ORPG. Cynthia en Iris.

Amanda hield haar mond dicht toen ze de vinger van Lucas op haar lippen voelde. 'sorry, ik zal je fantastische ego niet meer krenken.' ze hield haar lippen op elkaar en staarde van het vuur naar Lucas. Had ze zijn ego echt gekrenkt of was dat een grapje? Terwijl ze hier over na dacht vielen haar ogen half dicht en leunde ze weer tegen Lucas aan. Hij was een geweldige vriend en ze vroeg zich af wat ze zonder hem zou moeten.

Daniel glimlachte naar haar toen ze weer op de wereld was en aanwezig was. 'Samen speciaal.' Daniel beet op zijn onderlip. Moest ze echt weten waarom hij dat vond? Wat als ze hem nou een slap watje vond? Hij haalde zijn schouders op hij is gedachte. Als ze dat zou vinden had ze een probleem. 'Gewoon, ik heb voor het eerst sinds tijden sinds ik jou heb ontmoet het gevoel dat ik een echt persoon ben. Iemand anders dan de jongen die pest, omkoopt en uitlacht.' hij glimlachte zwak. 'Dat klonk belachelijk.'

Lucas
'Mooizo' lachtte ik en keek haar aan. Mijn glimlach werd breder toen ze tegen me aanleunde en ik sloeg vrijwel meteen mijn arm terug om haar schouders. Misschien zou ik zelf ook een beetje kunnen slapen. Daarnet lag ik ook bijna in slaap, maar dan kreeg ik een straal water over me heen. Ik zakte een beetje onderuit en sloot net zoals haar mijn ogen.

Lily.
Ik knikte. 'Samen speciaal.' herhaalde ik alsof ik de woorden wou opslaan in mijn hoofd om nooit meer te vergeten. Net zoals zijn andere woorden. Die lieten me zo goed als smelten. Nu wou ik het liefste van al mijn lippen op de zijne drukken. Er had nog nooit iemand iets zo lief tegen me gezegd. Ik schudde mijn hoofd toen hij beweerde dat het belachelik was. 'Ik vind het niet belachelijk.'

Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Lucas zijn ogen had gesloten en opende ze haar ogen een staarde Amanda naar het vuur dat steeds knetterde en maar niet stopte. Hoe zou dat het met het leven zitten? Zou dat ook blijven branden tot er plotseling een waterstraal op komt of zit het ingewikkelder in elkaar? peinzend staarde ze voor zich uit en toen opzij naar Lucas die half sliep en zijn arm die om haar schouder lag. Het was vertrouwd, alsof het zo hoorde te zijn en nooit anders geweest. Soms kon ze er met haar gedachten niet bij dat ze Lucas nog maar anderhalve week kende.

Daniel glimlachte toen ze de woorden herhaalde. Het was net of ze het niet wou vergeten en de rest van haar leven bij zou staan. 'Niet?' vroeg hij verbaasd maar zijn ego werd gestreeld. 'Als je het niet belachelijk vind moet je weten dat het echt zo is.' bevestigde hij. Ja, ze maakte het goede in hem los zoals bij veel mensen het slechte was, was het bij hem het goede en daar was hij haar dankbaar voor.

Lucas
Ze lag doodstil naast me en ik zuchtte gelukkig. Ik wou dat we samen zo eeuwig konden blijven liggen. Het voelde zo goed om dit lieve, mooie meisje in mijn armen te houden. Het was helemaal niet leuk dat ik moeite moest doen om niet in slaap te vallen. Dan zou ik het leuke en rustige aan dit moment missen dat waarschijnlijk iets eenmaligs was. Maar de vermoeidheid won, zoals altijd, van het verlangen om wakker te blijven en ik viel uiteindelijk in slaap.

Lily
Ik keek hem aan toen hij vroeg of het niet belachelijk was. 'Helemaal niet.' zei ik tegen hem. Toen hij verklaarde dat hij het echt meende werd mijn glimlach. Mijn armen sloegen kort om zijn nek als spontane reactie op zijn lieve woorden. Ik maakte me los en beet beschaamd op mijn lip. 'Sorry, maar het was zo lief.' verontschuldigde ik mezelf omdat ik hem "aangevallen" had.

