ORPG) Separated by the Berlin Wall.

Hayley Grübels en Derk Litzt
-
Ze stond mistroostig voor de grijze, dikke muur die haar leven verpest had. Langzaam stak het meisje haar hand uit om vervolgens met haar vingers zacht langs het grijze oppervlak te glijden. Het voelde glad aan, maar soms werd dat onderbroken door een ribbel, of een kuiltje. Een diepe zucht rolde over haar lippen en ze deed een paar passen achteruit. Als ze haar hoofd in haar nek legde kon ze naar de bovenkant van de muur kijken, ze vroeg zich af hoe het leven aan de andere kant was. Heel anders, had ze begrepen.

Ontslagen. Vernederd en gekwetst zat hij op het muurtje voor het gebouw waar hij jaren lang gewerkt had. Waarom hij ontslagen was? Je zou denken dat hij zijn werk niet goed deed, of hij dat was uit was gevallen tegen zijn baas of collega's, maar nee. Als je dat denkt dat zit je helemaal verkeerd. Derk had niets verkeerd gedaan, behalve in het westen wonen. Het kapitalisme groeide en alles werd bepaalt door de vrije markt, en dat betekende: hoe goedkoper iemand was, hoe eerder die werd aangenomen. En zo was hij ingewisseld voor een jonger, en dus minder dure jongen.

Ze miste het, de tijden waarin ze nog niet hoefde te denken aan de gevolgen van haar daden. Nu had ze echter het idee dat alles en iedereen om haar heen haar in de gaten hield. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze door de straten van Oost-Berlijn slenterde. Het communisme overheerste ook hier. Overal stonden dezelfde auto's, want in het communisme was immers iedereen gelijk. Ivy had het idee dat ze zichzelf was kwijtgeraakt, met daarbij twee goede vrienden. Gelukkig had ze Hayley nog, maar de muur verzwaarde het futloze gevoel. Zou ze de twee überhaupt nog ooit zien?

West-Duitsland was precies zoals hij het had verwacht; de economie was goed en het leven was beter dan vroeger. Toch kon hij het idee dat er iets ontbrak niet uit zijn hoofd zetten. Timo miste de Duitsland van vroeger, toen het nog een eenheid was. Hij wist nog de verhalen die zijn moeder altijd vertelde, over de reizen door Duitsland die ze had gemaakt. Nou was heel Duitsland nog steeds bereikbaar voor Timo, gezien hij woonachtig was in het Westen en daardoor door heel Duitsland mocht reizen, maar er ontbrak iets.

Het meisje stak haar handen in haar zakken en voelde zich nogal rot. Hayley legde niet makkelijk contact met mensen, ze stootte ze meestal af. Toch had ze in Timo, Derk en Ivy drie schatten van een vrienden gevonden, en het was klote dat ze twee van hen nu kwijt was. Natuurlijk, ze konden hier komen, maar mochten eigenlijk niet met bewoners van Oost-Duitsland zogenaamde relaties hebben en ze al helemaal niet meenemen. Het benauwde Hayley dat alles zo strak geregeld was, natuurlijk was het fijn dat iedereen een baan en een huis had, maar toch gaf ze de voorkeur aan het zelf kiezen. Als je dan een slechte baan had of geen baan, had je dat aan jezelf te danken en als je een goede baan had ook. Ze slenterde richting het Gretenpark en ging daar op een bankje zitten.

Waarom werden ze gescheiden van elkaar? Doordat hij moest werken sprak hij Timo ook niet meer zo vaak, maar dat zou nu misschien veranderen. Alhoewel hij de inkomsten niet kon missen en dus snel op zoek moest naar een andere baan. Hij slaakte een diepe zucht en stond op. Hij stapte in zijn auto en reed naar de haven, waar hij zijn auto parkeerde en uit stapte. Toen ging hij aan de kade zitten en zwaarte een tijdje nietsziend naar het water. Hij miste Hayley en Ivy zo verschrikkelijk, het was alsof een deel van zijn hart was weggenomen.

"Ivy, aan het werk," melde een stem waarna ze opstond en richting de kassa liep. Ze werkte in een winkeltje. Ze verdiende er genoeg mee, net genoeg. Dankzij de regels en wetten die er waren werd het bedrag aangevuld waardoor ze even veel verdiende als de rest van Oost-Duitsland. Even dacht ze aan Timo en Derk, wat wilde ze hen graag zien. Ze knipperde met haar ogen en zette een glimlach op haar lippen toen er een klant aan kwam. Misschien kon ze hen schrijven, bedacht ze voor ze zich op haar werk stortte.

