ORPG. Cynthia en Iris.

Het was kerst en Amanda lag al een tijdje in bed naar het plafond te staren. Het was kerst, spookte er door haar hoofd en ze kreeg het er maar niet uit. Ze zou haar kerstdagen met Lucas door brengen maar zou hij het eigenlijk nog wel willen? De afgelopen week waren ze wel met elkaar opgetrokken maar ze hadden het beide druk gehad met school en huiswerk want dit jaar zouden ze de PUIST examens hebben. Uiteindelijk toen de zon in haar ogen scheen stapte ze uit bed en kleedde zich om. Veel moeite hoefde ze niet te besteden aan haar haar enkel wat make-up en ze sloeg haar mantel om. Ze opende het schilderij en ze wandelde de gang op waar ze snel de trap af liep naar de grote zaal. Er waren niet veel kinderen op Zweinstein met Kerst en dat vond ze fijn. De rust die door het kasteel ging was fantastisch. Haar blik gleed door de zaal heen opzoek naar Lucas maar ze wist niet waarom. Zouden ze ook samen ontbijten of niet?

Daniel zat al in de leerlingenkamer toen de zon op kwam. Hij moest de laatste puntjes aan zijn plan uitwerken. Het moest goed gaan, ze moest hem vergeven want de afgelopen dagen waren eenzaam geweest. Hij had dan wel zijn vrienden maar die voelden niet zoals zijn vrienden hoorden te zijn zoals het was met Lily. God, ze begon zijn gedachten echt over te nemen maar hij glimlachte toen ze weer in zijn gedachten op kwam. Ze overmeesterde dan misschien zijn gedachten maar het was wel een fijne gedachte dat ze toch in zijn gedachten was. Stel adt ze het hem niet vergaf had hij altijd nog de herinneringen aan haar.

Lily
Ik werd wakker toen ik zonlicht op mijn oogleden voelde die door de rode gordijnen naar binnen scheen. Ik had deze nacht niet veel geslapen. Ik had echt vaak aan Daniel moeten denken en het woord modderbloedje dat zich bleef herhalen in mijn hoofd. Ik had het gevoel dat dit zo'n beetje de ergste kerst ooit ging worden. Zo voelde ik me toch. Gebroken. Ik stond op, nam wat kleren en liep naar beneden waar ik meteen doorliep naar de douches. Ik zette het water op heet en ging eronder staan. Ja, als ik elke dag mijn douche niet had zou ik gek worden. Ik ging er na een tijd van onder douche, kleedde me aan en droogde mijn haar.

Lucas
Ik stak het puntje van mijn suikerveer opnieuw in mijn mond terwijl ik nadacht waarover ik nu juist zou moeten schrijven. Ik was deze morgen vroeg opgestaan om te leren. Tja, ik was nog altijd een ravenklauwer voor iets. En we hadden de laatste tijd ook veel huiswerk meegekregen. Sneep had ons net een opstel gegeven over tegengiffen, waar ik nu over nadacht. Ik stond op en haalde even mijn hand door mijn haar. Oké, dat was goed genoeg. Buiten mezelf waren er ook nog een paar andere ravenklauwse jongens die aan het leren waren. Ik zwaaide even vrolijk naar hen en liep dan de leerlingenkamer uit, door naar de leerlingenkamer. Ik liep naar buiten en ging de trap af. Ik had honger gekregen en besloot iets te gaan eten in de grote zaal.

Daniel grijnsde breed toen hij op stond. Vandaag zou hij het goedmaken met Lily en dat zou ze niet meer vergeten, het zou in haar gedachten gegrift zijn. Hij kleedde zich om en liep de leerlingenkamer uit met een stuk perkament in zijn hand en een opgewekte grijns rond zijn lippen. Hij liep niet naar de grote zaal maar naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Hij hoopte dat ze ja zou zeggen op zijn aanbod, ze moest anders zou het allemaal voorbij zijn en kon zijn hele plan niet worden voortgezet. Hij haalde een hand door zijn haar en neuriede vrolijk een liedje terwijl hij de gedachte van een lachende Lily langs zag vliegen. Ja, over een paar uur zou alles weer goed zijn. Niet helemaal natuurlijk maar het begin zou er zijn.

