Orpg. Chloë en Judith. ♥♥

'Dat zou fijn zijn' mompelde ze zachtjes en ze liep de kamer uit. Ze wist dat ze hier nog vaak te vinden zou zijn. Glimlachend keek ze hem even aan, maar die glimlach weerspiegelde niet hoe ze zich voelde. Zijn vader kwam natuurlijk net naar de gang toen zij daar ook stonden en ze voelde hoe hij een arm om haar middel sloeg en haar dicht tegen zich aan trok. Ze slikte een paar keer en keek hem angstig aan, wat hij zo te zien niet echt merkte. Zijn lippen voelden hard en koud aan op haar hals en ze moest moeite doen om niet te gaan gillen.

Kort knikte hij en keek hij naar haar. Toen keek hij weer naar buiten en slaakte een diepe zucht. 'Hoe kan ik nou niet gelukkig zijn als ik voor korte tijd met jou getrouwd ben?' verzuchtte hij. 'Ook al heb je dan geen gevoelens voor mij en is het nep.' Hij glimlachte moedig naar haar. 'Maar ik snap wel dat je het niet wilt, geen probleem, ik ben niet boos.' Toen pakte hij haar hand en trok haar mee naar een lege kamer. Hij boog voor haar 'mag ik deze dans van u?'

"Vader," Blaine's stem was kil en hard terwijl hij naar zijn vader keek, "Nikky was net van plan te gaan slapen, dus misschien kunt u dit beter een andere keer voort zetten." Hij zei er maar niet bij dat als het aan hem lag, er geen volgende keer zou komen. Hij pakte Nikky's pols vast en trok haar zachtjes mee, terwijl hij de woedende blik van zijn vader op zich voelde. "Blaine, ik wil morgen met je spreken, voor ik vertrek," siste deze boos voor hij zich omdraaide en weg liep. "Oh en Nikky," de man bleef even stil staan, "mijn liefste, je vind het vast niet erg als ik vanavond nog even langs kom?"

Haar ogen gleden even over zijn gezicht, terwijl Ave zichzelf af vroeg of hij het meende wat hij zei. Of hij echt gelukkig was wanneer hij, zelfs al was het nep, met haar kon trouwen. Het maakte haar warm, liet haar hart sneller slaan en maakte haar ook onzeker. "Ik wil het wel," zei ze zacht en keek naar hem. Natuurlijk wilde ze met hem trouwen, ook al zouden ze direct scheiden. Ook al zou haar hart breken, dan nog zou ze het doen. Gewoon, om met hem even samen te zijn. Toen hij voor haar boog glimlachte ze waterig en greep zijn hand stevig vast. "Natuurlijk," fluisterde ze.

Haar hart bonsde veel te snel en haar ademhaling klonk gejaagd door de angst die ze diep vanbinnen voelde. Opgelucht haalde ze diep adem toen ze zijn vingers om haar pols voelde sluiten en hij haar meetrok. Toen ze hoorde dat hij morgenochtend nog even met hem wilde praten besloot ze vroeg op te staan zodat zijn vader hem niets aan kon doen. Verbaasd hoorde ze wat zijn vader toen tegen haar zij en ze begon te stamelen, 'ik, uh,.. ik..' maar voor ze goed en wel antwoord kon geven zei zijn vader al 'tot vanavond, Nikky.' Hij grijnsde gemeen en verslagen liep ze in een soort trance met Blaine naar haar kamer.

Glimlachend legde hij zijn ene hand in haar onderrug en met de andere pakte hij haar hand vast. 'Dan gaan wij trouwen, Ave, en dan vluchten we.' Hij dacht eraan hoe geweldig die ene dag of die paar dagen zouden worden. Zacht streelde hij even met zijn vingertoppen over haar rug en begon zwierig met haar rond te dansen. Hij hield van haar, dat was niet normaal mee, zoveel als hij van haar hield. Maar ze mocht het niet weten, nog niet in ieder geval.

