ORPG. Cynthia en Iris.

Lucas
Ik grinnikte zacht. 'Dan is het goed.' zei ik zacht en hield haar vast. Ik keek om me heen toen er een stilte om ons viel. Het was niet pijnlijk ofzo, alhoewel ik zelf iemand was die stiltes graag opvulde met nutteloze gesprekken. 'Hm, jij moet je ook op school richtten hoor, ik wil graag dat jij ook een paar PUISTen haalt.' zei ik tegen haar en bleef zacht door haar haar strelen. Weer viel er een stilte en ik dacht na waarmee ik hem zou kunnen opvullen.

Lily
Ik keek hem aan en zag zijn blik een beetje pijnlijk vertrekken. Hij had door dat ik bang was dat hij me zou verlaten. 'Sorry' mompelde ik zacht. Ik keek hem verbaasd aan toen hij vroeg of ik zijn vriendin wou zijn. Mijn hoofd sloeg bijna letterlijk op tilt. Ik zou het vriendinnetje zijn van de knapste en liefste jongen van de hele school? En hij zag iemand zoals ik staan? 'Wat? Ik - eh, oh, ja' stamelde ik. 'Ja ik wil je vriendin zijn' zei ik toen ik een beetje minder verward was.

Amanda kon niet anders dan knikken, iets wat ze de hele tijd al deed maar ze was bang dat ze met woorden het vredige moment tussen hen verpesten en dat wou ze niet, hier had ze de afgelopen week naar verlangt. 'Ik zal voor jou een paar PUISTen halen, oke?' ze fluisterde zacht haar woorden en nestelde zich dichter tegen hem aan toen hij haar door haar haar bleef strelen. 'Lucas, je maakt me slaperig. Straks val ik nog in slaap.'

Lucas wachtte ongeduldig haar antwoord af maar zei niets. Hij wou haar antwoord weten, dat was het enigste wat hem op dit moment intresseerde. Wat er verder in godsnaam in dat hoofd om ging boeide hem niet. Ze hield van hem, hij van haar, wat als ze nee zei? Toen ze ja zei haalde hij opgelucht adem en boog zich voorover en drukte zijn lippen op de hare. 'Godsamme, wat duurde dat lang. Kon je niet kiezen tussen ja of nee?'

Lucas
Ik grinnikte zacht. 'Je moet het niet voor mij doen, ofnee, doe het toch maar voor mij.' zei ik met een lachje. Ik hield haar vast en bleef zacht met mijn hand door haar haar strelen. 'Sorry' zei ik met een lachje en haalde mijn hand uit haar haar om de zak ijs van mijn andere hand te halen. 'Ziet het er al beter uit?' vroeg ik zacht aan haar en legde mijn hand in haar schoot zodat ze het beter zou kunnen zien.

Lily
Ik zag hem bang afwachten terwijl ik stotterde als een stom ding. Ik werd nog lichter in mijn hoofd toen ik zijn zachte lippen op de mijne voelde. 'Hm, ik kon wel kiezen. Ik was alleen wat verward dat iemand zoals jij mij vraagt.' zei ik zacht en grinnikte. 'Jij met je persoonlijke en uiterlijke schoonheid.' verklaarde ik toen ik verbaasde uitdrukking zag.

'Dan heb je pech, het is dat jij hier bent anders had ik gekapt ik kan dit toch allemaal niet aan.' Amanda streelde met haar vinger over zijn wang en drukte er een kusje op en keek toen naar zijn hand en bekeek hem keurend. 'het ziet er beter uit dan net, rustig aan doen en niet teveel belasten. Anders moet je naar madame plijster die kan er wel wat aan doen.' 

Daniel keek haar met een lach aan toen ze klaar was met stotteren. 'Het is lief als je stottert, wist je dat?' hij keek naar haar en besefte nu pas dat ze eigenlijk van hem was en niemand anders haar hart zou kunnen veroveren. 'Ik ben gewoon aan Zwadderaar, verder niet. Jij denkt veel te veel na over mij en mijn status.' hij schudde zijn hoofd. 'Maar volgens mij is dat Lily en valt daar niets aan te veranderen.'

