ORPG) Separated by the Berlin Wall.

Met zenuwen in zijn buik stond hij naast Timo in de rij bij de grenscontrole. Wat als het mis zou gaan? Gelukkig had hij toestemming kunnen krijgen om medicijnen te gaan halen, zijn tante kunnen overhalen om bij zijn moeder te blijven en had hij zijn moeder overtuigt dat hij écht terugkwam wanneer het kon. Ze had gelukkig aan zijn gezicht gezien dat hij het echt meende, dat hij niet zonder die twee meiden kon. Anders had ze hem niet laten gaan. Met een steek in zijn hart dacht hij aan haar, als er maar niets met haar gebeurde. Maar nee, zijn tante zorgde voor haar en woonde nu tijdelijk bij hen in, dus er kon niets mis gaan. Hier, de grens oversteken, daarbij kon pas veel mis gaan.

Halfstruikelend kwam ze het kantoor binnen waar ze zorgde voor de administratie. Ze had eigenlijk helemaal geen zin, al die getallen en papieren. Maar ze moest wel, anders kreeg ze geen geld en kon ze haar moeder en haar zelf niet verzorgen. Het geld vloog er doorheen sinds haar moeder niet van de drank af kon blijven. Hayley veegde met een zucht de slaap uit haar ogen en zag de blikken van haar collega's. 'Wat?' snauwde ze het bot toe. Ze wist dat ze er slecht uit zag, maar die blikken hoefden voor haar niet. Ze nam plaatst achter het krakkemikkige bureau en boog zich over een stapel papieren.

Fluitend liep Ivy haar vaste route naar haar werk. Ze wilde de stilte opvullen die in de straten heerste. Een rilling liep over haar onderlip toen ze enkele soldaten de wacht zag houden. Hun blikken gleden onbeschaamd over het lichaam van iedere vrouw die langs liep. Ze irriteerde zich eraan en wierp hen dan ook een kwade blik toe toen zijzelf erlangs moest lopen. Met een zwaai opende ze de deur van de winkel. "Je bent te laat Ivy." Zei haar baas. Ivy wierp een blik op de klok, inderdaad, vijf minuten. Ze zuchtte en deed haar naam speldje op.

Bij de grens stonden verschillende soldaten en Timo klemde het rode pasje in zijn hand wat steviger vast. Dit was zijn pasje naar Hayley - en Ivy -, dit was de enige manier om hen weer te zien. De rij werd steeds kleiner, hij stond nu bijna vooraan. "Uw pasje en verklaring," bromde een van de soldaten en hield zijn hand open. Timo legde het pasje voorzichtig in diens hand, met daarbij de toestemming van zijn werkgever die echter niet wist dat hij niet terug zou komen. De soldaat las het even door en knikte. "Laufen," siste hij en Timo liep zo snel mogelijk door de doorgang.

Zijn hart klopte in zijn keel toen hij de soldaat naar zijn pasje zag kijken, wat als hij het geen goede reden vond? Toen de soldaat echter riep dat hij door mocht lopen en hij zijn pasje weer in zijn zak had gestoken kon hij weer opgelucht adem halen. Hij ging snel naast Timo lopen en haalde opgelucht adem. Zenuwachtig wachtte hij voor de poort die leidde naar de weg tot de DDR. Hij wist niet wat hij moest verwachten, maar hij wist dat het heel anders was dan dat hij gewend was. Mensen die hem kenden en zouden horen wat ze van plan waren zouden ze voor gek verklaren, je ging toch niet voor je plezier naar een land waar je gevangen werd gehouden?

Ze kauwde op de achterkant van haar pen terwijl haar ogen over de regels gleden. Ze kon zich niet goed concentreren, deels omdat ze echt heel slecht geslapen had en ze onwijs veel honger had, maar ze luste dat spul wat ze haar hier aanboden gewoon echt niet. Deels omdat ze had gedroomd dat ze op 2 meter afstand van Timo was, maar hij voor haar neus met Ivy zoende. Ze wist niet precies waarom ze het zo vreselijk vond dat ze dat had gedroomt, maar het ergste vond ze nog wel dat haar moeder haar niet eens kwam troosten omdat ze niet kon slapen. Ze slikte een paar keer om de brok in haar keel weg te krijgen en pakte toen een leeg vel waar ze op begon te schrijven.

