ORPG. Cynthia en Iris.

Lucas
Ik werd de slaapkamer ingebracht door een van de vriendinnen van Amanda. Ik was opgelucht om te zien dat buiten mezelf, alleen Amanda hier nog was. Ik legde op haar bed voorzichtig hier en daar wat rozenblaadjes en deed een klein kaarsje branden op haar nachtkastje. Ik wou het eerst groots aanpakken, maar dat idee leek nu misschien een beetje belachelijk. Toen alles klaarlag haalde ik een roos uit mijn rugzak die ik zelf een beetje aangepast had. Langs de buitenkant zag hij donkerrood, en naar binnen toe werd hij lichtroze. Ik ging zitten op de vensterbank en wachtte tot ze wakkerwerd.

Lily
Ik liet mijn toast liggen. Door niet te eten leek het alsof ik het moment dat ik terug naar huis zou moeten gaan verlengde. Niet dat ik mijn ouders niet wilde zien ofzo, want ik had ze wel gemist. Maar Daniel zou ik in die zes kleine weekjes het meeste missen. En afspreken zouden we ook niet kunnen, want zijn familie zou iemand als ik nooit binnenlaten, en hij zou zeker nooit hierheen mogen komen.

Daniel liep achteraan zijn vrienden groep. Normaal liep hij als haantje de voorste voorop aangezien hij toch de meest snuggere persoon was maar vandaag was alles anders, alles werd anders. Hij zou terug gaan naar zijn familie en zes weken lang moeten aanhoren hoe erg het wel niet was op Zweinstein met al dat onzuivere bloed. Eerst kon hij er wel mee omgaan maar nu hij Lily had ontmoet wist hij dat deze zes weken een ramp zouden worden. Toen hij eindelijk in de Grote Zaal kwam hief hij zijn blik op, opzoek naar Lily en toen hij haar vond nam hij adscheid van zijn vrienden die hem dom aankeken maar verder niets zeiden en daar was hij blij mee. Hij ging naast Lily zitten. 'Goeiemorgen,' zei hij zo opgewekt mogelijk maar zijn ogen lachten niet mee. 'En, heb je een beetje lekker geslapen?'

Toen het zonlicht door de gordijnen van haar hemelbed schenen knipperde ze met haar ogen en ging rechtop zitten terwijl ze slaperig een hand door haar haar haalde en weer ging liggen en een tijdje naar het plafond staarde tot ze merkte dat er iets niet klopte. Het was stil maar het geluid van een kaarsje zorgde voor een zacht geknapper en ze ging langzaam rechtop zitten en keek rond. Op haar bed lagen rozenblaadjes en ze pakte er eentje op en liet het los zodat het zacht naar beneden dwarrelde. 'Lucas,' fluisterde ze onhoorbaar en ze keek verder en zag hem in de vensterbank zitten en haar mondhoeken krulden op tot een glimlach.

Lucas
Ik keek op toen ze wakkerwerd. 'Amanda' groette ik toen ze mijn naam zei. Ik ging naar dr toe en ging op het uiteinde van haar bed zitten. Mijn roos legde ik in haar schoot. 'Weetje, ik moest je nog iets vragen.' zei ik met een glimlachje. Ik was best wel zenuwachtig. Wat als ze nee zei? Ik haalde diep adem en keek haar aan. 'Amanda, wil jij mijn vriendin zijn?' vroeg ik zacht.

Lily
Ik beet op mijn lip en zuchtte zacht toen hij bij me kwam zitten. Ik deed zelfs geen moeite om opgewekt te zijn. 'Hee' antwoordde ik. Mijn blik stond op verdrietig en ik deed geen moeite om het te veranderen voor hem. Voor mij mocht hij gerust weten dat ik niet blij was dat het vakantie was en ik hem niet meer zou zien. Ik knikte toen hij vroeg of ik goed geslapen had. 'Gaat wel, jij?' vroeg ik zacht.