Toen ze merkt dat hij in slaap was gevallen glimlachte Amanda en schikte iets omhoog en streelde zijn wang met een vertederde glimlach en nestelde zich toen weer tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn schouder en genoot van de warmte van het vuur maar nog meer van Lucas die zo tegen haar aanzat. Het was allemaal perfect, was er maat iemand met wie ze die allemaal kon delen wat ze voelde en de dingen die haar dwars zaten. 'Lucas?' fluisterde ze zacht. Ze wachtte niet op antwoord en praatte verder. 'Heb je ooit het gevoel gehad dat woorden niet genoeg zeiden? Dat Je bang was kwijt te raken wat je had ook al is het iets kleins?' zacht beet ze op haar lip en legde haar mantel over haar enen en over de zijne. 'Ik ben bang dat ik weer alleen eindig. Zonder jou, zonder je woorden en aanwezigheid. Is dat raar?'

Haar omhelzing was onverwacht maar zeker niet minder fijn. Nee, die spontane omhelzing voelde goed. Het gaf het gevoel dat ze geloofde wat hij zei, daar was hij blij mee. Zachtjes grinnikte Daniel. 'Soms kan een Zwadderaar ook wel lief zijn. Onbegrijpelijk maar zij hebben ook zachte kanten alleen zie je die nooit maar bij jou kan ik mezelf zijn. Wat zou ik nu zonder jou zijn geweest? De meest gehate persoon van onze school of lid van een anti-Griffoendor beweging en zou ik jou met alle plezier vervloeken. Nee, dit bevalt mij veel meer zo mijn tijd met jou doorbrengen. Je bent fantastisch.' de laatste drie woorden fluisterde hij en hij keek schuin naar haar en glimlachte even.

Lucas
Ik was wel wakker, maar half. Ik zweefde zo'n beetje tussen wakker zijn en slapen in. Haar vingertoppen voelde ik langs mijn wang strijken en ik opende mijn ogen weer. Toen ze begon te praten ging ik wat rechter zitten zodat ik zou kunnen luisteren naar wat ze te vertellen zou hebben. 'Hm, ik snap wel wat je bedoelt.' antwoordde ik. Ik sloot mijn arm dichter om haar heen. 'Ik ben niet echt van plan om je binnekort in de steek te laten ofzo' stelde ik haar gerust. Nee, ik wou niet bij haar weg. Dat zou onmogelijk zijn, ik kon nu al niet zonder haar aanwezigheid.

Lily
Ik keek hem aan en beet even op mijn lip. Zijn woorden brachten twee dingen in me naar boven. Het was lief natuurlijk, dat hij bij mij zichzelf kon zijn en dat hij zijn zachte kanten had en die dingen, maar ik maakte me ook zorgen aan de kant die hij liet zien als hij bij de andere zwadderaars was. Zouden die hem dan zover krijgen om me te vervloeken of terug zo'n gemene dingen te zeggen? Ik had de blik in zijn ogen gezien toen we aan de tafel van zwadderich zaten. Toen hij zei dat ik fantastisch was begon ik automatisch te blozen. 'Dankje.' zei ik als enige antwoord op alles wat hij gezegd had.

Amanda glimlachte even toen hij haar dichter tegen zich aan drukte. Soms dacht ze echt dat het leek alsof ze wat hadden maar ze hadden maar dat was absoluut niet. Ze waren gewoon hechte vrienden. 'Gelukkig maar, wat zou ik anders zonder je zijn?' plagend prikte ze in zijn zij. 'Binnenkort niet, misschien later wel. Misschien verander ik wel in een grote bitch en wil je me niet meer kennen.' Ze zakte weg tegen Lucas aan en grinnikte om die gedachte. 'Dan ben jij alleen, is iedereen bang voor me. Hm, maar ik hoop niet dat het ooit zo ver komt.'

Daniel keek haar even aan alsof hij wist wat ze dacht, misschien wist hij het ook. Zouden zijn vrienden hem zover kunnen krijgen om hem tegen haar op te zetten? Nee, dat niet. Zijn "vrienden" betekenden veel voor hem ondanks dat het eigenlijk hufters eerste klas waren maar toch... Ze hadden samen veel meegemaakt en hufters of niet, ze hadden hem vaak uit de penarie geholpen. Haar blozende wangen waren schattig en hij glimlachte onbewust. 'Geen dank, het is niet moeilijk om de waarheid te spreken.'

