette hij alles op het dienblad, wanneer het klaar was, waarna hij keek of ook Domania klaar was, om vervolgens de spullen op te bergen. Met het dienblad deed hij terug naar het slaapvertrek lopen, om deze op het dressoir aan Isabell haar zijde te zetten, waarna hij plaatsnam op de rand van het bed. "Alsjeblieft." Tussen het maken van haar ontbijt had hij zelf wat gegeten, ook Domania kwam binnen en ging naast hem zitten, met een bord waar haar ontbijt op lag.

Ze haalde licht haar wenkbrauw op, toen Dan met een dienblad het slaapvertrek binnen kwam lopen. "Je hoeft niet zo voor mij te zorgen hoor." Opnieuw hoestte ze even, waarna ze het dienblad pakte en dat op haar schoot zette. Ze glimlachte, toen ze zag hoe Domania binnen kwam lopen en ook op het bed ging zitten. "Goedemorgen." Rustig, at ze het ontbijt op wat Dan voor haar gemaakt had. Daarna, sloeg ze voorzichtig de dekens weg en stond op. "Ik ben zo terug." Ze pakte haar kleding, en liep daarna de badkamer in. Ze trok de kleding aan, en bond haar haar in een hoge staart. Ze liep de badkamer uit, en keek Daniël glimlachend aan. "Misschien kan Domania wel mee als ik nieuwe kleding ga naaien" Ze ging tussen Domania en Dan zitten en keek Dan weer aan, wachtend op een bevestiging. Waarschijnlijk zou het ook handig zijn als Domania nog wat kleding zou krijgen, ook al had ze misschien nog wel wat in hun boot liggen. Misschien was het eerst beter als ze haar vader zouden vinden.

Een zachte lach deed over zijn lippen komen, bij de woorden die ze sprak, een zachte lach. Met een twinkeling in zijn ogen deed hij haar aankijken, kijk hij hoe ze opnieuw licht, zacht deed hoesten, wat maakte dat ergens in zijn achterhoofd weer gedachten van zorgen kwamen, die hij nog meer naar achteren probeerde te drukken. “Ik weet dat ik niet zo voor je hoef te zorgen, maar een keer kan geen kwaad. Of wel soms?” Hij hoorde hoe de stem van Domania deed klinken, hoe ze zoals Isabell haar had gedaan, goedemorgen wenste. Hij knikte op de woorden die over de lippen van Isabell deden komen, nadat ze was opgestaan uit het bed. Op het moment dat ze was verdwenen, stond hij zelf ook op, om het dienblad op te pakken. Met kalme passen deed hij de ruimte uitlopen om deze weg te zetten, te samen met het bord wat Domania had gebruikt, wat hij uit haar handen had genomen terwijl hij uit het vertrek liep. Nadat hij de spullen had weggezet liep hij weer terug naar het slaapvertrek, om naast Domania plaats te nemen. Hij hoorde hoe Isabell haar stem deed klinken toen ze weer in de ruimte was, luisterde naar de vraag die over haar lippen kwam. Zijn blik gleed Domania die licht deed knikken, alsof ze deed twijfelen, maar haar ogen deden vrolijk twinkelen. “Natuurlijk. Ik kleed me eerst aan, dan kunnen we naar Sherea.”

Ze lachte, toen ze hoorde wat hij zei. "Je hebt gelijk." Nadat ze, weer was gaan zitten op het bed, hoorde ze Daniël zijn stem die instemde met wat zij had gezegd. Ze had geknikt, en stond op. Ze keek Domania aan met licht twinkelde ogen, en maakte een gebaar als het beter was als ze naar de woonkamer gingen. Rustig liep ze naar de woonkamer, om daar vervolgens op de bank neer te ploffen. "Domania, weet jij nog waar jullie boot ligt? Misschien kunnen we daar wat kleding ophalen die je aan kan doen. " Ze glimlachte, en streek een paar plukken die los waren geraakt uit haar staart weg uit haar gezicht. Ze pakte een elastiekje die op de tafel lag, en probeerde een staart te maken bij Domania. Puur om te kijken hoe het haar zou staan. Isabell hield ervan om met haren bezig te zijn. Als het kon, veranderde ze best wel vaak van kapsel. Jammer genoeg had ze hier niet veel spullen, behalve elastiekjes. Iets waar ze niet heel veel mee kon.