Ave legde haar hand op zijn schouder en kreeg de neiging om zich tegen hem aan te drukken. Ze liet zich mee voeren met zijn bewegingen hoewel zijn woorden haar lieten nadenken. Vluchten, trouwen. Maar het belangrijkste was dat hij 'wij' en 'we' zei, samen. Haar zelfbeheersing vervloog en ze liet zijn hand los om hem vervolgens een knuffel te geven. Ze drukte haar gezicht tegen zijn borst en prevelde bedankjes. Ze was verliefd en de vlinders vlogen opgewonden door haar buik.

"Ik slaap vanavond bij je," besliste Blaine onmiddellijk toen zijn vader was verdwenen. "Ik laat je niet alleen met hem." Zijn ogen stonden leeg en de gedachte aan zijn vader samen met Nikky maakte hem kil en ijzig. Nee, hij zou haar niet alleen laten, voor geen goud. Hij liep met haar mee de kamer binnen en deed direct de deur op slot. "Ik zal iets verzinnen," beloofde hij haar, maar ook zichzelf, "zodat je weer vrij kunt zijn." Hij sloeg een arm om haar heen en streelde haar arm, verzonken in zijn gedachten.

Haar hart sloeg een slag over toen ze zijn woorden hoorde en zijn aanrakingen voelde. Hij was echt geweldig, en dat mocht hij weten. 'Je bent geweldig Blaine, maar ik wil niet dat jouw vader je iets aan doet omdat je mij helpt.' Haar hoofd leunde tegen zijn schouder voor een moment en toen keek ze hem weer aan. 'Ik wil niet dat je in gevaar komt door mij' verzuchtte ze zachtjes en ze keek in zijn ontzettend mooie ogen. 'Ik vind het wel een fijn idee dat jij nog bij me bent, maar je moet die deur open laten, anders wordt hij alleen maar bozer.' Ze keek even droevig, omdat ze het niet wilde en ze hoopte maar dat Blaine dat snapte.

Zachtjes danste hij met haar, omdat hij haar niet wilde breken, zo leek het wel. Toen ze hem los liet keek hij even verbaasd, en toen hij voelde dat ze hem een knuffel gaf hapte hij naar adem. Dit voelde geweldig, echt, overweldigend. Hij sloeg zijn armen om haar heen en streelde over haar rug heen. 'Het is al goed, het is al goed lieverd' mompelde hij zachtjes en hij glimlachte van oor tot oor.

Een snik rolde over haar lippen en ze voelde hoe ze warm werd van binnen. Zijn armen om haar heen, zijn streling over haar rug. Ave voelde zich geweldig, nee, dat was niet het goede woord. Ze voelde zich speciaal, zo in zijn armen. Ze klampte zich aan hem vast begon zachtjes te huilen. De woorden lagen op haar tong maar ze kon het niet zeggen. Hoe graag ze wilde vertellen hoeveel ze van hem was gaan houden, ze kon het niet. "Bedankt," fluisterde Ave nogmaals en liet hem toen voorzichtig los.

Blaine keek even naar Nikky en een gefrustreerde blik lag in zijn ogen. "Je begrijpt het niet he?" Zei hij ongelovig. Hij voelde hoe zijn hart samen kneep van onbegrip en van liefde. Waarom zag ze het niet gewoon? Waarom voelde ze zijn liefde niet? "Het interesseert me niet wat mijn vader met mij doet, het gaat me hier om jou, ik wil niet dat je pijn lijdt, ik wil je niet alleen laten en ik wil al helemaal niet dat mijn vader vanavond je komt opzoeken, wie weet wat hij wel niet doet." De woorden waren ijzig en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij wilde zeggen dat ze het maar moest uitzoeken en bij ieder ander meisje had hij dat ook echt gedaan, maar bij Nikky kon hij dat niet.

Ze vond het vreselijk dat hij nu zo kil tegen haar deed, en suggereerde dat ze het niet snapte. Maar ze snapte het heel goed, ze zag het in zijn ogen, ze merkte het aan zijn stem en zijn handen. Hij was verliefd op haar, en dat wist ze heel goed. En als zijn vader niet in de weg stond, dan zou ze hem vertellen dat ze het snapte, dat ze ook verliefd was op hem. Maar het kon niet, en hij mocht niet. En ze had besloten dat ze maar een beetje afstandelijk moest doen, ook al deed het pijn. 'Ik.. ik begrijp het wel maar ik wil je niet kwijt oke?' Ze glimlachte even naar hem en vroeg toen 'waar wil je slapen?' Ze wilde niet dat hij op de grond ging liggen.