Amanda hoorde voetstappen achter zich en keek om en zag hoe proffesor Anderling aan kwam lopen met haar hoed schuin op haar hoofd en met een kleine, prille glimlach rond de lippen. Ze knikte naar Amanda die terug knikte en op de trap ging zitten en wachtte tot Lucas misschien naar beneden zou komen. Zou hij soms nog slapen? Nee vast niet, het was al ruim tien uur en jongens lagen toch niet tot zo laat in bed of wel dan? Ze zuchtte zacht en stond op en liep langzaam de trap op en keek naar links, de gang die naar de leerlingenkamer leidde van Ravenklauw. ‘Lucas,’ fluisterde ze zacht en ze vervolgde haar weg.

Lucas
Ik liep traag door de gangen terwijl ik hoopte dat Amanda al in de Grote zaal zou zijn. In mijn ene hand had ik mijn perkament en in mijn andere een suikerveer waarmee ik af en toe iets opschreef. Ik draaide me om waar ik aan het einde van de gang Amanda zag lopen. 'Amanda!' riep ik opgewekt en ging naar haar toe. Ik stak mijn perkament en suikerveer in de binnenzak van mijn mantel terwijl ik haar in me opnam. Ze werd met de dag mooier. 'Gelukkig kerstfeest.' zei ik tegen haar en sloeg mijn armen even om haar heen om haar te omhelzen.

Lily
Ik keek om me heen in de leerlingenkamer en zag dat iedereen al bijna weg was. Hier en daar nog iemand die in slaap was gevallen in een van de stoelen of mensen die voor het haardvuur aan het opwarmen waren omdat ze vroeg in de sneeuw hadden gelopen. Nou, mij kregen ze voor geen geld in die sneeuw. Ik haalde een hand door mijn haar terwijl ik door het portretgat ging. Ik zag Daniel staan en trok mijn wenkbrauw op. Wat kwam hij hier doen? Nog een beetje meer met me lachen? Ik liep met een grote boog om hem heen terwijl ik hem allesbehalve aankeek.

Amanda zonk weg in haar gedachten maar werd wakker geschud door iemand die haar naam riep en geschokt keek ze op en zag Lucas lopen en haar gezicht fleurde op. ‘Lucas,’ zei ze net zo opgewekt en ze grinnikte toen hij haar omhelsde. ‘Ook goeiemorgen en een vrolijk kerstfeest.’ Ze deed een klein stapje achteruit en liet Lucas los en keek even naar hem. Ze had hem weinig gezien en dat vond ze jammer, echt jammer maar school ging voor. ‘Ik heb je gemist de afgelopen week,’ zei ze zacht. Was het raar om dat te zeggen? Ze hoopte van niet van ze had hem echt gemist en als hij haar zou uitlachen was het voorbij. Dan was de vriendschap over maar Lucas was niet zo’n type.

Daniel haalde een hand door zijn haar toen ze zag dat Lily met een grote boog om hem heen liep. Hij begreep het wel maar ze konden toch wel normaal langs hem heen lopen. Zacht zuchtte hij en liep haar achterna. ‘Lily!’ riep hij haar achterna en hij versnelde zijn pas. ‘Lily, ik wil mijn excuses aanbieden. Ik had je geen modderbloedje moeten noemen maar wil je alsjeblieft even mee lopen? Ik weet dat je niet van sneeuw houd maar maak eens een uitzondering, alsjeblieft?’ Smekend keek hij haar aan.

Lily
Ik had natuurlijk kunnen denken dat hij daarvoor hier was. Maar ik kon het gewoon niet, ik was zo gekwetst en kwaad. Zijn smekende blik gaf me het gevoel dat ik wel ja moest zeggen. Maar mijn hoofd zei iets anders. 'Nou, je hebt me dus wel zo genoemd en ik ben het nog niet vergeten.' zei ik tegen hem. 'Ik zou als ik jou was niet zo dicht bij mij staan, straks word je nog besmet met mijn bloed.' zei ik koel voor ik een stap achteruit zette. Ik wou niet meteen weggaan, omdat ik nog wou horen wat hij te zeggen had, maar mee gaan wandelen. Nee.