Zacht grinnikte ze toen hij haar naam zei, het klonk alsof hij zenuwachtig was en toen hij op het uiteinde van haar bed ging zitten en zei dat hij nog iets moest vragen lichtte haar ogen op en keek ze hem met een kleine glimlach aan. Zijn vraag maakte haar blij van binnen en ze hoopte dat het was te zien op haar gezicht want ze merkte dat hij zenuwachtig was. Zou hij soms bang zijn dat ze nee zou zeggen? Wanneer ze dat zei had ze echt een moment van verstandsverbijstering. 'Ik zou niets liever willen,' zei ze net zo zacht terwijl ze de roos vast pakte en naar Lucas keek. Dit was echt heel lief.

Daniel zag dat ze het er moeilijk mee had dat het vakantie werd en hij sloeg een arm om haar heen en trok haar zachtjes tegen zich aan. Haar blik was verdrietig, ze beet op haar lip en ze zuchtte zacht. Alle tekens voor een miserabele stemming. 'Ik heb beter geslapen.' Even viel hij stil en dacht na. Hoe kon hij haar opvrolijken? Hij vond het niet leuk, zeker niet leuk, om haar zo te zien maar hij kon haar gewoon weg niet thuis uit nodigen. 'Je moet niet verdrietig zijn om mij zijn gekkie,' mompelde hij zachtjes.

Lucas
Ik keek haar aan en wachtte af terwijl ik haar gezicht zag oplichten. Dat was hopelijk wel een positief teken. Mijn opluchting was extra groot toen ze zei dat ze niks liever zou willen. 'Oh, dat is goed' zei ik opgelucht. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte mijn lippen kort op de hare.

Lily
Ik kroop zo dicht als ik kon tegen hem aan en begroef mijn gezicht tegen zijn schouder zodat niemand mijn verdrietige blik zou kunnen zien. 'Ik ben niet verdrietig' ontkende ik zacht en sloot mijn ogen. Waarom kon ik niet gewoon met hem hier blijven. 'Ik ga je zo missen' mompelde ik zacht. We waren dan geen koppel of niks, maar zo voelde het wel. Voor mij dan..

'Voldoe ik aan je wensen?' grapte Amanda met een lachje en ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan toen hij zijn armen om haar heen sloeg. 'Mhm Lucas?' mompelde ze tegen zijn schouder aan en ze hoopte dat hij haar niet meer los zou laten. Haar lippen tintelde nog een beetje. 'Moet ik je nu zes weken missen?' Vroeg ze zachtjes terwijl ze zijn geur op snoof. Het rook fris, naar appeltjes.

Daniel glimlachte toen ze zich tegen hem aankroop en haar gezicht tegen zijn schouder verstopte. 'Je bent wel verdrietig, want je zucht, bijt op je lip en praat zachtjes en dat doe je normaal niet. Je kan niet zo goed liegen wist je dat?' Hij streelde aarzelend haar arm toen ze vertelde dat ze hem zo ging missen. 'Ik jou ook maar om je thuis bij mij uit te nodigen word hem niet, denk je wel?'

Lucas
Ik glimlachtte naar haar. 'Natuurlijk voldoe je aan mijn wensen.' zei ik met een brede grijns. 'Je ziet er zelfs als je net wakker bent knap uit.' lachtte ik. Ik trok haar dicht tegen me aan en streelde zacht door haar haar. 'Helemaal niet, we gaan toch wel eens afspreken?' vroeg ik en keek haar aan.

Lily
Ik zuchtte. 'Oké, dan ben ik wel verdrietig' gaf ik zachtjes toe zodat alleen hij het kon horen. Anderen moesten niet horen dat ik verdrietig was. 'Ik weet het, en ik kan je ook niet bij mij uitnodigen want dat ga je waarschijnlijk zeker niet mogen van je ouders.' zei ik zacht.

Lachend porde Amanda Lucas in zijn zij. 'Zelfs 's morgens ben je nog actief met complimenten geven jij slijmbal!' Ze slaakte een zucht toen hij haar haar streelde. Hij was het perfecte vriendje: lief, betrouwbaar en slim. Zijn laatste antwoord stond haar aan en ze knikte heftig. 'Zeker, maar de eerste drie weken ben ik niet thuis want mijn ouders vinden dat een tijdje afgezonderd van de tovernaarswereld niet verkeerd is.' Ze rolde even met haar ogen. 'En dan ben ik weer thuis.'