Lucas
Ik glimlachtte naar haar. 'Hm, dat klinkt niet goed. Gelukkig ben ik hier nog om je op het juiste pad te houden' zei ik met een brede grijns. Mijn grijns werd nog breder toen ze haar lippen kort op mijn wang drukte. 'Hm, dan is het goed, want ik heb echt geen zin om op de ziekenzaal te gaan liggen.' zei ik zacht en ging wat makkelijker zitten door tegen de boom aan te leunen.

Lily
Ik bloosde even en gaf hem lachend een por. 'Ik noem dat genant, niet schattig' lachtte ik. Zijn glimlach deed me zelf ook lachen en ik kroop weer tegen hem aan. 'Gewoon een zwadderaar, gewoon mijn zwadderaar. En natuurlijk denk ik teveel na, want je bent niet een zwadderaar, maar je bent hier op school dé zwadderaar' zei ik zacht en glimlachte naar hem.

'Daar heb ik jou voor, mijn redder in nood.' Ze kietelde hem zachtjes in zijn nek en bekeek zijn gezicht goed. 'Ik had nooit gedacht dat ik ooit van iemand zo zou kunnen houden als ik van jou doe. Wat heb je allemaal met me uit gespookt? Vroeger was ik het meest gehate meisje omdat ik geen vrienden had en nu omdat ik jou aan mijn zijde heb.' Met een klein lachje keek ze hem aan. 'Als je op de ziekenzaal terecht komt zal ik aan je bed blijven zitten tot je beter bent,' beloofde ze. 'Dan mis ik wel wat lesjes maar dat leer jij me maar weer bij.'

Daniel schudde zijn hoofd. 'Dat is niet genant, dat is gewoon schattig. Geen woord meer aan vuil te maken.' Hij streelde haar arm toen ze weer tegen hem aan kroop. 'Laten we het houden op jouw Zwadderaar, ik wil niet iedereens Zwadderaar zijn maar dé Zwadderaar heeft wel wat. Dan kan ik jou beschermen.' Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en glimlachte om haar zachte stem wat het zoveel mooier over bracht dan wanneer ze helder sprak. Het had iets liefs.

Lucas
Ik drukte mijn lippen kort tegen haar voorhoofd. 'redder in rood, dat klinkt goed' zei ik met een brede grijns. Mijn glimlach werd nog breder toen ze zei dat ze nog nooit van iemand zo gehouden had als ik. 'Hm, daar ben ik blij om om te horen.' Ik grinnikte zacht. 'Ik hou ook heel veel van jou, en ik laat je nooit meer los.' mompelde ik en gaf haar een kus. Ik glimlachtte. 'Hm, als je bij me blijft zal ik wel snel beter zijn' lachtte ik.

Lily
Ik glimlachtte. 'Hm, oké dan chef' lachtte ik. Ik genoot van zijn vingertoppen die zacht over mijn arm streelden. 'Hm, mijn zwadderaar die me beschermd' zei ik opgewekt. Het klonk allemaal zo goed. Het feit dat hij volledig van mij alleen was klonk nog beter, geen enkel ander persoon waarmee ik hem moet delen terwijl hij ook alleen maar van mij houd. Zijn glimlach was opgewekt, gelukkig en ik streelde zacht met mijn vingertop over zijn lach. 'Weet je dat je echt een leuke glimlach hebt?'

'Dat klinkt zeker goed, maar dat ben je in feite toch ook?' met een glimlach keek Amanda hem aan en legde haar hoofd op zijn benen. Deze houding herinnerde haar aan de dag in de trein dat hij zo boos werd om Chris. Ze trilde even onbewust en pakte zijn hand stevig vast. 'Beloof me dat je niet meer boos word. Dat is eng, dat geeft een alleen gevoel.' mompelde ze zacht vanuit het niets terwijl ze haar vingers met die van hem liet verstrengelen en ze keek hem recht aan vanaf zijn schoot. Zijn kus liet haar lippen tintelen. 'Dan ben ik maar kort bij je,' zei ze zachtjes. 'Dan kan je beter lang ziek zijn.'