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Hm, hetzelfde als wat ik zonder jou zou zijn. Nog minder dan niks dus.' gaf ik toe met een lachje. Ik dacht even na toen ze zei dat ik haar waarschijnlijk niet meer zou willen kennen als ze zou veranderen in een bitch. Iets dat wel waar was, ik had het niet zo met bitches. 'Hm, ik zal wel gewoon een emmer ijskoud water over je hoofd gieten moest het ooit zover komen.' beloofde ik en grinnikte zacht.

Lily
Ik keek hem aan en glimlachte even. Ik haalde diep adm, draaide mijn gezicht naar hem toe een zuchtte. 'Daniel.' begon ik. Ik wist niet hoe ik het hem moest vertellen. Hoe ik moest duidelijk maken welke twijfels door mijn hoofd spookten. 'Hoe weet ik, dat als je vrienden in de buurt zijn, je me niet gewoon laat vallen als een baksteen, en me opnieuw een mod.. een jeweetwel noemt?' mompelde ik en keek hem onzeker aan. Ik kon er natuurlijk voor zorgen dat ik zijn vrienden vermeed, maar hoe lang zou ik dat kunnen doen zonder dat het opviel? Niet lang natuurlijk.

'Nog minder dan niks? Overdrijven is ook een vak Lucas.' Amanda grinnikte zachtjes en keek hem benieuwd aan. 'Weet je al wat je wil gaan doen na Zweinstein of niet?' Ze ging weer wat rechter zitten en hoopte dat Lucas zijn arm niet terug zou trekken, ze vond zijn omarming fijn. Toen ze even opkeek zag ze dat zijn gezicht iets was vertrokken en ze streelde even langs zijn hand. 'Ik word echt geen bitch hoor, daar heb ik absoluut het lef niet voor en anders mag jij een emmer water over mijn hoofd gieten. jij plaaggeest. Beloof me dat je dat niet gewoon doet?'

Haar woorden deden hem pijn maar Daniel zei niets en hield zijn mond terwijl hij nadacht hoe hij haar op een één of andere manier kon laten zien hoeveel hun vriendschap voor hem betekende. 'Vertrouw me Lily, dat is het enigste wat ik aan je kan vragen. Ik kan op tientallen manieren laten zien dat ik nooit meer zo'n stomme fout zal maken maar dat is niet nodig maar als je me niet vertrouwt kan ik beter weg gaan.' Hij beet even op zijn lip en staarde voor zich uit.

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Tuurlijk, je weet toch hoe goed ik ben in overdrijven?' zei ik met een brede grijns. Ik haalde mijn schouders op toen ze vroeg of ik een plan had na zweinstein. 'Bwa, het typische, rijk en wereldberoemd worden en die dingen.' lachtte ik. Daarna haalde ik mijn schouders op. 'Nee, ik heb nog geen bepaald doel voor ogen.' gaf ik eerlijk toe. Ik keek haar aan en glimlachte. 'Goedzo, want ik heb het niet zo met bitches.' zei ik en keek haar aan. 'En ik beloof het.'

Lily
Ik keek hem geirriteerd aan. Zijn woorden hadden me nog altijd niet echt gerustgesteld. En zeker dat laatste maakte me kwaad. 'Waarom zeg je dat altijd? Elke keer als het gesprek te moeilijk word sta je op of zeg je dat je moet gaan. Je moet niet weglopen voor je problemen, dat haalt toch niks uit.' zei ik kwaad. Ik sloeg koppig mijn armen over elkaar. Betekende ik dan zoveel voor hem? Of beter, zo weinig? Ik bleef mijn blik in de zijne boren. In de hoop duidelijk te maken dat het bij mij geen nut had om weg te lopen, ik zou hem altijd wel vinden, altijd.

