Orpg. Chloë en Judith. ♥♥

Ave's greep verslapte naar mate dat de reis duurde. Ze had geen idee wat haar te wachten stond, wie de oom van Jake was en hoe lang de reis nog zou duurde. Het ongemakkelijke op-en-neer gehobbel van het paard begon haar lichtjes te irriteren en om eerlijk te zijn begon ze toch wel redelijk honger te krijgen. Maar ze zei het niet tegen Jake, ze was al veel te blij met zijn aanwezigheid, ook al werd er niks gezegd. Ze vroeg zich af of ze ooit een leukere jongen als hem zou tegen komen, maar een aanraking zei al genoeg; ze zou nooit zoveel van een ander kunnen houden.

Blaine keek toen hoe ze inpakte en glimlachte even. Terwijl ze verder ging droomde hij weg naar een wereld waarin ze zijn vriendin was. Een glimlach verscheen op zijn lippen en hij schrok op toen Nikky tegen hem begon te praten. "Als hij niet gaat, vertrekken we in de nacht." Besloot hij en keek haar met een glimlach aan. "Anders vertrekken we kort nadat hij weg is, we moeten namelijk de andere kant op als hij." Ze zouden een maand hebben om te verdwijnen. Misschien zou hij uiteindelijk Nikky alleen moeten laten, als ze daar voor zou kiezen. Maar hij zou genieten van dit avontuurtje met haar.

Ze keek hem aan en glimlachte even. Het stelde haar gerust dat hij zo rustig was, en zo werd ze zelf ook wat rustiger. 'Kunnen we anders niet nu gaan, alsjeblieft?' Toch kroop er wat paniek in haar lichaam dat hij nu wakker zou worden en hen alsnog iets aan zou doen. Ze streek een plukje haar uit haar gezicht weg en keek naar hem. 'Alsjeblieft?' mompelde ze, en ze pakte zijn handen vast, onbewust.

Haar grip werd zwakker, dat voelde hij. Hij had de hele weg nog niets gezegt, simpelweg omdat hij worstelde met zijn gevoelens voor haar. Moest hij het wel of niet zeggen? Zou ze hem ook leuk vinden of niet? Hij zag in de verte een herberg en reed er heen. Toen ze daar aan kwamen liet hij het paard halthouden en sprong eraf. Toen tilde hij haar op en zette haar zacht op de grond neer. 'Gaat het nog?' vroeg hij bezorgd, voordat hij haar mee naar binnen nam en de warmte op zijn gezicht voelde.

Even keek Blaine Nikky bedenkelijk aan, liet haar handen los en beet op zijn onderlip. Hij stond op terwijl hij uit het raam staarde. Hij wilde haar zo graag meenemen, maar ze zag de risico's niet. Wat als hun vader nog niet weg was? Wat als ze niet op tijd weg waren en hij hen zag vertrekken? Maar, als ze de paardenkar zouden stelen.. "Ik weet het niet," mompelde hij zachtjes en streek zijn haar naar achteren.

Toen Jake haar van het paard tilde voelde Ave een zekere tinteling door haar lichaam glijden, vanaf de plek waar hij haar handen haar raakten. Een rode kleur trok over haar wangen terwijl ze haar cape wat strakker om zich heen trok. "Ja hoor," zei ze met een glimlach hoewel haar maag toch echt verlangde naar wat te eten. De warme was prettig en ze liet de muts af glijden terwijl ze dicht bij Jake bleef lopen. Ze nam de omgeving goed in haar op en glimlachte naar wat mensen die hen bekeken.

Ze keek even gekwetst toen hij zich lostrok en sloeg haar armen over elkaar. Ze knikte en keek naar haar voeten, snapte hij dan niet dat ze enorm bang was? Bang dat zijn vader hen iets aan zou doen. 'Maar Blaine, alsjeblieft, als hij wakker wordt komen we nooit weg, hij sluit jou of mij, of zelfs allebei op. En ik kan niet zonder je..' fluisterde ze zachtjes en ze keek beschaamd uit het raam. Waarom zag hij het niet, waarom zag hij niet dat ze beter gelijk weg konden gaan? Ze slikte een paar keer en duwde een plukje haar achter haar oor.