Opgelucht haalde Timo adem en keek naar Derk. "We kunnen nu niet meer terug hé." Zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen hem, maar goed. "Ik ga naar Hayley," riep hij terwijl hij al richting het kantoor waar ze werkte. Hij zou wel even een omweg moeten nemen om bij de dichtstbijzijnde bloemist te komen, maar dat had hij er voor over. De Duitse marken rinkelden in zijn broekzak en ook een deel van zijn geld zat in zijn meegenomen tas. Hij was er echter vanuit gegaan dat hij wel bij een van de twee zou kunnen verblijven, hopelijk.

Na enkele klanten geholpen te helpen staarde Ivy voor zich uit terwijl ze met haar vingers langs de producten ging. Het was niet gezond wat ze hier hadden, nog ongezond. Alles in de winkel was verdeeld, iedereen kreeg van alles even veel. Nooit meer, nooit minder. Echter aten de rijkere, degene met meer macht, beter hoewel dat niet hoorde. Zelfs in deze winkel was de voorraadkamer alleen betreedbaar voor de machthebbers.

Vandaag was Hayley gekleed in een witte legging met roosjes en een zachtroze jurkje. Dit soort kleding werd niet vaak toegestaan, maar ze wisten hier dat ze zich er goed bij voelde en anders zou ze stampij maken. Eigenlijk was het best wel erg dat haar baas bang voor haar was, maar dat was ook wel logisch gezien de scherpe opmerkingen die ze kon maken. Als ze niet zo goed zijn administratie bijhield had hij haar allang ontslagen, en dat wist Hayley dondersgoed. Ze blies even voor zich uit en keek om zich heen.

'Timo, wacht!' Hij zag dat hij al bijna uit het zich was en rende snel achter hem aan. 'Als.. je voor Hayley.. een bloemetje wilt kopen, moet je eerst je Duitse marken omwisselen, hier hebben ze een andere munteenheid.' Hij hijgde licht van het rennen en keek hem toen aan. 'Succes' mompelde hij en hij klopte even op zijn schouder. Toen draaide hij zich om en liep langs de grauwe gebouwen naar het park waar hij altijd kwam. Hij ging naar Ivy toe, waarschijnlijk was ze nu aan het werk, maar hij was opeens heel nerveus om haar te zien. Hij moest even moed verzamelen.

De simpele, maar vooral saaie, grijze kleren stonden Ivy voor geen meter. Haar lange haar had ze snel even in een simpele staart gedaan maar dankzij het vakkenvullen waren er wat plukjes los gaan zitten. Ze zuchtte en stond op toen ze werd geroepen. "Ivy, kassa!" Riep haar baas waarna ze knikte en achter de kassa ging staan. Met de meest neppe glimlach hielp ze klanten terwijl haar blik telkens afdwaalde naar de deur. Hopend dat iemand binnen zou komen rennen die haar zou vertellen dat de muur was gevallen. "31,40" Mompelde ze tegen het vrouwtje voor haar en nam het geld aan.

Even knikte hij dankbaar en liep toen verder. Wat zou Derk eigenlijk gaan doen, vroeg hij zich af. Misschien ging hij wel naar Ivy. Een glimlach verscheen op zijn lippen bij de gedachten aan haar gezicht wanneer hij haar weer zou zien. Zou ze lachen? Hij grinnikte even, ja vast wel. Toen hij een bank zag dacht hij aan Derk's woorden en liep hij naar binnen om zijn geld te wisselen. Eenmaal met het juiste geld opzak liep hij richting de bloemist, terwijl een vreemd kriebelig, maar toch zeer fijn gevoel in zijn maag speelde.

Haar aandacht werd getrokken door iemand die haar naam riep en ze stond op nadat ze geknikt had. Met een map onder haar arm liep ze naar het kantoor van de baas. Ze ging naar binnen nadat ze had geklopt en zakte op de stoel tegenover zijn bureau. Toen ze verslag had uitgebracht van waar ze nu mee bezig was kon ze weer gaan en ze stond op. Ze had weer plaats genomen achter haar bureau en staarde uit het raam waarbij ze met haar hoofd op haar hand steunde.