Dat hij hen nodig had besefte hij direct nadat hij zich had gerealiseerd dat hij hen nooit meer op een normale manier zou kunnen ontmoeten. Hij besloot naar de kade te lopen en zag daar Derk zitten, iets wat niet bepaald een verrassing voor hem was. Timo ging naast hem zitten en staarde voor zich uit. "Ik mis ze," mompelde hij en staarde naar de zee, die zo zorgeloos leek. Hoe zou het nu met ze gaan? Zou Ivy nog steeds in de winkel werken? En zou Hayley nog steeds zo mooi zijn? Hij knabbelde op zijn onderlip en zuchtte gefrustreerd.

De jongen aan de kade richtte zich iets op toen hij een zeer herkenbare stem hoorde. Hij knikte loom en slaakte een diepe zucht. 'Ik mis ze ook ontzettend.' Met zijn vingers trommelde hij op zijn been, hij wist gewoon niet meer waarmee hij de dagen moest vullen, meestal zat hij hier, of bij Timo dan. Maar zij konden ook niet altijd alles samen doen, en op die tijden miste hij Hayley en Ivy het meeste, dat ze niet even naar de film konden, of een ijsje halen. Die kleine dingen miste hij zo ontzettend veel.' Toen hij een piepje hoorde haalde hij een mega grote oude telefoon uit zijn jaszak. Hij haalde de antenne omhoog en zijn ogen werden groot toen hij hoorde wie hem belde. 'Hayley! Hoe gaat het met je? Waar ben je nu?' Hij keek naar Timo terwijl hij naar haar stem luisterde. 'Met mij en Timo gaat het goed, wil je hem even?' Hij knikte, ook al kon ze dat niet zien en keek Timo aan. Hij stak zijn hand uit en bood hem de telefoon aan.

Zuchtend liep ze met haar handen in haar zakken een tijdje rond. Ze trok dit niet meer, alles was precies hetzelfde. De huizen, allemaal saai en grijs. En hoog. De banen, het geld, de spullen die je had. Iedereen had evenveel. Ze wilde dat er verschillen tussen mensen waren, iedereen was toch uniek? Je kon mensen niet over één kam scheren. Een gaap ontsnapte uit haar keel. Ze sliep de laatste tijd erg slecht, steeds maar weer zag ze dat bewuste moment voor zich. Er was bijna niemand op straat, alleen zij vieren waren er nog. Bij toeval, want de soldaten die de muur bouwden hadden niet op pottenkijkers gerekend, en het was al laat. Ze werden precies twee aan twee gescheiden, de muur werd tussen hen door gebouwd. Hayley wilde nog naar de andere kant rennen, maar werd vastgepakt door twee soldaten. Ze konden geen eens afscheid nemen. Ze besloot naar een telefooncel te lopen, ze moest zijn stem horen. 'Derk, godzijdank neem je op. Ik kan niet lang praten, dit telefoongesprek kan onderschept worden. Pas je een beetje goed op jezelf? En hoe gaat het met Timo?' Ze beet op haar nagels en keek om zich heen. De telefoon drukte ze tegen haar oor aan. 'Graag, mag ik hem even?'

Ooit meegemaakt dat je dacht dat niks meer zin had? Dat het toch niets zou veranderen aan de situatie als je het wel zou doen? Een beklemmend gevoel die je onrustig maakt. Ivy stond rusteloos achter de kassa. Inmiddels was haar werkdag afgelopen en kon ze naar Hayley. Haar hart klopte wat sneller bij die gedachten, ze vond het altijd leuk om Hayley weer eens te zien. Vooral nu Timo en Derk weg waren vond Ivy het erg belangrijk om tijd met Hayley door te brengen. Want voor je het wist werd er een muur gebouwd en zou je elkaar nooit meer zien, bedacht ze grimmig bij zichzelf. "Ivy, je kunt gaan." Werd er gemeld waarna ze knikte en de winkel uitliep. De muur was zelfs vanaf hier te zien en een beklemmend gevoel greep om haar hart terwijl ze door de straten slenterde.

