ORPG. Cynthia en Iris.

Lucas
Ik lachtte naar haar en ging met mijn hand door haar haar toen ze haar hoofd op mijn benen legde. 'Lig je goed zo?' vroeg ik met een lach en dacht na over haar opmerking. 'Hm, ja. Misschien zijn we zelfs al aan het werk dan' zei ik en dacht na. Ik glimlachtte en keek ook even naar onze handen. 'Euh, vier of vijf ongeveer. En jij?' vroeg ik en keek naar haar, lichtelijk bang dat ze het teveel zou vinden.

Lily
Ik zuchtte zacht. 'Tuurlijk, tuurlijk' wuifde ik hem weg toen hij zei dat ik het rustig aan moest doen. Ik deed de gordijnen open omdat ik het te donker vond en kroop weer tegen hem aan, maar niet op zijn schoot, omdat ik lichtjes schrik had om weer op de grond gegooid te worden. Ik was misschien dapper omdat ik bij griffoendor zat enzo, maar ik was nog altijd een meisje. 'Dat is niet erg, jij kan er niks aan doen, alleen spijtig dat de kus waar ik zolang op gewacht had verstoord werd.'

Amanda bewoog haar hoofd iets en knikte toen. 'Ja, ik lig prima zo eigenlijk. Hoe lang moeten we nog reizen? Anders ga ik zo nog even slapen, op jou schoot want god wat ben ik moe.' Ze gaapte terwijl ze dit zei en ze grinnikte zachtjes. 'Zo snel gaat dat toch niet?' Vroeg ze geschrokken. 'Dan woon ik bij mijn ouders thuis en werk ik al, nee ik denk dat ik het huis dan uit ga.' Ze zag het niet zitten om elke dag terug te komen van haar werk en dat haar ouders dan op haar zaten te wachten. Dat leek haar echt drie keer niets.

Daniel trok zijn wenkbrauw op. 'Ik meen het Lily.' Toen ze de gordijnen weer open deed grijnsde hij lichtjes en was blij dat hij het had gedaan, nu was het goed en meer dan hij hoopte. Ze voelde het zelfde voor hem als hij voor haar. Het kon niet beter. Toen ze tegen hem aankroop sloeg hij een arm om haar heen en staarde over haar hoofd opzij. Het was stil en even hadden ze beide de tijd om na te denken. 'Je hebt het wel gekregen,' zei hij langzaam met een halve grijns.

Lucas
Ik grinnikte zacht toen ze zei dat ze ging slapen. 'Nog wel even' lachtte ik. Ik ging zelf ook wat makkelijker liggen en keek naar haar. 'Dat hang ervan af hoe snel jij bent. Ik wil ook zo snel mogelijk het huis uit.' gaf ik eerlijk toe en dacht even aan het beeld van mijn emotionele moeder. 'Jep, zo snel mogelijk.' Ik ging met mijn hand door haar haar en glimlachtte.

Lily
Ik glimlachtte. 'Ja, Daniel, kalm straks krijg je nog een hersenbloeding van al dat bezorgde gedoe' zuchtte ik en leunde tegen hem aan. 'Hm, ja maar het heeft niet lang genoeg geduurd.' gaf ik eerlijk toe en dacht zelf ook even terug aan de kus toen het weer stil werd. Ik was blij dat ik eindelijk kon zeggen dat deze knappe, lieve, mysterieuze, en enige normale zwadderaar van mij was.

Amanda sloot haar ogen en genoot van het vredige moment en ze opende een oog om even naar Lucas te kijken. 'Vier of vijf vriendinnen? Dat doe je aardig goed, elk jaar eentje.' Ze grinnikte zachtjes. 'Dat zijn er vier of vijf meer dan mij, als je dat ene kinder liefde van de vakantie van toen ik acht was niet meetelde.' Ze dacht terug aan haar vakantie in Frankrijk, aan Chris. Terwijl ze daar aan dacht kromp ze samen maar herstelde zich weer en sloot haar ogen weer. 'Gaan we samen het huis uit,' mompelde ze slaperig.

