ORPG. Cynthia en Iris.

Afwachtend keek ze hem aan, benieuwd hoe hij zou reageren op haar vraag en gelukkig ging hij er op in en voor het eerst sinds dagen glimlachte ze weer echt. Zijn hand om de hare voelde aan als een feest dat op een hoogtepunt was en de glimlach rond haar lippen werd groter en ze liet zich vrijwillig mee voeren waar Lucas heen wou en verward keek ze toe hoe Lucas met zijn handen over de muur gleed. Was hij soms ter plekke gek geworden? Maar toen hij uitlegde wat hij zocht grinnikte ze en liet ze haar handen over de muur glijden. Waarom had Zweinstein toch van die ingewikkelde systemen voor bepaalde dingen? Wouden ze je soms op de proef stellen om te kijken of je het waard was om er heen te mogen gaan? Net toen ze wou zeggen dat het geen zin had om verder te zoeken stuitte ze met haar hand tegen iets massiefs op en ze wenkte Lucas. 'Hier zit iets.' Ze was tevreden, ze hadden het gevonden. Nu kon ze eindelijk zien wat Lucas in gedachten had gehad.

daniel komt zo.;d

Lucas
Ik kneep even in haar hand terwijl we samen naar de gang liepen waar we moesten zijn. Ze keek me een beetje raar aan. 'Kijk niet alsof ik verstandelijk gestoord ben, er is hier echt een deurknop hoor.' zei ik tegen haar. Na wat een tijd leek had ze de deurknop gevonden en ik liep vrolijk naar haar toe. 'Zie je wel.' zei ik en stak mijn tong plagerig uit. Mijn vingers sloten zich om de deurknop en ik draaide hem zacht om. 'Ben je er klaar voor?' vroeg ik met een wenkbrauwwiebel. Ik opende de deur en loodste haar mee naar binnen. 'Zo' zei ik. De muren namen een zalmroze kleur aan en in de hoek begon een haard te knapperen. Je kon natuurlijk meteen zien dat deze kamer iets romantisch had. 'En?' Dat de kamer de band, of de band die nog ging komen, tussen twee mensen weergaf zou ik later wel melden.

Lily
-

Amanda keek hem schuldbewust aan, ze had ergens gehoopt dat hij haar rare gezicht niet had gezien aangezien er echt een deurknop was die hen naar een kamer leidde. 'Ik kijk niet of je achterlijk gestoord bent,' zei ze verdedigend. 'Ik vond het gewoon een rare situatie meer niet.' Ze keek naar Lucas die plagerig zijn tong uit stak en ze stak haar handen verontschuldigend in de lucht. 'Ja, ik zie het maar ik zweer het je als je het niet weet dan ziet het er echt dom uit als je met je handen over de muur wrijft...' Ze knikte toen hij vroeg of ze er klaar voor was en ze liep achter hem aan de kamer in waarvan de muren zalmroze kleurden, de knapperend haard het was verbazingwekkend en ze keek naar Lucas. 'Wat leuk,' was het enigste wat ze wist uit te brengen. Het verbaasde haar dat een jongen haar zo'n verrassing bracht. Een kamer, zo gezellig als deze.

Lucas
Ik glimlachtte naar haar en tikte met mijn vinger tegen haar hoofd. 'Maar je dacht wel dat ik achterlijk gestoord ben.' lachtte ik. Haar handen die ze onschuldig in de lucht stak vond ik schattig. Mijn handen sloten zich om de hare en trokken die verder de kamer in. 'Sta daar niet zo verbaasd in de deuropening' lachtte ik toen ik haar blik zag. 'Wat dacht je? Dat jongens niet romantisch konden zijn?' vroeg ik met een wenkbrauwwiebel. Voor ik de deur dichtdeed zette ik er een klein voorwerp voor zodat als de deur weer versmolt met de muur, we straks niet weer als gekken moesten zoeken. Ik ging haar voor en ging op het dikke donkerbruine tapijt zitten dat vlak voor de open haard lag.