Hij hoorde hoe ze deed lachen op de woorden die over zijn lippen deden komen, wat maakte dat er een kleine glimlach om zijn lippen kwam. Hij zag hoe Isabell evenals licht deed knikken om vervolgens op te staan. bij het gebaar dat Isabell vervolgens deed maken deden zowel hij als Domania op staan, om met zijn ogen te volgen hoe Domania en Isabell vervolgens de ruimte verlieten, wat hem mogelijkheid af zich om te kleden. Met een kalm gebaar deed hij de kledingkast in de ruimte openen, om zijn blik over de inhoud te laten glijden, waarna hij er een set van kleding uit deed plukken te samen met schoon ondergoed. Hij maakte hier een stapel van om met de kleding naar de badkamer te lopen en zich op te frissen en aan te kleden. Wanneer hij aangekleed was, deed hij de kleding in een mand waar meer van de gebruikte was in was gegooid. Een moment fronste hij, bij het aanzien dat de mand al aardig gevuld was, hij zou binnenkort moeten wassen. Binnenkort, niet nu, niet vandaag in ieder geval, hij wild iets anders doen.

Licht deed ze knikken met haar hoofd, op het gebaar van Isabell, die gebaarde dat ze beter naar het woongedeelte van de ruimte konden gaan. Haast gelijk met Dan deed ze opstaan,w at maakte dat haar een zachte lach ontsnapte, simpelweg omdat ze het grappig vond hoe ze bijna tegelijk opstonden. Met kalme passen deed ze achter Isabell aanlopen, Dan in zijn slaapkamer achterlatend. Rustig liet ze zichzelf naast Isabell op de bank vallen om in een hoek te kruipen met haar benen tegen zich aangedrukt. Met een vage glimlach deed ze Isabell aankijken, een glimlach die zwakker werd bij de woorden die over Isabell haar lippen kwamen. Licht knikte ze als antwoord op de vraag die haar gesteld was, waarna haar blik naar haar lichaam ging. Ze had dezelfde kleding aan als de dag ervoor, licht gekreukt geworden door het slapen. Ze had wel nieuws nodig, maar ze was bang, bang voor het ergste als ze terug zo keren. Met ene licht angstige blik keek ze Isabell aan.

Isabell haar glimlach vervaagde langzaam, toen ze de angstige blik in de ogen zag van Domania, ze sloeg haar ogen neer, om haar daarna recht aan te kijken. “Luister, ik kom ook niet van hier, en ik weet dat het eng is. Maar kijk naar mij, ik heb ook een soort van mijn plek gevonden. En ik loop al bijna een week in dezelfde kleding. Als je er niet heen wil, mag je me ook vertellen hoe je er heen kan gaan, en dan ga ik er zelf naartoe. Het is wat jij wil.” Ze glimlachte, en keek haar bemoedigend aan. Ze wou Domania heel graag helpen, aangezien ze een stuk jonger was dan Isabell, maar wel in een soortgelijke situatie was gekomen. Ze keek op, toen ze zag dat Dan het slaapvertrek uit kwam. Ze glimlachte naar hem, en stond daarna op. Ze liep naar de keuken, en pakte een glas water, om deze te vullen en daarna in een keer leeg te drinken. “Sorry, duizeligheid door weinig water enzo.” Ze glimlachte even, om daarna naar de voordeur te lopen. Ze stak haar voeten in haar inmiddels vaal geworden schoenen, en liep aardig vrolijk het huis uit.

Ze luisterde naar de woorden die over de lippen van Isabell deden vloeien, knikte met lichte twijfel in haar ogen, knikte enkel zonder te spreken, wat haar keuze niet werkelijk duidelijk deed maken. Voorzichtig drukte ze zich dichter tegen de bank, terwijl ze haar blik van Isabell deed afwenden en naar voren staarde. Ze weigerde op te kijken toen Dan het slaapvertrek deed uitkomen, of eerder ze deed hem niet opmerken, wat maakte dat ze niet opkeek. Vanaf het moment dat ze had weggekeken, was ze haast verdronken in de gedachten die door haar hoofd gonsden. Pas toen ze de stem van Isabell wat later, opnieuw deed horen leek ze op te schrikken, zelfs al waren de woorden niet tegen haar bedoeld. Ze volgde hoe ze het huis uitliep, bleek enkele momenten besluiteloos op de bank zitten, waarna ze langzaam omhoog kwam en achter Isabell het gebouw uit liep. Een zwakke glimlach toonde ze aan Dan toen ze deze passeerde, die deze beantwoorde met een warme lach. Zonder te spreken liep ze langs Isabell weg van het huis, op naar de plek waar ze met de boot hadden aangelegd, in haar hoofd zich al op het ergste voorbereidend.

Een lichte glimlach vormde zich om zijn lippen bij de woorden die over Isabell haar lippen kwamen, nadat ze een glas met water had gedronken, als antwoord deed hij licht knikken. Hij volgde, evenals Domania met zijn ogen hoe ze het huis deed verlaten om enkele momenten te blijven staan. Hij toonde Domania een warme glimlach toen deze hem passeerde en zwak deed glimlachen. Enkele seconden nadat hij haar had zien passeren, deed hij zelf ook het huis uit lopen om buiten het huis Isabell aan te treffen. Wat verder van haar deed Domania lopen, weglopen. Licht tilde hij zijn wenkbrauw op, terwijl hij Isabell vragend deed aankijken. “Laten we Domania eerst volgen, daarna zorg ik dat jullie bij Sherea komen.” Hij glimlachte licht waarna hij begon te lopen, achter Domania aan.

