ORPG. Cynthia en Iris.

Lucas
Ik besefte me natuurlijk dat Amanda deze kant op kwam en ik vroeg me af waarom ik niet stopte. Wou ik haar jaloers maken? Haar laten zien wat ze miste door alleen vrienden te zijn. Na een tijdje liet het meisje me los en glimlachte bemoedigend naar me. Ik zag alleen Amanda, die wegliep met glanzende ogen gevuld met tranen die ik veroorzaakt had. 'Amanda!' riep ik en liep achter haar aan. Ze was sneller dan ik en was ondertussen al bijna boven de marmeren trap toen ik aan de eerste treden begon. 'Amanda, wacht nou.' hijgde ik van het rennen.

Lily
'Hm, sorry. Ik heb het nu ook eenmaal koud.' De warmte van het kasteel was heerlijk, als een adem kunnen nemen als je lang onder water bent geweest. Ik deed mijn mantel wat losser en keek omhoog naar Daniel. 'Zo, wat gaan we doen?' vroeg ik aan hem en keek naar zijn gezicht. Hij was mooi, zo mysterieus mooi. Ik zou uren naar zijn gezicht kunnen staren. Toen ik zelf ook doorhad dat ik aan het staren was wendde ik beleefd mijn blik af.

Ze hoorde zijn stem, zijn stem die haar naam riep en vroeg of ze wou stoppen maar ze stond niet stil en liep door. Verblind door de tranen. Waarom huilde ze? Hij had er het volste recht toe om met een ander meisje zoenen als hij dat wou, toch? Maar toch voelde ze de pijn in haar hart die ze niet weg kon stoppen en bovenaan de trap stopte ze uiteindelijk toen ze voor een tweede keer haar naam hoorde. 'Wat?' vroeg ze met een stem die zacht was van het traplopen maar het feit dat ze tranen in haar ogen had keek ze hem niet aan. Ze was blij dat ze door al die jaren heen steeds makkelijker tranen kon wegvegen en haar stem normaal kon houden en ze veegde onopvallend haar tranen weg. 'Wat is er?' herhaalde ze, vriendelijker dit keer.

Daniel grijnsde en haalde zijn schouders op. 'Het geeft niet hoor.' Het was geen ramp om haar hand vast te houden, het voelde vertrouwd maar dat zou hij haar niet vertellen. Waarschijnlijk zou het hem alleen maar problemen opleveren. Met zijn vrienden maar ook met haar. Het was te vroeg om dit te vertellen. De warmte van het kasteel zorgde ervoor dat hij zich ontspande en hij dacht na. 'Hm, ik weet het niet,' zei hij langzaam, nadenkend. 'Wat is uw wens?' vroeg hij met een glimlach die snel weg was. Het moest er vast dom uit zien maar toen hij merkte dat ze staarde moest hij zacht grinniken maar zei er niets van.

Lucas
Ik haalde opgelucht adem toen ze stopte en wachtte tot ik haar bereikte. Ik liep snel de trappen op en in een paar seconden stond ik bij haar. 'Waarom huil je?' vroeg ik bezorgd en veegde met mijn duim een traan weg die over haar wang liep die ze gemist had. Mijn blik stond bezorgd. 'Wat is er?' vroeg ik nog steeds met de hysterische bezorgde ondertoon in mijn stem. Ik wist natuurlijk ongeveer wel wat er was. Ze was jaloers. Maar het zou zo'n opgeluchte en positieve bevestiging zijn dat ik haar het wel moest horen zeggen. Als het zo was natuurlijk. Misschien had ik gewoon alle hints verkeerd geinterpreteerd en wou ze ook alleen maar vrienden zijn.