Hij glimlachte en duwde haar zacht op een stoel. Hij moest snel wat eten, anders kon hij niet verder. Hij liep naar de bar toe en bestelde twee bier en wat brood. 'Sorry, voor het bier, maar misschien houden we het dan wat langer vol. Het is nog best wel ver namelijk.' Hij bloosde en zette alles voor haar neer. 'Pak maar wat je lust, en als je nog iets anders wilt dan bestel het maar. Ik betaal.' Hij scheurde een stukje brood af en stopte het in zijn mond.

Blaine draaide zich naar haar om zonder haar echter aan te kijken. "Maar wat als hij al wakker is?" Zei hij en keek haar aan. Het maakte hem kapot om haar bange gezicht te zien, maar hij kon het zich veroorloven om haar kwijt te raken door te vroeg weg te gaan. Hij besloot zijn zorgen maar uit te spreken. "Wat nou als hij nog niet weg is? Als hij beneden net bezig is met vertrekken en wij eraan komen?" Hij knabbelde gefrustreerd op zijn onderlip.

Met haar mondhoeken omgekruld tot een glimlach liet Ave zich op de stoel zakken en wachtte tot Jake terug kwam met bier en brood. Bier. Een wenkbrauw ging omhoog maar ze beheerste zich en zette een glimlach op terwijl ze naar het glas staarde. "Dank je wel, je bent echt een schatje," zei ze met een glimlach en zette het glas aan haar lippen waarna ze een slok nam van het bittere drankje, terwijl ze moeite deed om haar gezicht in een plooi te houden.

Met een lach op zijn gezicht keek hij haar aan en pakte het glas voor haar neus weg. 'Je vind het echt niet lekker he?' Vroeg hij zacht en hij stond op. Het glas zette hij op de bar en hij vroeg of hij een glas water kon krijgen. Eenmaal terug knipoogde hij naar haar en ging verder met eten. 'Ik zou alles doen voor zo'n mooi en lief meisje als jij. Het komt allemaal goed.' Hij glimlachte en nam een slok van zijn bier. Verlegen als hij was, keek hij haar niet meer aan en bloosde hij. Wat flapte hij er allemaal wel niet uit?

Nikky keek hem aan en wilde hem een knuffel geven, om zichzelf gerust te stellen dat ze hem niet kwijt zou raken. 'Ik begrijp het, althans, ik probeer het te begrijpen. Als er maar niets met jou gebeurt, dan volg ik je.' Ze haalde een hand door haar haren en slaakte een diepe zucht. Ze stond op en ging voor hem staan. 'Oke, we volgen jouw plan, ik zal je niet tegen spreken.' Met een glimlach keek ze hem aan.

"Bloos je nou?" Vroeg Ave toen ze zag hoe hij haar niet aan durfde te kijken. Haar hart klopte honderd slagen meer dan normaal en een brede glimlach stond op haar lippen. Zijn woorden waren zo ontzettend lief, zo gemeend. Ze schoof haar stoel meer naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen, om hem te knuffelen. "Je bent echt de liefste, schattigste jongen die ik ken," prevelde ze in zijn oor en liet hem toen weer los. Ze pakte dankbaar het glas water en nam een slokje terwijl ze haar ogen niet van hem af kon houden.

Opgelucht keek Blaine haar aan en glimlachte. "Ik zal zo wel even een van de diensten aanhouden, die hebben ook een hekel aan mijn vader dus het zal niet moeilijk zijn om aan eten te komen," stelde hij voor. Hij keek toe hoe Nikky op stond en merkte dat zelfs die beweging zijn adem benam. Hij opende zijn armen en sloeg deze om haar heen, om haar vervolgens tegen zich aan te drukken. "Alles komt goed, daar zorg ik voor," fluisterde hij liefdevol in haar oor.

Jake haalde diep adem toen ze zo lief in zijn oor fluisterde en hem omhelsde. Bijna had hij haar gekust, bijna had hij dat gedaan. Maar hij hield zich in, verstandig als hij was. Hij pakte haar hand vast en drukte daar een kus op. 'Jij bent ook heel mooi, van binnen en van buiten. En ik vind je geweldig. Hoe je dit allemaal ondergaat. Er was trouwens nog een brief voor je gekomen vannochtend, ik was het helemaal vergeten. Maar ik zou niet weten waarom ik je hem nu niet zou kunnen geven.' Hij pakte haar brief uit zijn jaszak en gaf hem aan haar.

