Orpg. Chloë en Judith. ♥♥

'Je bent het speciaalste meisje dat ik in mijn hele leven heb ontmoet' mompelde hij zachtjes en hij gaf haar nog een kusje op haar hoofd. Het voelde zo fijn om haar dicht tegen zich aan te hebben, om te weten dat ze hetzelfde voor hem voelde als hij voor haar deed. Zacht trok hij haar nog wat dichter tegen zich aan. De vlinders in zijn buik vlogen enthousiast heen en weer. Zijn hart maakte overuren leek het wel. Hij was zo blij dat dit mooie en lieve meisje ook op hem viel. Dat had hij nooit durven dromen!

Nikky schrok van zijn vader, hij was zó boos. Blaine was zo moedig, hij ging voor haar staan en beschermde haar, wat ze heel lief van hem vond. Ze schrok toen hij haar duwde en viel op de grond. Snel krabbelde ze overeind en greep zijn arm. 'Nee, ik laat jou ook niet alleen' fluisterde ze zachtjes, en ze kneep in zijn arm. Ze hoopte dat hij de hint begreep, dat ze van hem hield. De blik die ze zijn vader gaf was woedend en ze slaakte een gil toen hij zijn armen om haar heen sloeg.

Met een glimlach keek Ave hem aan en streelde met een vinger over zijn wang. Het was echt, realiseerde ze zich, het was geen droom. Een tevreden, gelukkige glimlach verscheen op haar lippen waarna ze voelde hoe hij haar tegen zich aantrok. Ze voelde zijn borstkas op en neer bewegen terwijl hij ademde en ze genoot van die regelmaat. Langzaam sloot ze haar ogen en dacht terug aan enkele dagen geleden, toen ze nog dacht dat het nooit meer goed zou komen. Ze deed haar ogen weer open en keek hem aan. "Niet te vroeg juichen," fluisterde ze zachtjes, ze wist maar al te goed dat alles opeens kapot kon gaan.

"Laat haar los," zei Blaine kil terwijl zijn ogen van zijn vader naar Nikky flitsten en weer terug. Hij moest de woedde die in hem borrelde niet de vrije hand geven, hij moest niet vergeten wat zijn vader wel allemaal niet kon doen. Voor al niet toen hij haar vast greep. Langzaam liep hij op zijn vader af, zonder het oogcontact af te breken. Dit ging niet meer om Nikky, realiseerde hij zich toen hij de woeste ogen van zijn vader zag, dit ging om macht. De greep om Nikky's middel verslapte en Blaine keek verbaasd naar de jongen die achter zijn vader stond, waarna zijn vader als een zak in elkaar zakte. "Het spijt me," fluisterde de jongen waarna hij de scherven van de vaas die op vader's hoofd terecht was gekomen uit zijn handen liet vallen.

Hij beet even op zijn lip en keek haar aan. Nadat hij een kort knikje had gegeven drukte hij zijn lippen tegen haar wang aan. 'Ga nu maar slapen, morgen gaan we weer vroeg vertrekken.' Glimlachend trok hij haar zachtjes tegen zich aan en sloot zijn ogen. Hij luisterde een tijdje naar hun ademhaling en merkte dat hij daar rustig van werd, het was iets wat niet zomaar veranderde, maar bleef gewoon zo doorgaan. Het was iets waarvan je mocht verwachten dat het niet zomaar stopte, ophield. En dat kon wel in een relatie, en dat wist Jake heel erg goed. Langzaam zakte hij weg in een diepe slaap.

Ze sloot haar ogen terwijl ze naar de stem van Blaine luisterde, die kookte van woede. Ze merkte dat zijn vader haar steeds steviger vast hield, alsof ze een pop was. Ze kreeg bijna geen adem meer en wilde net schreeuwen dat ze wel zijn persoonlijke slaaf zou worden, toen hij haar al losliet. Ze schrok van het bloed dat ze zag toen ze zich omdraaide en sloeg haar kleine hand voor haar mond. 'Leeft hij nog?' vroeg ze met een stem waarin een lichte trilling doorklonk en ze keek even naar de jongen die dit veroorzaakt had. Ze was hem best wel dankbaar. Ze voelde dat ze even moest zitten, maar ze bleef staan, voor Blaine. Ze wilde zich niet aanstellen en keek hem even aan terwijl ze op haar lip beet.