Lily
Ik glimlachte naar hem en bleef zijn hand vasthouden. Het voelde zo goed, alsof dit voorbestemd was. Belachelijk natuurlijk, mijn fantasietjes over de ware liefde waren zo onnatuurlijk. Er bestond geen ware liefde. Gewoon iemand die het de rest van je leven maar met je moest uithouden. 'Hm, ik heb niet echt een wens.' mompelde ik, nadenkend over wat we zouden kunnen doen. Toen hij zacht grinnikte omdat ik hem had aangestaard kroop het bloed naar mijn wangen en begon ik, opnieuw te blozen. Maar ik zei er niks van, net zoals hij. Gelukkig.

'Ik huil niet,' zei Amanda terwijl ze verwoed haar stem weer normaal kon krijgen maar het lukte niet zo goed als normaal en ze wende haar gezicht af toen ze voelde hoe Lucas haar tranen weg veegde. Hij mocht niet zo doen, het mocht niet als hij niets voor haar voelde maar ze wou ook niet toegeven dat ze jaloers was maar was het wel een jaloers gevoel? Het deed haar pijn dat hij met een ander zoende, was dat jaloezie? 'Ik kan het niet aanzien hoe je met een ander zoent nadat je me hebt uitgekafferd en zo doet terwijl je enkel vrienden wil zijn.' Haar stem was zacht en ze keek hem niet aan.

'We gaan appels eten,' zei Daniel nuchter terwijl hij nadacht over een appel. Eigenlijk had hij wel zin in een appel maar het zou een beetje raar zijn om zomaar appel te gaan eten, niet? Hij neuriede zachtjes een liedje terwijl hij Lily mee leidde naar boven, naar de 7e verdieping. 'Kom, ik weet wel wat. Of het naar je wens is weet ik het niet maar aangezien je geen wens hebt, heb je niets te willen.' Hij wiebelde en deed zijn mantel rechts die was blijven haken achter een harnas en kuchte zacht. Toen ze weer begon te blozen bedacht hij dat ze zich echt schaamde. 'Het geeft niet trouwens,' merkte hij terloops op. Waarschijnlijk zou ze wel snappen waar het om ging.

Lucas
Ik keek haar aan en zuchtte zacht. 'Amanda, je huilt wel.' mompelde ik. Ik kon zien hoe ze zich terug trok toen ik haar aanraakte. Ik liet mijn hand vallen naast mijn zij. Had ik een besmettelijke bacterie? Was ik zo'n afzichtelijk monster dat ik haar niet eens mocht aanraken? Ik beet weer even op mijn lip. Een zogezegde meisjesachtige beweging. Mijn gezicht klaarde een beetje op toen ze zei dat ze het niet kon aanzien maar veranderde gauw in een frons toen ze zei dat ik enkel vrienden wou zijn. Ik? Nee, zij was degene die alleen maar vrienden wou zijn en me in het begin van onze vriendschap me daar duidelijk op gewezen had. 'Ik wil vrienden zijn? Nee, jij bent degene die enkel vrienden wilt zijn.' zei ik verontwaardigd.

Lily
Ik keek hem aan. 'Appels eten.' gniffelde ik. Een onverwachte verrassing. Ik wist niet hoe hij kon weten dat ik van appels hield? Nouja, het liefste de groene, die zuur waren. Ofwel hadden we gewoon dezelfde smaak, dat kon ook natuurlijk. Ik grinnikte zacht toen hij zij dat ik niets te willen had. 'Oke, breng me er dan maar heen baas.' Ik haakte mijn arm in de zijne, een beweging die ik al vaak gezien had bij van die vriendinnenkliekjes, die ik een beetje oma achtig vond. Ik was nog steeds aan het blozen. 'Hm, weet ik wel.' mompelde ik snel, in de hoop dat hij ergens anders zou over beginnen.