Zijn armen om haar heen voelden geweldig aan en ze drukte haar lippen zachtjes tegen schouder aan. 'Ik hou van je' mompelde ze zo zacht dat hij het als het goed is niet kon horen, het was meer liplezen. Ze streelde met haar vingertoppen even over zijn rug en keek hem daarna aan. 'Dankje, ik weet niet hoe ik je ooit kan bedanken Blaine.' Ze keek hem met een glimlach aan en bracht haar hand naar zijn schouder.

Opslag was Ave alles vergeten toen ze het sierlijke handschrift van haar zus op de brief zag staan. Een brede grijns verscheen op haar lippen en ze keek even op naar Jake. "Hij is van Nikky," verduidelijkte ze waarna ze envelop open scheurde. Haar ogen gleden over de regels en ze knabbelde op haar onderlip. "Denk je dat ze hier schrijfgerei hebben?" Vroeg ze aan Jake terwijl ze haar hand over de inkt liet glijden, om zeker te weten dat ze een brief van Nikky in haar hand had. Het was zo dubbel, het ene moment stond haar hoofd vol met Jake, Jake en nog meer Jake en het andere moment was ze weer bezig met zich druk maken om Nikky. Lieve, lieve Nikky.

Blaine voelde haar lippen tegen zijn schouder en hij sloot even zijn ogen. Zacht gemompel kwam over haar lippen maar de enige woorden die hij verstond waren 'van je'. Hij ging met een hand door haar zijde zachte haren en opende zijn ogen weer om haar aan te kijken. "Je hoeft me niet te bedanken," zei hij oprecht en streek een pluk haar uit haar gezicht. Ja, hij zou met haar willen trouwen, ooit, later, wanneer ze ontsnapte waren. Maar dat mocht niet zijn om hem te bedanken. Hij wilde met haar trouwen omdat hij van haar hield, omdat hij zich geen leven meer zonder haar kon voorstellen.

Nikky keek hem even aan en glimlachte met een twinkeling in haar ogen naar hem. De plek waar zijn vingers haar huid raakten bleven nog een tijdje tintelen en warm aan voelen. Ze voelde zich warm worden door hem, hij maakte haar rustig en zelfs opgewekt. Ze pakte zijn hand vast en streelde er met haar duim over heen. 'Ik moet je wel bedanken, besef je wel hoe veel je voor mij doet Blaine?' Ze liet hem los en glimlachte nog steeds. 'Kunnen we er achter komen of je vader al weg is?' Ze wilde weg hier, ze wilde alleen nog maar bij Blaine zijn.

Jake glimlachte toen hij naar haar keek, hoe ze die brief las. Van haar zus blijkbaar. 'Gaat het goed met haar?' vroeg hij zachtjes en hij knikte. 'Natuurlijk hebben ze dat hier, momentje.' Hij stond op en vroeg aan de barman, die hij nog van vroeger kende, een veer en perkament. Toen hij weer tegenover haar zat keek hij naar haar en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'De barman, Pete, post de brief voor je. Hier komen elke dag postbodes langs.' Grijnzend keek hij haar aan. 'En we blijven vannacht hier, ik wil geen risico nemen, misschien gaan we zelfs morgenavond pas weer.'

"Dank je wel," zei Ave met een glimlach en nam de inkt, het perkament en de veer aan. Ze rolde het perkament uit en begon te schrijven, terwijl ze het papier uit het zicht van Jake hield. Lieve Nikky, we zijn gevlucht. Ik zit nu in een herberg met Jake, de zoon van die man. Ik denk dat ik verliefd ben Nik.. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Kon ik het hem maar vertellen.. Vergeet niet dat ik van je houd. Liefs, Aveline. Ze sloot de brief en rolde hem op terwijl ze naar Jake keek. Kon ze het maar vertellen..

"Ik loop even naar de gang, er is vast wel iemand aan het werken," stelde Blaine voor terwijl hij haar met tegenzin los liet en naar de deur liep. Hij deed deze open en keek om de hoek van de deur waar hij een van de diensten zijn. "Psst!" Siste hij naar de jongen die geschrokken op keek en zich naar hem toe haastte. De jongen begon meteen te praten. "Heer, uw vader is zo boos en-" Maar Blaine onderbrak hem. "Breng ons wat eten en meld het wanneer hij is vertrokken is. Klopt twee keer op de deur als je het eten hebt, we zijn met z'n tweeën. En het spreekt voor zich dat je niks tegen vader zegt." De jongen begon te knikken en rende toen de trap af waarna Blaine zijn hoofd weer terug trok en de deur sloot, om vervolgens op slot te doen.