Daniel hield zijn mond en keek uit het raamt terwijl de trein snel verder reed richting Zweinstein. Nog een klein poosje en dan zouden ze weer een jaar les krijgen maar het zou anders worden dan al de andere jaren. Dit keer was hij samen, samen met Lily en die gedachte liet hem breed glimlachen. 'Je moet blij zijn met wat je hebt Lily,' mompelde hij zachtjes. Waarom moest het altijd meer?

Lucas
Ik glimlachtte toen ze een oog opende. 'Boe' lachtte ik. Ik glimlachtte toen ze zei dat ze nog niemand had gehad. 'Juist, dat was ik even vergeten. Hm, zoals ik al zei. Ik voel me vereerd dat ik de eerste mag zijn.' lachtte ik. Ik zag haar in elkaar krimpen toen ze terugdacht aan haar laatste vriendje. 'Ben je nog altijd niet over die jongen heen misschien?' vroeg ik met een jaloerse ondertoon in mijn stem.

Lily
Ik lag tegen hem aan en sloot mijn ogen. Misschien zou ik nog in slaap vallen, misschien niet. Maar veel maakte het niet uit, want hij was toch bij mij en dat was het belangrijkste. Ik begon te blozen toen hij zei dat ik moest blij zijn met wat ik had. 'Ik ben blij, maar ik wil graag zo dicht mogelijk bij je zijn, ik heb lang genoeg moeten wachten.' Dat laatste probeerde ik niet beschuldigend over te laten komen.

Amanda grinnikte zachtjes. 'Ik schrik, dat is geen goed teken Lucas. Grapje,' voegde ze er nog snel achter aan zodat het niet dom over zou komen. 'Was je dat vergeten? Je word oud, dat je dat bent vergeten.' Ze schudde hoofd hoofd zover dat lukte op zijn schoot en probeerde zijn gezicht voor te stellen met haar ogen dicht maar dat lukte niet en ze opende haar ogen om hem even te zien. 'Ik zeg toch dat ik nog nooit een vriendje hebt gehad?' zei ze langzaam terwijl ze hem van beneden af aan staarde. Ze hoorde de jaloerse ondertoon in zijn stem. Vertrouwde hij haar niet? Ze had niets gedaan, Chris wel, zij niet.

Daniel grinnikte om haar blozende wangen. Hij bracht haar in verlegenheid en op een bepaalde manier voelde het goed. Niet arrogant bedoeld maar het was lief om te zien dat ze bloosde om wat hij zei. 'Je had zelf ook in actie kunnen komen jij dappere Griffoendor. Daar staan jullie om bekend om ridderlijkheid en lef, dat is wat Griffoendor onderscheid.' Hij porde haar plagend en keek haar een tikkeltje arrogant aan.

Lucas
Ik grinnikte zacht en hield haar vast. 'Hm, schrikken van mij. Vriendelijk hoor.' lachtte ik en drukte een kus op haar neus. Ik zuchtte en deed alsof ik alzheimer had. 'Ja, ik word oud, hoe heet je ook alweer?' Ik beet op mijn lip. 'Je zegt dat je een vriendje had op vakantie, en dan krimp je helemaal in elkaar. Dat wil zeggen dat het pijn doet om daar aan terug te denken, en dat wil dan weer zeggen dat je hem niet kan vergeten.' mompelde ik jaloers en staarde uit het raam.

Lily
Ik gaf hem lachend een por toen hij lachtte om mijn blozende wangen. 'Hm, nee. Ik wou zien wat je zou doen. Ik was wel benieuwd naar je mysterieuze knappe zwadderaar. Wie weet hoe je het had kunnen aanpakken.' lachtte ik. Maar ik was wel blij dat hij het zo rechtuit had gedaan, want verrassingen waren één van de dingen waar ik niet van hield en heel de wereld wel.

'Pff, het is altijd vriendelijk om van Lucas te schrikken. Want van jou kan je niet schrikken, daar ben je veel te lief voor dus als het zo is ben je wonderlijk bezig. Klinkt dat niet leuk?' plagend keek ze hem aan en ze speelde met zijn vingers. 'Het was een kinderliefde, ik was acht jaar, klein en had geen flauw benul van liefde Lucas en daarbij, ik heb geen contact meer met hem, al jaren niet meer.' Het deed haar toch pijn dat hij dacht dat ze een jongen van 6 jaar geleden niet kon vergeten, ze had hem toch? Maar ze kon hem niets verwijten, ze was zelf in elkaar gekrompen op het verkeerde moment. Allemaal door Chris.