Daniel glimlachte zwakjes, het streelde hem dat ze zei dat ze verdrietig was omdat ze elkaar niet zouden zien. Hij keek om zich heen of de anderen niet raar keken maar ze gaven geen kik en hij bleef haar strelen. 'Ik kan beter bij jou komen dan andersom maar of ik het er levend vanaf zal brengen is de vraag. Waarschijnlijk zien we elkaar zes weken niet.'

Lucas
Ik glimlachtte. 'Tja, een echte man complimenteert zijn vriendin vaak' zei ik met een brede grijns. Ik zuchtte zacht toen ze zei dat ze de eerste drie weken er niet zou zijn. 'Dat is al een goed begin' zei ik met een zucht. Om eerlijk te zijn, wou ik haar zo vaak mogelijk zien deze vakantie. 'Dan stuur je me een uil als we kunnen afspreken' zei ik met een brede grijns.

Lily
Ik kroop voor zover ik kon nog dichter tegen hem aan maar zijn laatste zinnetje liet mijn slechte stemming tot zijn hoogtepunt gaan. Ik maakte me van hem los en stond op. Ik wou hier echt niet langer blijven, dat zou ik niet volhouden. 'Nou, tot binnen zes weken dan' zei ik met een licht hysterische ondertoon. Ik draaide me om en liep de grote zaal uit. Ik liep de marmeren trap op en ging op zoek naar een leeg lokaal, waar ik helemaal alleen zou kunnen zijn.

Amanda keek naar zijn armen, zijn gezicht en handen. 'Jij een echte man?' vroeg ze met een grijns. 'Je kan me veel wijsmaken maar jij bent geen man, jij bent een jongen of een bijna volwassen man. Geen echte man.' Ze liet hem los en streek met haar hand door zijn haar en boog zich voorover om hem een kus te geven maar net toen ze haar lippen tegen zijn wang wou drukken bedacht ze zich en ging achter hem zitten en leunde met haar hoofd op zijn rug. 'Ik vind het raar, het jaar is alweer voorbij en volgend jaar zijn we van school af. Volgend jaar ons PUIST jaar, een druk jaar denk je niet?' Ze murmelde een ja toen hij zei dat ze een uil moest sturen. Ze wou het niet over de vakantie hebben, dat maakte haar alleen maar verdrietig. Ze wist niet eens of ze van haar ouders wel af mocht spreken.

Daniel liet haar los en keek haar na met een mistroostige blik. Haar hysterische ondertoon, haar verdriet. Wat deed hij dit meisje toch allemaal aan? Hij stond op en volgde haar tot hij zag dat ze een leeg klaslokaal in ging. Hij bleef in de deur opening staan kijken. 'Het spijt me Lily dat ik je zoveel verdriet doe.' Hij leunde tegen de deurpost aan en staarde naar het meisje dat alleen in het klaslokaal stond. Het liefst had hij haar omhelsd en gerust gesteld dat ze elkaar wel zouden zien, al was het maar een middag maar hij kon niets beloven met een familie als die van hem. Dat was gewoon weg onmogelijk en Daniel kon zich slecht aan ebloftes houden, dat was een slecht trekje van hem.

Lucas
Ik keek haar lichtelijk geirriteerd aan. 'Ik ben wel een man' zei ik zacht en gaf haar een por. Ik draaide mijn hoofd verbaasd een beetje om zodat ik haar gezicht kon zien. 'Ik had wel gehoopt op die kus' zei ik zacht tegen haar. 'Volgend jaar word het inderdaad een druk jaar, maar we slaan er ons samen wel door.' zei ik met een brede grijns. Ik had me opgeschreven voor veel vakken volgend jaar, dus ik zou zeker een drukke tijd krijgen.

Lily
Ik keek op toen ik een stem hoorde en ging op een van de tafels zitten. 'Je doet me geen verdriet, ik ben gewoon verdrietig om hetgene wat komt' zei ik zacht. Ik keek toe hoe hij tegen de deurpost leunde. Waarom was ik verdrietig? Het waren maar zes kleine weekjes, ik overdreef gewoon teveel en hij was niet eens mijn vriendje.