Met zijn hoofd steunend op zijn handen keek hij naar haar. Hij vond het best wel jammer dat ze nu niet meer hoefden te trouwen. Wat zou het geweldig zijn om met haar in een kerk te kunnen staan, om haar in een prachtige jurk te zien en vooral dat hij haar zijn vrouw kon noemen, ook al was het dan nep. Hij vroeg zich af wat ze aan haar zus schreef, maar ging er niet naar vragen, dat was privé. Hij kon zich niet voorstellen dat hij nog een keer met haar zou kunnen trouwen ooit, hij dacht neit dat de gevoelens die hij voor haar voelde wederzijds waren.

Nikky keek naar hem toen hij met die jongen aan het praten was, en ving toevallig op dat zijn vader heel erg boos was op hen. Dus hij was wakker. 'Dus je vader gaat nog steeds weg?' mompelde ze toen hij weer voor haar stond. Ze keek hem aan en slaakte een diepe zucht. Ze was zo bang dat alles mis zou gaan, dat ze hem kwijt zou raken. Zachtjes ging ze op zijn bed zitten en keek naar haar handen. Op die handen zaten kleine littekens van al het zware werk dat ze had moeten doen vroegenr.

Ave keek op en zag dat Jake naar haar aan het kijken was. Haar glimlach werd breder en ze staarde terug. Nu ze hem zo recht aan kon kijken, zag ze pas echt hoe mooi zijn gezicht was. Zijn mooie glimmende ogen waar nu een sprankeling in te zien was, zijn lippen die prachtig op elkaar pasten en de enkele plukjes haar die over zijn voorhoofd vielen. Perfectie in het kwadraat. Ja, Jake was knap en ze geloofde niet dat hij het van zijn vader had. Ja, zijn ogen, die had hij wel van zijn vader. Ave nam een hap van het brood en wendde haar blik af, hoewel zijn gezicht op haar netvlies was gebrand.

Toen Blaine weer terug de kamer inliep keek hij naar Nikky. Iedere keer als hij haar weer zag, realiseerde hij zich weer waar hij het voor deed. "Hij gaat nog steeds weg ja, door de klap is hij volgens mij een deel vergeten," mompelde hij en ging naast haar zetten. "Vannacht vertrekken we, de dienst komt zo langs met eten." Hij volgde haar blik naar haar handen en pakte er eentje vast om die tegen de zijne aan te houden. Haar handen waren zacht en kleiner dan de zijne; zijn vingertopjes kwamen boven die van haar uit. Wat was ze toch perfect.

Ze keek hem aan en stond op. Voorzichtig glimlachend ging ze dicht bij hem staan en stond op haar tenen. Zo kon ze hem recht in zijn ogen aan kijken. Hij was zo mooi en zo lief. 'Ik ben je zo dankbaar Blaine. Maar je laat me niet alleen toch, je blijft bij me he?' Ze voelde zich veilig bij hem en wist dat hij haar altijd zou beschermen. Zachtjes kneep ze in zijn hand en keek naar zijn lippen. Wat zou ze die graag op die van haar willen voelen. Ze zakte terug op haar voeten en keek naar hem. Zachtjes klampte ze zich aan hem vast.

Verlegen nam hij ook nog een stukje brood nadat hij haar een tijdlang aan had gekeken. Hij wilde haar graag vertellen wat hij voor haar voelde, maar hij wilde nog even wachten. Misschien wilde ze wel helemaal geen vriendje nu, en die stress die ze had door zijn vader hielp ook niet mee zodat ze op zoek was naar de liefde. Hij tokkelde met zijn vingers op het tafelblad en keek haar aan. 'Zullen we zo anders naar onze kamer gaan. Ik heb één kamer gedaan, zo kunnen we nog wat overleggen. Maar als je wilt slaap ik wel op de grond hoor.' Hij bloosde lichtjes en keek haar niet aan.

Ave knikte als antwoord terwijl ze opstond en naar de bar liep. Ze gaf de brief aan de barman en liep toen weer terug naar Jake, terwijl ze haar ogen niet van hem af kon houden. "Nee joh, je hoeft niet op de grond te slapen," zei ze met een glimlach, terwijl haar lichaam al warm werd bij het idee dat hij langs haar zou liggen. Misschien moest ze zich er maar bij neerleggen dat dit alleen bij vriendschap zou blijven, dat hij niet dezelfde gevoelens voor haar had als zij voor hem. En bovendien kon ze het hem ook niet vertellen. Wat zou hij wel niet denken?