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte toen ze me net zo vrolijk gelukkig kerstfeest wenste. Ik had weer hetzelfde wanhopige gevoel alsof ik mijn armen om haar heen wou slaan en dat gevoel versterkte alleen maar toen ze zei dat ze me gemist had. 'Ik heb jou ook gemist.' zei ik tegen haar en glimlachte voorzichtig. Dit waren zo die typische ongemakkelijke momenten die mijn dag compleet maakten. Ik nam haar hand even vast en kneep zacht in haar vingers.

Daniel zuchtte zacht, het deed hem pijn dat ze zo over hem sprak. Hij dacht dat ze hem wel een klein beetje kende dat het een impulsieve reactie was geweest maar hij moest haar gelijk geven dat hij respectloos tegen haar was geweest. Ondanks hij haar hand wou pakken deed hij het niet. 'Ik heb je zo genoemd maar ik meende het niet. Ik was in de war, waarom had je het me niet vertelt? Dan had het me niet uitgemaakt, niet dat het nu uitmaakt maar ik had het van jou willen horen en niet van die achterbakse Zwadderaars waar ik jammer genoeg ook bij hoor omdat ik rare trekjes heb. Lily, je zal me nooit besmetten met je bloed wat je ook flikt of zegt.' Daniel schudde zijn hoofd en beet op zijn lip, iets wat hij nooit deed omdat het meisjesachtig was maar op dit moment was het wel heel typerend. Ja, het deed hem wel goed om eens op zijn lip te bijten.

Amanda haar ogen twinkelden toen hij zei dat hij haar ook had gemist. 'Dat is fijn om te horen Lucas,' zei ze met een glimlach rond haar lippen. Achter haar hoorde ze gesmoes en ze keek met een ruk om en zag twee meisjes staan die naar hen wees en ze keek licht smekend naar Lucas. 'Zullen we naar de Grote Zaal gaan?' Ze was de laatste tijd snel achterdochtig als mensen wezen en smoesden achter haar rug. Ze voelde het kneepje in haar hand en hield zijn hand stevig vast. 'Alsjeblieft?'

Lily
Ik keek hem aan. 'Dat is helemaal geen excuus Daniel.' zei ik kwaad. 'Ik heb je niks verteld omdat ik vind dat het niet uit maakt. MAAKT HET NU ECHT ZO VERDOMME UIT WELK BLOED IK HEB, HET GAAT TOCH GEWOON OM MIJ?' tierde ik tegen hem. Ik wou nu het liefst zijn schuldige gezicht in elkaar slaan. Iets waar ik van schrok, normaal was ik helemaal niet zo. Ik voelde dat mijn ogen begonnen te prikken en niet veel later drupte de eerste traan van mijn wang. Het kon me niet schelen wat hij zei. 'Je hebt me belachelijk gemaakt waar iedereen bijstond.' mompelde ik gekwetst. Ik was dan misschien hard, maar ik was ook heel gevoelig en hij had me écht pijn gedaan.

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Het is alleen maar de waarheid.' zei ik en mijn adem werd even benomen toen haar ogen begonnen te twinkelen. 'Ja, dat zullen we doen.' antwoordde ik en volgde mijn blik naar de smoezers. Ik besloot me niks van hen aan te trekken en bleef haar hand vasthouden. 'Hup' zei ik opgewekt en liep met haar hand in hand langs de fluisteraars, de marmeren trap af naar de grote zaal.

Daniel schudde zijn hoofd en trok niets aan van haar geschreeuw. Ze had er het recht toe om hem te schreeuwen, uit te schelden en wat ze ook maar wou doen maar het stelde hem teleur dat ze het niet had vertelt. 'Het maakt verdomme ook niet uit wat voor bloed je hebt. Het maakt mij niets uit maar het voelt alsof je het voor me hebt verzwegen. Het gaat om jou daar heb je gelijk in maar vertrouwen is belangrijk in een vriendschap.' De tranen over haar wangen, de gekwetste blik hij kon het niet aan en haalde vermoeid een hand door zijn haar. 'Het spijt me Lily, echt.' Zijn stem was zacht en breekbaar. Het deed hem echt pijn har zo te zien met verdriet. Jezus, wat had hij toch ook een klote vrienden als je het zo bekeek. Als ze gewoon hun mond hadden gehouden was er nu niets aan de hand geweest en hadden ze nu samen Kerst gevierd.