Daniel grijnsde breed. 'He, jij zorgt zelf voor die rode wangen en dan moet je er mij voor straffen? Dat is niet bepaald hoe noem je dat? Eerlijk.' Bij haar uitleg haalde hij zijn schouders op. 'Tja, als dat was gebeurd had het nu allemaal heel anders verlopen denk en daarbij, jij houd niet van verrassingen dus gaat het hele mysterieuze plan van deze Zwadderaar niet meer door en moet hij gelijk het vertellen zonder wat romantiek al hoe wel, dit was toch aardig goed gelukt voor een 30 seconde plan.'

Lucas
Ik glimlachtte naar haar toen ze een verklaring gaf. 'Dan is het goed.' lachtte ik. Ik zuchtte zacht toen ze een excuus gaf voor haar ineengekromping. Ik geloofde haar voor geen meter, en volgens mij was ze hem helemaal nog niet vergeten maar ik zou er niet verder op ingaan. 'Hm' antwoordde ik maar.

Lily
Ik grinnikte zacht. 'Natuurlijk, ik zorg zelf voor mijn blozende wangen.' lachtte ik. Ik knikte toen hij zei dat ik helemaal niet van verassingen hield. 'Jep' antwoordde ik en glimlachtte naar hem. Ik keek omhoog naar hem. 'Het was het béste dertig seconden plan dat ik ooit gekend heb.' zei ik tegen hem.

Amanda staarde naar het plafond. Ze merkte dat hij het niet geloofde en ze wou niets lever dan honderd procent eerlijk te zijn maar er waren dingen gebeurd die ze wou vergeten voor altijd. 'Ik vertel ooit wel wat er is gebeurd deze zomer, het heeft niets met vroeger te maken maar heb geduld.' haar stem was schor van de kermende gevoelens en ze hield zijn hand onbewust steeds harder vast. 'Maar beloof dat je me niet gaat haten.'

Daniel wenkbrauwwiebelde naar haar. 'Soms heb ik mijn sublieme momenten dat ik straal en even niet bij Zwadderich hoor.' hij hield even stil en keek haar aan. 'ben je niet bang dat je word aangevallen op school of word buiten gesloten door je vrienden? En zeg geen nee want ik heb jou want ik weet onder hand dat meisjes op een gegeven moment hun vriendinnen gaan missen en hun nodig hebben.'

Lucas
Ik keek haar aan en mijn blik werd nog jaloerser en een tikkeltje boos. 'Deze zomer? Heb je me bedrogen?' beet ik haar toe. Deze zomer, de woorden herhaalden zich in mijn hoofd. 'Ik ga even wandelen' zei ik kil en haalde haar hoofd van mijn schoot. Dus, dat is wat ze gedaan heeft in de tijd dat ze niet bij mij was. Met een jongen die ze kent van vroeger omgaan en mij vergeten. Ik liep de coupé uit en slenterde wat door het gangpad van de trein.

Lily
Ik glimlachtte naar hem. 'Jij zult altijd de jongen blijven die helemaal niet bij zwadderich hoort' zei ik teder en drukte mijn lippen kort tegen zijn voorhoofd. Ik slikte even en besloot meteen eerlijk te zijn. 'Ik ben niet bang om mijn vriendinnen te verliezen, want als ik uitleg hoe het echt zit zullen ze je wel accepteren. Maar ik ben wel bang voor je vrienden' zei ik zacht. Zwadderich stond bekend om de lafheid, aanvallen in de rug, aanvallen met meerdere tegen één. Dan maakte ik geen schijn van kans.

Amanda keek hem smekend aan. 'Lucas, niet gaan. Er is niets gebeurd. Niet van mijn kant.' De tranen rolde over haar wangen toen hij mededeelde dat hij ging wandelen. Waarom ging hij weg om te wandelen in plaats van haar wat tijd te geven of te dwingen het te vertellen. Toen hij werkelijk weg was zwaaide ze woedend met haar toverstok en een stuk perkament en een veer kwamen tevoorschijn en ze schreef een brief aan Lucas met enkel de woorden "Het spijt me." en ze verliet de coupe met haar koffer en zocht een andere coupe op. Het maakte niet uit dat er anderen zaten maar ze vond een lege coupe en nam daar plaats bij het raam en staarde naar buiten. Ze had hem niet bedrogen, Chris had enkel verkeerde dingen gedaan en dat Lucas haar daar aan herinnerde deed pijn.