Met een glimlach op zijn lippen streelde Blaine Nikky's rug en glimlachte even. "Natuurlijk laat ik je niet alleen," prevelde hij in haar oor terwijl hij zijn ogen sloot en genoot van het moment. Het was onwerkelijk, maar precies wat hij wilde. Hij wilde bij Nikky zijn, van haar houden en alles met haar kunnen delen. Hij stelde zich voor hoe ze eruit zou zien in een mooie witte jurk, terwijl ze naar het altaar liep. Even hapte hij naar adem en drukte haar toen dicht tegen zich aan. Ja, dat was zijn wens en hij was vastbesloten om ervoor te vechten.

Zijn hart begon opgewonden sneller te kloppen toen ze zei dat hij niet op de grond hoegde te slapen. Dat betekende dat hij naast haar mocht liggen. Glimlachend bij dat idee stond hij ook op en pakte haar hand vast. 'Laten we maar naar boven gaan..' mompelde hij zacht en hij trok haar mee naar boven. Hij opende de deur van de kamer waar ze vannacht zouden slapen en liep naar binnen. Er stond een twee persoonsbed, en het was niet heel groot. Maar goed genoeg voor één nacht. Hij liet haar los en voelde zijn vingers nog tintelen van de aanraking tussen hun huiden.

Zijn armen om haar heen maakten het dat ze zich echt geweldig voelde. Ze wilde hem zo graag vertellen hoe veel ze van hem hield, hoe verliefd ze op hem was, maar ze was zo bang er voor. Ze was bang dat ze het zou verpesten als ze een relatie zouden krijgen. Haar hart klopte sneller en ze keek even in zijn mooie ogen. Hij was zo geweldig, en hij besefte het niet eens. Ze stelde zich voor hoe ze samen een leventje zouden opbouwen en ze besefte dat dat was wat ze het allerliefste wilde.

Toen hij haar hand vastpakte voelde Ave hoe ze week werd, ze voelden zijn hand branden op haar huid en was zich maar al te goed bewust van deze kleine aanraking. Even wilde ze haar ogen sluiten maar Jake trok haar al snel mee de trap op waardoor ze daar geen kans voor had. Achter hem aan liep ze de kamer in voelde de teleurstelling door haar lichaam razen toen hij haar hand los liet. Ze voelde zich opeens koud en alleen, waardoor ze op haar onderlip begon te bijten. "Ik ben eerlijk gezegd best wel moe," zei ze langzaam terwijl ze hem aankeek.

Het begon buiten donker te worden waardoor de kamer ook donkerder werd. Toch kon Blaine Nikky's aanwezigheid letterlijk voelen, net zoals dat hij haar lichaam tegen de zijne voelde. Hij stond op toen er twee keer op de deur werd geklopt. Hij opende de deur waar dezelfde dienst als eerder stond met een schaal vol eten. "Uw vader vertrekt over enkele minuten," deelde deze mee en gaf de schaal aan. "Mooi, laat na zijn vertrek de tweede koets klaar maken en haal ons zodra deze gereed is. En nogmaals, geen woord tegen Vader." Sprak Blaine om vervolgens met de schaal eten terug de kamer in te lopen. "Honger?" Vroeg hij terwijl hij haar met zijn hoofd schuin aankeek.

Toen hij haar losliet merkte ze dat het pijn deed aan haar hart, terwijl hij niet eens bij haar wegging. Glimlachend ging ze op de rand van het bed zitten en keek naar hem terwijl hij praatte met de dienstjongen. Toen hij vroeg of ze honger had dacht ze even na. Het knorrende lege gevoel in haar maag liet haar beseffen dat ze inderdaad honger had en ze knikte. 'Ja, eigenlijk wel.' Ze pakte een stukje ananas en begon erop te knabbelen. Toen ze het op had pakte ze een stukje kip en stopte ook dat in haar mond. Zachtjes duwde ze hem op het bed, met een glinstering in haar ogen, en stopte een druif in zijn mond. Ze moest lachen.