Ze glimlachte zwakjes naar Daniël toen hij haar licht verbaasd aan keek. Ze ging dichter tegen hem aanlopen, en keek hem een soort van smekend aan. “Wordt alsjeblieft niet boos op me, maar ik heb Domania gevraagd, of ze nog kleding in de boot had liggen. En ze stemde er mee in dat ze ons naar de boot zou brengen zodat we wat kleding voor haar mee konden nemen.” Isabell haar ogen stonden op een vreemde manier angstig, aangezien ze niet zeker wist hoe hij zou reageren. Ze had hem nog nooit boos gezien, en dat wou ze waarschijnlijk liever ook niet. Op een vreemde manier hield ze een soort van hem, en ze wist dat hij haar zou kwetsen als hij boos zou worden al zou ze weten dat het haar eigen schuld was. Bewust, ging ze weer een stukje verder weg lopen, richting Domania. Ze pakte haar hand voorzichtig beet, en kneep er even in. Ze probeerde haar gezicht zo vrolijk mogelijk te houden, zodat Domania niet extra angstig zou worden van haar. Dit gedeelte van het eiland kende ze helemaal niet, maar toch kwam het haar vaag voor. Vage visioenen kwamen haar voor over de storm. Toch negeerde ze ze voor het grootste gedeelte. ’s Avonds, wanneer niemand het wist mocht het komen. Nu niet.

Hij merkte op hoe Isabell dichter bij hem ging lopen, zag hoe er een haast smekende blik in haar ogen deed liggen, terwijl ze deed spreken, kalm deed hij naar haar woorden luisteren, terwijl er een glimlach om zijn lippen lag. Een lichte, vage glimlach die slechts licht zichtbaar was, maar wel degelijk aanwezig. Licht deed hij met zijn hoofd knikken, al teken dat hij haar deed begrijpen, het doel van de vraag die ze aan Domania had gesteld. “Ik zie geen reden boos te worden Isabell. Maak je daar niet druk over, er zijn ergere dingen nodig om mij werkelijk kwaad te maken. Ik snap wel waarom je dit vroeg.” Opnieuw deed hij licht glimlachen, terwijl in zijn hoofd een stem deed schreeuwen dat hij een idioot was om met zo’n antwoord te komen. De stem vond het nergens op slaan en na deze woorden uitgesproken te hebben, hij eigenlijk ook niet. Hij hoorde hoe de stem verder tegen hem ging, zag hoe ondertussen Isabell haar pas versnelde om naast Domania te kunnen lopen. hij hoorde hoe de stem hem toesnauwde dat hij iets moest doen, duidelijker antwoorden, beter laten zien wat hij voelde, dat hij al een hele tijd als een idioot deed, zeker rond Isabell. De stem wist evenals hij, dat hij anders had gedaan zonder Isabell in de buurt. Hij was meestal iemand van de nuchtere, duidelijke opmerkingen.

Met een lege blik deed ze verder lopen, met kalme passen, een moment werd ze uit haar gedachtegang opgeschrokken door Isabell die haar hand beet deed nemen. Een lichte glimlach deed een moment verschijnen bij het voelen hoe ze in haar hand deed knijpen. Een glimlach die snel weer deed verdwijnen toen ze haar gedachten voorzette, gedachten die verschrikkelijk waren, voorbereidend op wat ze kon gaan zien. Alles waar ze langs was gekomen had ze in haar hoofd geprent, volgde ze nu, maar in omgekeerde richting, terug naar de boot, niet er van weg. Ze wist dat ze nog maar een klein stuk hoefden te lopen, zag dan ook na enkele momenten de boot wit als sneeuw, die was aangelegd.

Isabell glimlachte, toen ze hoorde wat hij zei. Ze was zo blij dat ze zelfs hem een kus op de wang gaf. Al bloosde ze licht nadat ze dat had gedaan. Ze glimlachte even, toen ze zag dat Domania ook glimlachte, toen ze in haar hand kneep. Isabell, merkte dat ze het eng vond om ernaartoe te gaan, en je hoorde Isabell zelf ook geschokt ademhalen toen ze de boot zag. Even, bleef ze verstijfd staan, door de beelden die voor haar ogen flitsen. Ze schudde, haast onopmerkelijk met haar hoofd en liep verder, haarzelf in gedachten bestraffen dat ze zo openlijk had laten zien dat ze een soort van trauma had overgehouden aan de storm. Voorzichtig, liep ze de aanlegplank op, om vervolgens de boot binnen te lopen. Ze snuffelde zo min mogelijk aan dingen, en liep een kamer binnen waar een kleding kast stond. Deze deed ze open, en ze zag meteen kleding liggen. Bijna robotachtig pakte ze de kleding van Domania uit de kast, en legde ze even neer. Waarna ze volgens haar alle kleding had, pakte ze ze beet en keek Domania licht glimlachend aan. “We kunnen terug gaan.”