Daniel keek haar aan met een kleine glimlach. 'Zo lang jij het goed vind dan is het goed.' hij streelde haar door haar haar en luisterde naar haar uitleg en hoe ze zich erbij zou voelen. 'Dan heb je goede vriendinnen in tegenstelling tot mijn vrienden maar ik zal er voor zorgen dat ze je niet lastig zullen vallen. Maak je daar maar geen zorgen om.' hij keek grimmig voor zich uit en zijn lichaam was gespannen door de oude woede van een half uur geleden die weer opborrelde.

Lucas
Na een tijdje rondgewandeld te hebben keerde ik terug naar onze, lege, coupe. Ik zuchtte zacht. 'Ja, ga maar weg. Lekker makkelijk. Hoef je niet uit te leggen hoe je me bedrogen hebt.' mompelde ik tegen de bank op de plek waar zij daarnet gezeten had. Ik zag het briefje liggen en lachtte even sarcastisch. Ik deed het raampje open en gooide het stukje perkament naar buiten. Ik deed mijn tovenaarsgewaad aan en ging op de lange bank liggen.

Lily
Ik glimlachtte lief naar hem. 'Dat vind ik heel goed.' Ik voelde hem verstijven naast me en ik zuchtte zacht. 'Kalm Daniel, ik kan ze wel aan' zei ik onzeker, om hem gerust te stellen. Ik knikte gelukkig. 'Ja, goede vriendinnen wel. Maar ze passen eigenlijk totaal niet bij mij. Ze doen maar twee dingen, giechelen en over jongens praten. En als je me goed genoeg kent weet je dat dat helemaal niks voor mij is.' lachtte ik.

Amanda voelde hoe de trein vaart minderde en ze pakte haar koffer en liep naar de deur van de coupe en liep samen met haar koffer de trein uit en wachtte zenuwachtig tot Lucas zou komen. Ze moest hem uitleggen wat er was gebeurd maar waarschijnlijk zou ze daar niet eens de kans voor krijgen. Woedend kneep ze handvat van haar koffer vast. Wat haatte ze Chris, hij verpeste het beste wat ze ooit in haar hele leven had gehad. 'Lucas!' riep ze toen ze hem de trein uur liep komen. 'Lucas. Alsjeblieft laat het me uitleggen. Het is allemaal zo anders als jij denkt wat er is gebeurd.' smekend keek ze hem aan.

Daniel schudde zijn hoofd. 'Ik doe rustig,' even lachte hij honend. 'Jij alleen tegen vier grote, Zwadderaars die je met gemak op de grond gooien en het niet uitmaakt of je dood gaat of niet? Maak het de kat wijs Lily, dat red je niet. Laat hun nou maar aan mij over oke?' hij keek haar even aan en grijnsde om haar vriendinnen. 'Jij hoeft niet meer te kijken naar jongens, foei.' hij voelde hoe de trein stopte en stond op. 'Kom op. We moeten de trein uit.' en samen met Lily schuifelde hij de trein uit.

Lucas
Ik zuchtte zacht toen de trein vaart minderde en uiteindelijk stopte. Ik liep de trein uit. Ik zag in de verte Hagrid de eerstejaars meenemen naar het meer. Ik draaide me om en begon in de richting van de koetsen te lopen tot ik opeens een wanhopige stem mijn naam hoorde roepen. 'Wat Amanda? Wil je me uitleggen hoe je me bedrogen hebt? Sorry hoor, maar die details wil ik echt niet horen.' zei ik zacht.

Lily
Ik keek hem geirriteerd aan. 'Wat? Ik alleen als zwak meisje kan niet tegen vier grote zwadderaars, maar jij, die maar een halve kop groter bent dan ik, kan wel op tegen vier zwadderaars? Maak alsjeblieft geen onderscheid tussen jongens en meisjes Daniel, je weet dat ik daar niet tegen kan.' zei ik geirriteerd. Mijn irritatie verminderde een beetje. 'Natuurlijk kijk ik niet naar andere jongens, dat deed ik zo ook al niet hoor.' zei ik met een lachje. Ik knikte en legde mijn hand in de zijne zodat we elkaar niet zouden verliezen in deze drukte.