Hoe plotseling het magische moment was gekomen, zo snel was het ook weer voorbij. Hij streek even langs haar wangen en glimlachte. 'Het is al goed Ave, ik vind het fijn dat ik je mag en kan helpen. Daar zijn vrienden voor, toch?' Lachend gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. 'Weltrusten' mompelde hij en hij liep zijn kamer in. Toen hij eenmaal op bed lag slaakte hij een diepe zucht en kon zichzelf wel slaan. Waarom was hij verliefd aan het worden op een meisje dat hij nooit zou kunnen krijgen?

Vrienden. Terwijl Ave naar haar kamer liep bleef dat woord door haar hoofd spoken. Ze was doodmoe, maar dat hield het woord niet uit haar hoofd. Waarom maakte het haar zo ziek toen hij zei dat ze daar 'vrienden' voor waren? Waarom leek het alsof hij haar met een mes in haar hart had gestoken, want zo voelde het woord. Ze wilde geen vrienden zijn, ze wilde van hem kunnen houden. Maar nee, dit deed pijn. Misschien moest ze hem uit haar hoofd zetten. Ze liep haar kamer binnen en draaide de deur op slot waarna ze op het bed ging zitten. "Ik houd van je," fluisterde ze zacht voor ze ging liggen en haar ogen sloten, om vervolgens in een diepe slaap weg te zakken.

Blaine's ogen vernauwden even toen hij haar blik zag. Haar blik die hem deed smelten, die zijn hart sneller liet kloppen. Maar er klopte iets niet in haar blik, net zoals dat er iets niet klopte in haar woorden. "Hoezo zou je me kwijtraken dan?" Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Het brak zijn hart om het te zeggen, maar hij moest even afstand nemen. Hij begon zich als een eikel te gedragen en dat wilde hij niet. Blaine was best een aardige knul, alleen kon hij er niet goed tegen wanneer mensen niet eerlijk tegen hem waren. En hij zag nu dat Nikky niet eerlijk was, dat ze iets niet vertelde en dat deed hem pijn.

'Als jouw vader je hier ziet dan flipt hij en dan mag je niet meer bij me in de buurt komen, denk je niet?' Ze slaakte een diepe zucht en ging op het bed zitten. Ze haalde haar handen voor haar haren heen. Waarom moest hij dan ook zo knap en zo lief en geweldig zijn? Ze hoorde aan zijn stem dat er iets was, maar ze wilde er niet naar vragen. Ze wilde het niet horen, dat kon ze niet aan. Als hij zou zeggen wat hij voor haar voelde, dan wilde ze het hem ook vertellen maar het mocht niet. Want het kon nooit iets worden en dat zou alleen maar meer pijn doen.

Hij kon de slaap maar niet vatten, telkens was hij bang dat zijn vader naar haar kamer zou gaan, dat hij iets zou doen wat ze niet wilde. Hij lag maar te luisteren en bij het minste geluid stond hij al bij de deur, en telkens was het vals alarm. Dit had hij nog nooit voor een meisje gevoeld. Waarom kon het dat niet, waarom werd hij verliefd op haar? Soms wilde hij zijn gevoelens uitschakelen, maar dat kon natuurlijk niet. Het werd al licht voor hij eindelijk in slaap viel.

Blaine schudde zijn hoofd. "Dat kan hij niet, want hij is morgen weg." Zei hij en liep toen naar de deur. "Welterusten Nikky," mompelde hij voor hij de deur open deed en achter zich sloot. Hij botste bijna tegen zijn vader op en keek deze rustig aan. "Ze slaapt vader, maar ze zei dat ze morgen zeker afscheid van u wilde nemen." Zijn vader knikte tevreden en liep toen Nikky's slaapkamer voorbij. Blaine beet gefrustreerd op zijn onderlip waarna hij zijn eigen kamer inliep, om daar niet veel later in slaap te vallen.