Een lichte glimlach deed zich om zijn lippen vormen, toen hij voelde hoe haar lippen een moment zijn wang deden raken, met kalme passen deed hij achter het tweetal aan lopen. Hoorde, zelfs van de afstand die tussen hen beide was hoe Isabell licht geschokt deed ademhalen toen de boot in haar gezichtsveld deed verschijnen. Zag hoe ze voor een moment stil bleef staan, waarna ze weer verder liep, tot ze de boot deden bereiken. Met zijn ogen deed hij het tweetal volgen, of eerder Isabell, vanaf het moment dat haar hand die van Domania deed loslaten, zodat ze over de loopplank de boot op kwam. Een moment bleef hij haar volgen, tot ze deed verdwijnen in de boot, die niet op slot had gezeten. Met kalme passen deed hij naar Domania toe lopen, om haar hand bete te nemen, waar hij zacht in kneep. Hij merkte op hoe ze met ogen vervuld van twijfel naar de deur bleef starten, terwijl ze haast onopmerkzaam meer zijn kant op deed schuiven, tot ze tegen hem aangedrukt stond. Haar blik bleef op de boot, tot het moment dat Isabell, met in haar handen kleding terug keerde. De woorden die over Isabell haar lippen rolden, maakten dat ze zijn hand abrupt los liet om zich met een zelfde abruptheid om te draaien en met kleine passen weg te lopen. Met grotere passen deed hij haar achterna gaan om haar hand weer te pakken toen hij haar bereikt had. Zonder op te kijken liep ze verder, liepen ze verder. Hij deed haar licht met zich mee trekken als ze op het punt stond verkeerd te lopen. Ze stonden stil voor een huis en meteen op het moment deed een vrouw de deur openen, alsof ze had aangevoeld dat ze kwamen.

Langzaam, liep ze achter het tweetal aan. Het deed haar licht denken aan haar droom, maar opnieuw schudde ze die gedachtes van haar af. Toch, ging ze onbewust langzamer lopen. Tranen, welde op in haar ogen. Ze boog haar hoofd om te proberen haar tranen te verbergen. Na een paar minuten, keek ze weer recht vooruit waarbij ze opmerkte dat er wat meer afstand was gekomen tussen hun. Al wist ze dat wanneer een van hun om zou kijken, ze dichtbij zou zijn om de pijn en de kwelling te zien in haar ogen. Het leek wel alsof ze een soort trauma had overgehouden aan de storm, alsof het iets was wat ze met moeite kon verwerken. Ze zuchtte, en schudde licht haar hoofd in een poging die gedachten van haar af te schudden. Ze zou het wel redden, ze was immers niet alleen. Ze glimlachte licht, maar ging nog steeds niet sneller lopen. Iets bleef haar tegenhouden. Iets wat waarschijnlijk bij haar was, iets wat van binnen zei dat het misschien beter was dat ze niet teveel gehecht raakte aan mensen, want als ze dan ooit terug moet, zou dat iets zijn wat ze nooit zou aankunnen omdat ze hier, haar leven opnieuw had opgebouwd.

Met kalme passen hadden ze gelopen, had hij gelopen, vooral zodat Domania hem zou kunnen bijhouden, kalme passen tot hij opmerkte hoe Isabell achter hen kwam, meer achter hen. Hij zag hoe afstand hun deed scheiden, wat maakte dat hij stil stond. Hij zag hoe een vragende blik zijn richting op ging, een blik van Domania, wat maakte dat hij met zijn blik naar Isabell ging, om haar duidelijk te maken dat deze achter bleef, dat hij wilde wachten op haar. Ze had geknikte, gewacht tot Isabell naast hen was gekomen, aangezien deze door was blijven lopen. Een warme, lichte glimlach had zijn lippen gesierd, met een kalm gebaar had hij zijn arm om haar heen geslagen, hij wilde dat ze bij hen zou blijven, wilde voorkomen dat ze opnieuw achter bleef. Een moment bleef zijn blik bezorgd op haar hangen, in haar ogen leek kwelling, pijn zichtbaar. Een moment, waarna de zorgen verdwenen, hij bleef bezorgd om haar, maar wilde voorkomen dat zij dit opmerkte, waarom wist hij niet. Rustig hadden ze tot het huis van Sherae gelopen, waar de vrouw meteen open had gedaan, zonder dat hij of een van hen teken had gegeven dat ze er waren, ze leek het simpelweg te weten. De vrouw was al oud, wist hij, zag je vaag, haar gedrag maakte dat ze voor vele niet oud was. Ze had korte haren, die grijs waren geworden, kleine rimpels lagen in haar gezicht. Ze was slank, nog lang voor een oude vrouw. Ze knikte toen ze hen zag, waarna ze naar binnen gebaarde. Ze maakte dat ze in een bank kwamen te zitten, waarna ze hen vragend aankeek. “Sherea, ik vroeg me af of je Isabell kon helpen met het maken van nieuwe kleding. Wat ze nu draagt is het enige wat ze bezit.” De vrouw knikte met een lach. “Natuurlijk Daniël.”