Amanda schudde haar hoofd. 'Ik heb je nooit bedrogen, dat heb ik ook nooit gezegd dat heb je er zelf van gemaakt. Kan ik het in een koets uitleggen? Niet de hele school hoeft het te horen. Het is al erg genoeg wat er is gebeurd.' ze keek schichtig om zich heen, bang dat iemand het zou horen. 'Alsjeblieft Lucas, je zou het snappen hoop ik als ik het zou mogen uitleggen.' ze veegde ruw een traan weg en keek hen vastberaden aan.

Daniel fronste naar Lily. 'Mij vallen ze niet aan. Ik ben een Zwadderaar en die vallen elkaar onderling niet aan, zeker vrienden niet. Dat is een soort van regel maar als jij het onderscheid wil noemen doe je dat maar. Als je wil dat ik niets voor je doe moet je het zeggen. Dan laat ik je voortaan lekker spartelen als ze je weer iets doen.' hij was geïrriteerd. Waarom moest ze alles wat hij voor haar probeerde te doen af te keuren met een geïrriteerde stem. Uiteindelijk hield hij haar hand vast en leidde haar naar een lege koets en stapte in en pakte zijn koffer en liet Lily jaar koffer zelf doen. Benieuwd wat ze zou doen, best lullig eigenlijk.

Lucas
Ik zuchtte zacht. 'Oke' antwoordde ik en hijstte mijn koffer in de koets en hielp haar met de hare. Ik knikte toen ze vroeg of ze alsjeblieft mocht uitleggen hoe het echt zat en de tranen die volgden maakten nog meer indruk op mij. 'Ik hoop dat ik het zal snappen hoe het echt zit' mompelde ik en ging op en bankje zitten terwijl ik de koetsdeur sloot.

Lily
Ik zuchtte zacht. 'Als je het zo bedoelt is het goed.' antwoordde ik. 'Je hoeft helemaal niets voor me te doen hoor als het met grote tegenzin is.' mompelde ik zacht en begon net zoals hij mijn koffer in de trein te trekken. Maar ik zou niet om hulp vragen, zeker om wat er net gezegd geweest is. Ik liet mijn koffer op het tweede trapje staan omdat ik hem niet verderkreeg maar het deurtje wel dichtgeraakte.

Gewillig liet ze haar koffer door Lucas in de koffer tillen en ze ging tegen over hem zitten en staarde emotieloos voor zich uit. 'Het begon allemaal in de tweede week, vrienden van mijn ouders kwamen over en hun zoon was er ook, Chris. Ik had hem al in geen jaren gezien en ja hij was die vroegere kinderliefde van toen ik acht was maar ik was hem vergeten. Verdrongen, jij had zijn plek ingenomen en mijn hart gestolen.' Even glimlachte ze kort maar ze keek hem niet. 'Alles ging goed, ik praatte met hem en lachte maar toen we de afwas moesten doen begon hij te pushen en vroeg hij me om hem te kussen. Ik weigerde en hij werd boos, sloeg me.' Ze balde haar vuisten. 'De rest van de vakantie ging het door, tot mijn ouders het door kregen door de blauwe plekken die zich op mijn armen vormde. Ze gingen weg maar de schade was al aangericht.' Ze keek hem aan. 'Ik wou je er niet mee lastig vallen.'

'Zo bedoelde ik het ook maar je vatte het zo anders op dan het is bedoeld. Laat het toch eens een keer dat iemand je wil helpen. Waarom moet je altijd alles alleen doen?' Daniel keek haar onbegrijpend aan maar zijn blik veranderde al snel weer. Hij kon niet lang boos of geirriteerd op haar zijn. Toen ze de koffer niet verder kreeg dan het tweede trapje pakte hij het handvat vast en haalde de koffer binnen. 'Wat ik voor je doe doe iki niet met tegenzin?' zei hij langzaam en met een kleine glimlach.