Nog steeds was Timo niet gewend aan de mobiele telefoons. Hij hield van de oude apparaten en vond deze enorme rechthoek maar onpraktisch. Echter besloot hij direct er ook een te halen toen hij Hayleys stem door het speakertje hoorde komen en glimlachte. Er klonk wat gekraak maar hij was niet anders gewend. Hij staarde wat voor zich uit terwijl hij mee probeerde te luisteren, iets wat moeilijker ging dan verwacht. Wat gefrustreerd beet hij op zijn lip toen hij niks kon zichen, maar die uitdrukking veranderde in een grijns toen hij hoorde wat Derk zei. Snel gritste hij de telefoon uit diens handen. "Hayley!" Riep hij blij uit en staarde naar de telefoon, alsof hij haar daar kon zien. Maar helaas, de waarheid was hard.

Een warme gloed stroomde door haar lichaam toen ze zijn stem hoorde. 'Hoe gaat het met je?' Ze was zo bang dat er iets met hem was gebeurd. De opluchting was dan ook duidelijk in haar stem te horen nu ze hem sprak. 'Ik trek dit niet, alles is hetzelfde, ik heb jou nodig, ik heb jullie nodig' verbeterde ze zichzelf snel. Ze ademde onregelmatig in en uit, ze had last van paniekaanvallen in kleine ruimtes, claustrofobie. Maar ze moest en zou zijn stem blijven horen, dus ze sloot haar ogen en zag de glazen wanden van de telefooncel niet meer op zich afkomen. Ze vroeg zich af of hij nog wist dat ze claustrofobisch was en of hij kon horen dat ze moeite had met ademen. 'Gaat het daar wel goed?'

Derk keek naar het gezicht van Timo dat gelijk iets opklaarde en schoot in de lach. Hij miste Hayley en Ivy zo ontzettend veel, hij wilde dat hij ze hier bij zich had en ze kon omhelzen wanneer hij wilde, met ze kon uitgaan wanneer hij wilde. Hij vroeg zich af of Ivy nog in dat winkeltje werkte waar hij dan nog wel eens kwam om haar even gezelschap te houden in haar pauze. Ze wiebelde wat heen en weer en staarde naar de zee, die zo rustig was. Hij wilde dat hij ze mee kon nemen hier naartoe, maar dat was lastig, gezien Hayley al bijna opgesloten werd toen ze naar hen toe wilde rennen.

Het begon te regenen. Gefrustreerd besloot Ivy om onder een afdakje te schuilen en merkte voor het eerst pas echt op hoe alles hetzelfde was geworden. De kleuren, de auto's, de mensen. Het beklemde haar, ze was niet meer vrij zoals vroeger. Ze mistte de jongen, ze mistte Timo's enthousiasme en Derk's lach. Ze waren een deel van haar. Even knabbelde ze op haar onderlip en toen ze de kerkklok zeven uur hoorde slaan stapte ze weer de regen in. Ze zou vanavond wel even bij Hayley langs gaan, besloot ze terwijl ze verder liep en haar haar in slierten op haar gezicht plakten.

"Hayley, misschien kun je beter stoppen met bellen," mompelde hij toen hij haar ademhaling hoorde die versnelde. "Ik mis je," fluisterde hij en realiseerde zich toen dat hij Ivy even vergeten was. "En Ivy ook natuurlijk," voegde hij eraan toe. Hij staarde naar de zee met de mobiel in zijn hand. "We komen naar jullie toe, dat beloof ik." Verzekerde hij haar en keek even opzij naar Derk. Hoewel, al zou Derk niet mee willen, dan zou hij zelf wel gaan. Hij wilde hen weer zien, ze allebei weer in zijn armen kunne sluiten en zichzelf eraan kunnen herinneren dat het nog niet helemaal over was.

Ze schudde haar hoofd maar merkte toen dat hij dat helemaal niet kon zien. 'Nee, ik wil niet ophangen, ik wil je stem horen. Ik...' Ze hoorde tot haar schrik de bekende pieptoon en hield de telefoon van haar oor af. Ze bleef er een tijdje naar staren en omklemde het met haar vingers tot het pijn deed. Ze wist zeker dat hij niet de verbinding verbroken had, dat ze genoeg geld had en dus wist ze dat het telefoontje onderschept was en de telefooncentrale de lijn van deze telefooncel had afgesloten. Ze smeet de hoorn op de haak en liep de cel uit. Ze kon weer opgelucht ademhalen en genoot van de verse luchtstromen. Waarom werd alles zo streng gecontroleeerd? Ze keek om zich heen en bedacht zich dat ze naar Ivy zou gaan. Ze had haar ook nodig.