Ze glimlachte zwakjes naar Daniël, toen deze een arm om haar heen sloeg, maar meer gebeurde er niet. Zwijgend liep ze verder, nadenkend over de dingen waar ze al eerder over nadacht. Ze keek pas op, toen een vrouw de deur open deed. Vaag zag je tekenen van ouderdom, al viel dat niet zo heel erg op. Toen de vrouw hun naar binnen gebaarde, knikte ze glimlachend naar de vrouw, waarna ze op de bank ging zitten. Ze hoorde, hoe Daniël het woord nam en uitlegde aan Sherea dat dit alle kleding was die ze had. Ze glimlachte, opnieuw naar Sherea. "Bedankt." Ze gaf Daniël de kleding die ze in haar handen had gehad. "Ik red me wel." Daarna, keek ze Domania aan. "Als je mee wil met Dan, mag dat maar je mag ook wel blijven en mij helpen." Ze probeerde haar stem zo min mogelijk te laten trillen, wat haar grootse moeite koste. Toch, lukte het aardig en hoorde je amper dat ze eigenlijk het liefst op haar bed wou liggen te huilen. Maar toch, ze hield zich sterk. Pas wanneer niemand het zag of hoorde zou ze huilen.

Hij hoorde hoe de stem van Isabell deed klinken, hoorde hoe deze Sherea deed bedanken, waarna ze zich tot hem deed richten voor een moment, enkel om de kleding in zijn handen te drukken en te zeggen dat ze zich wel zou redden. Licht deed hij knikken, om zich vervolgens omhoog te hijsen uit de bank, wat hem moeite deed kosten, aangezien de kleding van Domania in zijn handen deed liggen. Hij zag hoe Isabell zich vervolgens tot Domania richtte, waar ze tegen begon te spreken. Met lichte twijfel in de ogen deed Domania naar hen beide kijken, waarna ze meer naar hem schoot. “Ik wil bij Daniël blijven. Tot straks Bells.” Een lieve glimlach deed haar gezicht sieren terwijl ze voor een moment naar Isabell liep. Haar kleine, korte armen sloeg ze om Isabell heen, vanaf waar ze erbij kon. Vervolgens liet ze los om hem voor te gaan het huis uit. Hij knikte met een glimlach om zijn lippen naar Isabell. Met kalme passen deed hij het huis uitlopen, liep hij te samen met Domania richting zijn huis, zonder er zich er werkelijk bewust van te zijn liep hij langs het huis van Cyana, pas toen haar stem deed klinken was hij zich daarvan bewust. Hij stond stil en keek op. Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht terwijl ze naar hen toe liep. Domania keek met lichte angst naar Cyana.

Met een glimlach keek ze naar Isabell, ze knikte licht op het woord van dank dat tegen haar werd gesproken. Een moment nam ze de tijd op het gezicht van Isabell te bestuderen, terwijl deze het kleine meisje dat ze bij zich hadden te zeggen dat ze met Daniël mee zou kunnen gaan mocht ze dit willen, anders mocht ze ook hier blijven. In haar ogen deed ze verdriet ontdekken, aan haar stem hoorde ze hoe ze deze onder controle probeerde te houden. Toen Daniël en het meisje, dat Domania waren vertrokken, maakte ze haar blik los van Isabell om naar een ladekast in de ruimte te lopen. De kamer waar ze waren was deels ingericht als woonkamer en deels om kleding en dergelijke te naaien. Rustig begon ze door de laden te zoeken, plots deed haar stem klinken. "Als je het verdriet, de pijn doet verbergen, zal niemand deze zien. Wanneer niemand deze ziet, kan ook niemand een helpende hand toesteken. Maken dat dit verdriet, deze pijn verdwijnt."