Geamuseerd keek Ave de volgende ochtend toe hoe Jake sliep. Hij was schattig, zo slapend en nog steeds voelde het als een droom wat er de vorige avond allemaal was gebeurd. Ze sloot haar ogen even en dacht terug aan de kus. Een glimlach verscheen op haar lippen en ze voelde de tinteling weer door haar lichaam gaan. "Jake, wakker worden." Fluisterde ze zachtjes in zijn oor waarna ze naar hem keek en wachtte tot zijn ogen open zouden gaan.

Tevreden, hoewel Blaine die van binnen ook wel de pijn voelde. Het was immers zijn vader die daar op de grond lag, in een plas vol bloed. Met een zucht liet hij zijn ogen over Nikky glijden en liep naar haar toe. "Kom, we gaan." Zei hij uiteindelijk terwijl hij haar hand vast pakte en haar voorzichtig met zich mee trok. "Ik weet niet of hij nog leeft," zei hij daarna langzaam terwijl hij een blik op het bewegingloze gezicht van zijn vader wierp. Maar hij had Nikky pijn gedaan, dit was zijn verdiende loon.

'Het is wel je vader..' fluisterde ze tegen hem en drukte zich even tegen hem aan. 'Bedankt dat je me wilde beschermen Blaine' stamelde ze. Ze liet hem weer los en liep met trillende benen naar zijn vader. Ze knielde bij hem neer en keek naar het gezicht dat haar zo misselijk maakte, die blik in zijn ogen. Hij staarde haar doods aan en dat bezorgde haar de rillingen. Ze legde haar vingers in zijn hals en richtte al vrij snel haar blik op Blaine. Ze sloeg haar oogleden neer en schudde haar hoofd. Hij was er niet meer.

Een melodieze stem drong tot hem door en hij opende voorzichtig zijn ogen. Hij knipperde een paar keer om duidelijk te maken dat hij echt naast Ave lag, en dit geen droom was. Hij haalde zijn hand door haar haren heen en gaf haar voorzichtig een kus op haar lippen. 'Goedemorgen' mompelde hij. Er was helaas geen tijd om te blijven knuffelen, ze moesten zo weg. 'Heb je al honger?'

Blaine keek toe hoe Nikky bij zijn vader neerknielde. Toen ze haar ogen naar beneden richtte en nee schudde draaide hij zich om en staarde hij voor zich uit. Het deed hem pijn, want de man die daar lag, was dezelfde man die hem had leren praten, die hem had opgevoed zonder een vrouw. Die hem had geleerd hoe je moest overleven. Maar diezelfde man was ook een monster, een monster die hij uit zijn leven had verbannen. "Nou, dan hoeven we in ieder geval niet meer te vluchten," mompelde hij zonder om te kijken.

Een glimlach verscheen weer op Ave's lippen toen ze zijn lippen kort op die van haar voelde waarna ze recht op ging zitten. Haar ogen gleden over zijn gezicht en onwillekeurig voelde ze hoe haar hartslag versnelde. "Een beetje," gaf ze toe terwijl ze haar gevoelens onder controle probeerde te houden en niet probeerde toe te geven aan het verlangen om hem tegen haar aan te drukken. Daar hadden ze nu geen tijd voor, hoe graag ze ook wilde.

Ze veegde het bloed wat op haar vingers was gekomen af aan haar jurkje en liep naar hem toe. Ze legde haar nog schone hand op zijn arm en streelde er even over met haar vingertoppen. 'Het spijt me voor je' fluisterde ze. Ze vond het vreselijk om hem zo te zien, het was wel duidelijk dat hij het echt wel erg vond, ook al probeerde hij het dan te verbergen door optimistisch te blijven. 'Je hoeft niet positief te blijven Blaine, niet nu' praatte ze met zachte stem op hem in. Voorzichtig liet ze hem los en bleef zo vanaf de achterkant naar hem kijken.