Jake keek haar teder aan en streelde liefkozend even door haar haren heen. 'Ik ook wel ja, laten we maar gaan slapen.' Hij liep naar de gang en deed toen hij terug was de deur weer op slot. Snel kleedde hij zich om en kroop in het bed. Uitnodigend klopte hij naast zich op het matras en keek even naar het plafond, zodat ze zich niet bekeken zou voelen bij het omkleden. Ja, Jake was een nette jongen. Maar hij verheugde zich nu al op het moment dat hij haar warme lichaam tegen dat van hem te voelen, zo groot was het bed niet, dus er was geen mogelijkheid dat ze elkaar niet zouden raken.

Licht blozend vroeg Ave zich af of ze zich hier nu gewoon moest omkleden. Ze pakte haar nachthemd uit de koffer en kleedde zich toen snel om terwijl ze met haar rug naar hem toe ging staan. Ze vond het niet erg als hij keek, of eigenlijk, vond ze het wel erg. Ze wilde niet dat hij de dingen aan haar lichaam zou zien waar ze zich voor schaamde. Snel trok ze het hemdje over haar hoofd en liep toen naar het bed toe. Ze ging naast hem liggen waarbij ze dicht tegen hem aan lag, iets wat haar niks uitmaakte. "Waarom doe je dit voor me Jake?" Fluisterde ze zachtjes.

Met een glimlach liet Blaine zich door haar op het bed duwen en grinnikte even toen ze een druif in zijn mond duwen. "Bedankt," zei hij tussen het kauwen door en genoot van het eten. Ook hij nam een kippenpootje en keek terwijl hij at naar Nikky. De vraag waarom ze zo perfect was lag op het puntje van zijn tong, maar hij slikte het in en staarde slechts naar hem. Snel wendde hij zijn blik af toen hij het door kreeg en pakte twee glazen van de schaal waar wijn in zat. "Alsjeblieft," zei hij met een glimlach en reikte het haar aan.

Ze lachte kort en ging naast hem zitten, waar ze zwijgend nog wat druiven at. Toen ze vol zat keek ze hem aan en nam een paar slokjes uit het glas. De wijn proefde vreemd, ze had het al lang niet meer op. Ze kreeg het alleen als ze jarig was, één keer per jaar dus. Ze begon zich wat slaperig te voelen, maar wilde er niet aan toegeven omdat ze elk moment konden gaan, wat haar weer een energieboost gaf. 'Ik vind je echt een held Blaine, hoe je je vader neersloeg.' Ze keek hem aan en glimlachte teder naar hem. Oh, wat wilde hem graag kussen.

Jake keek in haar prachtige ogen en slaakte een zucht. 'Omdat ik het niet eerlijk vind wat mijn vader je heeft aangedaan en omdat ik je geweldig vind, dat heb ik toch al gezegt.' Hij keek haar liefjes aan en drukte een zoen op haar voorhoofd. 'Weltrusten Ave' mompelde hij en hij bloosde even. Hij wilde over haar gaan dromen, over hun bruiloft. Hij had het niet kunnen laten om even te kijken toen ze zich omkleedde, ja het was erg, maar ze was zo mooi. Hij hoopte niet dat ze zich voor haar lichaam schaamde, want dat was nergens voor nodig. Het voelde heerlijk haar zo tegen zich aan te hebben liggen.

Ave knikte even en glimlachte. "Welterusten lieve Jake," fluisterde ze zacht terwijl ze zich tegen hem aan nestelde. Het was prettig om zijn lichaam tegen het hare te voelen, hij was lekker warm. Langzaam sloot ze haar ogen terwijl ze aan hem dacht. Aan zijn lieve lach, zijn sprankelende ogen, zijn prachtige stem en vooral zijn geweldige persoonlijkheid. "Ik hou van je," prevelde ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze wist niet of hij het hoorde maar ergens diep van binnen hoopte ze dat hij het wel had gehoord, dan zou hij het weten..

Blaine nam wat slokjes van de wijn terwijl hij zijn ogen op haar had gericht. Het was alsof ze een magneet was, zijn ogen konden nauwelijks een minuut ergens anders naar kijken. Niet dat hij het erg vond, ze was nou eenmaal perfect, maar hij wilde niet dat ze het door kreeg. Hij kon haar moeilijk vertellen dat hij haar leuk vond, vooral nu niet. Nee, absoluut nu niet. Er werd op de deur geklopt en hij stond op, om vervolgens de deur open te doen. "Hij is vertrokken," waren de woorden die de dienst sprak. Blaine draaide zich om naar Nikky. "We kunnen gaan," deelde hij mee.