'Ik dacht het ook niet Lucas,' zei ze lachend en ze hield zijn handen stevig vast toen hij de zijne om de hare sloot. Snel liep ze verder de kamer in toen ze de opmerking van Lucas hoorde. Het was niet haar bedoeling zo in de deuropening te blijven staan, ze was gewoon verbaasd over wat er momenteel allemaal gebeurde. 'Sommige jongens hebben inderdaad geen romantisch botje in hun lichaam maar jij bewijst het tegen deel maar is dit alles romantisch bedoeld dan?' Ze keek hem vragend aan terwijl ze naast hem ging zitten voor de open haard en ze streek met haar hand over het zachte tapijt en slaakte een zachte zucht en ging liggen terwijl ze naar het plafond staarde. 'Het spijt me voor mijn domme gedrag de afgelopen dagen. Het had een leuke kerst moeten zijn die ik met jou rond zou brengen in plaats van je te negeren en te doen alsof je niet bestaat.'

Lucas
Ik grinnikte zacht en keek naar haar. 'Mooizo' Ik ging wat gemakkelijker zitten met mijn gezicht naar haar toe. 'Hm, dat is volledig aan jezelf te danken.' lachtte ik. Mijn glimlach werd een beetje breder toen ik haar verbaasde blik zag. 'Kijk, deze kamer neemt de vorm aan van de band die twee mensen met elkaar hebben. 'Dus, als hier twee mensen binnenkomen die elkaar totaal niet kennen kunnen ze zien welke band ze met elkaar krijgen, en als hier twee mensen binnen komen die elkaar niet kunnen uitstaan veranderd deze kamer in iets verschrikkelijks' Ik haalde diep adem terwijl een beetje ongemakkelijk wegkeek. 'En als er twee mensen binnenkomen die zich aangetrokken voelen tot elkaar, veranderd de kamer in zoiets als dit...' zei ik zacht.

Amanda glimlachte naar hem en staarde weer naar het plafond. 'Dat vat ik maar op als een compliment.' Ze wou nog iets zeggen maar hield haar mond toen Lucas begon te praten, helder en duidelijk maar zijn stem werd zachter en hij keek ongemakkelijk weg en schuchter ging Amanda recht op zitten en keek voor zich uit. 'Gelukkig is de kamer niet in iets verschrikkelijks veranderd,' mompelde ze binnensmonds tegen zichzelf. Zijn laatste woorden streelden haar en ze keek opzij naar Lucas. 'Dus deze kamer laat je gevoelens zien die je probeert te onderdrukken of niet durft te laten zien?' vroeg ze langzaam terwijl ze rondjes tekende op het tapijt maar haar blik bleef strak op Lucas gericht en wendde zich geen één moment van hem af. Ze wou zijn gezicht zien.

Lucas
Ik keek haar aan toen ze zei dat ze het opvatte als een compliment. Ik volgde haar voorbeeld door ook te gaan liggen en naar het plafond te staren. ik grinnikte zacht toen ze zei dat het gelukkig niet in iets verschrikkelijks was veranderd. 'Ik heb geen slechte gevoelens tegenover jou, en jij blijkbaar niet tegenover mij, dus dan gaat het niet.' zei ik met een glimlach. Ik knikte toen ze het me vroeg. Mijn blik richtte zich weer op de hare. Ik was bang voor een ongemakkelijke situatie, maar dat was niet het geval. 'Ja, zo ongeveer' gaf ik toe.

Ze lagen beide met hun ogen naar het plafon gericht en Amanda dacht na. Het was allemaal zoveel informatie in één keer. Ze sloot enkele seconden haar ogen en keek toen naar Lucas terwijl ze rechtop zat. 'Hoe zou ik slechte gevoelens voor jou moeten hebben? Volgens mij is dat vrijwel onmogelijk.' Even keek ze hem glimlachend aan maar wendde haar blik weer af, afwachtend tot de ongemakkelijke situatie die niet kwam maar ze wist niets om te zeggen. Haar mond was al open om iets te zeggen maar ze sloot hem weer. Wat moest ze nou doen? Ze was echt een beginner in dit soort dingen en daar baalde ze behoorlijk van.