Met zijn ogen gesloten zat hij op de rand van de kade en had zijn hoofd in zijn nek gelegd. Hij kon niet zonder hen, dat wist hij zeker. Hij had ze nodig, en wilde niet nog langer zonder ze. Hij hoorde dat Timo zei dat hij hen ook miste en dat ze naar ze toe zouden gaan. Ja, dat had hij zich ook voorgenomen, hij wilde er alles voor op het spel zetten en vond het fijn dat Timo er ook zo over dacht. Hij glimlachte toen hij aan Ivy en haar mooie lach dacht en een grote grijns verscheen op zijn gezicht. Waarom kon hij haar niet horen. 'Vraag eens of Ivy bij haar is?' Hij keek Timo hoopvol aan.

Verbaasd staarde Timo naar de kiestoon die uit de telefoon klonk. "De lijn is onderschept." Mompelde hij en beet boos op zijn onderlip terwijl hij de telefoon terug aan Derk gaf. "Waarom moest die stomme muur nou komen?" Zei hij geïrriteerd en stond op. "Ik moet ze zien." Siste hij tussen zijn tanden door waarna hij opstond en naar de zee staarde. Hij moest zich inhouden om niet te gaan vloeken en beet dus maar hard op zijn onderlip. "Wat moeten we nu," mompelde hij en voelde een vlaag van wanhoop door zijn hoofd gaan. Hij hield van die twee.

Met een trillende hand opende Ivy de deur van haar appartement. Zelfs haar ouders waren in West-Duitsland en zaten daar nu nog steeds. Een rilling liep over haar rug toen ze naar binnen liep en staarde voor zich uit. Wat zou ze nu graag de jongens en Hayley hier hebben, lekker een slaapfeestje houden en heel de nacht door praten. Een glimlach verscheen op haar lippen en ze liep naar haar kamertje waar ze en sweater aan trok en op het bed ging zitten. Somber staarde ze naar het saaie witte plafon.

'Rustig jongen, we gaan zo snel mogelijk naar ze toe.' Hij stond ook op en legde zijn hand op de schouder van Timo. 'Ik mis ze ook, dat moment dat ze gescheiden werden en Hayley bijna opgepakt werd staat nog in mijn geheugen gegrift. Beter dat ze niet opgepakt is, want dat had ze niet vol kunnen houden in die cel, die kleine ruimte. Ik maak me echt zorgen over hun twee.' Hij baalde dat hij niet meer voor ze kon zorgen, zoals hij eerder wel altijd deed.

Het begon al te schemeren en dit was het moment dat Hayley zich altijd het best voelde. Je kon zo opgaan in de duisternis als je dat wilde. Met een kleine zucht liep ze richting het appartement van Ivy. Waarom werd die verdomde lijn nou afgesloten? Net nu ze hem iets belangrijks wilde vertellen. Ze wist dat het eigenlijk niet kon, dat er een kleine kans was, maar toen hij zei dat ze naar hen toe zouden komen had ze weer hoop gekregen dat ze elkaar binnenkort weer konden zien.

Met een frons staarde Ivy naar het plafon. Haar gedachten dwaalden af naar het moment dat ze officieel uit elkaar waren gehaald. Ze had moeten toe zien hoe Hayley terug werd getrokken. Het enige was zijzelf had gedaan was slechts staren. Ze had zich zo machteloos gevoeld toen ze Derk en Timo aan de andere kant had zien staan, de laatste keer dat ze hen had gezien. Ze slofte naar de keuken waar ze wat warme chocolademelk in de fluitketel deed. Wat miste ze hen, het was ongelofelijk. Alsof er twee stukken uit haar hart waren gerukt.

Timo knikte slechts afwezig en stelde zich Hayley voor op dit moment. Hoe ze gebroken door de stad zwierf. Hij knabbelde weer op zijn onderlip en ging met een hand door zijn haar. "Heb je het ervoor over?" Vroeg hij langzaam en staarde voor zich uit terwijl er een plannetje ontwikkeld werd in zijn hersenen. "Ik bedoel om daar, aan de andere kant te blijven, voor hun?" Timo wist donders goed dat het leven aan de andere kant veel zwaarder was, maar zou dat wat uitmaken wanneer hij Ivy en Hayley dagelijks kon zien? Waarschijnlijk niet.