'Hm, dus jij bent echt een man? Kun je het bewijzen?' Een speelse blik verscheen in haar ogen toen ze dit zei en Amanda verzitte even maar leunde al snel weer tegen zijn rug aan. 'Die kus krijg je ook wel, heb geduld.' Ze glimlachte even naar hem en liet haar blik over zijn gezicht vallen. Ook al had ze zijn gezicht al zo vaak gezien, van veraf maar ook van dichtbij het bleef steeds fijn om er naar te kijken. 'Samen,' fluisterde ze vertederd en ze drukte haar lippen op zijn wang en glimlachte weer even. 'Maar jij hebt zoveel vakken meer dan mij, je zal geen tijd hebben,' mompelde ze zacht en bedachtzaam.

Daniel bleef in de deuropening staan en volgde elke beweging die ze maakte. De aankomende zes weken zouden leeg en stil worden maar hij zou het doorkomen. Hij moest zich gewoon niet aanstellen, ze waren vrienden niet meer hoe wel hij de laatste tijd steeds vrolijker, zich beter voelde als ze bij hem was maar hij was in twee strijd. Ondanks dat zijn familie en hij veel verschilde was het toch altijd zijn haven geweest voor veiligheid. Ze hielden ergens van hem en hij van hen maar ze konden hem niet verbieden met Lily om te gaan want dan was hij snel weg uit deze familie. 'Als ik er niet was in jou leven zou je het niet hebben, dus ergens ben ik de oorzaak.' Hij was laconiek, het was zo door hem was ze verdrietig.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Hangt ervan af wat je bedoelt met bewijzen.' vroeg ik nieuwsgierig. 'Maar ik wil de kus nu' zei ik met een pruillipje. Ik haalde mijn vingers voorzichtig door haar haar en glimlachtte toen ze het woord "samen" herhaalde. Ik zuchtte zacht toen ze dat zei. 'Ik weet het, maar ik maak wel tijd. Ik studeer wel nachtjes door' zei ik tegen haar en glimlachtte. Ik zuchtte zacht toen ik Anderlings stem hoorde. 'Ik ga mijn koffer halen, zie ik je op de trein?' vroeg ik aan haar.

Lily
Ik beet hard op mijn lip toen Anderlings stem, versterkt door haar toverstok, door de gangen en dit lokaal galmde dat we ons moesten klaarmaken voor het vertrek. Ik keek even naar Daniel en zuchtte zacht. Waar wachtte ik nog op? Op de kus die niet zou volgen? Daniel zag ons als vrienden, niet meer. 'Nou, dag Daniel' zei ik zacht en drukte mijn lippen even kort tegen zijn wang. Ik liep langs hem naar buiten en veegde een traan weg terwijl ik naar de leerlingenkamer van griffoendor begon te lopen.

Amanda haalde haar schouders op. 'Jij bent de man, je weet toch wel hoe je laat zien dat je een man bent?' ze zag zijn pruillipje en grinnikte zachtjes. 'Dat pruillipje is niet mannelijk maar kinderlijk Lucas.' de stond op, bond haar haar in een knot en pakte enkele kleren en legde die op haar kussen en knikte naar hem. 'Ik kleed me om en dan zie ik je bij de trein.' ze boog zich voorover en zacht raakte haar lippen die van Lucas en ze boog weer terug. 'Tot zo.' ze duwde hem zacht in zijn rug de kamer uit zodat ze snel om kon kleden. 

Daniel opende zijn mond om tegen haar te praten maar hij sloot hem weer en keek haar smekend aan. 'Lily, ik wil niet dat je zo weggaat! Je weet dat ik niets liever wil dat je naar me toekomt of ik naar jou maar mijn familie is gewoon moeilijk.' hij liep snel achter haar aan en wou nog meer zeggen. Wat hij werkelijk voor haar voelde, hoe speciaal ze was en wat ze voor hem betekende maar hij kon het niet. Hij bleef stilstaan en keek haar na. 'Tot ziens Lily,' fluisterde hij haar na waarna hij naar de leerlingenkamer ging om zijn koffer te pakken en naar de trein te lopen. 