Ze lachte enigszins gemaakt toen ze Domania haar kleine armen voelde die haar omhelsde. "Tot straks!" Waarna ze weg waren gegaan, was weer op de bank geploft. Rustig ademde ze in en uit. Verbaasd keek ze naar de rug van Sherea toen deze woorden sprak. "Hoe.. Hoe weet u dat?" Nu, nam ze geen moeite om haar stem onder controle te houden. Het trilde duidelijk, en in haar stem hoorde je ergens een klank van paniek. Ze frummelde, aan een van de vele losse draadjes van haar shirtje. Was het echt overduidelijk geweest, dat ze zich niet voelde hoe ze zich hoorde te voelen? Ze veegde enkele losse plukken haar uit haar gezicht en sloeg haar ogen neer. Het was wel zo, dat wist ze. Ze wisten, dat Domania verdriet had omdat ze huilde. Maar zij, zij had nooit gehuild om wat er was gebeurd. Ze was dan wel ouder, maar van binnen wou ze best huilen. Een moment, waren er tranen in haar ogen te vinden. Maar op een vreemde manier verdwenen deze al gauw na een paar seconden.

Een glimlach deed zich om zijn lippen vormen toen de vrouw voor hem stil stond, bij zag hoe haar blik naar Domania ging, die haar armen om zijn ben had geslagen, zich tegen zijn been drukte, alsof dit haar boei was, deze haar zou beschermen tegen Cyana. Ze wist niet, dat ze helemaal geen angst hoefde te voelen voor Cyana. Nog niet. “Daniël, wie is het meisje dat je been als haar boei doet gebruiken?” Een vermakelijke glimlach sierde haar lippen, opnieuw deed hij glimlachen. “Dit is Domania, Cyana.” Ze knikte licht, terwijl hij blik op Domania gerust bleef. “Ze is niet van hier, komt niet van hier, van waar wel?” Hij glimlachte opnieuw licht. “Ik weet niet van waar ze komt, weet slechts dat ze met haar vader heeft moeten aanleggen. Haar moeder was ziek, is gestorven. Haar vader was verdwenen de morgen erna, dat ze ontwaakte.” Cyana deed licht begrijpelijk knikken, waarna ze voor Domania knielde. Angstig keek deze haar aan. “Wees niet bang, een ieder op dit eiland zal voor je zorgen.” Na de woorden deed ze hem aankijken. "Is ze geen last Daniël? Je hebt al een gast."

Ze hoorde hoe de stem van Isabell deed klinken, hoorde hoe een toon van paniek erin lag. Een lichte, vage glimlach deed zich om haar lippen vormen terwijl ze zich om deed draaien. “Er is geen reden tot paniek, slechts ik zie dat, zag dat. Ik ben al oud, niemand weet nog iets voor mij te verbergen. Ik weet dat Daniël en Domania dit niet in jou ogen hebben gezien, niet aan jou stem gehoord.”

Isabell glimlachte, toen ze hoorde wat de vrouw zei. "Gelukkig, maar wilt u alsjeblieft niets tegen hun zeggen? Ik vertel het liever zelf." Haar stem stierf weg, en even leek ze in gedachten verzonken, waarna ze weer terugkwam. Ze pakte de spullen die de vrouw in haar handen had, en zette ze daarna op het tafeltje neer. Ze hoopte zo duidelijk te maken, dat ze liever bezig wou, om haar gedachten even te verzetten. Ze had thuis al wel eens dingen genaaid, al was het niet heel veel. Voorzichtig, pakte ze een naald en draad uit het doosje, om het draad vast te maken aan de naald. Daarna, zocht ze stof uit, om vervolgens voorzichtig te beginnen te naaien.

Een lichte twijfel deed in zijn ogen verschijnen bij de vraag die Cyana hem deed stellen, ergens vond hij het fijn dat hij dichter bij Isabell was doordat Domania in haar bed deed slapen, maar ook zou het moeilijk zijn haar goed te kunnen verzorgen. Het was immers nog een kind dat opvoeding nodig had. Een blik van angst lag nog steeds in de ogen van Domania, terwijl Cyana traag omhoog deed komen. “Weet dat ik me graag over haar zou ontfermen. Het is lange tijd geleden dat ik me over een kind heb kunnen ontfermen. Ze zal niet helemaal weg zijn, slechts uit je huis, altijd zal ze hier of ergens op het eiland zijn.” Hij knikte licht op de woorden, als teken dat hij deze deed begrijpen. Voorzichtig knielde hij voor Domania. “Domania. Denk je dat wij voor je kunnen zorgen, zoals je vader en moeder dat hebben gedaan?” Lichte twijfel deed in haar ogen verschijnen, misschien was het niet goed het haar te vragen, maar ze kon er vast over proberen te beslissen. Plots schudde ze licht haar hoofd, haast onopvallend, alsof ze bang was hem pijn te doen als ze het duidelijk zou laten zien. Een lichte glimlach kwam om zijn lippen en een moment drukte hij haar tegen zich aan. “Je mag bij Cyana wonen, ze zal als een moeder voor je zijn, zal je leren over hoe wij zijn en doen, als je hier blijft. Ze zal ook zorgen dat je je eigen ouders altijd blijft onthouden, maar op een juiste manier.” Na deze woorden ging Domania met haar blik naar Cyana die warm deed glimlachen. Met voorzichtige passen deed ze naar Cyana lopen om daar vervolgens stil te staan. “Komen jullie nog wel?” De vraag deed zacht klinken. Hij knikte. “Wij wonen daar, je mag bij ons komen als je wilt en wij komen bij jou.” Hij gebaarde naar zijn huis dat je vanaf hier kon zien. Ze glimlachte licht waarna ze knikte.