Next morning.

Zodra de zon door de kieren van de luiken heen scheen, werd Ave wakker. Meteen kwam het pijnlijke gevoel weer in haar op en herinnerde ze zich de woorden van Jake. Vrienden. In geen enkele opzichte was dat het gene waar ze naar verlangde, hoewel ze dan wel bij hem kon zijn. Ze ging rechtop zitten en staarde naar de muur tegenover haar. Zou Jake aan de andere kant slapen en zo ja, wat zou hij denken? Zou hij nog slapen? Ave realiseerde zich dat hij langzaam maar zeker haar leven aan het beheersen was, dat ze hem niet uit haar gedachten kreeg.

Vermoeid opende ze haar ogen en keek een tijdje naar het plafond. Ze had niet goed geslapen, en eerlijk was eerlijk, dat kwam omdat Blaine gisteren boos was weggelopen en ze dus ook alleen had moeten slapen. Ze was een paar keer gillend wakker geworden, maar volgens haar had niemand iets gehoord, niemand was in ieder geval komen kijken. Ze sloeg de dekens van zich af en besloot wat te drinken, ze had een droge keel. Gelijk toen ze de deur had geopend voelde ze van achteren twee armen om zich heen en ze dacht dat het Blaine was, maar het plaatje werd verstoord doordat ze ruw haar kamer in werd getrokken. Ze verschoot van kleur toen zijn vader voor haar stond en zijn handen over haar lichaam liet glijden. Ze sloot haar ogen en dacht even dat het voorbij was, maar hij deed alleen de deur op slot. Even later lag ze op haar bed en kwam hij boven op haar liggen. Hij probeerde haar te zoenen, maar ze werkte niet mee en hij werd steeds bozer. Ze probeerde te gillen maar het lukte niet. De angst had haar spraakvermogen weg genomen. Ze knalde met haar pols heel hard tegen de muur en jammerde van pijn.

Hij sliep nog, en zijn dromen gingen, hoe voorspelbaar, over Ave. Glimlachend draaide hij zich om, en viel uit zijn bed. Gelijk was hij wakker en wreef over zijn heup. 'Au' mompelde hij en hij stond op. Hij rekte zich uit en zijn gedachten waren gelijk bij Ave. Zijn hele brein zat vol met haar en hij kon niet meer helder nadenken. Misschien was het dom geweest om gisteren vrienden te zeggen, maar ze mocht er niet achter komen hoe veel hij voor haar voelde. Hij was zo bang voor een afwijzing.

De harde bonk die tegen de muur knalde was niet het gene dat Blaine had wakker gemaakt. Nee, Blaine had eigenlijk bijna niet geslapen. Hij had gegil gehoord, maar op een of andere manier had hij zich er niet toe kunnen zetten om naar haar toe te gaan. Ja, een keertje was hij wel gaan kijken. Hij had haar kamerdeur op een kiertje open gedaan en even naar haar staan te kijken. Maar toen was ze aan het slapen. De bonk en het gejammer lieten hem opspringen en hij rende naar de deur toe om vervolgens naar Nikky's kamer te stormen. Daar aangekomen bleek deze echter op slot te zitten, waarna hij maar wanhopig zijn vuisten op de deur liet knallen.

Langzaam stond Ave op en liep door haar kamer. Aan de ene kant durfde ze er niet uit te komen, aan de andere kant wilde ze dolgraag naar Jake toe. Ze opende haar deur en keek recht in de prachtige ogen die alleen van hem konden zijn, maar ze vergiste zich. Ze voelde hoe een hand voor haar mond werd geslagen en hoe een arm om haar heup werd geslagen. Ja, Jake had duidelijk de oogkleur van zijn vader. "Je vind het toch niet erg als wij even plezier gaan hebben samen?" Fluisterde deze in haar oor terwijl hij haar mee in een bepaalde kant begon te trekken. Ave besloot niet tegen te stribbelen en liep gehoorzaam mee. Ze schaamde zich voor haar hulpeloosheid, voor het feit dat ze hoopte dat Jake opeens aan zou komen stormen. Maar toen er een deur voor haar neus werd gesloten verdween die hoop en moest ze alle aandacht richten op het ontwijken van zijn handen en lippen, die haar wilden aanraken.