Lucas
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee' zei ik zacht toen ze zei dat ik het als man wel moest weten. Ik grinnikte zacht. 'Ik hoop alleen dat jij het onweerstaanbaar schattig vind' lachtte ik. Ik grijnsde breed toen ze haar lippen op de mijne drukte. 'Ik wil ook gerust blijven hoor' lachtte ik toen ik zag dat ze van plan was om zich om te kleden. 'Grapje, tot straks' zei ik en liep de leerlingenkamer van huffelpuf uit.

Lily
Ik beet op mijn lip en reageerde er niet op. Het was niet hetgene wat ik wilde horen. Ik draaide me om toen hij achter me aanliep en zijn mond opende, zou hij de woorden die ik verwachtte dat hij zou zeggen eindelijk zeggen? Of zou hij het meteen goed doen en me kussen. Ik zuchtte zacht toen hij alleen maar tot ziens zei. Ik draaide me geirriteerd om en liep weg terwijl ik ruw een traan wegveegde.

Amanda liep haastig met haar koffer over perron 9 3/4 en zocht Lucas. Waar was die jongen gebleven? net stond hij nog naast haar en nu was hij weg. Ze ging op haar koffer zitten. Straks als het rustiger zou zijn zag ze hem wel want ze wist zeker dat hij niet weg zou gaan zonder haar gedag te zeggen of een kus te geven. Bij die gedachte glimlachte ze oprecht. Wat was het toch een liefje. Ze speelde met de zoom van haar licht blauwe jurkje. Dit was het enigste moment dat ze niet in uniform liep. Haar blonde haar hing over haar schouders maar het enigste wat ze wenste was Lucas op dit moment aan haar zijde.

Daniel keek mistroostig voor zich uit. Iets verderop stond Lily en hij hoorde zijn broertje iets aan zijn ouders vertellen terwijl hij naar Lily wees en zijn vader werd bleker en haar moeder werd rood. Daniel slikte , dit was wat hij had willen voorkomen en opeens voelde hij zijn wang branden. Zijn vader had hem een klap gegeven en vernederd keek Daniel naar de grond. 'Bied je excuses aan Daniel,' siste zijn vader. 'Je hebt de eer van de familie verzoedeld.' Daniel schudde zijn hoofd. 'Nee.' hij peinsde er niet over, hij zou niet zijn excuses aanbieden voor die fantastische tijd met Lily.

Lucas
Ik sleepte mijn hutkoffer mee terwijl ik mijn ouders begroette. Toen ze zeiden om te vertrekken vroeg ik of ze even wouden wachten. Ik liet mijn koffer staan en liep naar Amanda toe, die ik in de verte zag zitten met een prachtig blauw jurkje aan. 'Wauw' zei ik zacht toen ik bij haar was. 'Je bent mooi' Ik glimlachtte naar haar en sloeg mijn armen om haar heen. 'Drie weken maar hé?' vroeg ik zacht.

Lily
Mijn moeder stond een beetje onwennig op het perron te wachten. Na al die jaren was ze het nog steeds niet gewend om zich onder tovernaars en heksen te begeven. Ik was blij dat ik eindelijk weer een jeansshort kon aandoen, dat droeg ik het liefst en dat was op school niet toegelaten. Ik keek even opzij toen ik blikken in mijn rug voelde branden. Daniel stond iets verder met zijn ouders te praten. Aan Daniels blik te zien was hij beschaamd, maar opstandig. Schaamde hij zich voor mij? Gekwetst wendde ik mijn blik terug af terwijl ik mijn zusje een knuffel gaf.

Toen ze Lucas aan zag komen lopen sprong ze op en omhelsde hem terwijl de tranen in haar ogen stonden. Ze miste hem nu al, waarom die stomme vakantie naar Frankrijk met haar ouders? Ze was zoveel liever bij Lucas. Toen ze even opzij keek naar haar ouders zag ze hun kijken en glimlachte naar hen en haar moeder knikte en stak haar duim in de lucht. 'Dankjewel, we gaan zo waarschijnlijk gelijk door naar Frankrijk met de trein.' ze deed een stapje naar achter en keek hem aan terwijl ze een enkele traan weg veegde. Drie weken te lang Lucas maar we schrijven.' ze drukte voor een laatste keer haar lippen op de zijnne en keek hem aan. 'Ik hou van je,' zei ze met een grote glimlach en ze bukte om haar koffer te pakken. 'Een fijne vakantie Lucas.'