Daniel was blij dat ze kon lachen ook al lach ze in de ziekenzaal en een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen. Hij was blij dat het stukken beter met haar ging. 'Ja, helemaal voor jou alleen,' zei hij lachend. 'Dankje,' zei hij grinnikend en hij duwde zich iets omhoog en drukte zijn lippen op die van haar en het genot stroomde door zijn hele lichaam. Hij had vaker gezoend maar nog nooit had zo'n gevoel hem overweldigd. Het verlangen, de liefde en de lust spatte er van af en hij streek een pluk haar uit haar gezicht.

Lucas
Ik glimlachtte naar haar. 'Natuurlijk ben ik je redder in nood. En dat zal ik altijd blijven.' Ik voelde haar verstijven toen ze ging liggen met haar hoofd op mijn benen. Ik trok bezorgd mijn wenkbrauw op en richtte mijn blik op haar. 'Is er iets?' vroeg ik zachtjes. Ik keek nog verbaasder toen ze mijn hand stevig vastnam. 'Zo snel word ik niet boos, en zeker niet op jou' zei ik zacht, nog steeds een beetje verward van de verandering van de stemming. 'Ohja, juist. Ik voel me opeens heel erg ziek' zei ik en kuchtte alsof.

Lily
Ik keek hem serieus aan toen hij opgelucht zuchtte omdat ik begon te lachen. 'Je voelt je echt schuldig hé?' vroeg ik zacht. Ik begreep niet waarom hij zich schuldig voelde, het kwam doordat ik met hem verkering had dat ik nu zo opeens een populair doelwit was voor de meeste zwadderaars en zelfs voor sommige griffoendors, die me een verraadster vonden, maar daar kon hij toch niet aan doen? 'Helemaal voor mij alleen' herhaalde ik gelukkig. Zijn lippen voelden heerlijk aan op de mijne, alsof ze daar hoorden. Ik trok hem zo dicht als ik kon tegen me aan en liet mijn vingertoppen zacht door zijn haar gaan.

'Er is niets, ik dacht terug aan de treinreis. Dat je zo boos werd, je was zo anders, zo niet Lucas die ik gewend was. Het was eng.' Ze keek hem niet aan en nestelde zich wat lekkerder zodat ze nog een tijdje zo in rust zou kunnen blijven liggen samen met hem. Genietend van de tijd samen. Ze glimlachte toen hij zich nep ziek ging gedragen. 'Ah, lieverd toch. Hoe kan ik er voor zorgen dat je je wat beter voelt?' Ze ging niet rechtop zitten, ze lag lekker zo bij hem op schoot. Het was veilig.

'Soms wel,' bekende hij eerlijk toen ze vroeg of hij zich echt schuldig voelde. 'Ik zeg niet dat ik me schuldig voel zodat jij je goed voelt. Het was echt zo,' mompelde hij zachtjes voor zich uit en hij bekeek haar fijne gezichtje. 'Ja, voor jou alleen. Wees gerust, je hoeft niet te delen.' Het kwam er een beetje plagend uit en hij drukte een kus op het puntje van haar neus. Haar aanrakingen brachten hem in de war. Hij vroeg zich af hoe zijn familie hier op zou reageren, het zou hem zwaar te staan komen maar dat was een probleem van dan. Nu moest hij eerst genieten van de tijd die hij samen had met Lily, zonder problemen. Alleen zijn broertje zou het al wel eens kunnen vertellen aan zijn ouders, dan had je de poppen aan het dansen.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Sorry, het deed ook nogal pijn om te horen dat iemand jou zo behandeld heeft. Dan knapte er iets bij me.' gaf ik eerlijk toe. Misschien was het genant, maar dat was hoe ik me voelde op dat moment, en nu nog steeds een beetje. Ik streelde zacht door haar haar en genoot van het moment dat we samen nog hadden. 'Hm, ik zal er eens over nadenken. Zodra ik weet wat je kan doen zal ik het zeggen.' lachtte ik. Ik bleef zacht door haar haar strelen terwijl ik staarde naar de mensen die soms passeerden, ook genietend van de korte rust die ze kregen.