Amanda schudde haar hoofd en hield haar mond en dacht na over alles wat er was gebeurd. Het zette haar leven op zijn kop. Het ging altijd prima met haar leven op het pesten, negeren en uitlachen na dan maar het ging goed. Waarom moest dit allemaal gebeuren. Misschien had ze daarom wel geen vrienden, ze kon er niet mee om gaan. 'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Je hebt gelijk, ik ben degene die vrienden wil zijn, althans dat zei ik. Maar soms word je met je neus op waarheid gedrukt en besef je dat er meer mensen interesse in iets of iemand hebben en dat had ik net. Ik besefte me dat ik te laat was, dat je een knappe en slimme jongen bent. Dat ligt gewild bij de meisjes, daarom verbaasde ik me er zo over dat je met me om bleef gaan.' Ze hield even haar mond en staarde hem aan, emotieloos.

'Lach je me nu uit omdat ik appels lekker vind?' vroeg Daniel verbaasd maar met een plagende grijns rond zijn lippen terwijl hij haar mee naar rechts nam. Hij merkte hoe ze haar arm door de zijne haakte, zoals hij altijd met zijn ex-en had gelopen. Het verbaasde hem dat ze dat wist, hij vond het altijd raar dat ze dat deden maar goed als zij dat wouden? Blijkbaar was Lily ook iemand die graag "arm-in-arm" liep dus zei hij er niets van. 'Great, ik ben je baas. Dit zal ik nooit meer horen, een moment om in mijn geheugen op te slaan.'

Lucas
Ik keek haar verbaasd aan. Ik? Een knappe en slimme jongen? Nouja, dat ik slim was kon ik natuurlijk niet ontkennen. Want ik was ook slim, daarom zat ik bij ravenklauw. Maar knap? 'Hm, en ik vraag me af, waarom zo'n mooi, lief, slim en schattig meisje omgaat met zo'n gevoelloze sukkel als ik?' vroeg ik aan haar. Haar emotieloze blik liet een grote leegte bij me achter. 'Kijk niet zo' mompelde ik gekwetst. Waarom kon ik niet gewoon zeggen hoe het echt zat? Hoe ik alleen maar aan haar kon denken heel de dag door. Waarom ik zo hoopvol uitkeek naar de tijden die we samen doorbrachten, waarom was ik zo zwak?

Lily
Ik grinnikte om zijn verbaasde toon. 'Nee, ik lach je niet uit. Ik hou zelf ook gewoon van appels.' verklaarde ik en grinnikte zacht. Het voelde goed om zo dicht bij hem te zijn. Zijn geur te ruiken, voorzichtig een beetje onopvallend tegen hem aanleunen. 'Inderdaad, geniet er dus maar van Daniel.' lachtte ik en keek om me heen. Ik was hier nog niet geweest. Toch niet dat ik weet. 'Waar zijn we?' vroeg ik nieuwsgierig en keek omhoog om hem aan te kijken.

'Omdat ik je graag mag en me speciaal laat voelen, uniek.' En terwijl ze dit zei schudde ze haar hoofd alsof ze wou zeggen dat het niet mocht maar het toch gebeurde. Waarom deed ze zo vreselijk ingewikkeld? Daar wist ze zelf geen antwoord op maar ooit zou ze er achter komen, op dit moment hield ze het op een "verkeerde karaktertrek." Zijn gemompel bracht haar echter terug op aarde en ze keek hem aan. 'Kijken hoe? Zo heb ik jaren gekeken, dag in dag uit, waarom zou ik niet in mijn oude patroon terug vallen? Alleen verder gaan zodat ik niet nog meer word gekwetst.' Ze beet op haar lip en besefte dat het wel erg egoistisch had geklonken. 'Misschien is het beter als we elkaar een tijdje niet spreken en zien Lucas... Ik wens jou en Hannah een fijne tijd.' zei ze met een zachte stem terwijl ze met haar linkerhand de leuning van de trap zo hard vast pakte dat het gevoel eruit verdween.