Daniel keek woedend naar zijn familie. Hoe konden ze hem zo pijn te doen? Hoe kon hij vanochtend gedacht hebben dat ze ergens van hem hielde maar dat was verkeerd gedacht anders hadden ze hem niet geslagen. toen hij naar Lily keek zag hij haar gekwetst weg kijken. Wat had hij verkeerd gedaan? Hij keek naar zijn familie en naar Lily en liep uiteindelijk naar haar toe en tikte zacht op haar schouder. 'Lily. Ik wil niet zo uit elkaar gaan met de vakantie.' 

Lucas
Ik grinnikte zacht door haar spontane reactie. Toen ik de tranen in haar ogen zag zuchtte ik zacht. 'Niet huilen, je weet dat ik niet met tranen overweg kan' zei ik zacht en veegde een traan weg uit haar ooghoek. 'Drie weken is veel te lang. En ik verwacht elk uur een brief' lachtte ik. Ik trok haar voor de laatste keer zacht tegen me aan en beantwoordde haar kus. 'Ik hou ook van jou' zei ik zacht. Ik drukte mijn lippen tegen haar voorhoofd om haar nog een laatste kus te geven. 'Ik ga je missen'

Lily
Ik keek op toen ik Daniel zag. 'Hoe bedoel je? Ik ga je verdomme zes weken niet meer zien Daniel, wat maakte het dan uit hoe we uit elkaar gaan, en als ik jou was zou ik maar snel bij mij weggaan voor je ouders je zien met iemand zoals ik.' beet ik hem toe en nam mijn koffer op. 'Prettige vakantie' mompelde ik met een stem die droop van het sarcasme.

'Niet zo zuchten, dat siert je niet dat maakt je negatief Lucas,' mompelde ze zacht en ze liet hem los terwijl ze zelf ook een traan weg veegde maar het voelde zo lief toen hij haar tranen weg veegde dat ze ondanks alles toch glimlachte. 'Elk uur ga ik niet redden, wat dacht je van een dag?' Zei ze met een grote lach rond haar lippen terwijl ze zijn woorden in haar hoofd prentte. "Ik hou van jou" die kleine woordjes konden haar echt laten glanzen van trots dat iemand als Lucas dat tegen haar zei. Ze pakte haar koffer stevig beet en keek hem met een klein lachje aan. 'We schrijven Lucas en over drie weken ben ik er weer.' Ze draaide zich om en liep naar haar ouders toe en zwaaide een laatste keer naar hem. 'Tot over drie weken,' fluisterde ze en ze verliet perron 9 3/4

Daniel trok zijn wenkbrauw naar haar op. 'Ik heb je niets misdaan dus zou je me alsjeblieft niet willen afsnauwen? Ik heb je mijn excuses aangeboden, vertelt hoe het zit. Ik zou je dol graag in de vakantie willen zien, al moet ik er alle regels voor over treden maar het lukt niet. Mijn ouders zijn krachtiger in spreuken dan ik en wat dat terug gaan betreft dat maakt geen ruk meer uit. Daar heb ik al een klap voor gehad dat ik met je om ging.' Hij keek haar even emotieloos aan. 'Maar volgens mij dacht je dat ik me voor je schaamde.' Hij schudde zijn hoofd en draaide zich om maar keek haar nog even aan. 'Wat wil je dat ik zeg? Dat ik van je hou maar dat het niet kan?' Hij keek naar de grond. 'Het liefst zou ik dat van de daken schreeuwen maar volgens mij zou je me het liefst slaan dus ik zie je over zes weken.' Hij draaide zich nu echt om en liep terug naar zijn ouders zoals Lily hem had opgedragen.

Lucas
Ik glimlachtte naar haar toen ze zei dat ik niet moest zuchten. 'Sorry' zei ik zacht en zuchtte opnieuw plagerig toen ze zei dat ze het niet zou redden elk uur. 'Als ik maar iets van je hoor ben ik blij' zei ik met een brede grijns. Mijn grijns werd nog breder toen ik zag welk effect mijn woorden hadden gehad toen ik geowon zei dat ik van haar hield. Haar gezicht lichtte op en ze kreeg de mooiste glimlach die ik ooit had gezien. 'drie weken' herhaalde ik en knikte naar haar. Ik zwaaide ook nog een laatste keer voor ik naar mijn ouders begon te zoeken.