Langzaam knikte hij naar zijn beste vriend. 'Ja, ik heb het er voor over, met heel mijn hart. Maar ik moet wel zeker weten dat mijn moeder goed verzorgd wordt.' Zijn moeder had een hartaanval gehad en moest nu in rust blijven. Ze zou schrikken als hij zei dat hij naar het Oosten zou vertrekken, maar als hij haar zou vertellen dat hij daar twee meiden had wonen die hem gelukkig maakten, dan zou ze het vast begrijpen. 'Help je me iemand vinden die voor haar zorgt? Een tante wilt vast wel zo lang bij ons huis intrekken, schat ik zo in.' Hij glimlachte bij het idee dat hij hen weer in zijn armen kon sluiten. En dan, hoewel hij het stom vond om het toe te moeten geven, verlangde hij vooral naar de armen van Ivy om zich heen op dit moment.

Een kleine zucht rolde over haar lippen en ze keek naar de mensen om zich heen, die van hun werk terugkwamen en nu naar huis gingen. Hun saaie huizen. Het was een dagelijks ritueel en er zat nooit eens verandering in. Hayley trok het communisme niet langer, ze wilde zelf kunnen bepalen in wat voor een huis ze woonde, wat voor werk ze had en wat ze kocht. Er waren hier van elk product maar één of twee merken aangeboden en als daar iets in zat wat je niet mocht hebben of je vond het niet lekker, dan had je pech gehad. Ze wilde dat Timo en Derk hen kwamen halen, ze miste hen zo erg. Ze merkte dat ze voor de deur van Ivy's huis stond en haar vinger rustte voor enkele tellen op de bel.

De deurbel ging waarna Ivy snel het gas uitdraaide en naar de deur liep op deze een klein stukje open te doen. Toen ze het gezicht van haar vriendin vaag van de duisternis kon onderscheiden deed ze de deur verder open en wachtte tot Hayley binnen was. "Ik wilde vanavond eigenlijk naar jou toe komen," zei ze met een glimlach en staarde somber voor zich uit. "Heb je iets van ze gehoord?" Was de standaard vraag die iedere keer dat Hayley langs kwam weer op haar tong brandde. Ze kon niet zonder ze en nu met alle controles was alles nog erger als eerst. Ze hoorden hier samen te zijn en niet gescheiden van elkaar te worden door een stomme muur.

Het enige wat Timo hoefde de toen was aanbieden om de grondstoffen van zijn baan, wie deze importeerde uit Oost-Duitsland, op te gaan halen. Hij kreeg sowieso toestemming, de meeste collega's vonden het niet prettig om de grens over te gaan naar het kille Oost-Duitsland van nu. Ja, Timo had er veel over gehoord, maar het schrok hem niet af. Wanneer hij Ivy - en in het speciaal Hayley - weer zou zien, dan wist hij zeker dat hij er niet over zou twijfelen om weg te gaan. Ze hoorden bij elkaar, met z'n vieren, al sinds de basisschool. Het was alsof hij een deel van zichzelf kwijt was. "We gaan het doen, nee, we moeten het doen." Sprak hij.

Ze sloeg haar magere armen om het meisje dat voor haar stond. Je zou denken dat je hier genoeg te eten kreeg en je dus niet dun hoefde te zijn, dat was ook zo. Maar omdat Hayley haar kont tegen de krib gooide, at ze juist niet die dingen die hier dagelijks voorgeschoteld werden. Niet alleen uit rebelsheid, maar ook omdat ze die dingen echt niet te eten vond. Ze knikte langzaam terwijl ze Ivy weer los liet. 'Ik was in een telefooncel en kreeg Derk aan de lijn. Het gaat goed met hem. Toen heb ik nog eventjes met Timo gepraat, met hem ging het ook goed. Maar halverwege werd de lijn afgesloten.' De tranen branden achter haar ogen, maar huilen was een teken van zwakte en daarom liep ze snel door naar de woonkamer en slikte ze haar tranen weg.

Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen. 'Gaan we écht naar ze toe?' Een voorzichtige hoopvolle glimlach verscheen rond zijn lippen. Misschien zouden ze toch weer herenigd worden binnenkort. Hij had gehoord dat het leven daar, vergeleken met hier, verschrikkelijk was. Maar als ze met z'n vieren bij elkaar waren dan moest dat helemaal goed komen. Dan konden ze op elkaar bouwen en rekenen. En trouwens, als Hayley en Ivy het met z'n tweeën vol konden houden, dan moesten zij dat toch zeker ook kunnen? Hij verlangde ernaar om hen weer te zien, en dan vooral die lach van Ivy, waar hij altijd een warm gevoel van in zijn buik kreeg.