Lucas
Ik luisterde aandachtig naar haar uitleg toen ze begon en mijn gezicht ging van normaal naar walgend en van walgend naar woedend. 'Zat die zak aan je zonder dat je dat wou?' vroeg ik kwaad. De toverstok die ik in een hand had begon te vonken omdat ik zo woedend was. 'Zit hij hier op school?' vroeg ik en richtte mijn blik even op haar om te zien of ik blauwe plekken kon zien, iets wat ik beter niet deed, want dat zou me alleen maar kwader maken. Andere jongens moesten van mijn meisje afblijven, en zéker op die manier.

Lily
Ik keek naar hem en glimlach. 'Ik zei toch dat ik een onuitstaanbaar klein monster ben.' lachtte ik en ging zitten. Ik zuchtte zacht toen hij de koffer binnenhaalde. 'oké, nu voel ik me zwak.' zei ik met een lachje en keek uit het miniraampje. Ik ging naast hem zitten en legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan. 'Dan is het goed.' zei ik zacht en drukte een kus op z'n wang.

Amanda wendde haar blik die ze kort op Lucas had gericht af. Ze wou zijn walgende en woedende uitdrukking niet zien. Dat was een kant wat ze niet van hield bij mensen, woede. Zelfs om dit soort dingen niet. 'Ja,' fluisterde ze zacht en ze keek naar haar eigen lichaam. Het had de hele vakantie zeer gedaan. Elke aanraking, elke knuffel maar ze had geen krimp gegeven of een verbeten gezicht getrokken en was verder gegaan als de vrolijke Amanda. Toen zijn toverstok begon te vonken legde ze haar hand op de zijne. 'Ja, maar beloof me dat je hem niets doet. Ik wil neit dat je in de problemen komt door mij. Alsjeblieft?' Ze keek hem smekend aan.

Daniel schudde zijn hoofd. 'Je bent een eigenwijs monstertje, al hoewel monster niet van toepassing is. Want monsters zijn afzichtelijk en dat ben jij niet, zeker niet.' Hij streelde door haar haar en had de neiging zijn lippen op de hare te drukken maar het was een hobbelige weg en om tegen de muur aan te belanden in plaats van haar lippen leek hem niets. 'Je bent niet zwak, je bent een meisje.' Terwijl hij dit zei sloeg hij grijnzend een arm om haar heen.

Lucas
Haar hand op de mijne kalmeerde me, een beetje dan. Ik reageerde toen ze zacht ja fluisterde door naast haar te gaan zitten en mijn armen om haar heen te slaan. 'Sorry schatje, ik wist niet dat dit het werkelijke probleem was.' Ik antwoordde niet toen ze vroeg of ik hem niets wou doen. 'Welke afdeling zit hij?' vroeg ik zacht, proberend de woedende ondertoon in mijn stem te verbergen. Ik streelde troostend door haar haar terwijl ik de school dichterbij zag komen.

Lily
Ik glimlachtte naar hem toen hij dat zei. 'Dat is een lief compliment Daniel' zei ik en glimlachtte naar hem. Ik keek uit het raam en zag de school steeds dichterbij komen. 'We zijn er al bijna' gaf ik teleurgesteld toe. Ik vond het wel gezellig in deze kleine, donkere koets met hem, het had iets romantisch. 'Maar wel een sterk en dapper meisje?' vroeg ik hoopvol want bij het woord meisje dacht ik aan zo'n soort meisje dat bang was om dr nagels te breken en alleen maar roze kleren droeg.

Amanda haalde haar schouders op toen hij zei dat niet wist dat dit het probleem was. 'Dat kon je ook niet weten, ik neem je ook niets kwalijk. Ik heb het niet vertelt, jij dacht gewoon het meest logische, niets raars aan.' Ze leunde tegen hem aan en begroef haar gezicht tegen zijn schouder en haar hand raakte zijn borst even aan. 'Huffelpuf, hij zit bij mij op de afdeling.' Haar stem was alweer wat helderder en ze hief even haar blik naar boven waar Lucas was. 'Lucas, ik wil dat je niets doet. Als jij hier van school af word gestuurd heb ik niets meer.

Daniel glimlachte ook even. 'Ik ben lief, dat weet je. Mysterieus, om jou woorden te gebruiken en lief en een zak maar goed dat houden we even achterwege.' Zijn stem was lacherig en zijn ogen fonkelden. 'Ja, we zijn er bijna. Heb je er soms problemen mee?' Hij keek de koets rond. Normaal deed hij het niet maar het was net of Lily het leuk vond in de koets. Hij mocht de koetsen niet en zou het nooit doen maar goed, om het hele eind naar school te lopen was ook niets. 'Harstikke sterk en dapper,' grinnikte hij zachtjes toen hij het hoopvolle in haar stem hoorde.