Lily
Ik zuchtte zacht. 'Natuurlijk lukt het je niet Daniel, ik weet het. Maar het is gewoon frustrerend.' zei ik gekwetst. Gewoon het feit dat zijn ouders me niet konden uitstaan zonder me eigenlijk echt ontmoet te hebben zou ieder meisje gekwetst hebben. 'Volgens mij schaamde je je ook echt voor mij.' zei ik zacht. 'Je hoeft helemaal niks te zeggen Daniel. Je hebt meer dan een jaar tijd gehad om iets van actie te ondernemen, of iets te zeggen maar je deed het niet. Dat is ook een boodschap die me is duidelijk geworden, jij ziet mij als een vriendin, een gewone vriendin.' zei ik nog voor ik verderliep. 'Dag Daniel' fluisterde ik stilletjes tegen mezelf en veegde kwaad een traan weg voor ik perron 9 3/4 verliet.

Opnieuw, net als elk jaar stond Amanda op het perron 9 3/4 te wachten op de trein maar toch was het anders dan andere jaren. Dit jaar was ze niet alleen, nee ze werd vergezeld door de meest fantastische jongen die er was: Lucas. Haar ogen gleden het perron af naar een glimp van hem en zijn ouders die ook dit jaar hem weer zouden komen uit zwaaien maar ze zag hem niet en teleurgesteld ging ze op de koffer zitten en keek omhoog naar haar ouders die achter har stonden. 'Je laatste jaar,' zei haar moeder uiteindelijk. 'Kan je je nog herinneren dat je hier als elf jarig meisje stond met een grote koffer?' Zelf glimlachte haar moeder. 'En nu, nu zit je bijna als volwassen vrouw te wachten.' Amanda kreeg even tranen in haar ogen, ze kon niet goed tegen dat soort woorden dan kreeg ze spontaan tranen in haar ogen. Waar was Lucas toch? Haar moeder aaide even over haar haar en Amanda grinnikte zachtjes. 'Mam, heb jij Lucas gezien?" Haar moeder schudde haar hoofd. 'Nee, maar hij komt vast gauw genoeg. Wees maar gerust.' Amanda knikte. Dat wist ze zelf ook wel maar wat als hij te laat kwam? Dan was ze weer alleen en dan was het geen drie weken zonder Daniel maar 52 weken, 12 maanden, 365 dagen!

Daniel liep met een, om het grof te zeggen, kut gevoel het perron op. Hij had nog nooit zo'n slechte vakantie gehad. Elke keer bleef hij maar denken aan de woorden van Lily. "Je ziet me als een vriendin, een gewone vriendin." Hij zag haar helemaal niet zo, dat wist ze waarschijnlijk zelf ook wel maar ze was gewoon te koppig. Hoe zou het nu dit jaar verder gaan? Elkaar negeren? Hij hoopte vanuit het diepste van zijn hart dat ze gewoon tegen elkaar konden doen. Iets verderop zag hij Lily staan en alsof het vorig jaar was speelde het laatste gesprek tussen hen af maar hij liep naar haar toe. 'Lily, kun je me vergeven dat ik een vreselijke klootzak ben die je vakantie en je schooljaar heeft verpest door je een verkeerd beeld te geven?' vroeg hij zacht aan haar maar hard genoeg zodat ze het zou kunnen horen.

Lucas
Ik liep met mijn ouders het perron op en keek hoopvol om me heen. Amanda was nergens te bespeuren. 'Waar is Amanda?' vroeg mijn moeder zacht. Aangezien we in die laatste drie weken een paar keer hadden afgesproken kende mijn moeder en vader Amanda en haar ouders wel vrij goed. En gelukkig, was mijn moeder dol op Amanda. Ik keek om me heen en zag haar iets verder op haar hutkoffer zitten. Ook om zich heen kijkend. Ik haalde opgelucht adem en liep er met mijn ouders heen, die vrijwel meteen begonnen te babbelen met Amanda's ouders. Ik sloeg mijn armen om haar heen en gaf haar een kus. 'Hee schatje, klaar voor een nieuw jaar?'