Toen hij uiteindelijk genoeg moed had verzameld liep hij naar de winkel waar Ivy werkte. Als ze er nu niet meer werkte, dan zou hij balen als een stekker, maar hij zou alles er aan doen om haar te vinden. Hij keek schuw om zich heen, die sfeer hier stond hem absoluut niet aan, het was heel stil en grauw. Al snel kwam hij bij het winkeltje en voelde hij zijn hart opspringen toen hij haar vanaf een afstand zag. Hij bleef even staan kijken naar haar, ze was nog steeds zo mooi als toen hij haar voor het laatst had gezien. Hij liep naar binnen en pakte een pot stroop uit de schappen. Toen liep hij naar de kassa en ging nerveus in de rij staan.

Het was een leuk, fleurig bloemen winkeltje waar Timo naar binnen was gekomen en hij keek om zich heen opzoek naar de perfecte bloem voor Hayley. Uiteindelijk zag hij een prachtige witte roos en een tevreden glimlach verscheen op zijn lippen. Hij rekende de roos af en liep toen de vertrouwde weg naar het kantoor waar Hayley werkte. "Ik kom voor Hayley Grübels." Zei hij toen hij bij de balie was en werd toen naar binnen gelaten.

Somber staarde Ivy voor zich uit terwijl ze telkens een klant hielp. "Volgende," zei ze terwijl ze even weer naar de deur staarde en toen geïrriteerd opzij keek toen ze merkte dat de klant geen spullen had neergelegd. "Zeg komt er nog wat-" Ze stopte met praten en haar ogen werden groot van ongeloof toen ze zag wie er stond. Haar mond hing een beetje open en ze knipperde met haar ogen. "Derk?" Fluisterde ze ongelovig en slikte even.

Hij voelde zich nerveus, maar de opluchting stroomde door zijn lijf toen hij haar voor zijn neus zag staan. 'Hee, schoonheid' fluisterde hij zacht en hij spreidde zijn armen, zodat ze naar hem toe kon komen en hij haar kon knuffelen. 'Kom eens hier' mompelde hij en hij liep iets naar haar toe. Toen hij zijn armen om haar heen sloot drong haar heerlijke geur zijn neusgaten binnen en hij sloot genietend zijn ogen.

Geërgerd keek ze op en knikte toen iemand haar kwam halen omdat er iemand voor haar was. Wie zou dat in godsnaam kunnen zijn? Haar vader was in het Westen en haar moeder lag met haar benen wijd voor een wildvreemde. Niemand kon haar hier opzoeken, dus het moest vast een of andere grap zijn. Toch liep ze nieuwsgierig naar beneden en trok haar jurkje recht. Haar blik was op de grond gericht en toen ze opkeek schrok ze zich kapot en deed van schrik een stap naar achteren. Haar mond viel open en ze keek verward. 'Jij, hier?' Ze slikte een paar keer en stond als aan de grond genageld. Haar hart begon van liefde voor deze jongen sneller te kloppen en ze staarde hem aan. Ze kon het niet geloven. Was dit écht Timo?

Direct sloeg Ivy haar armen om zijn nek heen en drukte haar gezicht tegen zijn shirt aan. De tranen stroomden over haar wangen en ze beet gefrustreerd op haar lip toen ze het zich realiseerde. "Ik.. ik heb je.. jullie zo gemist." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze diep ademhaalde. Was dit echt? Was dit echt Derk waarmee ze nu in een innige omhelzing stond? Zijn vertrouwde geur lieten haar geloven dat het echt was en ze hield hem steviger vast terwijl haar ademhaling nog steeds snel ging.

Zijn lippen krulden om tot een brede grijns toen hij haar zag. Het viel hem direct op hoe dun ze was geworden en zijn grijns werd vervangen door bezorgdheid. Hij liep op haar af en sloeg zijn armen om haar heen terwijl hij zijn ogen sloot. Hij voelde hoe dun ze was en beet gefrustreerd op zijn onderlip. Wat had ze zichzelf aangedaan? "Hayley," fluisterde hij en moest weer glimlachen. Zijn hart ging te keer en hij hoopte maar dat ze het niet merkte.

Ze drukte zichzelf tegen hem aan toen ze zijn armen om haar heen voelde en glimlachte opgelucht. Dat ze misschien zodadelijk van hem een preek zou krijgen over hoe slecht ze er uit zag kon haar niets schelen. 'Waarom ben je hier?' Ze keek hem met een gelukkige glimlach aan en voelde hoe haar ademhaling van opwinding dat ze hem zag iets versnelde. Ze was niet van plan hem los te laten, voor je het wist waren ze weer gescheiden.