Jake glimlachte naar haar en sloeg de deken van zich af. Hij liep naar zijn kleren en trok ze snel aan. Toen liep hij naar beneden en ging naar buiten. Nadat hij was geknield bij het vijvertje buiten haalde hij wat water door zijn gezicht en ging weer naar binnen. Daar bestelde hij wat brood en water en liep naar boven. 'Ga je maar aankleden, dan pak ik vast de spullen een beetje beter in en dan kunnen we eten en weer gaan.' Hij glimlachte teder naar haar en genoot van haar prachtige gezichtje, alleen al door er naar te kijken.

Ave knikte instemmend waarna ze zich omkleedde. Haar mantel vouwde ze op en hield ze vast terwijl ze naar Jake keek. Even ging ze op het bed zitten terwijl ze voor zich uit staarde. Er was zoveel gebeurd de afgelopen dagen en ze had eerlijk gezegd nog niet echt de tijd gehad om het allemaal te realiseren, om het allemaal te bevatten. Maar er zat een voordeel aan alles wat er gebeurd was, want dat kriebelende gevoel in haar maag wanneer ze naar Jake keek, zou ze nooit meer willen missen.

"Het is een zak," kwam er kil over zijn lippen terwijl hij voor zich uit staarde. "Hij deed je pijn, hij jaagde je angst aan," ging hij verder en draaide zich naar haar om. "Hij wilde je tot zijn vrouw maken en.." Verloren hief hij zijn handen op en draaide zich weer om, "en nu, nu is hij dood." Blaine was nooit een jongen geweest die huilde en ook nu waren tranen ver te zoeken. Hij was boos dat zijn vader niet normaal was, dat zijn vader niet inzag dat zijn bloedeigen zoon ook gevoelens had.

Ze deed een stapje naar hem toe en nam zijn gezicht in haar handen. Ze keek hem liefdevol aan en streelde met haar duimen over zijn wangen. 'Je moet niet zo over hem denken, hij is vast niet altijd zo geweest, en ik red me wel.' Ze glimlachte bemoedigend naar hem en durfde eigenlijk niet over de begravenis te beginnen. Haar aandacht werd getrokken door de jongen die nu naar hen toe liep. Ze was hem al helemaal vergeten en ze keek hem afwachtend aan. Ze had echt geen flauw idee wie het was, maar hij zag er goed uit.

Hij keek naar haar en glimlachte liefjes naar haar. Zacht, zonder geluid te maken, stond hij op en ging naast haar zitten. Hij at wat brood en dronk wat water en bleef toen hij genoeg had gehad een tijdje voor zich uitstaren. Het was geweldig dat Ave hem ook leuk vond, maar ze konden elkaar zo kwijtraken. 'Als er iets gebeurt met mij onderweg, dan wil ik dat jij jezelf in veiligheid brengt, desnoods laat je mij achter. Oke?' Hij keek haar doordringend aan en toen legde hij zijn vinger onder haar kin zodat ze hem aan moest kijken en drukte zijn lippen op die van haar.

Denk je dat nou echt? Wilde ze zeggen, maar ze knikte maar terwijl ze zelf maar al te goed wist dat ze hem absoluut niet alleen zou laten. Ze sloot haar ogen en genoot van de kus, van de tederheid en de liefde die ervan af straalde. Natuurlijk zou ze hem niet alleen laten. Ze haalde haar lippen van de zijne af en keek hem toen aan. "Alleen als jij hetzelfde doet wanneer er iets met mij gebeurt," zei ze langzaam en keek hem recht aan terwijl ze verlangde naar zijn armen om haar heen.

Kort knikte Blaine waarna ook hij zijn aandacht richtte op de jongen die er aan kwam lopen. "Is hij..," fluisterde de jongen zachtjes en keek met grote ogen naar het lichaam op de grond. "Ja, hij is dood," antwoordde Blaine langzaam en keek toen naar de jongen. "Geen wonder, twee keer in twee dagen een klap tegen je hoofd krijgen is nou niet bepaald gezond," mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij weer naar de jongen keek. "Zou je iets te eten willen maken voor ons, we moeten een.. begrafenis regelen." Zei hij en de jongen knikte. Blaine begreep goed dat hij verward was, de jongen had immers een moord gepleegd. Maar hij was hem dankbaar.

Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen losjes om haar heen. 'Dat dacht ik niet, de man moet de vrouw redden en niet andersom.' Hij grijnsde en trok haar even dicht tegen zich aan. Haar warme lichaam tegen dat van hem voelde echt heel goed en hij snoof zachtjes haar geur op. Hij wilde niet gaan, hij wilde hier blijven, hij wilde met haar trouwen. Het klonk zo logisch, hij hield van haar, zij van hem. Maar het mocht nog niet, ze moest eerst veilig zijn, ver bij zijn vader vandaan.

Het klonk vreemd om hem "we" te horen zeggen, net alsof ze echt bij hem hoorde, maar dat was niet zo, nog niet. Zacht liet ze hem los en liep weer naar zijn vader toe. 'Het lijkt me het beste om zijn ogen te sluiten, dan is het net alsof hij slaapt. Wil jij het doen, of moet ik het doen?' Ze keek hem vragend aan en voelde zich nog steeds bang terwijl ze hier naast het levenloze lichaam zat, net alsof hij zo kon opstaan en haar wat aan zou doen.

"Ik doe het wel," zei Blaine en liep naar het levenloze lichaam van zijn vader toe. Hij paste op dat hij niet onder het bloed kwam te zitten en legde zijn vingers op diens oogleden om ze voorzichtig naar beneden te duwen. Zijn lichaam was nog warm, wat het des te enger maakte. "Zo," zei hij langzaam en liep naar Nikky toe. "Kom je mee naar binnen?" Vroeg hij zachtjes terwijl hij er niet aan probeerde te denken hoeveel hij van haar hield. Ze moest even uit zijn gedachten verdwijnen, maar dat ging moeilijker dan verwacht.

Gefrustreerd keek Ave hem aan. "Dan ga ik ook niet weg," besloot ze en keek hem aan. Begreep hij het dan niet? Begreep hij niet dat ze het niet zou kunnen aanzien wanneer hij dood zou gaan en zij vervolgens verder zou moeten gaan? En omdat hij toevallig een man was, mocht hij wel blijven? Ze stond op terwijl ze wat brood at en er langzaam op kauwde, het was droog, maar dat was alsnog beter als niks.

Grinnikend sloeg hij zijn arm om haar heup en trok haar naar zich toe. Hij drukte een kus op haar kruin en streelde met zijn vingertoppen over haar heup heen. 'Ik zal je niet alleen laten, nooit. Tenzij jij dat wilt, dan heb ik daar respect voor.' Hij glimlachte en keek naar hoe ze at, hij vond het erg fascinerend hoe rustig en netjes ze dat deed. Hij wilde haar voor altijd in zijn armen hebben, maar dat kon natuurlijk niet en dat was best wel balen vond hij.

Ze schudde zachtjes haar hoofd en keek hem aan. 'Nee, ga jij maar ik blijf nog even buiten, ik heb hoofdpijn.' Oke dat was niet helemaal waar, maar ze voelde zich opeens best wel schuldig. Als zij gewoon had gedaan wat zijn vader van haar had gevraagt, dan was er niets gebeurt en leefde zijn vader nu nog. Ze hoopte niet dat Blaine haar daar nog vaak aan ging herinneren, anders kon ze beter naar huis gaan, terug naar haar ouders.

Blaine knikte al wist hij niet goed hoe hij moest reageren. Langzaam liep hij het huis in, linea recta naar de muziek kamer. Hij liet zich op de piano kruk vallen en beet op zijn onderlip. Zou Nikky nu naar huis moeten? Hij hoopte van niet, hij verwachtte niet dat hij het aan zou kunnen om alleen thuis te zijn. Om alleen in het hele grote huis te leven. Maar hij verwachtte ook niet dat hij zonder Nikky zou kunnen leven, ze was niet meer weg te denken uit deze omgeving.

Een glimlach verscheen op haar lippen en ze drukte haar lippen kort tegen de zijne. "Laten we er over ophouden," besloot ze en keek hem aan waarna ze nog een hap van het brood at om vervolgens wat water te drinken. "Waar slapen we vanavond?" Vroeg ze zachtjes en keek hem vragen aan terwijl ze zich voorzichtig losmaakte uit zijn armen en haar mantel aantrok.