Even kreunde hij en wreef hij in zijn ogen. Langzaam trok hij een broek en een tshirt aan en liep de gang op. Voor de deur van Ave's kamer twijfelde hij even. Moest hij naar binnen gaan? Misschien sliep ze nog? 'Ave?' klonk het zacht terwijl hij op de deur klopte. Hij kreeg geen reactie en liep maar naar binnen, maar ze was er niet. Verbaasd keek hij naar haar lege bed en liep naar beneden, waar ze ook niet was. Buiten dan? Zijn gedachten raasden op topsnelheid. Waar was ze gebleven? Nadat hij de hele tuin was doorgerend keek hij verbaasd om zich heen. Hij liep weer naar binnen en bleef stil staan toen hij iets bedacht. Zijn vader zou toch niet....?

Haar hart klopte angstig in haar keel toen zijn lippen over haar hals gleden en zijn handen langs haar heupen. Een paar tranen rolden over haar wangen maar hij kuste ze zacht weg. 'Niet bang zijn lieverd, wij gaan het heel fijn hebben samen' hoorde ze hem zeggen en ze dacht dat ze moest overgeven. Wat een kwal. Toen ze iemand op de deur hoorde bonken slaakte ze een gil. 'BLAINE, BLAAAAAAAAINE' schreeuwde ze maar zijn vader drukte zijn lippen op die van haar en ze kon niets meer zeggen, anders zou ze stikken. Ze rilde helemaal en ze vond het echt niet leuk.

Een stoot adrenaline gierde door Blaine's lichaam en hij begon harder tegen de deur te bonken. Haar stem, het deed hem zoveel pijn om al die angst te horen. "Laat haar met rust!" Schreeuwde hij woedend en rende toen zijn kamer in, om vervolgens het balkon op te lopen; dan moest het maar op die manier. Hij rende naar het raam van Nikky's kamer en zag haar daar staan met zijn vader. Ongemerkt liep er een traan over zijn wang en hij gooide met een klap de balkon deur open. "Laat haar los," siste hij, zichzelf in woede verloren hebbend.

Een traan rolde over Ave's wang toen zijn lippen op haar schouder drukten. "Je vind het vast fijn mopje," zei de man terwijl hij zijn handen naar haar heupen liet glijden. Een snik ontsnapte uit haar mond waarna ze tegen de muur gedrukt werd. "Jake," fluisterde ze en kneep haar ogen angstig dicht toen ze zijn harde, koude lippen op de hare voelde. Dit was niet wat ze wilde, ze wilde niet haar eerste zoen hebben van een oude man. "Wát zei je?" Siste deze boos en greep haar bij haar pols vast. "N..- Niks..." Stamelde ze met gesloten ogen en voelde toen hoe de man zijn lippen op haar hals zette, om vervolgens kleine ruwe kusjes te geven richting haar kaaklijn. Ze voelde zich vies.

Zijn vader was juist bezig met de knoopjes van haar jurk los te maken toen ze een gebrul hoorde en de deur van het balkon openging. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen, maar zijn vader werd alleen maar bozer. 'Ik dacht het al, ik dacht het al!' hoorde ze hem ziedend schreeuwen. Ze slikte en slaakte een kreet toen hij haar stevig vast pakte, ze stikte bijna van angst. Haar ademhaling ging veel te snel, dat was niet goed. Ze kneep angstig haar ogen even dicht, maar wilde het zien als hij Blaine iets aan deed, dan kon ze hem nog helpen. Die woede in Blaine's ogen stelde haar gerust, voor zover dat kon.

Jake raakte nu echt in paniek en stormde de trap op. Hij keek nog eens in haar kamer, waar ze niet was en rende toen naar zijn vaders kamer. Hij gooide de deur open en schrok van wat hij zag. 'Vader! Ziet u niet dat ze het niet wilt? Laat haar los, nu!' Hij liep naar zijn vader toe en zag dat die niet deed wat hij vroeg. Toen pakte hij een kaarsenstandaard en sloeg tegen zijn rug aan, waardoor zijn vader even buiten bewustzijn was. 'Kom..' mompelde hij zacht en hij trok haar achter zijn vader vandaan, waarna hij haar meenam naar zijn kamer en die op slot draaide, de deur.