Lucas
Ik keek even opzij om haar aan te kijken. ‘Hm, dat is goed’ zei ik met een glimlach. Het voelde goed om haar te horen zeggen dat ze zich niet slecht voelde tegenover mij. De stilte die viel tussen ons was niet pijnlijk of moeilijk. Mijn hand zocht de hare weer en ik krulde mijn vingers om de hare. ‘Sorry, ik weet dat je dit niet wil. Maar ik kan het niet laten’ gaf ik eerlijk toe. Het was een raar gevoel dat ik had. Als ze in mijn buurt was had ik de onwillekeurige drang om haar aan te raken, om haar zo dicht mogelijk bij me te houden, in de hoop dat ik haar nooit meer zou moeten loslaten. Het tapijt was dik genoeg dat het net een matras leek, de vloer kon ik niet meer voelen.

Toen ze voelde hoe Lucas haar hand zocht en zijn vingers om de hare krulde en zich verontschuldigde schudde ze haar hoofd. Ze wou dit wel, hoe had ze ooit zo stom kunnen zijn om al zijn lieve, beschermende dingen af te weren en hem uit haar leven te hebben geprobeerd te verdringen. 'Het geeft niet,' zei ze zacht en ze leunde tegen hem aan en voor het eerst sinds dagen voelde ze zich weer compleet. Het gevoel dat deze jongen aan haar gaf was onbeschrijfelijk. Elke keer als ze hem aanraakte, hem zag wou ze bij hem zijn zo lang het maar kon en niet meer laten gaan. 'Hoe had ik ooit zo stom kunnen zijn om je uit mijn leven te verdringen?' vroeg ze zacht en verbazend over haar eigen stommiteit.

Lucas
ik grinnikte zacht toen ze zei dat het niet uitmaakte. ‘Dan is het goed’ zei ik zacht. Toen ze dichter tegen me aan kwam liggen maakte ik mijn vingers los van haar hand om voorzichtig met mijn hand door haar haar te gaan. Ik dacht na toen ze vroeg hoe ze ooit zo stom had kunnen zijn om mij uit haar leven te verdringen. ‘Hm, volgens mij, ben je gewoon bang voor het onbekende.’ Zei ik bedenkelijk. ‘En volgens mij weet je wel dat ik je gelukkig kan maken, maar ben je gewoon ongelofelijk bang om gekwetst te worden, terwijl je eigenlijk diep in jezelf wel weet dat iemand zoals ik je nooit zou willen kwetsen’ verklaarde ik.

'Lucas, stoppen met die lieve woorden,' fluisterde Amanda zacht terwijl ze haar blik ophief naar Lucas en een glimlach moeilijk kon onderdrukken. 'Je hebt gelijk, ik wil niet gekwetst worden en hoe goed ik ook weet dat jij het niet zal doen blijft dat ene stemmetje maar af en toe fluisteren: Hoe weet je dat hij je niet alleen zal laten, hij is immers ook een mens?' Ze zuchtte zacht en luisterde naar de hartslag van Lucas die in deze stille kamer goed te horen was. Ze rilde even toen hij met een hand door haar haar ging. Waarom zorgde elke aanraking van hem voor zo'n fijne tinteling door haar lichaam. 'Het spijt me, het is niet de bedoeling je te kwetsen met mijn onzorgvuldige woorden,' stamelde ze en ze kroop dichter tegen hem aan, van plan om hem niet meer te laten gaan.