Amanda haalde opgelucht adem en liet zich meenemen naar de marmeren trap. 'Ik word echt gek van die smoezende en wijzende meisjes. Ik heb ze niets misdaan of wel dan?' Even haalde ze diep adem en dacht na. 'Het zit me toch dwars wat je hebt gedaan maar we meoten vergeten en vergeven niet waar?' Ze werkte een glimlach op haar lippen en keek naar de trapleuning en wou er het liefst langs naar beneden glijden. 'Ik heb echt zin in Kerst Lucas, echt leuk dat je hier ook bent en dat je het samen wilt vieren met mij.'

Lily
Ik keek hem aan en mijn hand jeukte om hem een mep te geven. 'Als er niet uit maakt, dan hoefde ik het toch helemaal niet te vertellen?' vroeg ik geirriteerd. 'Dat is gewoon bijzaak.' zei ik erbij. Zijn stem brak me in duizend stukjes. Waarom had hij toch zo'n effect op mij? 'Je ziet hoe mensen echt zijn als ze bij hun vrienden zijn.' zei ik tegen hem. 'Met zo iemand wil ik geen vriendschap. Ik heb me echt vergist. Ik dacht echt dat jij anders was.' Voor het eerst keek ik hem recht in zijn ogen aan. In de hoop dat hij zou beseffen dat hij me echt gekwetst had. 'Ik zie je wel weer.' mompelde ik en draaide me om, weg van hem.

Lucas
Ik keek naar haar. 'We worden populair.' zei ik opgewekt. Mijn wangen werden rood toen ze zei dat het haar dwars zat dat ik dat gedaan had. 'Ik weet het, het spijt me. Ik zal je nooit meer kwetsen.' beloofde ik en kneep even in haar hand. Aan haar toon was duidelijk te horen dat ze het nooit écht zou vergeten. 'Ik ben ook blij dat ik de eer heb om samen met jou kerst te mogen vieren.' zei ik opgewekt.

Daniel trok even zijn wenkbrauw op. 'Waarom is alles een bijzaak? In vriendschap telt alles Lily, alles. Dan noem je niet zomaar iets een bijzaak maar het maakt me echt niets uit dat je een modderbloedje. Je zal me niet besmetten want het gaat niet om je bloed.' Hij wist dat zijn ouders hem zouden willen vermoorden nu hij dit had gezegd. 'Het gaat erom hoe je bent, van binnen.' Daniel beet op zijn lip en keek haar recht aan toen ze hem aan keek. Hij zag het gekwetste deel in haar ogen wendde zijn blik af maar pakte haar instinctief vast bij haar pols. 'Niet gaan Lily. We gaan niet eerder weg voor dit klaar is. Loop even mee alsjeblieft?'

Amanda schudde haar hoofd. 'Nee, ze lachen me uit Lucas. We worden niet populairder. Jij wel want nu willen nog meer meisjes je als hun vriendje en aan hun zijde omdat je met een meisje om gaat.' Ze negeerde zijn excuses, het was al goed en ze had hem vergeven ze was veel te blij dat ze weer samen waren en konden lachen. 'Het is ook de eer om met jou de kerst door te brengen en dat meen ik serieus.'

Lily
Ik keek omhoog naar hem. Hij was groter dan ik, maar ik was helemaal niet bang van hem. 'Ik weet toch ook niet alles van jou?' vroeg ik. 'Wilt dat dan zeggen dat ik je ook moet beginnen uitschelden met het gemeenste dat er is?' Kwaad staarde ik naar de grond. 'Waarom noem je me dan modderbloedje? Als het gaat om wat ik ben vanbinnen?' vroeg ik geirriteerd en ik kon er niks aandoen, maar mijn stem bleef nog steeds hangen bij het woord modderbloedje. Ik zuchtte toen hij vroeg of ik met hem een stuk mee wou lopen. 'Blijf van me af.' siste ik en trok mijn pols los. Geirriteerd begon ik de kant uit te lopen die hij bedoelt had. Hij mocht maar zorgen dat hij me bijhield.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Hm, dan zou ik als ik jou was je kans maar wagen.' zei ik en stak plagend mijn tong uit. 'Grapje.' zei ik toen ik haar gezicht zag. 'Ik heb nog niks gegeten, gaan we naar de grote zaal?' vroeg ik en keek haar aan. Ik nam haar hand vast terwijl ik met haar de kant van de trappen begon uit te lopen. Ik gaf haar lachend een por. 'Straks doe je me nog blozen.' lachtte ik. 'De eer is volledig aan mij.'