Lily
Ik zuchtte zacht. 'Je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen hoor, je bent het waard.' mompelde ik stilletjes en leunde tegen hem aan. Ik glimlachtte toen hij zei dat hij voor mij alleen was. Het was gewoon geweldig om hem dat te horen zeggen. Er viel een stilte, omdat we allebei in onze gedachten verzonken waren. Ik was nogal realistisch ingesteld, dus kon ik het niet vermijden door aan onze toekomst te denken samen. Hadden we eigenlijk wel een toekomst? De enige manier dat hij bij me zou kunnen blijven was dat hij zou moeten wegvluchten en onderduiken samen met mij. Ik wist nu al in mezelf dat hij ooit, en volgens mij zou dat nog eens vrij snel kunnen zijn, voor de keuze staan tussen mij en zijn familie. Was ik egoistisch genoeg om hem ook tot die keuze te dwingen?

Met een vertederde glimlach keek Amanda naar Lucas toen hij vertelde hoe hij zich toen voelde. 'Het is al goed, het was gewoon beangstigend. Ik dacht dat ik je kwijt zou raken door Chris. Dat zou ik rot vinden.' Ze duwde zich iets omhoog en streelde met haar vinger over zijn wang waarna ze haar lippen op die van hem drukte. Ze ging weer rechtop zitten en kroop tegen Lucas aan en sloot haar ogen en dacht aan hun twee. Wat zou er met hun twee gebeuren als ze van school af waren? Ze zouden een loopbaan krijgen en ze moest zij realiseren dat Lucas een knappe man was en dus veel vrouwen achter hem aan zouden zitten. 'Zou jij het zien zitten, een toekomst met mij?' vroeg ze zachtjes in gedachten verzonken.

'Ik zal er voor zorgen dat je niets overkomt, dat beloof ik je.' hij streelde een plukje haar uit haar gezicht en genoot van haar gezicht. Ze had alles wat je in een vrouw zocht en hij was blij dat ze voor hem had gekozen. 'Maar eerst moet jij beter worden want je gezicht word steeds bleker.' hij drukte een kusje op haar voorhoofd en trok de dekens over hen heen. 'Slapen jij,' zei hij grijnzend.

Lucas
Ik moest zelf ook glimlachen bij de lach die ik op haar gezicht zag verschijnen. 'Oke, sorry dat ik je heb banggemaakt' verontschuldigde ik mezelf. Mijn gezicht verstrakte toen ik zijn naam hoorde. 'Je zou me helemaal niet kwijtraken, ik was alleen maar woedend op die jongen.' Ik sloeg mijn armen om haar heen toen ze haar lippen op de mijne drukte. Ik kon zien hoe ze nadacht over iets waarvan ik niet wist wat. Toen ik haar vraag hoorde werd het duidelijk over wat ze had nagedacht. 'Hm, ik denk het wel. Maar zo ver heb ik nog niet gedacht. Ik zit meer in het heden dan in de toekomst. En jij?' vroeg ik.

Lily
Ik glimlachtte naar haar. 'Hm, het klinkt goed om te horen dat jij me beschermd.' Ik zag hem dromerig naar mijn gezicht kijken en ik glimlachtte naar hem. Toen hij weer begon te praten zuchtte ik zacht. 'Je bent overbezorgd Daniel' zei ik met een zucht en ging liggen toen hij de dekens over ons heentrok. 'Alleen als jij beloofd om ook hier te blijven' zei ik en ging tegen hem aanliggen met mijn arm over hem heen.

'Excuses aanvaard monsieur Lucas,' zei ze met een lachje toen hij zei dat ze hem niet kwijt zou raken. 'Je moet niet meer aan Chris denken. Ik wil niet dat je vecht Lucas, echt niet.' ze keek hem smekend aan en hoopte dat hij het zou beloven. Vechten was iets waar ze echt niet van hield. Zijn armen om haar heen brachten haar dicht bij hem en ze snoof zijn geur op en genoot van zijn warmte die hij afstraalde. 'Verschilt. Sommige dagen wel sommige niet. Net dacht ik aan de toekomst. Ik vroeg me af of we dan nog met elkaar om zouden gaan.'