Een gil van angst rolde over Ave's lippen toen ze Jake binnen zag komen. Zelfs in deze situatie zorgde hij ervoor dat ze zich goed voelde. Ze hoorde een klap waarna Jake's vader in elkaar zakte. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze zich mee liet trekken door Jake. "Waar..- waarom overkomt mij-hij dit..." Snikte ze en liet zich tegen de muur naar beneden zakken. En dan had ze het niet alleen over zijn vader en zijn vieze gedrag. Nee, ze had het ook over al die gevoelens die door haar lichaam gingen wanneer ze hem zag. Ze wilde dit niet, want dit maakte alles veel moeilijker. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen eromheen terwijl ze ze met haar voorhoofd tegen haar knieën leunde.

Zijn ogen gleden even over Nikky's gezicht waarna hij zijn vader tegen de deur duwde. Natuurlijk was deze veel sterker dan hijzelf wat Blaine een klap opleverde. Toch leek hij het niet te voelen, of althans, het drong niet tot hem door. Hij greep een lamp van een tafeltje en sloeg daarmee op het hoofd van zijn vader. Deze slaakte een ijzige krijs waarna de scherven op de grond vielen en Blaine Nikky's hand greep. Zijn vader zakte neer op de grond waarna hij Nikky mee trok naar het balkon. "We moeten weg hier," zei Blaine vastbesloten en duwde haar zachtjes maar toch dwingend haar kamer in. "Zodra hij vertrekt, vluchten we."

Ze sloeg haar hand voor haar mond toen zijn vader met een ijzige gil op de grond viel. Ze keek geschrokken naar Blaine die haar hand vastgreep. Ze liep met hem mee en toen ze op zijn kamer waren zakte ze door haar benen. De tranen stroomden over haar wangen en ze keek Blaine aan en schudde haar hoofd. 'Waarom deed hij dat?' was het enige wat ze fatsoenlijk uit kon brengen. Ze wilde dat hij haar vasthield, dat hij haar gerust stelde. 'Wil je dat écht doen?' vroeg ze stomverbaasd. 'Wil je hier echt weg voor mij?' Ze keek hem aan en voelde zo veel liefde voor deze jongen.

Wat voelde hij zich ellendig toen hij zag hoeveel verdriet ze had. 'Rustig meisje, het komt allemaal goed, lieverd.' Hij knielde bij haar neer en drukte wat kusjes op haar haren en streelde over haar rug. 'Hij kan je niets meer doen want we gaan samen weg, we gaan naar mijn oom. Oke? We gaan vannacht weg.' Hij knuffelde haar en probeerde haar rustig te krijgen, wat haatte hij zijn vader!

Ave kroop tegen hem aan terwijl ze zachtjes door snikte. "Dank- dank je wel," fluisterde ze en verborg haar gezicht in zijn shirt. Jake maakte haar rustig, dankzij de mooie woorden die hij fluisterde. Ze voelde zich zo vies en rilde even terwijl ze haar ogen sloot. Terwijl ze zo tegen hem aan zat merkte ze nog iets op, nog een reden waarom hij zo goddelijk was. Hij rook ontzettend lekker. Ze snoof zijn geur op en hield hem vast terwijl ze rustig ademhaalde. "Oké," fluisterde ze zacht en ademde weer uit.

Blaine trok haar tegen zich aan en liet zijn vingers even door haar haar gaan. "Alsof ik hier nu nog kan blijven," zei hij zacht en sloeg een arm om haar heen. "Maar Nikky, natuurlijk wil ik hier weg voor jou." Hij zei er maar niet bij dat hij alles voor haar zou doen, dat hij iedere stad en ieder dorp zou afreizen, om met haar samen te zijn. Hij hield van haar en ook al wist hij niet of het wederzijds was, hij zou er alles aan doen om haar gelukkig te maken. Hij drukte zijn lippen kort op haar voorhoofd en beet toen op zijn onderlip. "Je kunt dadelijk beter beginnen met inpakken," mompelde hij zacht.