Hij schrok op van haar woorden. Hield ze van hem? Hield ze van hem zoals hij van haar hield? Er was maar één manier om daar achter te komen en hij boog zich naar haar toe. Hij keek naar haar prachtige gezicht en snoof haar geur op. Haar ogen waren zo lief, de blik. Hij smolt van die blik. Langzaam kwam hij dichterbij en sloot zijn ogen. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van haar en trok haar dicht tegen zich aan. Dit voelde geweldig, zij was geweldig. Als ze hem nu weg zou duwen, dam was het niet eens erg, hij had haar gekust!

Nikky keek hem aan en grijnsde. 'Wat heerlijk, maar oh, wat eng ook.' Ze stond op en keek hem aan. 'Als er iets met mij gebeurt, dan moet je jezelf redden oke? Je bent te belangrijk voor me om iets aangedaan te worden.' Ze streelde met haar duim over zijn wang en drukte haar lippen tegen zijn schouder aan. Ze was bang, maar ook was ze vol energie om weg te gaan. Ze wilde hier weg, weg van deze stress en dit enge huis. Ze liep van hem weg en keek hem afwachtend aan.

Zijn bewegingen lieten Ave schrikken, vooral toen ze zijn gezicht dichterbij zag komen. Maar toen ze zijn lippen op de hare voelde, realiseerde ze zich pas dat hij het had gehoord. Ze drukte zich dichter tegen hem aan terwijl ze haar ogen sloot. Het was magisch, haar lippen tintelden en ze verlangde naar meer. Ze sloeg een arm om zijn nek en opende haar lippen een beetje, genietend van dit moment. Ja, het was goed geweest dat ze de woorden had uitgesproken, dit moment had ze voor geen goud willen missen.

In een vloeiende beweging stond ook Blaine op en greep haar hand vast. "Ik laat je niet alleen Nikky," zei hij beslissend en pakte de zak met spullen in zijn andere hand vast. Zachtjes trok hij haar mee de gang op en liep met haar de trap af. Een van de andere diensten hield hij aan. "Staat de koets voor?" Vroeg hij aan het meisje die snel knikte om vervolgens weer verder te gaan met haar werk. Samen met haar liep hij de tuin in, waar een onprettige verassing hun te wachten stond.

Hij zoende een tijdje met haar, wat echt geweldig voelde. Dit had hij al gewild vanaf het moment dat hij haar zag, dat hij haar rook en dat hij haar voelde. Hij stopte de kus door een paar zoentjes op haar lippen te drukken. Glimlachend gleed hij met zijn hand door haar zijden haren heen. 'Wauw..' mompelde hij en hij hield haar stevig vast. Niet van plan haar ooit nog te laten gaan. 'Ik hou ook van jou Ave, heel erg veel zelfs.' Wat was hij blij dat ze die woorden net had uitgesproken.

Nikky hield zijn hand goed vast toen ze naar beneden liepen, en voelde zich geweldig. Als ze even haar fantasie de vrije loop liet gaan, dan leek het net alsof ze vriendje-vriendinnetje waren. Toen ze eenmaal buiten waren, had ze eerst niet in de gaten wat zich daar afspeelde. Toen ze het doorkreeg kneep ze hard in zijn hand en sloeg haar vrije hand voor haar mond. Van schrik kon ze niets meer uitbrengen en stond ze aan de grond genageld.

Ave sloot haar ogen en legde haar hoofd tegen zijn borst aan. "Wauw, inderdaad," mompelde ze terwijl ze haar lippen nog voelde tintelen. Het was een droom, een te mooie droom. Hoe kon het zijn dat deze geweldige jongen van haar hield? Dat deze jongen voor haar viel terwijl hij zoveel beter kon krijgen. Ongelovig schudde ze haar hoofd en sloot haar ogen. "Je hebt geen idee wat je met me doet Jake," fluisterde ze zachtjes en luisterde naar zijn ademhaling.

Blaine bleef stil staan en duwde Nikky achter zich. "Vader," het woord kwam er ijzig uit en hij keek zijn vader strak aan. Deze keek echter niet naar hem, maar liet zijn blik over Nikky glijden wat Blaine ziek maakte van woede. Vanbinnen vervloekte Blaine de diensten die tegen hem gelogen hadden. "Zo, dus jullie dachten weg te gaan," kwam er snerpend uit zijn vaders mond. "Rennen Nikky," mompelde Jake en gaf haar een duwtje naar achteren. Nikky was het belangrijkste, hij hield van haar.