Jaloezie knaagde even aan haar en somber staarde Ivy voor zich uit. Wat had ze graag even hun stemmen willen horen.. Met een zucht liep ze weer naar de keuken en pakte twee mokken. "Chocomel?" Vroeg ze en zonder iets te zeggen schonk ze in. Hayley werd met de dag dunner en ook al was het uit protest, het was niet gezond te noemen. Ze liep met de twee mokken naar het kleine zithoekje en zette daar de twee bekers neer. "Wil je vanavond hier blijven slapen?" Vroeg ze zachtjes. Ze kon er niet meer tegen dat ze iedereen kwijt was. Ja, ze had Hayley nog, maar dat was het enige lichtpuntje in de complete duisternis.

Even keek Timo opzij en knikte toen. "Ik kan niet zonder ze," fluisterde hij zachtjes. Dat ze, meer richting Hayley was bedoeld dat hoefde Derk niet te weten. Niet dat hij wel zonder Ivy kon, maar dat was niet hetzelfde. Hij zag Ivy als zijn kleine zusje, maar Hayley.. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl haar perfecte gezicht weer voor ogen kwam. Hij had gehoopt dat het tot meer zou komen. En nu zou hij de kans grijpen, hij zou er voor haar zijn. Misschien als potentiële liefde, maar vooral als beste vriend. Hij kon gewoon niet zonder haar.

'Het spijt me..' mompelde ze toen ze in haar ogen jaloezie zag. 'Maar ik kon niet anders, ik moest ze even horen en ik wist niet waar jij was.' Haar gedachten gingen terug naar het telefoongesprek. Timo had zo lief gezegt dat ze moest stoppen met bellen, hij had gehoord dat haar ademhaling moeilijk ging, had de conclusie getrokken dat ze last had van haar claustrofobie. Zelfs nu hij niet meer dicht bij haar was zorgde hij nog voor haar. Ze knikte en ging op de bank zitten. Haar benen vouwde ze onder zich en haar trui liet haar dikker lijken dan dat ze in werkelijkheid was. Ze wist dat Ivy het niet gezond vond, en dus ontweek ze haar blik even en nam een klein nipje van haar not hete chocomel.

'Ja, ik dus ook niet' beaamde hij stilletjes. Ze stonden daar, op de kade, allebei verzonken in hun eigen gedachten. Hij wist niet waar Timo aan dacht, maar zijn eigen hoofd zat vol met plannen om over de grens te komen, waardoor hij Ivy weer in zijn armen kon nemen. Hayley natuurlijk ook, maar toch, Ivy had iets speciaals in zich. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en staarde nog een tijd naar de zee, waar hij rustig van werd. 'Waar zouden ze nu zijn?'

Ivy knikte. Ze begreep het ook wel, het was alleen lastig om er mee om te gaan. "Vroegen ze naar mij?" Vroeg ze langzaam en staarde naar de grond. Misschien waren ze haar vergeten, hadden ze betere vrienden gemaakt. Het maakte haar onzeker alsof ze was vervangen. Natuurlijk moest ze de twee jongens vertrouwen, maar deze hadden zo nieuwe vrienden gemaakt. Ivy zelf had echter daar wat meer moeite mee en sloot zich af van mensen die ze niet kende. Ze was niet iemand die opviel, maar iemand die het prettig vond om in de massa te verdwijnen, hoewel ze toch anders was dan alle anderen.

Met zijn ogen gesloten luisterde hij naar de golven die tegen de kade op knalden. "Thuis," mompelde hij en staarde met gesloten ogen voor zich uit. Hij herinnerde zich nog goed hoe Hayley was weg getrokken maar ook de gebroken blik van Ivy was in zijn geheugen gebrand. Zij was immers niet alleen haar twee vrienden kwijt, maar ook haar ouders. Hij opende zijn ogen weer en keek naar zijn handen, zijn lege handen waar Hayleys vingers zo goed in pasten. Al bijna vanzelf verscheen er een brede glimlach op zijn lippen.