Hij had de behoefte om al haar pijn weg te kussen, maar natuurlijk deed hij dat niet, hij was niet gek. Hij ging op het bed zitten en trok haar op zijn schoot. 'Je hoeft me niet steesd te bedanken, natuurlijk doe ik dit graag voor zo'n lief en mooi meisje.' Ze maakte hem helemaal gek, alsof hij niet meer kon lopen omdat zijn benen zo slap waren, alsof hij niets meer durfde te zeggen, bang om af te gaan. 'Heb je veel nodig denk je? Het zal een lange reis worden, maar dat maakt niet uit. We moeten hier zo snel mogelijk weg.'

Ze knikte nog een beetje rillerig en stamelde wat bedankjes. Waarom kon hij niet gewoon haar vriendje zijn, hij leek echt om haar te geven. En ze merkte dat hij verliefd op haar was. Maar ze durfde het niet te zeggen, bang om hem teleur te stellen in een relatie. Ze omhelsde hem even en mompelde tegen zijn borst dat ze van hem hield, maar zo zacht dat hij het niet kon horen. Het was meer liplezen.

Een traan rolde weer over haar wang, maar deze keer kwam het niet door al haar verdriet. Het kwam door zijn woorden die Ave speciaal lieten voelen. Terwijl ze op zijn schoot zat legde ze haar hoofd tegen zijn schouder en veegde de traan weg. Het enige wat ze nodig had was zijn gezelschap, maar dat kon ze natuurlijk niet zeggen. "Nee, alleen een mantel en pen en papier," zei ze zacht en staarde even voor zich uit, "en het geld van mijn ouders." Nikky en zijzelf hadden beide wat geld meegekregen van hun ouders, tenminste, dat had Ave ontdekt toen ze haar koffer had open gemaakt.

Blaine streelde rustig over haar rug terwijl hij voor zich uit staarde. Waar zouden ze naartoe kunnen? In gedachten ging hij alle familieleden af maar herinnerde zich toen nog een neef, die een herberg beheerde. Toevallig had die neef alle contact met de familie verbroken, maar kreeg Blaine toch nog wel eens een brief, omdat ze vroeger vrienden waren geweest. "Ik ben er voor je Nikky, ik hoop dat je dat weet." Zei hij en sloeg zijn armen om haar heen.

'Ja dat weet ik, dat vind ik echt heel erg lief van je Blaine.' Haar lippen raakten zacht zijn wang, ze kon het gewoon niet laten. 'Ik zal zo maar gaan pakken, moet ik alles meenemen, of alleen het belangrijkste?' Ze wilde hier zo snel mogelijk weg, en het maakte haar niet uit of ze een paar dingen niet mee kon nemen. Haar gedachten gleden even naar Ave, ze hield zo veel van haar en was benieuwd hoe het met haar ging. Ze pakte de hand van Blaine even vast en glimlachte liefjes naar hem. 'Ik ben echt blij dat ik jou nog heb.'

Jake glimlachte en pakte een koffer, waar hij alles wat ze nodig hadden in deed. Gelukkig had hij nog wat eten op zijn kamer voor als zijn vader weer eens ontplofte en hij zich terug moest trekken in zijn kamer. Hij pakte haar spullen van haar kamer en stopte ze ook in de koffer. Hij glimlachte en streelde over haar haren. 'Het komt allemaal goed, ik zorg ervoor dat je dat gevoel nooit meer hoeft te voelen.'

Ave haalde de cape uit de koffer en deed deze om. Hij was donkerblauw, kwam tot haar enkels en had een capuchon. Met een glimlach keek ze even naar Jake en drukte haar lippen op zijn wang. "Je bent echt bijzonder Jake," zei ze zacht terwijl ze hem aankeek. Geen enkele andere jongen zou zoiets doen voor een meisje, of in ieder geval niet voor een meisje die hij nauwelijks kende. Maar Ave moest ook toegeven dat het zo ook niet voelde. Het voelde alsof ze hem al jaren kende.