Daniel trok even zijn wenkbrauw op. 'Jij houd van appels? Rode appels of liever de groene appels?' Hij wist dat het onnodig was om dit te vragen maar hij hield van die kleine dingetjes waar mensen van hielden, waar ze goed in waren en waar ze absoluut niet van hielden of zich zelfs voor schaamden. Het maakte iemand uniek en bijzonder en zo kwam je te weten hoe mensen in elkaar zaten. 'Ja ja, wrijf het er maar in maar reken erop dat ik dit ga onthouden en dan zal ik zeggen: denk eens terug aan toen, toen had ik ook gelijk...' Speels tikte hij op haar neus toen ze nieuwsgierig naar boven keek. 'Komt wel goed, blijven ademen dan kom je er en weet je waar we zijn.'

Lily
Ik knikte. 'Euh, de groene appels. Van de welke houd jij?' vroeg ik. Ik vond het wel speciaal dat hij dat vroeg. Alsof hij elk miniem detail van me te weten wou komen. Ik grinnikte zacht. 'Nu lijkt het precies of ik een boeman ben.' lachtte ik. 'Maar dan zal ik wel doen alsof ik dit moment vergeten ben.' verklapte ik hem. Ik was hem alleen maar aan het plagen, en dat wist hij zelf ook wel. Ik keek hem geirriteerd aan toen hij niet wou zeggen waar we heen gingen. 'Als het de leerlingenkamer van zwadderich is, wil ik niet naar binnen gaan.' huiverde ik. Nee, dan zou ik mezelf ten dode opschrijven, zo één griffoendor tussen allemaal zwadderaars.

Lucas
Ik keek haar aan en nam haar hand vast toen ze dat zei. Aan alles wat ze zei liet ze merken dat dit voor haar meer dan alleen vriendschap was. Net zoals ik me voelde. Maar wat hield haar dan tegen? Ik wist niet dat ze zo onzeker was. 'Zo emotieloos kijken, alsof het je niet kan schelen. Want ik weet goed genoeg dat het je wel iets kan schelen Amanda.' Er schoot een pijnscheut door me heen toen ze zei dat ze bang was om gekwetst te worden. 'Ik zou je nooit kwetsen.' mompelde ik schor. Maar ik had haar net gekwetst, ik wilde mezelf alleen maar sussen met de gedachte dat ik onschuldig was. 'Hannah kan de boom in.' gromde ik geirriteerd. Ik zuchtte en ging op de trap zitten. Goed dan, als dit was wat ze wou moest ik het respecteren.

Daniel trok een raar gezicht. Groene appels waren zuur en hij hield niet van zuur het deed hem op een één of andere manier liet het hem denken aan chagrijnige oude mensen die hem het leven zuur wouden maken maar dat vertelde hij haar niet, wat moest ze dan wel niet denken? 'Hoezo lijkt het alsof jij een boe man bent?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij haar de andere kant van de gang mee trok waar de gang een splitsing was naar links en rechts en zij moesten naar rechts. 'We gaan niet naar de leerlingenkamer van Zwadderich, daar hoef ik niet te zijn want ik weet dat jij daar niet wilt zijn dus gaan we naar een andere plek. Maar wees gerust, er gebeurt je niets. Het is daar vredig en rustig.' Hij grinnikte zachtjes. Het was grappig om te zien hoe Lily was als ze nieuwsgierig was.

Toen hij haar hand vast pakte sloeg haar hart over en Amanda sloeg haar ogen neer. Ze kon het niet opbrengen om hem aan te kijken omdat ze wíst dat ze dan zou bezwijken voor zijn blik die haar smekend aan zou kijken. 'Emotieloos is het beste wat ik kan, daarmee gaat het minste fout. Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan en het spijt me voor de pijn die je misschien nog gaat voelen maar het is het beste als we elkaar gewoon niet meer zien. Of jij of ik het nou wil of niet.' Ze beet op haar lip en glimlachte even zwak. 'Je zou het nooit willen maar je kan er niet aan ontkomen. Jij niet, ik niet.' Ze keek toe hoe hij zuchtte en op de trap ging zitten en ze liet haar hand door zijn zachte haar glijden en zuchtte zelf ook. 'Tot ziens.' En na die woorden draaide ze zich om en liep met een wapperende mantel terug naar de leerlingenkamer.