'Dat weet ik onderhand wel ja, volgens mij ken ik je nu wel aardig goed om te weten dat je een drama queen, king en dat je een toekomst als succesvolle toneelspeler.' Amanda lachte en kon het niet laten om hem te knuffelen. 'Ik ben nu eigenlijk blij dat ze die streek hebben geflikt, wist je dat?' Bij de gedachte aan een emmer koud water moest ze al rillen maar al snel had ze het weer warm en stond ze op om de mantel van Lucas te pakken die in tussen droog was en ging weer tegen hem aan zitten met de mantel om haar. 'Je mantel,' zei ze licht grijnzend.

Slecht gehumeurd stond Daniel op en keek haar aan, net zoals zij bij hem deed. 'Ik heb alle mogelijke dingen gedaan die in mijn handbereik lagen om je te overdonderen, dat je zag dat het me echt speet. Vind je het dan raar dat ik gekwetst ben? Wat moet ik in godsnaam doen om je duidelijk te maken hoe veel ik je geef?' bijna smekend keek hij haar aan.

Lily
Ik tuimelde van hem af toen hij zo abrupt opstond en viel op de grond. Ik ging zitten op de grond en keek omhoog naar hem. 'Door niet altijd te gaan zodra het een beetje moeilijk voor je word, weggaan lost niks op.' zei ik met tranen in mijn ogen. 'En door te begrijpen dat zo'n dingen echt tijd nodig hebben Daniel. Dat is niet zo opeens vergeten.' Ik veegde geirriteerd een traan weg. Ik was echt een watje geworden en zeker als hij erbij was.

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Je kent me te goed.' zei ik en grinnikte zacht. Ik knuffelde mee toen ze haar armen om me heen sloeg. 'Ja, anders hadden we elkaar nooit ontmoet.' zei ik tegen haar als vervolg op wat ze gezegd had. Ik moest zacht grinniken toen ik opeens doorhad dat mijn mantel helemaal om haar heen lag. 'Koud?' vroeg ik en sloeg mijn arm weer om haar heen. Ik hoorde de deur opengaan en ik kon een kleine windvlaag voelen. Er waren een paar meisjes binnengekomen, waaronder het blonde meisje dat deze morgen naar me gezwaaid had. Haar ogen schoten vuur toen ze zag dat mijn arm om Amanda heen lag.

'Dat weet ik, daar zijn we vrienden voor niet?' Amanda slaakte een zachte zucht toen hij haar terug knuffelde en ze gaf zich als het ware over en dacht even niet na en was stil en genoot van het moment. Had ze het koud? Ja, maar dat zou ze niet toegeven maar Lucas had zijn arm al om haar heen geslagen en ze glimlachte even maar toen ze de deur open hoorde gaan en het blonde meisje met de vuur schietende ogen zag kromp ze in één. Waarom moest juist dat meisje hier komen? Amanda had maar al te goed door dat dat meisje meer van Lucas wou maar waarom werd ze daar zo verdrietig van? Ze waren toch gewoon vrienden, er was niet meer dan vriendschap of diep van binnen wel maar durfde ze het niet toe te geven?

Daniel kon het niet aanzien hoe ze huilde, alweer. Waarom was hij zo slecht? Zo hard en gewetenloos? Hij liet voor de tweede keer een belangrijk meisje in zijn leven huilen en dan ben je echt door en door slecht van binnen. 'Dat weet ik, maar ik weet niet wat ik moet doen dus is dit de enigste manier. Het is niet mijn bedoeling om je te laten huilen echt niet maar ik weet het niet meer.' Hij ging op de grond zitten en staarde omhoog naar Lily die haar tranen weg veegde.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Vrienden.' herhaalde ik. Ik kon de geirriteerde ondertoon nog vermijden. Gelukkig, want ik wist dat zij alleen maar vrienden wou zijn, en het minste wat ze verdiende was een goede vriend. Ik wou haar helemaal niet zien als een vriendin. Ze was ondertussen meer geworden voor mij. Ik kon bijna voelen hoe ze in elkaar kromp toen het meisje ons, vooral haar, kwaad aankeek. Ik sloeg mijn arm dichtr om haar heen. 'Je moet je niet zo druk maken.' mompelde ik geruststellend tegen haar.

