Orpg. Chloë en Judith. ♥♥

Uiteindelijk besloot Blaine dat hij haar uit zijn hoofd moest zetten. Hij kon ook beter haar ouders een brief schrijven gezien ze waarschijnlijk toch liever niet meer hier bleef. Hij liep naar zijn bureau en begon met het schrijven van een brief waarin hij alleen de nodige details over de dood van zijn vader erin schreef en het feit dat Nikky nu terug kon keren naar huis. Met een pijnlijk gevoel leverde hij de brief af bij een van de dienstbodes en liep toen naar buiten. Zijn maag draaide om toen hij Nikky en de jongen zag, maar hij liet niks merken. "Nikky, ik heb een brief naar je ouders geschreven, je gaat dus zo snel mogelijk weer naar huis." Sprak hij langzaam en wierp een gebroken blik op haar gezicht.

Hoewel Ave niets liever wilde dan bij Jake zijn, begon het langzaam tot haar door te dringen dat ze nooit zouden ontsnappen. Dat ze nooit bij elkaar zouden zijn. Ze deed langzaam een stapje opzij en keek Jake's vader aan. "We komen wel met u mee," zei ze uiteindelijk en keek toen naar de grond. Ze verdiende hem niet en ze hoopte dat hij dat wist. Want er waren meer dan genoeg meisjes op de wereld, die hem wel zouden verdienen. Een leven lang blijven vluchten was iets wat ze liever niet had en ook de leugens die erbij zouden komen vermijdde ze liever. Ze wilde ook niet dat Jake zich dingen op de hals ging halen die hem pijn zouden doen. Dus ze gaf liever op. Ze had liever alle pijn van de wereld, dan de pijn om Jake voor haar te zien lijden.

Jake keek haar ontsteld aan en schudde zijn hoofd. Wat deed ze? 'Wat doe je?' siste hij nijdig. Goed, als ze dan zo graag bij zijn vader wilde zijn, dan betekende die zoen van gisteren vast ook niets. Zuchtend liep hij achter haar aan en zag de blik in de ogen van zijn vader, die zeiden dat hij het er nog lang in ging wrijven dat hij had gewonnen. Gewonnen van Jake, het voelde zo slecht. 'Wat jij wilt Ave, maar je weet hoe stom ik je nu vind he.' Hij opende het rijtuig voor haar en nadat ze was ingestapt, ging hij zelf ook maar zitten.

Toen ze de heerlijke stem van Blaine hoorde schrok ze op en keek hem aan. Verbaasd, een klein beetje boos. Wilde hij haar soms weg hebben of iets dergelijks? Ze keek geschokt naar hem. Hij vond haar leuk, en dat wist ze. En zij vond hem leuk, dat wist hij niet. En toch had ze zich laten overmeesteren door die jongen, die ze alleen gekust had omdat hij haar had gered. 'Oke, ik begrijp het' mompelde ze gekweld en ze keek hem aan. 'Dan zal ik vast gaan pakken.' Ze liet de jongen abrupt los en stond op zonder een van hen nog een blik waardig te keuren, en liep naar binnen. Eenmaal op haar kamer plofte ze op bed en staarde voor zich uit.

Ave keek even naar Jake en beet op haar onderlip. Ze knikte langzaam en keek toen weg terwijl ze de pijn tot in het diepst van haar lichaam voelde doordringen. Ze besloten zichzelf op te offeren, want ze was Jake niet waard. Hij hoorde niet in de problemen te komen voor een of ander meisje, hij hoorde veilig te zijn, gelukkig. En Ave wist donders goed dat dat niet zou gebeuren wanneer hij bij haar was. "Het spijt me," zei ze zacht en keek hem aan. Ze zou het hem wel vertellen, die avond. Dan zou ze haar hart luchten en vertellen waarom ze deze keuze had gemaakt. Het deed veel pijn, maar ze moest deze keer niet aan zichzelf denken. Jake was nu het belangrijkste en zolang zij deed wat haar gevraagd werd, was Jake veilig.

Blaine volgde Nikky met zijn ogen tot ze eenmaal binnen was en richtte toen zijn blik op de jongen die hem boos aankeek. Natuurlijk keek deze boos, hij had immers zitten te zoenen met Nikky. Een steek ging door zijn hart en hij beet hard op zijn lip terwijl hij zich omdraaide. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Een ander meisje zoeken? Alsof er ook maar iemand was die Nikky kon vervangen. Nee, zijn hart was gebroken. Misschien stierf hij wel zoals zijn vader, alleen, vermoord en door niemand geliefd. Hij liep het huis binnen en ging op de trap zitten terwijl hij al die gebroken gevoelens achter zich probeerde te laten.

Nadat ze een tijdje voor zich uit had zitten staren en erg met zichzelf in de knoop had gezeten, stond ze op en begon haar weinige spullen in de oude koffer die ze mee had te doen. Ze wist dat ze nog steeds van Blaine hield, dat was niet veranderd door die ene stomme zoen met die jongen. Nee, maar of dat andersom ook zo was? Waarschijnlijk vond hij haar nu niet meer zo leuk. Waarom wilde hij haar anders weg hebben? Een kleine zucht ontsnapte uit haar keel en ze riste de koffer uiteindelijk dicht. Waarom waren haar gedachten opeens uitgeschakeld en had de jongen zo perfect geleken? Ze snapte het nog steeds niet en de knoop in haar maag werd steeds groter. Ze liep de kamer uit en sloot de deur achter zich. Waarschijnlijk zou ze morgen wel gaan. Ze zag hem op de trap zitten en haar hart miste een paar slagen door zijn perfectie. Zacht liep ze de trap af en ging naast hem zitten. 'Kom eens hier' zei ze slechts en ze sloeg haar armen om hem heen. 'Ik ga je missen.'

Jake keek even naar haar en voelde een baksteen in zijn maag landen. Waarom offerde ze zichzelf op? Ze hadden samen heel gelukkig kunnen worden, en nu ging ze met hangende pootjes terug naar de klauwen van zijn vader. Hij slaakte een diepe zucht en keek uit het raam. Hun relatie had dus ook geen ene meter voorgesteld en het was al weer voorbij zo snel als het gekomen was. Nog steeds dacht hij terug aan het geweldige gevoel dat hij had gehad toen haar lippen die van hem raakten, dan was gewoon fantastisch geweest. En nu? Nu was er gewoon helemaal niets meer van over.