Lily
Ik schoot in de lach toen ik zijn raar gezicht zag. 'Wat? Is daar iets mis mee misschien? Ik dacht dat je nu ondertussen wel al had uitgeknobbeld dat ik geen zoet meisje ben.' lachtte ik. 'Hm, omdat dit een van de enige momenten is dat ik je baas noem.' Ik werd meegetrokken aan mijn hand door Daniel en zuchtte zacht? 'Je kan ook gewoon zeggen waar we heengaan.' mompelde ik lichtjes geirriteerd. Ik dacht even na. Vredig en rustig. Daar hield ik echt wel van. Misschien was het zelfs wel romantisch. Mijn lippen krulden omhoog tot een kleine glimlach bij de gedachte alleen al.

Lucas.
Haar blik wendde zich af toen ik haar hand vastnam. Ik wist wat ze zei maar het drong gewoon nog niet door. Alsof ze in een andere taal sprak. 'Is dit echt wat je wilt?' vroeg ik teleurgesteld. Waarom duwde ze zichzelf bij me weg? Ik ging tegen haar aanstaan en mijn blik boorde zich in de hare. 'Ga niet weg, alsjeblieft.' fluisterde ik. Ik sloot mijn ogen even toen ze met haar hand door mijn haar ging. De laatste aanraking die ik van haar zou voelen.

Daniel sloeg lachend zijn arm om haar heen en liet haar hand los en zijn arm rustte nonchalant rond haar middel, hopend dat ze het niet erg zou vinden. 'Ik weet dat je geen zoet meisje bent maar ik zou je ook niet zuur noemen. Er tussen in?' Schattend keek hij haar aan maar grijnsde nog steeds breed. 'Ik heb de macht over je, voel je je al een klein beetje een onderdaan? Anders ben ik een slechte baas...' Speels wiebelde hij met zijn wenkbrauw en opende een deur aan het eind van de korte gang die naar buiten leidde. Ver achter de school was een weiland vol met bomen. Appelbomen, perenbomen en wat voor bomen nog meer en aangezien Lily van appels hield zou ze het vast niet erg vinden om hier rond te slenteren.

Amanda schudde haar hoofd kort en licht toen hij vroeg of ze dit echt wou maar ze zette haar ene voet voor de andere maar keek niet achterom omdat ze wist dat ze dan terug zou gaan. Ze wou hem geen pijn doen maar dit was voor beiden beter, verder gaan met hun leven zonder elkaar. Het zou toch verkeerd lopen. Die laatste blik van Lucas was op haar netvlies gebrand en ze kreeg het maar niet weg, wat ze ook deed. Niet veel later toen ze de hoek om was rolden de tranen over haar wangen en versnelde ze haar pas en verliet de gang en ging naar de leerlingenkamer.

Lily
Ik verstrakte even toen hij zijn arm om me heen sloeg maar ontspande dan. Ik dacht na over zijn vraag. Zoet was ik niet, maar zuur ook niet (denk ik). 'Hm, ja doe maar tussenin. Ik schoot in de lach toen hij zei dat hij de macht over me had. 'Tuurlijk, je weet toch dat de échte bazen de vrouwen zijn.' zei ik en grinnikte zacht. 'En je bent een hele slechte baas.' plaagde ik. Ik keek om me heen toen we op het appelveld kwamen en mijn mond viel open. 'Wauw.' mompelde ik.

Lucas
Ik zuchtte zacht. Als dit niet was wat ze wou. Waarom ging ze dan weg? Ja, maar ergens had ze wek gelijk natuurlijk. Wat had ik haar te bieden? Een stomme ravenklauwer die niet meer had dan alleen wat hersenen. Ik zat met mijn handen in mijn haar hopeloos voor me uit te staren. De grootste vraag die ik mezelf stelde was: hoe in godsnaam moest ik het overleven zonder haar? Ik was haar gezelschap ondertussen zo gewend geraakt dat ik vergeten was hoe het was om te leven zonder haar.