Lily
Ik kon zien hoe erg hij het zich aantrok dat ik gekwetst was. Waarom deed ik hem zoveel pijn? Ruw veegde ik nog een traan weg. Er viel een stilte die voor het eerst pijnlijk was. Ik liet me naast hem neerploffen en leunde met mijn hoofd tegen zijn schouder. 'ik ben een hopeloos geval hé?' vroeg ik en sloot mijn ogen. Ik wist niet welke bevestiging ik nog meer nodig had. Ik was ook veel te onzeker.

'Beste vrienden,' beaamde Amanda zonder erbij na te denken en ze haalde opgelucht adem en dacht na. Wat moest ze aan met die gemengde gevoelens? Twijfelend keek ze opzij en één blik was genoeg om te beseffen dat ze meer wou dan vrienden maar dat kon ze niet van Lucas vragen, dat kon ze niet. Zijn geruststellende stem bracht haar weer terug op de aarde. 'Dat doe ik ook niet,' loog ze terwijl ze haar blik afwende. 'Ze mag me niet,' merkte ze terloops op.

Daniel sloeg zijn arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. 'Je bent geen hopeloos gevaar, ik vraag teveel van je. Vind je het raar dat je zo reageert?' hij glimlachte even en keek naar Lily tegen hem aan leunde en veegde de laatste tranen van haar wangen af. Hij dacht er niet bij naar maar het was het enigste wat hij kon doen voor haar. 'Echt niet, als er één hopeloos is ben ik het. Dat je het weet.' 

Lucas
Ik beet even op mijn lip. 'Mooizo.' antwoordde ik maar. Haar toon was nog steeds een beetje paniekerig. Waarom ze paniekerig was vroeg ik me sterk af. Ik was toch hier om haar te beschermen? En ze zou zich toch niks moeten aantrekken wat de rest zei of dacht van haar. Als ik mijn arm om haar heen wou slaan, en geloof me dat wil ik, dan deed ik dat gewoon. 'Ik ben hier toch, er gebeurt je echt niks.' Ik grinnikte zacht toen ze zei dat dat meisje haar niet mocht. 'Tja, ik mag je.' zei ik opgewekt.

Lily
Ik keek naar hem. 'Nee, je vraagt niet teveel. Ik ben gewoon te stom om in te zien dat je wel te vertrouwen bent.' Ik begon opnieuw te blozen toen hij mijn tranen wegveegde. Ik knikte. 'Goedzo, dan zijn we al met twee hopeloze gevallen.' mompelde ik, half gedempt omdat ik mijn gezicht verborgen had tegen zijn schouder. 'Het spijt me.' fluisterde ik.

'Niet op je lip bijten Lucas, dat doen meisjes jongens niet.' Amanda grinnikte en leunde weer tegen hem aan. 'Hm, op zich wel leuk. ik heb een beschermer maar mijn toverstok doet het ook nog dus dan is het twee tegen één. Ja, jij mag me en daar gaat het om.' Ze trok even aan de mantel van Lucas en legde die wat meer om haar schouders heen en zakte weer onderuit en voelde hoe het vuur haar weer rozig maakte. Het was een slechte combinatie Lucas en een haardvuur.

Daniel lachte even zacht. Het was niet grappig maar de hele situatie liet hem lachen. Hij had nog nooit zoveel moeite gedaan zodat iemand hem zou geloven maar dit keer meende hij het en was het niet een truc om onder een straf uit te komen. Ze bleef maar blozen en hij fronste even maar liet het toen los. Het was een meisje en meisjes blozen soms, dat was gewoon zo en het stond haar schattig dus waarom zou hij er naar vragen? 'Samen hopeloos en uniek,' grinnikte hij. Hij streelde haar rug toen ze haar gezicht verborg tegen zijn schouder. 'Het geeft niet,' zei hij zacht.

Lily
Ik keek hem aan en moest ook een beetje lachen. 'Hm, daar heb je gelijk in.' zei ik tegen hem. Na een tijd keek ik om me heen alsof ik wakker schoot uit een soort trance. Ja, zo'n effect had het dan om te dicht bij Daniel te zitten. 'Wat zitten we hier eigenlijk op de grond te doen, als daar een schommel staat?' vroeg ik aan hem en stond op. Ik hielp hem recht en ging zitten op de schommelbank. Ik klopte even naast me in de hoop dat hij nog bij me wou komen zitten, als hij zou weggaan zou ik het begrijpen, denk ik.