Nikky keek hem na en liep een stukje verder de tuin in. Ze merkte niet dat ze werd gevolgd en plofte ergens op een stuk gras neer. Wat had ze gedaan? Ze had er voor gezorgt dat Blaine, de jongen waar ze het meest van hield, geen vader meer had. Maar was dat wel zo? Hield ze wel het meest van Blaine? Het was gek, maar toen ze in de ogen van de jongen had gekeken, had ze vlinders in haar buik gevoeld. Ze was hem zo dankbaar dat hij haar had verlost van de creep van een vader van Blaine.

Jake keek naar haar en knikte. Hij haalde de ring van zijn oma die hij altijd om zijn ringvinger droeg er af en knielde voor haar neer. 'Ave, ik weet dat het misschien snel is, maar ik hou echt heel veel van jou, dus, wil je met me trouwen?' Hij keek haar met lichte angst aan, wat als ze toch nog niet zou willen? Dat zou dan best een deuk op zijn ego zijn, maar hij zou het begrijpen.

Verbaasd deed Ave een stap naar achteren terwijl ze vol verbazing naar hem keek. "Een beetje te snel?" Herhaalde ze en trok haar wenkbrauw op. "Jake, ik weet net een dag dat jij mij ook leuk vind en.." Verward hief ze haar handen op om ze vervolgens weer langs haar lichaam te laten vallen. Vervolgens schudde haar hoofd. "Sorry.. ik houd echt van je maar dit.. nee," fluisterde ze waarna ze de kamer uitliep. Zag hij zelf dan niet in dat het te vroeg was?

Langzaam drukte Blaine een toets in terwijl hij voelde hoe er een traan over zijn wang rolde. Shit, nu moest hij toch janken. Woedend veegde hij de traan weg en stond op waarna hij naar de hal liep. Hij kon beter nog niet naar Nikky toe gaan, ze wilde waarschijnlijk gewoon tijd alleen. Gefrustreerd knabbelde hij op zijn onderlip en staarde voor zich uit. Misschien moest hij maar Nikky's familie een brief schrijven, zodat ze haar konden ophalen.

Waarom was ze zo stom geweest? Ze had Blaine zijn vader afgepakt. Waarom had ze niet gelijk gedaan wat zijn vader van haar had gevraagt? Dan was het allemaal niet zo gelopen en dan had hij nu nog een vader gehad. Nikky slaakte een diepe zucht en verstijfde toen ze voetstappen hoorde. Wat was dat? Ze slaakte een gil toen ze iemand achter zich hoorde gaan zitten en keek om. Ze keek recht in de blauwe ogen van de jongen, en voelde dat haar hart iets sneller ging kloppen. 'Nooit meer doen, alsjeblieft.'

Jake keek haar na en beet op zijn lip. Hij dacht dat het voor haar ook zo voelde alsof ze elkaar al jaren en jaren kende, maar blijkbaar was het voor haar nog te vroeg. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Wat was hij dom zeg. Misschien wilde ze nu niet eens met hem verder. Hij zuchtte diep en ging op het bed zitten. De ring deed hij weer om zijn vinger en hij bleef een tijd voor zich uitstaren.

Met een zucht was Blaine uiteindelijk naar de kamer van zijn vader gelopen. Voorzichtig deed hij de deur open en liet zijn blik door de kamer dwalen. Er was aan niks te zien wat voor zieke gedachten de man had gehad met Nikky. Langzaam en voorzichtig, alsof zijn vader op ieder moment uit de hoek kon komen, liep hij de kamer binnen. Het oude bed van zijn vader stond in de hoek en een rilling liep over zijn rug. Stel je voor dat zijn vader daar met Nikky.. Direct draaide hij zich om en liep de kamer uit.