'En als het nog geld, ja ik blijf heel graag slapen.' Haar moeder was aan de drank gegaan sinds haar vader naar het Westen was gevlucht, hen in de steek had gelaten. Elke avond nam ze wel een andere vent mee naar huis en dan lag Hayley de hele nacht wakker van het luide gekreun dat uit de slaapkamer van haar moeder kwam. Daar kwamen die donkere kringen onder haar ogen ook vandaan, en van de nachtmerries die ze had over die avond dat de muur voor haar ogen werd gebouwd. Ze sprak er niet over, en vroeg zich af of ze Ivy eigenlijk wel over haar ouders had verteld, maar ze greep zoals je misschien wel snapt elke kans aan om niet thuis te hoeven slapen. Derk en Timo wisten het ook nog niet, wisten niet dat ze bijna niets meer at. Ze nam kleine slokken van haar chocomel en keek naar Ivy. 'Nee, maar het was heel slecht verstaanbaar dus misschien heb ik het verkeerd verstaan en vroeg Derk wel naar je.' Ze schonk haar een warme glimlach en pakte haar hand vast. 'Ze zeiden dat ze hier heen zouden komen binnenkort, dan kan je hem weer zien.' En ik Timo dacht ze erachteraan.

Onderzoekend keek hij naar Timo die eerst naar zijn handen keek en daarna glimlachte. 'Wat is er? Heb je een goed plan bedacht?' Hij keek hem hoopvol aan en begon met hem van de kade weg te lopen. Wat hadden ze hier vaak met z'n vieren gelopen. Hij had hier zelfs met hayley gelopen en gepraat over van alles en nog wat. Toen hij hier echter met Ivy had gelopen, had hij gemerkt dat zijn hart telkens een paar slagen miste en dat hij moeite had met ademhalen als ze heel dicht bij hem was. Het was voor het eerst dat hij besefte dat ze ontzettend lekker rook. Hij zag haar lieve gezicht voor zich en baalde als een stekker dat hij niet zomaar naar haar toe kon wanneer hij wilde.

Het leek alsof haar toch al gebroken hart in nog kleinere stukjes afbrokkelde. Ze perste een waterig glimlachje op haar lippen en nam wat slokjes van haar chocomel. Ze zou het niet laten zien tegenover Hayley, hoe erg ze het vond dat ze niet naar haar gevraagd hadden. En misschien had Hayley wel gelijk en hadden ze het wel gedaan, maar Ivy was altijd al onzeker geweest. Ze begreep ook niet goed waarom ze zo goed in het groepje paste, maar had het altijd maar over zich heen laten komen. "Ik ga zo slapen." Mompelde ze en dronk het laatste beetje op waarna ze naar de keuken liep. Het voelde alsof ze in een soort waas leefde, alles ging aan haar voorbij.

Weer kwamen herinneringen naar boven terwijl ze hier met z'n vieren hadden gelopen. Het deed hem pijn en hij staarde dan ook recht naar zich uit. "We moeten een verzoek aanvragen om over de grens te komen." Mompelde hij en trapte tegen een steentje. "Ik kan toestemming krijgen voor transport, maar jij moet nog iets geregeld krijgen." Zei hij en keek toen naar Derk. Een ding was zeker, Timo ging hem hier niet alleen achterlaten. Samen uit, samen thuis was een regel waar Timo zich streng aan hield. Tenminste, in een geval als dit. Vroeger toen hij nog zorgeloos door het leven ging was dat echter anders geweest.

Er rolde een traan over haar wangen en ze veegde die weg met de rug van haar hand. 'Sorry Ivy, maar niet zo sikkeneurig nu, Timo heeft me belooft dat ze hier heen komen, en dan zie jij ze ook weer.' Ze stond op en ging achter haar staan. Zacht sloeg ze haar armen om haar beste vriendin heen. Haar hoofd rustte op haar schouder en ze luisterde naar de ademhaling van Ivy. 'Het komt wel goed, oke?' Met een bemoedigende glimlach keek ze haar aan nadat ze haar weer los had gelaten. 'Mag ik dan vannacht nog hier slapen?' Ze keek hoopvol naar Ivy.

'Ik kan zeggen dat ik medicijnen nodig heb voor mijn moeder, maar dat die medicijnen alleen in het Oosten worden gemaakt en dat ik ze daar persoonlijk wil ophalen om te controleren of het de goede zijn.' Hij keek met een glimlach naar Timo en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij de haven uit liep. Het leek net alsof zijn hart niet meer helemaal optimaal wilde kloppen omdat hij twee belangrijke mensen in zijn leven miste. Hij wilde ze ontzettend graag weer zien, en ze vasthouden. 'Wanneer denk je dat we kunnen gaan?'