Een tinteling trok door Blaine's lichaam toen ze zijn hand pakte. "Je kunt beter alleen de belangrijke dingen meenemen," mompelde hij terwijl hij naar haar hand keek. Hij wendde even zijn blik af en luisterde naar haar woorden. "Ik ben ook blij dat ik jou heb," zei hij zacht en streelde met zijn duim over de hand van haar rug. Hij meende wat hij zei. Hij liep snel de kamer uit naar zijn eigen kamer waar hij een tas pakte en bepaalde spullen in deed waaronder wat geld. Daarna liep hij weer terug naar Nikky's kamer en deed de deur weer achter hem op slot.

Hij begon echt van haar te houden merkte hij, en het gekke was, het voelde helemaal niet gek of nieuw, nee het voelde alsof hij haar al heel lang kende en alsof het goed zat. Ze was zo mooi en zo geweldig. 'Ben je klaar?' vroeg hij zachtjes. 'Kom..' Nadat hij naar beneden was gelopen nam hij even afscheid van de werkster en gaf haar wat geld, zodat ze ook kon ontsnappen. Toen tilde hij Ave op en zette haar op zijn paard. Hij ging voor haar zitten en zorgde ervoor dat het paard begon te lopen.

Nikky keek hem aan en glimlachte. Ze wilde hem zo graag vertellen wat ze voor hem voelde, dat het wederzijds was, maar wat als ze het verpestte? Wat als ze hem teleur zou stellen? Toen hij even weg was, schrok ze van elk geluid en toen hij terug was haalde ze opgelucht adem. Ze sloeg haar armen even om hem heen en glimlachte. 'Dankjewel Blaine, ik waardeer dit écht enorm.' Ze sprak zacht en toen ze hem los liet keek ze hem aan.

Ave legde een hand op Jake's schouder vast terwijl ze haar andere hand om zijn middel klemde. Ze vond het totaal niet erg om zo dicht bij hem te zitten, hem aanraken was al net zo geweldig als door hem aangeraakt te worden. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en sloot haar ogen. Ze vond het een fijn idee dat ze nu met Jake zou vertrekken, dat ze met hem samen zou zijn. Nu hoefden ze wel niet meer te trouwen, iets wat ze ergens wel jammer vond. Wat zou ze zich trots voelen wanneer ze kon zeggen dat hij haar man was, al was het maar voor enkele dagen.

Zijn mondhoeken krulden om tot een glimlach door haar woorden en Blaine drukte haar stevig tegen zich aan. "Nou, kom, pak je spullen," zei hij met een glimlach en schoof de tas naar haar toe. Toch kon hij zijn blik niet van haar afwenden, hij was te blij met de glimlach op haar lippen. Hij ging op zijn bed zitten en keek naar haar, zichzelf afvragend of ze ooit de zijne zou kunnen worden.

Grinnikend om dit alles, ze werd er een beetje zenuwachtig van, legde ze haar spullen netjes in de tas. Opgewonden omdat ze waarschijnlijk niet meer opgesloten hoefde te zitten, kon ze niet zo goed stil blijven staan en ze was maar aan het draaien en aan het doen. 'Wanneer gaan we nou precies?' vroeg ze ongeduldig en op haar lippen lag een lieve glimlach. 'Morgenochtend?' terwijl ze het zei, bekroop een angst haar lichaam, wat als zijn vader wakker zou worden en hen beiden zou opsluiten, en niet weg zou gaan? 'Wat als hij niet meer gaat?' vroeg ze in paniek aan hem.

Jake spoorde het paard een tijdje aan en kon zich niet helemaal concentreren omdat hij zich maar al te goed bewust was van haar lichaam tegen dat van hem. Ze hield hem zachtjes vast vond hij, vast bang om hem pijn te doen. Maar dat zou ze niet doen, en als ze dat deed zou hij het niet merken, omdat hij te verliefd op haar was om haar slechte kanten te kunnen zien. Hij bedacht zich hoe geweldig het zou zijn om te kunnen zeggen dat zij zijn vriendin was, wat waarschijnlijk nooit ging gebeuren. Maar bij de gedachte alleen al stond er een grote glimlach op zijn gezicht.