'Stil maar, ik ben nu hier.' Haar warme lichaam tegen dat van hem voelde ontzettend geweldig aan. Hij kon het nog steeds niet helemaal geloven dat hij haar nu echt in zijn armen hield. 'Ik heb jou en Hayley ook zo erg gemist. En Timo is hier ook, naar Hayley op zoek, en we komen hier wonen. Zo zijn we weer bij elkaar.' Hij keek haar aan en streelde met zijn vinger over haar wang heen.

Ivy knikte, maar toch bleven de tranen over haar wangen lopen. Alle frustraties van de afgelopen weken kwamen eruit, al die weken verlangen naar Timo, maar vooral naar hem. Ze snikte even en beet toen op haar onderlip. Wat was ze toch een sukkel, lekker huilen bij degene van wie ze het meeste hield. Langzaam liet ze hem los, hoewel ze liever niet wilde, toen ze haar baas hoorde kuchen. "Ivy, ik betaal je niet om te knuffelen!" Riep deze boos uit waarna Ivy wit wegtrok.

"Ik had het toch gezegd?" Zei hij met een lachje en streelde met zijn hand een beetje over haar onderrug. Het was fijn om haar eindelijk weer in zijn armen te hebben, dat was immers de plek waar ze thuis hoorde, in zijn armen dus. Met een glimlach keek hij haar aan waarna zijn blik weer serieus bent. "Wat ben je dun geworden," zei hij zachtjes en keek haar onderzoekend aan om haar reactie te peilen. Ze had toch geen anorexia? Tenminste, dat hoopte hij. Maar Hayley leek hem niet het type die zich druk maakte over haar gewicht.

'Dat valt reuze mee' zei ze rustig en ze keek hem aan. Toen verborg ze haar gezicht tegen zijn schouder aan en genoot van zijn warmte en zijn geur. Hij rook nog steeds zo lekker als toen ze gescheiden werden. Ze rilde van geluk en kneep hem bijna fijn. Waarom kende hij haar zo goed, dat hij gelijk zag dat ze enorm dun was geworden. Maar ze ging hem niet zeggen dat ze niks meer at, oke, ze at nog wel, maar heel weinig en niet voldoende van alles. Ze liet hem zachtjes los en glimlachte tevreden. 'Ik ben zo blij je te zien!' Het deed nu al pijn als ze eraan dacht dat hij straks weer weg moest.

Ook Derk liet haar los en hij wierp een woedende blik naar haar baas. Hoe durfde hij zijn lieve meid zo af te blaffen. 'Ik kom je hier ophalen na je werk, hoe laat ben je klaar?' Hij streelde door haar haren en drukte een kus op haar voorhoofd. Hij betaalde de pot stroop, zodat haar baas zag dat ze wel geld binnenhaalde en keek haar toen afwachtend aan. Ze was een beetje veranderd, maar ze was nog steeds dat mooie meisje waar hij van hield.

"Het valt niet mee," antwoordde Timo kalm en pakte haar pols vast die ontzettend dun was. "Ga me niet wijsmaken dat het mee valt Hayley," zei hij zachtjes en keek haar ongerust aan. "Je weet dat je me alles kunt vertellen hé?" Vroeg hij en streelde geruststellend over haar rug terwijl hij weer kort glimlachte. Hij was echt ongerust, waarom had ze niet verteld dat ze zo dun was geworden? Het was beangstigend en hij wilde kostte wat het kost ervoor zorgen dat ze weer aan zou komen, want dit was niet gezond meer. "Ik ben ook blij jou te zien lieve Hayley," fluisterde hij liefkozend.

Ivy glimlachte even en ging weer achter de kassa staan terwijl ze haar tranen wegveegde. "Ik ben over 4 uur klaar." Zei ze waarna ze snel verder ging met het helpen van een klant die vrij geïrriteerd was. Een andere vrouw leek het echter prachtig te vinden. "Is dat je vriendje?" Vroeg ze met een lieve, krakende stem waarna Ivy even rood werd. "Was het maar zo," fluisterde ze zachtjes, alleen hoorbaar voor de vrouw, die vervolgens begon te giechelen. "Succes ermee liefje," riep ze vrolijk toen ze de winkel verliet en Ivy glimlachte even. Gelukkig waren er ook nog aardige mensen.