Lucas
Ik keek haar aan en knikte. 'Ja, sorry' zei ik zacht en hield haar goed vast. 'Bij jou op de afdeling?' sputterde ik. Mijn armen rond haar middel verstrakten en ik balde mijn handen tot vuisten. 'Bij jou op de afdeling?' herhaalde ik. Ik sloot mijn ogen in de hoop mezelf te kalmeren. 'Het maakt niet uit wat ik doe, ik heb in al die jaren nog niets verkeerd gedaan, en mijn punten zijn schitterend, zo snel sturen ze mij niet van school hoor.' zei ik zacht tegen haar. Ik wist nu al zeker dat ik hem iets zou aandoen, gelukkig had ik nog een goede vriend in huffelpuf die ik een oogje in het zeil kon laten houden en die me kon aanwijzen wie die beruchte Chris is.

Lily
Ik glimlachtte. 'Je bent lief, mysterieus, soms een zak, knap, en zo sexy' lachtte ik en leunde tegen hem aan. 'Nee, ik heb er geen problemen mee. Maar ik vond het wel gezellig in deze koets.' lachtte ik. Ik haalde opgelucht adem toen hij zei dat ik sterk en dapper was. 'Mooi, dan is het goed.' zei ik zacht en legde mijn hoofd tegen zijn schouder.

Amanda knikte langzaam toen hij vroeg of hij bij haar op de afdeling zat. 'Ja, we zijn in de eerste vrienden nog een tijdje geweest maar dat ging stuk.' Ze kroop dichter tegen Lucas aan en hoopte dat het nog lang zou duren voor ze weer op school zouden zijn, ze wou nog even alleen bij Lucas zijn, even nergens anders aan denken dan Lucas. "Hou je naam dan ook zo schoon, zoals ik al zei je moet het niet doen vanwege mij, je moet het niet riskeren omdat hij een klootzak is.' Ze pakte zijn hand stevig beet toen ze zijn greep om haar middel voelde verstrakken en zijn handen tot vuisten balde. Haar vingers streelde zacht zijn hand. 'Rustig Lucas,' fluisterde ze zacht.

Daniel wiebelde met zijn wenkbrauw. 'Wat klinkt dat toch allemaal goed, knap, mysterieus, zo sexy, lief mysterieus en soms een zak. Kan niet beter.' Hij knikte om haar uitleg van de koets. 'Daar heb je een punt maar het hobbelt zo vreselijk dat ik jou niet eens normaal een kus kan geven.' Hij trok lachend een pruillipje maar rechtte toen zijn schouders. 'Maar je bent natuurlijk niet sterker dan mij, dat kan ik niet toelaten.' Hij keek arrogant om zich heen maar grinnikte zacht.

Lucas
Ik zuchtte zacht. 'Je blijft uit zijn buurt' zei ik kort en drukte haar dicht tegen mij aan toen ze dichter tegen me aan kroop. Ik zette haar op mijn schoot en leunde met mijn hoofd tegen haar schouder. 'Mijn naam kan me niet veel schelen. Die klootzak gaat nog wat meemaken' zei ik zacht. Ik zuchtte zacht toen ik haar blik zag. 'Sorry hoor, maar zoiets kan ik niet over me heen laten komen. Ze moeten van je afblijven. En ik doe alles voor jou.' mompelde ik. Ik haalde diep adem toen ze zei dat ik moest rustigblijven. 'Ik ben rustig' zei ik gepikeerd, alles behalve rustig dus.

Lily
Ik grinnikte zacht. 'Jep, dat klinkt heel goed. Dus houden zo mysterieuze knapperd.' lachtte ik. Ik schoot in de lach toen ik zijn pruillipje zag. 'Oh, arme jij.' zei ik met een blik vol gespeeld medelijden. Ik knikte toen hij zei dat ik niet sterker was dan hem. 'Jep, daar heb je een punt.' antwoordde ik en dacht terug aan het moment dat ik zwevend in de lucht hing.