Daniel trok een wenkbrauw op toen ze naar hem opkeek. Wat wou ze daar mee bereiken? 'Nee, dat weet je ook niet maar als je wilt mag je alles vragen en krijg je op elke vraag de naar waarheid bevoegde waarde.' Hij had zin zin nog niet klaar of ze raasde alweer door en hij zuchtte weer. Dit zou niets worden als ze zo doorging zou het nooit goed komen. 'Als dat oplucht mag je van mij gaan schelden met het gemeenste wat er in je opkomt.' Op haar volgende vraag gaf hij geen antwoord, die had hij nu al bijna drie keer beantwoord. Wat was het toch een temperamentvol meisje, pittig maar ook zo lief. Ze was onweerstaanbaar en hij snapte niet waarom hij haar had uitgescholden voor modderbloedje maar mensen maken fouten zo ook hij. Toen ze weg liep in de bedoelde richting versnelde hij zijn pas en hield haar met gemak bij. Hij was groter dus kon groter stappen zetten dan haar.

Amanda keek op naar Lucas. Meende hij dat nou serieus? Moest ze opschieten want hij had een ander op het oog? Ze raakte in de war, in de war van zijn woorden maar ook van haar gedachten en gevoelens. Het waren onbekende gevoelens, zo had ze nog nooit gevoeld en gedacht. Het woord grapje had ze gemist en ze bleef maar denken en denken. Ze knikte even toen hij vroeg of ze naar de grote zaal zouden gaan. 'Ja, ik heb zelf ook nog niet ontbeten.' Even moest ze lachen en ze versnelde haar pas iets zodat ze naast hem liep. 'Ik wil je wel eens zien blozen eerlijk gezegd,' zei ze met een lach rond haar lippen.

Lucas
Ik kon zien hoe ze nadacht en zo helemaal geen besef had van waar ze liep. 'Amanda, pas op we zijn aan de tra-' Ze had niet gezien dat we aan de eerste trede van de trap waren en was voorover gestruikeld. In een flits stak ik mijn arm uit waardoor ze daar tegen viel. 'Ik heb je' zei ik met een lachje en zette haar terug neer op haar voeten. 'Hm, doe je best maar.' alchtte ik toen ze zei dat ze me wou zien blozen. 'Jongens die blozen zijn watjes.' verklaarde ik en grinnikte zacht.

Lily
'Nou, voor mij geld hetzelfde. En voor zover ik wist heb je nog niks over mijn familie gevraagd. Alleen of ik een zus of broer had. En oh wacht, had ik die vraag niet eerlijk beantwoord?' vroeg ik retorisch en keek voor me uit. Hij liet mijn bloed letterlijk koken van woede, maar daar hield ik stiekem wel van. Een jongen waarmee ik een beetje kon ruziemaken, sadistisch als ik was. Toen hij zei dat ik mocht schelden met het gemeenste wat in me opkwam keek ik hem aan. 'Sorry. Maar ik verlaag me niet tot jouw niveau.' beet ik hem toe en zuchtte geirriteerd toen ik zag dat hij me zo gemakkelijk kon bijhouden.

Amanda was diep in gedachten verzonken en schrok op toen ze Lucas zijn stem hoorde maar ze struikelde over de eerste treden. Zacht vloekte ze maar ze hield op toen ze voelde hoe de arm van Lucas haar van een harde val behoedde en haar weer recht zette. 'Dankje,' zei ze terwijl ze wel door de grond kon zakken van schaamte. Waarom ging alles fout als ze bij Lucas in de buurt was? Ze schudde haar hoofd en veegde een lok haar uit haar gezicht weg die door het schudden in haar gezicht verdwaald was geraakt achter haar oor. 'Jongens die blozen hebben gevoel.'