Met een glimlach op zijn gezicht keek hij hoe Ivy de klanten hielp en stak zijn hand op. 'Tot straks' riep hij naar haar voordat hij zich omdraaide en de winkeel uitliep. Zijn hart was voor een heel groot deel weer geheeld, maar en ontbrak nog een klein stukje, en hij wist dat dat pas weer geheeld was als hij ook Hayley had gezien. Maar, hij kon wachten. Timo was nu bij haar en op de een of andere manier voelde hij dat hij hen niet wilde storen. Zijn vrolijke lach klonk door de straten en hij liep terug naar het park. Hier zou hij de tijd wel doden.

'Hmm?' mompelde ze afwezig omdat ze te druk was in zijn lieve ogen te verdrinken. Ze drukte zichzelf nog eens tegen hem aan en glimlachte breed. 'Er is niets aan de hand, en het valt echt wel mee.' Toen liet ze hem met tegenzin los en keek naar haar baas die kwam kijken wat er aan de hand was. Snel stelde ze Timo aan hem voor en toen ze weer naar hem keek zag ze een witte roos in zijn hand. Ze giechelde even verlegen en keek toen weer naar haar baas, die niet wist of hij vertederd moest kijken omdat het zo lief was, of boos omdat Hayley niet werkte.

Een glimlachje verscheen op Ivy's lippen terwijl ze hem nakeek om vervolgens weer verder te gaan. Ze hielp klanten, hoewel haar gedachten voornamelijk op Derk gericht waren. De glimlach was niet meer van haar lippen af te krijgen en soms sloot ze haar ogen om het gevoel weer naar boven te halen. Een rilling ging door haar lichaam toen ze besefte wat dit betekende en ze was opgelucht toen haar baas riep dat ze even pauze mocht houden. Deze gevoelens waren niet meer vriendschappelijk.. ze was verliefd.

Timo grimaste even toen ze hem langzaam los liet, ze hoorde immers in zijn armen thuis en volgde toen haar blik naar de witte roos die hij nog in zijn hand hield. "Oh eh, die was voor jou." Zei hij en gaf haar de roos aan terwijl hij naar zijn schoenen staarde -die opeens heel interessant waren geworden- om te verbergen dat hij een beetje bloosde. Het gezelschap van Hayley baas maakte dit moment echter niet gemakkelijker en hij beet even op zijn onderlip terwijl hij een glimlach op zijn lippen probeerde te houden.

De woorden 'goed Hayley, neem maar een kwartier pauze' klonken als muziek in haar oren en ze bedankte haar baas uitgebreid voordat ze zijn hand vastpakte en Timo mee naar beneden nam. 'Dankjewel voor de roos' fluisterde ze terwijl ze een beetje rood werd. Eenmaal in het trappenhuis liet ze zijn hand los en bleef stil staan. Ze bewonderde hem en bleef naar hem kijken. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat je hier echt bent.'

De wind speelde met de bladeren die op de grond lagen en hij moest lachen omdat het er zo veel waren, die met één zuchtje wind op werden getild. Hij wist het al langer, maar door zijn gevoel in zijn buik wat hij net had toen hij Ivy eindelijk weer zag, wist hij het zeker. Hij was verliefd op haar en niet zo een klein beetje ook. Hij sloot zijn ogen en zag haar prachtige gezicht voor zich, rook haar heerlijke geur.

De tijd verstreek langzaam en soms staarde Ivy slechts voor zich uit, wachtend tot ze Derk weer zou zien. Maar dat gebeurde niet. Enkele keren had ze zichzelf in haar arm geknepen, gewoon om te realiseren dat ze hem echt had gezien waarna er vervolgens een waterig glimlachje op haar lippen verscheen.

Timo glimlachte even en ging op de trap zitten terwijl hij naar haar keek. Ze was zo mooi, bedacht hij bij zichzelf, hij kon wel uren naar haar blijven kijken. "Beter geloof je het wel," zei hij met een brede grijns terwijl hij zijn blik van haar losscheurde en even naar de roos keek. "Het was niks," mompelde hij en keek haar toen aan terwijl hij op zijn onderlip knabbelde. "Zeg, zou ik tijdelijk bij jou kunnen slapen? Gezien ik op het moment geen onderdak heb," vroeg hij en glimlachte even.