Rustig deed ze met haar hoofd knikken op de woorden die Isabell deed spreken. “Natuurlijk.” Ze liet Isabell de spullen in haar handen pakken, rustig deed ze haar met haar blik volgen, keek ze hoe deze aan de slag ging. Ze deed aangeven door te beginnen, dat ze haar gedachten wou verzetten, door bezig te zijn. Met een lichte glim-lach draaide ze zich weer naar de kast, om er zelf dingen uit te nemen. Haar blik gleed een moment naar Isabell, waarna ze enkele stoffen pakken. Met deze stoffen ging zijzelf aan het werk. Door Isabell te bekijken, schatte ze hoe het kledingstuk moest zijn.

De tijd ging voor haar best wel snel voorbij, voordat ze het wist waren er drie uren voorbij gegaan. Ze had al enkele kledingstukken afgekregen, en ze waren best wel mooi. Ze was nu van plan ze te gaan passen, om te kijken hoe zaten. Ze legde de naald en draad op de tafel neer en pakte de kleding. "Ik ga even passen." Ze glimlachte. In haar ogen zag je een paar kleine twinkelingen die best wel makkelijk te ontdekken waren. Toch, kon ze het niet laten om na te denken wat Daniël nu deed. Even, zag je het verdriet en de pijn terug komen, maar ze was te vrolijk om dat alles te laten overnemen. Al gauw zag je de dezelfde glinsteringen weer. Ze liep naar achterin de woonkamer, zodat niet iedereen die langs liep haar zag. Ze trok haar eigen kleding uit, en deed de kleding aan die ze had gemaakt. Het paste voor het algemeen goed, waar ze blij mee was. Ze trok de kleding weer uit, en trok haar eigen kleding weer aan. Glimlachend, vouwde ze de kleding op.

Met een kalm gebaar deed hij de kleding, de kleding die Isabell voor Domania uit de boot had genomen aan Cyana overhandigen, die met de kleding het huis in deed verdwijnen, om na slechts enkele seconden weer terug te keren. Met een lichte glimlach deed Domania naar de vrouw kijken die haar onder haar hoedde zou nemen. Een glimlach waarin in hij zag dat ze haar voor hem wilde vertrouwen, maar dit nog niet met haar hele hart deed, ze moest nog zien hoe moederlijk Cyana kon zijn. Cyana ging met haar hand naar de schouder van Domania, waar ze deze neer legde, zacht sprak ze dat ze naar binnen konden gaan, zodat Domania kon helpen haar eigen kamer in te richten, te versieren met schilderingen die ze zelf mocht maken. Dit maakte dat Domania vrolijk lachte en knikte, waarna ze achter Cyana het huis inliep, die hem als afscheid toe deed knikken. Met kalme passen deed hij naar het huis lopen, zijn huis, om langs de woonkamer het slaapvertrek in te lopen, waar hij zijn gitaar uit de standaard deed nemen. Met de gitaar in zijn handen deed hij terug naar het woongedeelte lopen, om zicht voorzichtig op de bank te laten zakken. Met een kalm gebaar nam hij de gitaar voor zich, om enkele malen willekeurig wat aan te slaan, tot het moment dat hij bedacht dat hij werkelijk altijd zijn gevoelens deed uitdrukken met gitaar. Met enkele momenten deed muziek de ruimte vullen, stopte een moment, waarna deze werd aangepast en opnieuw gespeeld. Lange tijd deed hij zich bezig houden met het spelen van de gitaar, de juiste akkoorden te vinden, die fijn in zijn oren klonken, tot er een melodie, een lied uit deed komen. Nadat hij een lange tijd genomen had om zich op de muziek te richten, nam hij nog langer de tijd om de juiste woorden bij de muziek te vinden. Hij had geen idee van hoe laat het was, toen hij van elk woord, elk akkoord zeker wist dat deze zo hoorde te zijn. Met een kalm gebaar deed hij de gitara wegzetten, op de plek waar deze altijd zou zijn, als hij hem niet gebruikte, in de standaard in het slaapvertrek, hij ging het liefst zorgvuldig met het instrument om, het was haast een deel van hem. Na het instrument weer te hebben opgeborgen deed hij het huis verlaten, om terug te keren vaan het huis van Sherea om Isabell op te halen.