Daniel liet zijn wenkbrauw zakken. Ze had hem klem, ze had gelijk hij had niet gevraagd naar haar afkomst. Dat was niet netjes naar zijn mening, er waren zoveel andere belangrijke dingen. Zijn handen jeukten, niet om haar te slaan maar van zenuwen en een onbekend gevoel dat hij haar voorgoed kwijt zou raken. Wat moest hij dan? Terug naar zijn vrienden die hij de rest van de week had genegeerd? Ze zien hem al aankomen, nee dat zou hem niet worden. Waarschijnlijk werden het dan twee eenzame jaren hier nog op school maar dat zou dan zijn verdiende loon zijn. 'Als je je niet wil verlagen tot mijn niveau, waarom stel je het dan voor Lily?' Vroeg hij sceptisch en hij keek haar van opzij aan.

Lily
Ik keek hem aan en zuchtte zacht. Ik wist niet of hij een opgever was en ik wist natuurlijk dat ik niet wou dat hij opgaf. Want ik wou hem niet kwijt. 'Het is nu niet echt je moment om schamper te doen Daniel.' zei ik tegen hem. Het maakte mijn humeur alleen maar meer in tweestrijd. Langs de ene kant het onbedwingbare verlangen naar hel, zijn sterke armen om me heen en langs de andere kant de woede en het verdriet omdat hij me modderbloedje had genoemd. Wat was het leven van een dreuzelkind toch zo moeilijk.

Lucas
Ik hield haar vast en liet haar uiteindelijk met tegenzin los. 'Graag gedaan.' Ik ging haar voor naar de trap en begon die samen met haar af te dalen. 'Hm, de broodjes zijn hier zo lekker.' zei ik tegen haar en liep met haar de grote zaal in. Ik liep al automatisch naar de tafel van Huffelpuf en ging daar zitten. Ik wachtte natuurlijk tot ze naast mij had plaatsgenomen en schonk ons dan bekers pompoensap uit.

'Ik doe niet schamper, ik vraag je alleen waarom je iets voorstelt en uiteindelijk te zeggen dat je je niet verlaagt tot mijn niveau. Als je überhaupt weet waar mijn niveau ligt want zolang kennen we elkaar niet dus ga daar niet over oordelen Lily.' Hij beet op zijn lip en wou haar omhelzen en zacht fluisteren dat het hem speet wat hij allemaal tegen haar had gezegd maar dat zou er alleen maar voor zorgen dat ze nog bozer op hem werd. Die impulsieve reactie toen hij haar pols vast pakte vond ze ook al niet goed dus een omhelzing zeker niet. Waarom was dit godse gedoe gebeurd? Hij haatte het uit de diepst van zijn hard.

Amanda glimlachte toen hij haar los liet maar die glimlach was niet van harte. Ze had graag nog wat langer tegen hem aan gestaan maar de geur van het eten kwam duidelijk zijn kant op want hij begon over broodjes te praten. 'Ja, we hebben geluk met die elven hier op school. Misschien moet ik voor ik hier wegga eens een cursus koken volgen want ik ben een absolute ramp in de keuken.' Ze moest lachen toen hij al naar de tafel van Huffelpuf liep. 'Je begint al aardig te wennen aan deze tafel of niet?' Ze vond het niet erg dat hij bij haar kwam zitten, ze vond het juist fijn dat ze de tijd samen konden doorbrengen. Het was een droom die uitkwam.

Lily
Ik bleef stilstaan en zag hoe hij nog een stuk doorliep zonder door te hebben dat ik was blijven staan. Ik wist dat zijn opmerking niet gemeen bedoeld was, maar toch gaf het weer een steek in mijn hart en mijn hoofd waardoor ik even naar adem snakte. 'Wat probeer je nu eigenlijk te bereiken?' vroeg ik hem met een trillende stem. 'Probeer je me nog een beetje dieper de grond in te slaan? Moest ik daarvoor met je meekomen?!' riep ik nu en draaide me om. Misschien was dit allemaal een grote vergissing.

Lucas
Ik zag kon wel zien dat haar lippen omhoog trokken tot een glimlach, maar haar ogen lachtten niet mee. De vrolijke twinkeling was ver te zoeken. 'Ik kan ook niet koken.' zei ik met een lachje en keek haar aan. 'Ja, het is hier veel gezelliger dan aan de tafel van ravenklauw, waar iedereen zit op te scheppen over hoeveel uur ze al lerend hebben doorgebracht.' zei ik met een zucht. 'Je hebt me gered.' fluisterde ik tegen har en glimlachtte.