Waarom leek de tijd nu zo ontzettend langzaam te gaan? Hij doodde de tijd door naar de mensen om zich heen te kijken. Wat hadden ze rare kleren aan. Hij viel echt op tussen al deze mensen hier. Nu liep er weer een vrouw langs in een bloemenjurk, die veel te groot was. Hij rolde met zijn ogen en keek op de kerkklok. Het was bijna tijd. Bijna was ze klaar en kon hij haar de hele avond vasthouden als hij dat wilde, en zij moest dat natuurlijk ook willen. Hij voelde dat er vlinders in zijn buik rondvlogen die hun gevoel voor richting totaal verloren waren.

'Dat zal niet gaan, hoe graag ik het ook wil, mijn oom logeert nu bij ons en we hebben maar één extra slaapplek, beneden op de bank is te klein en mijn ouders laten jou nooit bij mij op de kamer.' Ze beet op haar lip en keek hem aan. Het was een leugen. Maar ze wilde niet dat hij wist dat haar vader bij zijn minnares in het Westen was, dat haar moeder elke dag het bed deelde met een ander. Dat Hayley haast niet meer sliep. Hij had al zo heftig gereageerd op het feit dat ze dunner was geworden, hoe bezorgd zou hij dan nu wel niet worden? 'Maar je kunt vast bij Ivy slapen, die heeft, je weet wel, nu ruimte genoeg, wat ik heel vervelend voor haar vind.'

Met een zweem van een glimlach op haar lippen staarde Ivy voor zich uit, hoopvol naar de klok starend die voor haar gevoel alleen stil leek te staan. Ze haalde diep adem, zette een brede grijns op haar gezicht en hielp de andere klanten. En toen sloeg eindelijk de klok drie uur, waarna ze zich naar het magazijn haastte om daar vervolgens haar spullen te pakken. De kriebels in haar maag waren nauwelijks meer te bedwingen.

Ookal had Timo het proberen te voorkomen, zijn mondhoeken krulden toch teleurgesteld naar beneden maar knikte toch. "Begrijpelijk," zei hij en keek haar weer aan terwijl hij haar tot in het detail in zijn hoofd prentte. "Hoezo heeft Ivy ruimte genoeg dan?" Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw terwijl hij nadacht over de mogelijkheden, maar niets kon bedenken. "Nou ja, ik zal het wel aan haar vragen ja," knikte hij. Hij zag dat haar baas haar wenkte en glimlachte toen. "Hoe laat ben je klaar, dan kom ik je ophalen." Zei hij glimlachend.

'Ik, haar ouders zijn in het Westen' mompelde ze sip. 'Misschien kan ik vragen of ik vannacht bij haar kan slapen, net als jullie.' Ze vond het vreselijk om tegen hem te moeten liegen, maar ze kon niet anders. Waarschijnlijk zou hij toch alleen maar bezorgder worden, en ze wilde de tijd dat hij hier was, wie wist hoe kort dat kon zijn, benutten met plezier, en niet met bezorgdheid. Ze keek teleurgesteld op toen haar baas haar riep en stond op. Ze sloeg haar armen stevig om hem heen en drukte zichzelf tegen hem aan. Daarna drukte ze heel licht haar lippen tegen zijn wang, het voelde nu veel specialer dan die keren toen ze dat deed wanneer ze met z'n vieren waren. 'Ik ben over anderhalf uur klaar, tot straks.' Ze liet hem los en draaide zich om.

Eindelijk, nadat er voor zijn gevoel zes dagen waren verstreken, sloeg de klok dan drie uur en begon hij richting het winkeltje te lopen. Toen hij daar na enkele minuten aankwam wachtte hij ongeduldig tot hij Ivy weer in zijn armen kon nemen. Had hij iets voor haar mee moeten nemen? Hij had er niet aan gedacht en hij hoopte maar dat ze dat zou vergeven. Zijn hoofd zat zo vol met de gedachte aan haar dat hij er echt niet meer aan had gedacht. Glimlachend stak hij zijn hoofd om de deur, trappelend van verlangen om haar weer te zien, en te kunnen praten.