Lucas
'Ik bijt niet op mijn lip, ik bijt gewoon.. op mijn lip.' mompelde ik tegen haar. Ik liet mijn arm om haar heen liggen toen ze tegen me aan leunde. 'Goedzo, toch zal ik je beschemrmen' lachtte ik en zakte zelf ook een beetje onderuit toen ze wat naar beneden zakte. Haar wangen waren lichtroze gekleurd en ik kon het niet laten en om er met mijn vingertoppen even langs te gaan.

Daniel grijnsde toen ze hem overeind hielp. Het was een geval apart, meestal hielp de jongen het meisje overeind maar Lily was anders en voelde zich niet gegeneerd om een jongen overeind te helpen. 'De grond is koel, daardoor koelen we af en is een soort van creatief meningsverschil opgelost.' Hij ging naast haar zitten en was blij dat ze die opmerking maakte over de schommelstoel want hij zat heerlijk zacht en hij pakte een kussen en legde die in zijn rug.

Amanda barstte in lachen uit toen hij mompelde en uiteindelijk tot de conclusie kwam dat hij toch op zijn lip beet. 'Ben je zenuwachtig of gestrest?' Ze keek hem oprecht benieuwd aan. Als er iets was wou ze hem helpen want daar waren ze vrienden voor, beste vrienden. 'Dat vind ik lief,' zei ze enkel met een kleine glimlach rond haar lippen toen hij zei dat hij haar toch zou beschermen. Samen zakten ze wat onderuit en ze moest grinniken maar daar hield ze abrubt mee op toen ze de vingertoppen van Lucas over haar wang voelde. Het voelde fijn, fijn maar onbekend en ze wist niet hoe ze er op moest reageren.

Lucas
Ik keek haar aan en grinnikte zacht. 'Geen van beide.' zei ik kortaf. Alsof ik zou gaan zeggen dat het idee van vrienden me tegenstak. Dat kon ik haar toch niet aandoen zeker? 'Hm, ik ben lief.' lachtte ik. Mijn vingertoppen gleden kort over haar wang, maar ik kon voelen hoe ze verstijfde onder me. Gestrest omdat ik haar aanraakte. 'Sorry' mompelde ik en liet haar los. Oké, daar ging mijn idee om haar te versieren.

Lily
Ik glimlachte. 'Een beetje té koel.' Ik ging zitten tegen de armleuning van het schommelbankje met mijn gezicht naar hem toe. Ik leunde met mijn hoofd tegen de rugleuning en sloot even kort mijn ogen. Dit was allemaal zo vermoeiend. Mijn mantel sloeg ik steviger om me heen want het begon kouder te worden, waarschijnlijk waren zijn spreuken bijna uitgewerkt, maar toch was het nog steeds gezellig.

'Je bent zeker lief.' Maar als snel trok Amanda haar wenkbrauw op. 'En dat weet je zeker? Echt Lucas, je gedraagt je een heel klein beetje raar. Je bent kortaf, bijt op je lip. Zit je soms ergens mee?' Ze stond op en ging tegen over hem zitten aangezien hij zijn arm toch al van haar af had gehaald. 'Vertel, we gaan hier niet eerder weg voor jij hebt vertelt wat er op je hart ligt.' Ze sloeg de mantel weer om haar heen en legde de andere mantel over Lucas heen en glimlachte kort.

Daniel knikte. 'Klein beetje wel maar ja als het voorkomt dat we ruzie krijgen moet het maar.' Hij gooide haar een kussen toe die ze tegen de rugleuning kon doen. Hij voelde hoe het kouder werd en hij fronste. Waarschijnlijk waren de spreuken bijna uit gewerkt en hij stond op. 'Kom op, het word koud en het is niet de bedoeling dat we hier ziek worden.' Hij stond op, stak zijn hand naar haar uit en keek haar afwachtend aan. Hij zou het ooit wel eens opruimen of het laten staan voor andere mensen die ergens een beetje hulp nodig in hadden.