'Alsjeblieft Lily, als ik je de grond in wou stampen met woorden zou ik andere woorden hebben gebruikt of misschien wel spreuken zodat je voor schut zou staan maar dat doe ik niet dus geen oordelen trekken als je niet alles weet oke?' Daniel schudde zijn hoofd. Wat dacht ze wel niet allemaal van hem? Hij gebaarde dat ze mee moest naar links. Het was allemaal perfect geregeld. Verderop waar de sneeuw onaangetast was stond een prieeltje met daarin een schommelbank. Het was tot in de puntjes geregeld en hij hoopte dat de spreuken goed waren gelukt. 'Kom,' fluisterde hij en hij veegde wat sneeuw weg van de schommelbank en gebaarde dat ze moest zitten. 'En maak je geen zorgen om de kou want daar is om gedacht.'

'Gaan we samen koken,' zei Amanda met nog steeds de glimlach en ze leunde tegen hem aan en gaapte even. Ze was gister laat in slaap gevallen en nog steeds moe maar ze wou het niet laten blijken. 'Ik heb gister wel 6 uur leren doorgebracht. phoehoe ik krijg dat stomme voorspellend rekenen er maar niet in. Ik snap niet waarom ik dat vak heb gekozen maar goed.' Verbaasd staarde ze naar haar beker pompoensap. 'Hoezo heb ik je gered?' fluisterde ze.

Lucas
Ik keek haar aan en lachte. 'Samen koken. Dat idee staat me wel aan.' lachtte ik. Toen ze tegen me aanleunde kon ik de verleiding niet weerstaan om mijn arm om haar heen te slaan. Het moest gewoon. 'Hm, ik vind het anders vrij makkelijk. Ik heb alleen een beetje problemen met toverdranken.' zei ik tegen haar en nam een broodje. Op haar laatste vraag glimlachtte ik alleen mysterieus. 'Dat moet je zelf maar uitmaken.' zei ik en glimlachte.

Lily
Daar was het weer. Die toon van oordeel-niet-over-me-als-je-niet-weet-hoe-en-wie-ik-ben. Ik haatte dat. 'Je doet maar, ik ben toch al erg genoeg van je gewend.' zei ik. Het kon me niet meer schelen of hij me zou vervloeken ofniet. Toen ik het prieeltje zag keek ik hem even geschokt aan. 'Heb jij dit gedaan?' vroeg ik met een klein stemmetje. Als hij dit allemaal zelf gedaan zou hebben, zou dat tot nu toe het liefste zijn dat een jongen ooit voor me gedaan heeft, en zou doen.

Amanda grinnikte zachtjes. 'Daar hou ik je aan Ravenklauwer, wij gaan samen koken. Ooit eens.' Ze bleef tegen hem aan leunen. Hij was het perfecte kussentje, alsof hij voor haar was gemaakt om tegen aan te leunen. Ze moest in zichzelf lachen om die gedachte en was blij dat ze dat niet hardop had gedaan want dan was ze Lucas een verklaring schuldig geweest. Beteuterd prikte ze in zijn buik. 'Jij bent slim dus het is oneerlijk, jij hoeft maar heel kort op een proefwerk te leren. nou ja, minder dan en zeg wat je bedoelde met dat ik je heb gered Lucas.' Ze haalde diep adem na die lange zin en leunde weer tegen hem aan en onderdrukte een gaap.

Daniel hield wijs zijn mond dicht toen Lily weer op zo'n typische meisjesachtige manier ging praten om hem een schuldgevoel aan te praten. Ondertussen was hij gehard en kon dat hem weinig meer deren. Haar verandering in stem verbaasde hem en hij onderdrukte de neiging om te rollen met zijn ogen. 'Ja, dat heb ik gedaan wie moest het anders gedaan hebben?' hij wou dat het er zelfverzekerd uit was gekomen maar het was eerder twijfelachtig. Was dit wel wat ze leuk vond? Zo niet, dan had hij gefaald en kende hij haar absoluut niet. Zelfs niet na hun gesprekken.

Lily
Ik bleef hem aankijken. Waarom was ik ook alweer boos op hem? Ik keek van hem verbaasd naar het prieeltje. 'Het is prachtig.' mompelde ik verbaasd. Ik liep een beetje verdwaasd naar hem toe omdat ik nog steeds verbouwereerd was om wat hij gedaan had. Ik sloeg mijn armen om zijn nek voor een korte omhelzing. Ik hoopte gewoon dat hij zich nu niet walgend zou terugtrekken. Dan zou ik zeker gek worden.