Met een zucht ging Ave beneden aan de bar zitten. Natuurlijk zou ze zelf niks bestellen, ze hadden al het geld nodig. Een traan rolde over haar wang en ze slikte. Dit was niet zoals ze het geplant had, niet dat iets nog volgens haar plan ging. Maar waarom deed Jake zoiets? Het kon toch niet zijn dat hij na zo weinig dagen al zo veel voor haar voelde? Dat hij zo zeker was van dit. Ze hield van hem, dat wist ze zeker, maar begreep hij dan niet dat ze net ontsnapt was uit de handen van zijn vader? Dat ze rust wilde?

Jake ging op zijn bed liggen en slaakte een diepe zucht. Hij wist niet waarom hij zich zo had laten overmannen door zijn gevoelens. Hij wist niet waarom hij niet even had gewacht, wat meer begrip had getoont. Hij was bang dat als hij niet snel iets deed, ze niet meer met hem om wilde gaan. Hij liep de kamer uit en sloot de deur achter zich. Eenmaal beneden zag hij haar zitten en ging achter haar staan. Hij legde zijn handen op haar schouders en boog wat voorover. In haar oor fluisterde hij dat het hem speet en dat hij het begreep, wat ze voelde en wat ze bedoelde.

Nikky voelde een speelse kriebel door haar buik suizen toen hij zijn hand onder haar kin legde en ze keek hem met twinkelende ogen aan. Hij was echt heel erg leuk, en heel behulpzaam. Nikky was echt weer zo naïef als het maar zijn kon, ze vond hem alleen maar leuk omdat hij haar had gered. Ze dacht weer aan Blaine en glimlachte. Kon ze niet een beetje van allebei hebben? Ze legde haar handen in haar schoot en keek diep in zijn ogen.

Een rilling liep over Ave's rug toen ze handen op haar schouder voelde. Ze werd echter gerustgesteld door Jake's stem en ze glimlachte terwijl ze zich naar hem omdraaide. Ze drukte haar lippen kort op de zijne en sloeg toen haar armen om hem heen. "Sorry Jake," fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder legde. Het paste precies, maar het was te vroeg, veel te vroeg. Even wierp ze een blik over zijn schouder en zag toen hoe zijn vader de herberg binnen kwam lopen, waarna ze hard begon te gillen.

Niet goed wetend wat hij nog kon doen liep Blaine naar de keuken. Hij staarde even door het raam en voelde hoe al het bloed uit zijn lichaam trok. Nikky zat met de jongen die zijn vader had vermoord in de tuin en de hand van de jongen onder Nikky's kin zat Blaine nog al dwars. Hij sloot zijn ogen en liep de keuken uit terwijl hij gefrustreerd om zich heen keek. Alles ging mis, alles. Het meisje waar hij van hield, hield niet van hem. Zijn vader was dood en Blaine zelf? Hij bleef alleen achter.

Nikky glimlachte en keek om zich heen. Ze zag iemand bij het raam van de keuken weg lopen, maar wist niet wie het was. Ze schrok even op toen de jongen zijn hand op haar been legde, omdat het haar herinnerde aan de vader van Blaine. 'Doe maar n..' mompelde ze voordat hij haar de mond snoerde door zijn lippen op die van haar te drukken. Het gekke was dat ze dit helemaal niet zo snel wilde, maar ze beelde zich in dat ze met Blaine zoende, omdat ze dat het allerliefste wilde en dus sloeg ze haar armen om hem heen en kuste zachtjes terug.

Jake glimlachte opgelucht en een tevreden gevoel kriebelde in zijn buik. Ze wees hem niet af, maar het was alleen te vroeg. 'Geeft niet, echt niet. Ik sorry' mompelde hij zachtjes en hij gaf haar wat kusjes op haar wangen en lippen. Hij schrok van haar gil en draaide zich bliksemsnel om. Zijn voorgevoel klopte en hij keek naar Ave. 'Ga naar boven en doe de deur op slot' siste hij en hij duwde haar de gang in. Hij keek woedend naar zijn vader, die al even boos terugkeek.