De uren die Isabell gebruikt had voor enkele kledingstukken had zijn gebruikt voor slechts de jurk, elk detail was op perfecte manier uitgewerkt. Ze was niet met een deel begonnen, voordat een ander naar haar mening perfect was gedaan, in haar ogen was een kledingstuk een deel van een persoon. Het deed het lichaam, maar ook de persoonlijkheid omsluiten. In de korte tijd, die voor vele lang zou zijn geweest, had ze wat ze wist, wat ze voelde bij Isabell in de jurk verwerkt. Haar ogen wilden perfectie in de door haar gemaakte kledingstukken zien, elk was een kostbaarheid. Een ieder was blij wanneer zij een kledingstuk wilde maken, deze maakte ze enkel als de reden haar werkelijk deed aanspreken. Naar haar mening was de tijd die ze had gebruikt te weinig geweest, maar ze wilde het kledingstuk met haar meegeven, wanneer ze zou vertrekken. De kleuren paars en blauw waren met elkaar gecombineerd tot een geheel, in de jurk. De versieringen, deden klein en teder zijn, maar voor Isabell zou het duidelijk zijn wat elke versiering deed betekenen. Het was een zomerjurk, die vanaf haar oogpunt zich perfect om het lichaam van Isabell deed sluiten. De jurk zou tot net boven haar knie moeten vallen, zou ze elke lengte goed ingeschat hebben, wat ze wet deed vermoeden. Aan het bovenlijf waren bandjes bevestigd. Met de jurk over haar arm geslagen deed ze naar Isabell lopen. “Dit is wat ik voor je gemaakt heb. Wil je het aanpassen?” Ze deed de jurk aan Isabell overhandigen na haar woorden.

Isabell keek op toen ze de vrouw hoorde. Ze glimlachte, maar keek ook enigszins verbaasd de vrouw aan. "Natuurlijk." Ze pakte de jurk van haar over waarna ze voorzichtig haar kleding uit deed om de jurk aan te doen. Ze glimlachte, bij het zien van de jurk. Ze vond hem prachtig. Voorzichtig draaide ze een rondje op de bal van haar voet, om te kijken hoe hij haar stond. "Hij is perfect." Ze glimlachte waarna ze opkeek toen ze geklop hoorde. Ze maakte een vaag gebaar dat zij wel zou kijken wie er was. Vlug liep ze naar de deur om deze open te doen. Ze glimlachte vrolijk toen ze zag wie daar stond. Daniël. Als het goed was, kon hij aan haar zien dat ze vrolijk was. Deels door het feit van de jurk, maar ook omdat ze hem zag.

Met een kalm gebaar had hij zijn hand naar de deur gebracht, om vervolgens zacht te kloppen, zacht misschien onhoorbaar, maar dit deed hem niet deren. Ze waren vast niet druk in gesprek verwikkeld, ze zouden hem wel horen en op wonderbaarlijke wijze wist Sherea altijd wanneer iemand voor haar deur deed staan. Een glimlach deed zich om zijn lippen vormen toen hij op merkte hoe de deur werd geopend, een glimlach die breder werd bij het zien van Isabell die in de deuropening deed verschijnen. Ze deed er vrolijk uitzien, iets wat hem goed deed, aangezien ze in zijn ogen wat afwezig, verdrietig had geleken. Een prachtige jurk, die duidelijk als het werk van Sherea oogde deed haar lichaam omsluiten. “Je ziet er prachtig uit.” Hij zag hoe Sherea achter haar deed verschijnen, kleding lag op haar arm, een tevreden glimlach lag om haar lippen. Met een kalm gebaar deed ze de kleding aan Isabell overhandigen, waarna ze hen zei dat ze hen graag weer een keer zou zien, de woorden die ze eraan toevoegden snapte hij niet volledig. Ze wou graag zien hoe ze het er van af deden brengen. Hij glimlachte licht en knikte op de woorden, waarna hij Isabell haar vrije hand nam. “Ik wil je iets laten horen.” Een glimlach deed zijn lichaam sieren, terwijl hij haar licht met zich mee deed trekken.

Haar glimlach werd breder toen ze hoorde dat Daniël zei dat ze er prachtig uitzag. "Bedankt." Ze glimlachte en draaide zich om, toen ze voetstappen hoorde. Sherea, was ook de gang in komen lopen, met haar kleding. Isabell, bedankte haar, en stapte daarna de deur uit, zodat ze naast hem stond. Ze knikte, toen ze hoorde dat Sherea hun graag nog een keer wou zien. De laatste woorden snapte ze ongeveer, al niet helemaal aangezien ze er ook naast kon zitten. Ze trok haar wenkbrauw ligt op, toen ze hoorde dat Dan haar iets wou laten horen. Toch liet ze haarzelf gewillig meetrekken, totdat ze bij hun huis aankwamen. Ze wachtte tot ze binnen waren, en volgde hem naar de woonkamer waar ze de kleding op de tafel legde en zelf op de bank ging zitten. Ze had geen idee wat hij ging doen, of wat ze kon verwachten.