Lily
Ik liep in mijn lievelingsjurkje door het hek het perron op. Gelukkig was mijn huid heel wat gebruind deze zomer, toch een voordeel aan die stomme depressieve vakantie. Ik keek op toen ik de stem hoorde waar ik deze zomer zo wanhopig naar verlangd had. Daniel stond vlak bij mij. Het liefste wou ik in zijn armen vliegen, maar hij zag ons nog steeds als vrienden. Ik vergat zelfs dat ik boos op hem was. 'Ik vergeef het je' zei ik zacht en keek hem met een klein glimlachje aan. Zenuwachtig staarde ik even naar de trein, bedoelde hij nu met dat verkeerd beeld dat hij het niet bedoelde om alleen vrienden te zijn of dat hij me geen valse hoop wou geven en eigenlijk écht alleen maar vrienden wou zijn.

Daar was Lucas en ze sprong net als vorig jaar op en omhelsde hem. Ze had hem de afgelopen anderhalve week niet meer gezien en het feit dat ze nu bij hem was, was overweldigend. 'Rot kind, waarom heb ik je die laatste ander halve week van de vakantie niet gezien?' vroeg ze zacht terwijl ze hem los liet en hem breed glimlachend aan keek. Ja, zij was klaar voor haar laatste jaar op Zweinstein. Het jaar dat haar zou klaarstomen voor de echte wereld, een wereld voor tovernarij maar vooral een wereld met Lucas want ze zou hem niet meer loslaten, hij haar wel maar zelfs dan bleef hij in haar hart. Hij had een speciaal plekje gekregen. 'Ja, ik ben er klaar voor,' zei ze beslist en ze keek naar haar ouders en die van Lucas. Het was grappig om te zien hoe die het zo gezellig konden hebben met elkaar.

Daar stond ze dan, in haar zomerjurkje op het perron met een gebruinde huid. Wat was ze toch een pracht meisje maar waarom snapte ze alles wat hij zei verkeerd? Hij was dan misschien niet goed met subtiele hints maar hij probeerde het wel. Hij was en bleef een Zwadderaar die het moeilijk vond zijn gevoelens te tonen. Toen ze hem vergaf klaarde zijn gezicht op en keek haar met een lach aan. 'Je wil niet weten hoe blij ik ben dat je dat zegt,' zei hij met een gesmoorde stem. Hij zou in huilen uit kunnen barsten maar dat deed hij niet en twijfelend liep hij naar haar toe en omhelsde haar. 'Zouden we sommige dingen opnieuw kunnen doen denk je of niet?' Hij liet haar los en glimlachte even kort. Ja, ze dacht dat hij haar als gewone vriendin zag maar dat was niet zo. Hij grijnsde breed aan de gedachte als hij hier op zijn knieen ging zitten en haar vertelde wat hij werkelijk voor haar voelde. Hoe zijn ouders zouden kijken en vooral de reactie van Lily.

Lucas
Ik grijnsde breed toen ze zich in mijn armen wierp. 'Omdat ik een heel druk leven heb enzo' zei ik plagerig en drukte mijn lippen kort tegen haar voorhoofd. Ik glimlachtte toen ze zei dat ze er klaar voor was en stak mijn duimen op. Ik was er ook klaar voor, alleen zou dit het vermoeiendste jaar worden van alle jaren die ik op zweinstein al achter de rug had. Ik wou zoveel mogelijk PUISTen halen zodat ik alle kanten uitkon en elke toverberoep kon uitoefenen dat ik maar wou. 'Bereid je maar voor op een jaar vol Lucas' zei ik met een brede grijns.

Lily
Ik glimlachtte toen hij zei dat hij blij was dat te horen. Zijn stem klonk gesmoord en ik had het gevoel dat hij een geëmotieerd moment had. Ik ging tegen hem aanstaan toen hij zijn armen om me heen sloeg en sloot even mijn ogen om van het moment te genieten. Toen ik voelde dat hij me ging loslaten liet ik hem zelf ook los, met grote tegenzin. 'We zullen proberen' antwoordde ik zacht en glimlachtte naar hem. Ik had hem echt gemist in die zes weken, en hij was nog knapper geworden.