Een brede grijns verscheen op haar gezicht en Ivy's ogen lichtte op toen ze hem zag. Ze liep naar hem toe, langzaam want ze wilde niet als een of andere freak over komen, waarna ze toen ze bij hem was met een glimlach naar hem opkeek. Even wist ze niet of ze hem moest knuffelen of niet, maar gooide die gedachten van zich af. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte zichzelf tegen hem aan. Een tevreden zucht rolde over haar lippen.

Timo keek haar na, tot ze verdwenen was en voelde daarna haar lippen op zijn wang na branden. Hij sloot zijn ogen en opende ze weer toen hij schaterend gelach hoorde. "Ben je een beetje verliefd jongen!" Werd er geroepen waarna hij zich beschaamd, maar ook enigszins betrapt, omdraaide en het gebouw uitliep. Ook buiten voelde hij nog steeds een tinteling op de plek waar haar lippen zijn wang hadden geraakt. Man, het voelde zo ontzettend goed.

Hayley liep naar haar bureau en zond alle mensen die ook maar één opmerking maakten een boze blik. Waarom ging de tijd zo ontzettend langzaam? Ze tikte met haar nagels op haar bureau en slaakte telkens een diepe zucht. Uiteindelijk duurde het nog maar een half uur en stond ze op om naar de kluis te lopen, waar ze de brieven en rekeningen opborg. Ze leunde tegen de muur aan terwijl ze zachtjes zijn naam fluisterde. Doordat haar hoofd vol met de gedachte aan hem zat was ze vergeten dat de kluis een erg kleine ruimte was. Al snel zag ze de muren op zich af komen, te kleine ruimte. Ze sloot haar ogen en deed de kluis op slot, waarna ze haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen.

Hij slaakte een tevreden zucht toen hij haar lichaam tegen dat van hem voelde en tilde haar op, waarna hij een rondje draaide en haar weer neerzette op haar voeten. Nog even knuffelde hij haar stevig en toen trok hij haar mee naar het park. 'Ik heb je gemist Ivy, jou en Hayley.' Hij sloeg zijn arm om haar middel en trok haar dicht tegen zich aan. Dat ze een stel leken maakte hem niet uit, hij wilde dat en hij wilde haar niet losloten, dus hij had twee vliegen in één klap.

Timo was op een bankje gaan zitten en staarde naar de grijze lucht, die perfect bij dit grijze land paste. Al sinds hij het kantoor was uitgelopen stond er een glimlach op zijn lippen die er niet meer af te vegen was. Even sloot hij zijn ogen en haalde het beeld van haar prachtige gezicht weer naar boven en voelde hoe de glimlach groter werd. Hij was gelukkig nu, realiseerde hij zich. Alleen het nieuws van Ivy's ouders was iets minder.

Een gilletje rolde over Ivy's lippen toen hij haar optilde en ze grinnikte even. Ze was blij dat hij haar geen seconden losliet, ze voelde zich zo ontzettend gelukkig, ze had zich sinds de bouw van de muur niet meer zo gevoeld. "Ik heb jou ook gemist," zei ze met een glimlach en keek naar hem op. Een zonnestraal scheen op zijn gezicht en ze glimlachte even, hij zag er beter uit dan ze zich had herinnerd. "En Timo," vulde ze snel aan en boog haar hoofd naar beneden om haar rode wangen te verbergen.

Ze hoorde hoe het belletje afging dat het kantoor zo ging sluiten en ze slaagde erin om haar angst achter te laten en rende naar haar bureau toe, waar de meesten al hun jassen aan het aantrekken waren. Ze slaakte een diepe zucht en trok haar grijze, veel te grote, saaie jas aan, waarna ze naar het trappenhuis liep zonder gedag te zeggen. Ze hoopte dat Timo er echt zou staan, dat ze het niet gedroomd had.

'Timo is hier ook, maar volgens mij zou die eerst naar Hayley gaan, moest die ook werken? Dan zal ze zo wel klaar zijn, en kunnen we het beste die kant op lopen.' Hij streelde met zijn vingers over haar heup, maar stopte al snel omdat hij niet wilde dat ze zich ongemakkelijk zou voelen. Hij had haar zo gemist, maar zijn hart deed nu niet meer zo veel pijn, omdat hij haar weer bij zich had waren de wonden geheeld.