Ze verstrakte maar onstpande en Daniel liet zijn arm rond haar middel liggen en grijnsde breed. Het was hem toch gelukt haar vertrouwen te winnen na die schandelijke vloek die hij over haar had uitgesproken en haar voor gek had gezet voor de hele school. 'Daar tussenin is precies goed. Lily, de zoetzure tante.' Hij dacht na en knikte toen. Ja, ze was zoetzuur maar nu moest hij echt kappen met die gedachten want het was absoluut neit normaal om zo te denken. 'Maar wie zegt dat jij een echte baas bent?' vroeg hij verbaasd. 'Ik heb het nog nooit gemerkt maar misschien komt dat ooit nog en daarbij, ik ben een hele goede baas want je hebt nog geen overuren hoeven draaien dus je mag me dankbaar zijn.' Hij tikte op haar neus en duwde het hek open en liet haar los en gebaarde dat ze voor mocht gaan. 'Gaat u gang...'

Amanda liet zich in een zachte, grote bank vallen en staarde naar het knapperende haardvuur en gooide enkele stukjes hout erin maar het luchtte niet op. Ze voelde zich gevangen, gevangen in haar eigen web van problemen, gedachten en woorden. Ze had het verkeerd aangepakt. Dit was een moment geweest waar ze hem alles had kunnen vertellen wat er op haar hart lag maar ze had het niet gedurfd en had hem de rug toe gekeerd en hun vriendschap voor altijd verpest. Wat was ze voor een slappe trut? Ze beet op haar lip en ging op de bank liggen en sloot haar ogen. Ze wou niet naar bed, ze wou slapen en ze wou Lucas.

Lily
'Dan mag jij Daniel, de zure nonkel zijn.' lachtte ik. Ik kon zien aan zijn blik dat hij nadacht. Het was zo sexy om naar te kijken als hij nadacht. Maar ja, alles aan Daniel vond ik sexy. Van de blik in zijn ogen, tot de speelse grijns die ik zo graag had. 'Als ik zeg dat ik een echte baas ben, ben ik het ook.' Ik grinnikte zacht. 'Bij jou wil ik wel overuren draaien.' fluisterde ik zacht tegen mezelf als vaststelling. 'Wauw, het is echt prachtig.' Deze jongen zat vol verrassingen.

Lucas
Ik zuchtte zacht en stond op. Wat zat ik hier eigenlijk nog te doen? Aan het wachten op iemand die toch niet meer ging terugkomen? Ik stond op en keek naar de leuning. Mijn toverstok haalde ik boven en ik kraste voorzichtig de naam van Amanda en de mijne eronder. Het kon een romantisch teken zijn, maar ik zag het meer als een herinnering. Als iets wat bijna gebeurd was. Dan vervolgde ik mijn weg naar de leerlingenkamer van ravenklauw.

Daniel boog licht met de grijns rond zijn lippen. 'Dan zal ik met plezier een zuur nonkel zijn.' Hij haalde een hand door zijn haar en volgde Lily onwennig het veld in en sloot het hek snel achter hen dicht zodat wat hier ook rond liep niet zou ontsnappen. 'Hm, ik ben benieuwd naar jou leiding geven,' zei hij zacht lachend. 'Dus jij wil wel overuren bij mij draaien?' vroeg hij geamuseerd aan haar ook al had hij het gevoel dat ze dit tegen zichzelf zei en niet tegen hem maar hij kon het niet laten het toch te zeggen. Hij bleef een jongen, niet waar?