Lucas
‘Het zijn geen lieve woorden, maar gewoon de waarheid.’ Ik dacht even na terwijl ik half terug ging zitten. ‘Kijk, ik zal je bewijzen dat ik je niet zal laten gaan’ zei ik zacht. Ik wist niet waarom ik dit zou doen, de laatste keer dat ik haar kuste sloot ze zich van me af om een hele week niet te spreken tegen me. Ik wou dit gewoon nog eens gedaan hebben voor ze zich weer zou terugtrekken om zich af te sluiten van mij. Mijn wijsvinger legde ik onder haar kin om haar gezicht een beetje omhoog te duwen. Mijn lippen duwde ik kort en verlangend op de hare. Na een tijd liet ik haar los en zuchtte zacht. ‘Sorry’ verontschuldigde ik mezelf. ‘Ik wou dit gewoon nog eens geprobeerd hebben voor je weer de keuze zou maken om jezelf van me af te sluiten.’ Gaf ik eerlijk toe. De angst dat ze terug zou weggaan was veel te groot.

Amanda verstijfde toen ze de woorden van Lucas hoorde en de stemmetjes in haar hoofd voerden oorlog of ze zich moest overgeven of niet. Ze kon zich nog herinneren wat ze de laatste keer had gedaan toen hij het probeerde: ze sloot zich af en heeft hem een week lang genegeerd en het deed haar pijn om aan die week terug te denken dus bleef er maar één mogelijkheid over niet waar? Toen ze zijn lippen voelde krulden haar mondhoeken op en begonnen haar ogen te twinkelen en ze keek hem met een lach aan toen hij zich verontschuldigde. 'Nog één keer sorry deze avond en ik ga huilen.' zei ze met de lach rond haar lippen. 'Die keuze ga ik niet nog eens maken, ik ben veel te blij dat ik je weer terug heb.' Ze sloeg haar armen om hem heen en omhelsde hem terwijl ze haar hoofd op zijn schouder liet rusten.

Lucas
Ik voelde haar verstijven en ik vroeg me af of dit een goed of een slecht teken was. Maar het was ergens wel een goed teken dat ze zich niet terugtrok en dat de kamer nog steeds hetzelfde was en nog niet veranderd in een of ander verschrikkelijk, somber ding. Ik grinnikte zacht toen ze zei dat ze ging huilen. 'Dat wil ik eigenlijk wel zien.' zei ik met een lachje. 'Sorry' fluisterde ik zacht in haar oor. 'Maar dat was een grapje, niet wenen hoor.' zei ik snel, bang dat de bom zou ontploffen. Mijn armen sloten zich om haar middel en trokken haar voorzichtig dichter tegen me aan. 'Dan is het goed.'

'Dus jij wil mij zien huilen?' vroeg Amanda met nog steeds de lach rond haar lippen. 'Weet je het zeker? Want wanneer je een meisje laat huilen zal iedereen je pesten dat je een meisje hebt laten huilen en jij wil je schone naam schenden om iemand als mij? Ik dacht dat je meer stijl had...' ze tikte op zijn neus en liet zich in zijn armen zakken en sloot even haar ogen en genoot van het vredige moment. 'Ik zal niet huilen hoor, dat zal ik je niet aan doen. Ze opende haar ogen en keek omhoog naar Lucas en haar hersens begonnen overuren te draaien. Hoe moest het nu verder? Ze waren tot elkaar aangetrokken en Lucas had haar gezoend, wat nu?

Lucas
Ik schudde mijn hoofd. 'Grapje, ik zou je voor geen geld van de wereld willen laten huilen.' zei ik tegen haar. Ik trok een hoofd alsof ik aan het nadenken was. 'Alhoewel, misschien voor een paar suikerveren..' lachtte ik. Ik grinnikte zacht en keek haar aan. 'Grapje.' Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde weer zacht door haar haar. 'Hm, dan is het goed. Ik zou niet weten hoe ik zou moeten omgaan met tranen.' gaf ik eerlijk toe. Dat was waar, bij tranen was ik altijd de eerste om weg te vluchten. Ik had geen idee hoe ik moest omgaan in zo'n situaties, zoals de meeste jongens zeker?

Amanda kneep haar ogen tot spleetjes. 'Dat ik je niet meer verdring uit mijn leven betekent niet dat je me gelijk moet gaan kwetsen met suikerveren?' ze kroop uit zijn armen en keek hem argwanend aan maar al snel verdween die blik en keek ze hem schuldbewust aan. 'Dit is wel een moment waar je sorry mag zeggen?' zei ze hoopvol. Toen hij begon over dat hij niet met tranen wist om te gaan glimlachte ze een beetje. Het was een typisch jongenstrekje: tranen en troosten waren hun zwakke plek. 