Lucas
Ik keek naar haar en glimlachtte. Haar lichaam voelde heerlijk zacht tegen het mijne aan en ik zuchtte omdat dit moment perfect was. Ik at van mijn broodje terwijl ik nadacht. 'Hm, gewoon. Je hebt me gered. Zonder jou zou ik hier wegkwijnen.' zei ik en voor het eerst in dagen verscheen er een blos op mijn wangen. Oh, ik hoopte dat ze dit niet gezien had.

Amanda grinnikte en ging weer rechtop zitten en zag nog net de blos op zijn wangen verschijnen en vertederd keek ze naar hem. 'Dat vind ik lief van je,' zei ze zacht en ze streek met haar vinger over zijn wang. 'Ik zag je blozen,' begon ze voorzichtig met een glimlach rond haar lippen. 'Waarom bloos je? Dat is toch voor watjes of niet?' Ze pakte een broodje en nam er een hap van en bleef naar Lucas kijken. Ze wou niets missen van wat hij deed of zou gaan doen naar haar vraag.

Daniel glimlachte zwakjes. 'Ik ben blij dat je het mooi vind, dat was eerlijk gezegd ook de bedoeling. Lily het spijt me echt heel erg.' Hij wou verder praten maar ze omhelsde hem en verbaasd keek hij voor zich uit en streelde haar heel even over haar rug en liet haar toen los. 'Waarom deed je dat?' vroeg hij zacht, verbaasd was hij zeker. Vooral na al haar woorden en de boosheid die in haar ogen had gestaan. Dit had hij niet verwacht, echt niet.

Lily
Ik knikte toen hij zei dat het hem speet, en aan zijn stem te horen wist ik ook dat het hem echt speet. Maar toch bleef ik voorzichtig, was ik bang om opnieuw gekwetst te worden en ik wist dat dat gevoel niet zo snel zou weggaan. Ik keek hem aan en zette beschaamd een stap achteruit toen hij vroeg waarom ik hem omhelsd had. 'Sorry' begon ik. 'Maar dit is het liefste wat iemand ooit voor me gedaan heeft.' Ik wist niet of ik er goed aan zou doen om hem te vergeven, maar ik wist ook dat ik nooit in mijn leven zonder hem zou kunnen verdergaan.

Lucas
Ik kon zien aan haar blik dat ze het gezien had. 'Hm, ik weet het. Nu ben ik ook een groot watje waarschijnlijk.' gaf ik eerlijk toe. Haar blik bleef op me hangen alsof ik elk moment zou flauwvallen. 'Is er iets?' vroeg ik met een glimlach en keek haar aan. Ze was zo mooi en haar ogen twinkelden op een manier die mij de adem benam. Waarom had ik haar nooit eerder gezien. Zo iemand zou me toch bijgebleven zijn?

Daniel haalde opgelucht adem toen ze knikte en hij gebaarde dat ze moest gaan zitten, ze mocht zitten als ze liever bleef staan mocht het ook. Zelf nam hij wel plaats op de bank en de bank schommelde zachtjes heen en weer maar zijn blik bleef op haar hangen. Hij had haar een week gemist en die week was een marteling en hij wou het niet nog een keer verpesten, hij wou voorzichtiger zijn. Ze was en meisje en meisjes hadden gevoelens die ingewikkelder in elkaar zaten dan bij jongens, daar was hij nu wel achter gekomen. Daniel glimlachte naar haar. 'Er komen vast nog genoeg jongens die iets liefs voor jou zullen doen, geloof mij maar.'

Amanda schudde haar hoofd en de glimlach verdween. Waarom dacht hij dat hij een watje was. 'Je bent geen watje,' protesteerde ze zwak en ze legde het broodje weg. 'Je bent mijn vriend en al was je een watje maakte het nog niet uit.' Ze prikte hem even zijn buik en pakte haar broodje weer en schudde haar hoofd. 'Nee, er is niets ik keek gewoon even naar je.' Ze speelde met een lok van haar haar en at haar broodje op terwijl ze nadacht.