Amanda opende haar ogen toen ze de deur open hoorde gaan, het was een eerstejaar en ze sloot haar ogen weer en probeerde te slapen maar het lukte niet. Het gezicht van Lucas bleef maar voor haar ogen voorbij zweven, het gekwetste, verdrietige gezicht nadat ze hem alleen had gelaten. Ze balde haar vuisten en enkele tranen rolde over haar wangen. Na veel gedraai viel ze in een diepe slaap vol nare mensen, opmerkingen en Lucas die vanaf de zijkant toekeek hoe ze werd gepest maar ze wist dat hij dat niet zou toelaten, althans... Vroeger nu niet meer. Ze had hem gekwetst.

Lily
Ik grinnikte zacht. 'Mooizo' zei ik zacht toen hij zei dat hij zuurnonkel wou zijn. Ik draaide me om en zag dat hij onwennig en snel het hek toedeed. 'Daniel, wat is er?' vroeg ik, meteen op mijn hoede. Is er iets mis met dit veld? Zijn de bomen niet het enige wat hier leeft op het veld? Mijn hand gleed naar mijn mantel, waar mijn toverstok veilig opgeborgen zat. 'Hm, ik ben een goede leider.' zei ik, met nog steeds een bezorgde ondertoon in mijn stem. Normaal zou ik beginnen blozen om wat hij gezegd had, maar ik was te druk bezig met bezorgd zijn.

Lucas
Het was even stappen tot aan de leerlingenkamer van ravenklauw. Het was helemaal bovenaan in een van de torens, er waren veel draaitrappen. Ik kwam uiteindelijk boven aan en keek naar de arend die een deurklopper was. Ze stelde me een raadsel voor, dat ik gelukkig goed kon oplossen en ik liep naar binnen. Het grote raamkoepel dat eigenlijk het plrafond vormde, wierp een donkerblauwe, maar toch ook een warme en gezellig licht over de leerlingenkamer. Normaal bleef ik even staan om dit te bewonderen, maar ik had er nu helemaal geen oog voor. Er spookte maar één iemand door mijn hoofd.

Haar stem was zacht en op een één of andere manier stelde ze zich zo heel anders op dan hij haar `kende.´ Daniel schudde zijn hoofd toen hij haar bezorgde vraag hoorde. 'Er is niets, enkel wat dieren die graag willen ontsnappen maar er is niets mis met ze, ze overleven het alleen niet buiten dit veld. Snap je?' Hij pakte de toverstok uit haar hand en stopte die terug onder haar mantel. 'Zo, dat is beter. je moet ze niet afschrikken. Het zijn geen monsters.' Er kwam een glimlach rond zijn lippen en hij liep verder en keek achterom over Lily met hem mee liep of bleef staan. 'Je bent een fantastische leider,' zei hij geamusseerd.

Lily
Ik keek hem aan en haalde opgelucht adem. Ik had al het ergste verwacht. Dementors, reuzespinnen, boemannen of doxy's. Ik was als de dood voor die laatsten. Ook al waren het maar kleine diertjes. Ik keek hem glimlachend aan. 'ha-ha' mompelde ik sarscastisch. 'Weetje, de beleefdheid is, dat de jongen het meisje beschermd.' hintte ik. 'Gewoon, een hint voor de volgende keer.' zei ik lachend met een knipoog.

Gelukkig haalde ze opgelucht adem en Daniel glimlachte weer. 'Niet zo sarcastisch Lily, je bent een meisje geen heks.' Hij porde haar plagend in haar zij en pakte twijfelend haar hand vast. 'Dat is de beleefheid als het nodig was. Ik had niet eens gezegd dat hier enge wezens waren,' verontschuldigde hij zichzelf maar lachte toen zachtjes. 'Maar ik dacht dat jij de leider hier was. En de leider moet zijn hulpjes door de moeilijke tijd heen slepen.' Hij gebaarde naar rechts, de kant voor de appelbomen. 'Maar voortaan zal ik je beschermen, maak je geen zorgen.' Hij wiebelde met zijn wenkbrauw en lachte weer. Zachtjes, dat wel.