Lucas
Ik keek haar verontschuldigend aan toen ik zag dat ik haar geraakt had met mijn sarcastisch grapje. 'Oh, sorry' zei ik meteen en sloeg met mijn hand tegen mijn hoofd. 'Oh, ik heb het weer gedaan hé?' vroeg ik. 'Wat ben ik toch een stomme, achterlijke zak.' zei ik geirriteerd. Ik wou mijn armen weer om haar heen slaan, maar ik wist dat dit het juiste moment er niet voor was. Misschien had ze wel gelijk, en was ik helemaal niet goed voor haar. Ik was een veel te grote flapuit en de angst om haar opnieuw te kwetsen werd steeds groter.

Amanda glimlachte zwakjes. 'Je hebt het inderdaad weer gedaan maar het is een typisch Lucas trekje.' ze hield haar mond en liet hem nog even zweten in zijn angst. Niet dat ze het leuk vond maar ze wou zien hoeveel hij om haar gaf, hoever hij zou gaan om haar een goed gevoel te geven. Is dat egoïstish? Toen hij zichzelf begon uit te schelden hief ze haar hand op. 'Ho, stop Lucas. Stoppen met jezelf de schuld TR geven. Het komt door mij begrijp je dat? Je bent geen zak.' ze liep naar hem toe en opende haar armen. 'You need a hug?' ze glimlachte naar hem en twijfelde wat hij zou gaan doen.

Lucas
Ik zuchtte zacht. 'Het spijt me zo Amanda, misschien had je inderdaad gelijk door je zo van me af te sluiten. Ik ben niet goed voor je.' zei ik zacht. Ik zuchtte zacht toen ze zei dat ik mezelf de schuld niet moest geven. Wat moest ik anders doen? Het was ook mijn schuld. 'Hoe kan dat nu door jou komen?' vroeg ik en keek haar lichtelijk verbaasd aan. Er kwam een kleine glimlach om mijn lippen toen ze vroeg of ik een knuffel nodig had. 'Ja' zei ik zacht. Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar zacht tegen me aan.

Amanda haalde haar schouders op. 'Omdat ik moeilijk doe terwijl ik maar al te goed weet wat ik wil en voel maar het negeer en probeer weg te krijgen door andere mensen uit mijn leven te bannen.' Een zwakke glimlach verscheen rond haar lippen. 'Maar dat zal niet meer gebeuren, dat beloof ik jou maar ook mezelf. Klein beetje eigenbelang maar dat is niet erg toch?' De glimlach werd groter toen hij ja zei op haar vraag en ze legde haar hoofd op zijn schouder. 'Knuffelbeer,' mompelde ze zachtjes tegen zijn schouder aan maar ze moest er toch om lachen.

Lucas
Ik luisterde naar haar uitleg. 'Ik begrijp het wel, je hebt al zoveel meegemaakt.' zei ik zacht, vol medelijden. 'Ik ben blij dat je niet meer bij me weggaat.' zei ik opgelucht. Ik sloeg mijn armen dichter om haar heen toen ze zei dat ik een knuffelbeer was. 'Hm' zei ik maar omdat ik niet wist wat ik anders zou moeten zeggen.

'Pas maar op, over een tijdje word je zo gek van me dat je niet liever wilt dan dat ik je alleen laat,' zei Amanda lachend en ze prikte hem plagend in zijn zij. Toen ze voelde dat hij zijn armen dichter om haar heen sloeg glimlachte ze en leunde tegen hem aan en mompelde zacht wat dingen. 'Wel mijn knuffelbeer,' zei ze vol genegenheid en ze sloot haar ogen en luisterde naar het zachte geknapper van de haard. 'Lucas?' begon ze twijfelend, nadenkend over de goede woorden. 'Mag ik je iets vragen?'