Daniel glimlachte naar haar maar de glimlach ging over in een lach. 'Maar dan moet je ook geen rare dingen uithalen dat moet je aan jongens over laten.' Verontschuldigend keek hij haar aan. 'Sorry. En daarbij ik ben niet over bezorgd, ik wil je hier weg hebben. Maar als jij gaat slapen als ik bij jou blijf doe ik dat.' hij streelde haar over haar arm en trok haar dicht tegen zich aan. Hij had zich nog nooit zo on-Zwadderaar gevoeld als nu. 

Lucas
'Hm, dan is het goed' antwoordde ik toen ze zei dat ze mijn excuses had aanvaard. 'Ik zal proberen er niet meer aan te denken' antwoordde ik kort. Nog steeds niet reagerend op dat laatste wat ze zei. Ik ontweek haar smekende blik en keek voor me uit. Ik wist niet waarom ik niet kon beloven dat ik niet meer zou kunnen vechten. Ik hield haar goed vast en gaf een kus in haar haar. 'Hm, en hoe zou jij het liefste je toekomst willen zien?' vroeg ik nieuwsgierig. Was ze iemand die wereldreizen wou maken of net zoals ik iemand die een gezin wou stichten.

Lily
Ik beantwoordde zijn glimlach door zelf ook te glimlachen. 'Wat bedoel je met rare dingen?' vroeg ik nieuwsgierig en keek hem aan. Ik zuchtte zacht toen hij zich verontschuldigde. 'Je zegt veel te vaak sorry.' zei ik en gaf hem een kusje. 'Mij maakt het eigenlijk niet veel uit waar ik ben, zolang jij maar bij me blijft' zei ik zacht tegen hem. Ik glimlachtte een beetje toen hij me dichter tegen zich aantrok.

Hij ontweek haar blik en beloofde niets en ze ging tegenover hem zitten. 'Beloof het,' zei ze beslist en ze dwong hem haar aan te kijken. Ze wou hem niet kwijt raken aan een stom gevecht met Chris. 'Hij is het niet waard Lucas. Je weet niet hoe hij in elkaar zit. Hij is gewelddadig.' ze beet op haar lip toen hij over de toekomst begon en ze liet zijn hand los en keek hem schattend aan. 'Ik weet niet precies... Ik wil kinderen maar weet niet of ik ze een gelukkige jeugd kan geven.' even staarde ze voor zich uit.

'Gevechten, weet ik veel wat jij allemaal uitspookt.' Daniel lachte en keek haar grijnzend aan. 'Je begint nooit alleen aan een excuus, jij bent er ook schuldig aan hoor.' hij liet haar iets los zodat ze beter kon gaan liggen en kon gaan slapen. 'Wat ben jij een slijmballetje,' zei hij plagend. 'Zal ik je ontvoeren, dan kan je bij mij in bed slapen. Lijkt je dat wat?' 

Lucas
Ik keek haar even triest aan toen ze me losliet. Ik luisterde geduldig naar haar uitleg voor ik met mijn tegenargumenten begon. 'je hebt gelijk, hij is het niet waard. Maar jij wel. En als het om jou gaat kan ik ook gewelddadig zijn als ik dat wil' zei ik en liet mijn vuist zien met de ijszak op. Ik zag dat ze het moeilijk kreeg en ik keek haar nieuwsgierig aan. 'Hoe bedoel je dat je ze geen gelukkige jeugd gaat kunnen geven?' vroeg ik verbaasd. Ik kon niet begrijpen welk kind niet gelukkig zou kunnen zijn bij iemand zoals Amanda.

Lily
Ik grinnikte zacht. 'Ik ga me verweren als je dat met gevechten bedoelt.' zei ik zacht. 'Ik ga niet braaf op de grond liggen en wachten tot ze me komen vervloeken hoor, daar ken je me nu toch ook wel te goed voor om te weten dat ik zo niet ben.' zei ik met een lach. Ik kroop dichter tegen hem aan toen hij me losliet. 'Durf niet om me los te laten en weg te gaan' zei ik meteen met een paniekerige ondertoon in mijn stem. Ik dacht even na bij dat laatste. 'Jep, jij mag me gerust ontvoeren.' zei ik en stak mijn polsen plagend naar hem uit zodat hij me kon vastbinden.