Lily
Ik richtte mijn blik even op onze verstrengelde handen en met moeite moest ik een lachje verbergen. 'Hm, het is inderdaad de beleefdheid.' zei ik met een brede glimlach. Ik volgde hem toen hij naar de appelbomen begon te lopen. 'Nee, maar ik ging ervan uit toen ik zag hoe voorzichtig je was.' mompelde ik zacht. 'Oftewel wil je gewoon niet dat ik ontsnap, dat kan ook natuurlijk.' overweegde ik. Ik grinnikte zacht. 'Sorry hulpje.' Er ging een positieve rilling door me heen toen hij zei dat hij me vanaf nu ging beschermen. Dat gaf me een veilig gevoel.

Daniel volgde haar blik maar kon zijn lach rond de lippen niet verbergen en grijnsde breed. Het gaf een oppermachtig gevoel dat hij haar hand mocht vast houden. Alleen haar hand vast houden was al een geweldig gevoel. 'Je hebt me door, ik wil niet dat je ontsnapt,' grapte hij maar werd daarna serieus. 'Verwachte je dat?' hij voelde zich gevleid dat ze zo over hem dacht na wat hij haar had geflikt. 'Ik zal je beschermen, waar we ook heen gaan,' fluisterde hij zacht en glimlachte en hij stopte bij een grote boom vol met appels. 'We zijn er, genoeg keuze denk je niet?' Hij gebaarde naar boven waar de appels hingen en ging zelf in het gras zitten.

Lily
Ik liet me naast hem op de grond zakken en liet zijn hand nog steeds niet los. Dat was iets dat ik niet echt wou doen. 'Hm, dacht ik al. Maar er zijn vast wel andere manieren om te ontsnappen.' grapte ik verder. Ik keek hem aan en kon zien dat hij gelukkig was. 'Natuurlijk verwachtte ik dat je me zou beschermen.' zei ik tegen hem. 'Maar als het niet lukt wil ik jou ook beschermen hoor.' Ik begon te blozen toen hij zei dat hij me altijd zou beschermen. 'Dat is lief' fluisterde ik verlegen. Het moment dat ik nu zag was te vergelijken met het moment in die films van dreuzels. Het moment vlak voor een koppel zich naar elkaar toebuigt om te kussen. Ik kuchtte even en ging wat van hem vandaan zitten. 'Zo, waar zijn die appels?' vroeg ik.

Daniel knikte alsof hij het niet geloofde maar dat was schijn, Lily zou wel een ander manier vinden om te ontsnappen hier vandaan, daar was hij zeker van. Toen hij even opzij keek zag hij Lily kijken en hij glimlachte kort naar haar en leunde tegen de boom aan. 'Dat verwachten meisjes sowieso volgens mij altijd van jongens. Hebben jongens vroeger een status gemaakt zodat ze dit denken?' nieuwsgierig keek hij haar een en haalde een hand door zijn haar en keek haar even aan en kuchte na Lily toen ze wat verder van elkaar gingen zitten. Hij wist maar al te goed wat Lily dacht, het was net als in een film van de dreuzels: het was een moment waar de geliefden naar elkaar toe bogen om te kussen maar dat vond hier niet plaats.

Lily
Ik grinnikte zacht en gaf hem een por. 'Tja, meisjes hebben ze de hersenen gegeven, en jongens hebben ze de spieren gegeven, volgens mij daarvan het idee. Dat vrouwen slim genoeg zijn om zich te verbergen achter de jongen.' verklaarde ik mijn theorie. Ik kon zien hoe hij tegen de boom leunde en me aankeek toen ik me van hem afwendde. Waarom ik niet bleef zitten en hem gewoon kuste? Tja, ik was er impulsief genoeg voor. Maar toch. Hoe wist ik zeker dat deze jongen me niet nog eens zou kwetsen? 'Hm, ik ga ff een zure appel plukken.' zei ik met een brede lach en stond op.