Geërgerd beet Ivy op haar onderlip en duwde Hayley zachtjes van zich af. "Ja, je mag nog steeds blijven slapen." Zei ze en moest zich inhouden om niet met haar ogen te rollen. Hayley moest eens naar zichzelf kijken. Niet eten uit protest en ook de problemen thuis die ze had waren Ivy niet ontgaan. Nee, ze had geen recht om te zeggen dat Ivy niet sikkeneurig mocht doen. Ze liep naar haar kamer en legde een matras naast haar eigen bed. Ook pakte ze een kussen en wat beddengoed zodat het netjes eruit zag. Ze trok een t-shirt van haar vader aan en kroop haar bed in. Hayley kon gaan slapen wanneer ze er zin in had, maar Ivy had nou niet bepaald veel behoefte om nu tegen haar te praten. Ze was echt een schat van een mens, maar die opmerking had haar gestoken. Alsof alleen zij verdriet mocht hebben.

Timo staarde fronsend voor zich uit. "Zo snel mogelijk." Besloot hij en keek toen opzij naar Derk. Zouden ze in die weken veel veranderd zijn, vroeg hij zich af. De haven lieten ze achter zich en hij begon te verlangen naar warmte. Er was een ijzige wind die in zijn handen sneed en een rilling liep over zijn rug. "Zullen we proberen zo snel mogelijk toestemming vragen voor aankomende vrijdag?" Vroeg hij langzaam. Hij wist dat Hayley op vrijdag moest werken, dus dan was de verassing des te groter. Hayley.. De gedachten aan haar liet zijn hart sneller kloppen.

Hayley staarde haar verbaasd na en slaakte een diepe zucht. Waarom maakte Ivy er altijd zo een probleem van als Hayley iets net iets gemener zei dan dat ze bedoelde? Snapte ze dan niet dat Hayley haar nodig had? Dat ze haar voor geen goud wilde missen en dat ze een plekje in haar hart had veroverd? Voor een kort moment sloot ze haar ogen en genoot van de stilte om zich heen. Na een tijdje opende ze haar ogen weer en ruimde haar mok op naar de keuken. Ze controleerde of alle deuren op slot waren en deed de lampen uit. Ze sloop naar boven en trok haar broek uit. Ze sliep wel in haar trui, die was toch veel te lang. Ze keek naar Ivy en kroop zonder iets te zeggen onder het dunne dekentje. Zo goed was het communisme écht niet.

Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen en hij keek naar Timo. Hij was ergens wel blij dat hij dit niet alleen hoefde te doen, ook al zou hij er alles voor opgeven om Hayley en Ivy weer te zien. Vrijdag. Zijn hersens draaiden overuren en hij keek naar zijn schoenen. Dat waren nog vier dagen. Nog vier dagen wachten voor hij Ivy weer in zijn armen kon sluiten. Dat hij even niet aan Hayley dacht maakte hem niet uit, hij wist dat hij haar natuurlijk ook graag wilde zien, maar het leek alsof hij Ivy belangrijker vond op dit moment. 'Zullen we anders vannacht bij één iemand slapen, dan kunnen we kijken of we morgenvroeg gelijk iets kunnen regelen voor mij.'

Met haar open staarde Ivy naar de duisternis. Ze begreep best dat Hayley soms botter over kwam dan ze bedoelde, maar het begon haar te irriteren. Ach, ze moest het maar laten gaan. Ze hoorde Hayley's regelmatige ademhaling en sloot haar ogen. Meteen sprong Derk's gezicht haar voor ogen een haar mondhoeken krulden om tot een glimlach. De laatste tijd gebeurde dat wat vaker, dat het beeld van zijn mooie ogen opeens in haar gedachten op kwam. Ze kreeg er gemengde gevoelens van, niet goed wetend wat ze daarvan moest denken.

Timo glimlachte en knikte. "Bij wie zullen we dan slapen vannacht?" Vroeg hij en staarde voor zich uit. Hayleys lach klonk in zijn oor en hij vroeg zich af hoe dat kon. Even keek hij om, maar natuurlijk was ze er niet. Een steek in zijn maag deed hem herinneren aan het gene wat hem ontbrak. Hij verlangde erna wanneer hij naar haar werk zou komen en hij besloot een bosje bloemen mee te nemen als verrassing, die waren immers vast wel ergens te koop.