Nog een keer draaide Blaine zich om, gewoon om zichzelf ervan te overtuigen dat het niet perse zo hoefde te zijn dat ze elkaar leuk vonden, dat het ook vriendschappelijk kon zijn. Langzaam liep hij naar het raam en voelde de pijn, voelde hoe zijn hart in duizenden stukjes brak. De walging, het was onverdraaglijk en hij rende de keuken uit, rechtstreeks naar zijn kamer. Nikky hoefde hij voorlopig niet meer te zien. Boos dat hij zoveel meer van haar bleek te houden dan hij had gedacht liet hij zich op zijn bed zakken en staarde kil voor zich uit.

Ave deed een stap naar achteren waardoor ze tegen de bar opliep en beet op haar tong om niet te gillen. "Ik laat je niet alleen Jake," zei ze vast besloten, ook al voelde ze hoe ze stond te trillen op haar benen. Ze klampte zich aan de bar vast en keek toen recht in de ogen van de barman die haar grijnzend aankeek. Opeens besefte ze dat Jake's vader niet kon weten dat ze hier waren en dat hij wel van iemand gehoord moest hebben dat ze hier waren. En degene was de barman.

Hij vroeg zich af hoe zijn vader wist dat ze hier waren, toen hij een soort communicatie opmerkte tussen hem en de barman. Hij beet gefrustreerd op zijn lip, konden ze dan niemand meer vertrouwen tegenwoordig? Hij slaakte een diepe zucht en schudde zijn hoofd. Zijn hand zocht die van Ave en hij vertrengelde zijn vingers met die van haar. 'Vader, u kunt niets meer doen, Ave en ik zijn gisterenavond voor we hier kwamen getrouwd, en dus bent u nu familie van haar, dus u mag niet met haar trouwen.' Hij keek recht in zijn vaders ogen en grijnsde gemeen. Hij wist dat familieleden niet met elkaar mochten trouwen, maar hij hoopte zo dat Ave niets zou verraden, anders was het gebeurt.

Nikky sloeg haar armen wat steviger om hem heen en gaf hem nog een paar kleine kusjes. Toen trok ze zich zachtjes los en leunde met haar hoofd tegen zijn schouder aan. Toen hij over haar rug streelde besefte ze dat dit niet Blaine was, maar die jongen die haar gered had van zijn vader. Ze kreunde zachtjes en keek in zijn ogen. Toen ze daarin verdronk vergat ze het weer even en ging weer tegen hem aan liggen.

Blaine was absoluut de draad kwijt. Aan de ene kant wilde hij Nikky het liefste het huis uit schoppen, maar hij wist diep vanbinnen dat zij er ook niks aan kon doen. Zij wist niet hoe leuk hij haar vond. Hij had het haar moeten vertellen, realiseerde hij zich. Maar ook dat had waarschijnlijk niet geholpen. Hij trok zijn benen op en staarde voor zich uit, terwijl hij de pijn in zijn hart probeerde te negeren. Hij hield van haar.

Het was beangstigend om Jake zo boos naar zijn vader te zien kijken en geschrokken liet ze zijn hand los. Dit zorgde voor een geamuseerde lach op de lippen van diens vader waarna Ave weer achter Jake ging staan. "Waar is haar ring dan?" Vroeg de man lachend waarna ze gefrustreerd op haar onderlip beet. Misschien moesten ze het maar opgeven. Het was duidelijk dat een mooie toekomst er niet in zat voor Jake en haar.

Hij moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Denkt u nou echt dat we er gisteren ook nog tijd voor hadden om een ring uit te zoeken, nee dat waren we van plan vandaag te doen. We wilden zo snel mogelijk van u vandaan, dus we zijn meteen naar de kerk en daarna naar hier gereden. Hij keek boos naar de barman en voelde dat Ave bang werd. Ze moest niet achter hem gaan staan, ze moest hem even vasthouden, dan kwam het geloofwaardiger over. Hij sloeg zijn armen over elkaar en grijnsde tevreden naar zijn vader, die steeds bozer keek.

Nikky kroop in zijn armen en slaakte een diepe zucht toen haar gedachten weer vol kropen met Blaine. Ze begon een beetje spijt te krijgen van de zoen, maar van de andere kant, de jongen had het verdiend, niet? Hij had haar gered, dus dit was het minste wat ze terug kon doen, vond zij dan. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij een kus op haar kruin drukte en toen sloot ze haar ogen. Ze was best wel moe..