Lucas
'Ik gedraag me niet raar en zit nergens mee.' zei ik tegen haar. Toen ze tegenover me ging zitten boog ik naar haar toe om mijn ogen in de hare te boren. 'Geloof me, er is echt niks.' verklaarde ik. Ik was me vaag bewust van het feit dat onze lippen zich maar op een paar centimeter van elkaar bevonden. Met een kleine draai van mijn hoofd zou ik haar kunnen kussen.

Lily
Ik keek hem aan en glimlachte. 'Dankje' zei ik en nam dankbaar het kussen dat ik achter me stak. Ik sloeg mijn mantel dichter om me heen en mijn adem begon te dampen. 'Hm, je hebt gelijk.' beaamde ik en legde mijn hand in de zijne om vervolgens op te staan. Ik liep met hem het minihuisje uit en begon terug te lopen naar school. Onze handen waren nog steeds verstrengeld en ik krulde voorzichtig mijn koude vingers om de zijne.

Amanda bleef hem onderzoekend aankijken, zelfs na zijn verklaring dat er niets was. Het voelde niet goed dat hij zo kortaf deed net, dat hij op zijn lip beet. Het was niet de Lucas die ze de afgelopen tijd zo goed had leren kennen. 'Ik wil je wel geloven, echt maar het voelt alsof je iets verbergt.' Ze keek hem aan met een zwakke glimlach rond haar lippen. Waarom voelde dit zo goed? Het feit dat zijn gezicht zo dicht bij was dat ze zijn adem in haar nek kon voelen. De zwakke glimlach werd breder bij die gedachte en ze keek hem weer onderzoekend aan, alsof ze iets kon ontdekken.

'Heb ik gelijk?' vroeg Daniel geamuseerd. 'Hoe vaak heb je dat nu tegen me gezegd? Twee keer volgens mij, ik voel me vereerd dat ik gelijk heb gekregen van jou.' Plagend keek hij haar aan. Lily zou dit neit verkeerd opvatten, ze snapte ook wel dat dit niet als een rot opmerking was gebeurd. Dit werd bevestigd toen hij haar vingers om zijn vingers voelde krullen.

Lucas
Ik zuchtte zacht en nam weer de gewoonlijke afstand van haar. De afstand die me zo frustreerde. En dit was het moment waarop alles teveel werd. Hetgene wat ze zei, de manier hoe ze keek. Alsof ik een halvergare was die moest geholpen worden met zijn gestoorde problemen, maar dat interpreteerde ik verkeerd waarschijnlijk. 'Ik ga even wandelen.' mompelde ik kort tegen haar en stond op. Ik liep naar het deurgat waar ik werd aangeklampt door dat meisje van huffelpuf. Ze legde haar hand op mijn borst en ik trok mijn wenkbrauw op. 'Hallo Lucas.' zei ze zwoel voor ze haar lippen op de mijne, en natuurlijk had ik weer te laat door wat er gebeurde.

Lily
'Hm, jahoor. Natuurlijk grapjas.' Ik gaf hem lachend een por en liep verder. Eigenlijk wou ik zo snel mogelijk binnen zijn omdat ik het veel te koud vond buiten. Zijn hand was heerlijk warm en verwarmde het mijne. 'Oh, je handen zijn heerlijk warm.' mompelde ik gelukkig en keek hem even aan. Uiteindelijk kwamen we toe en liep ik naar binnen.

Amanda wendde haar blik af toen hij zei dat hij een eindje ging wandelen. Had ze hem gekwetst? Dat was absoluut haar bedoeling niet geweest en haar gedachten begonnen overuren te draaien en ze werd van zich zelf. Uiteindelijk stond ze op, ze moest hem vertellen dat het niet zo was bedoeld. Dat ze hem alleen wou helpen of in ieder geval praten als er wat was maar ze verstarde toen ze zag hoe Lucas met een meisje uit haar afdeling zoende. Ze had er niets over te zeggen maar toch kwamen de tranen in haar ogen. Ze waren haar voor geweest, voor geweest dat ze hem had kunnen zeggen wat ze werkelijk voor hem voelde. Dat het meer was dan vriendschap maar het was te laat en ze liep de kamer uit en voelde hoe de klamme lucht om haar heen danste en ze liep snel de koude gang uit, de gang op naar de marmeren trap die haar naar haar veilige leerlingenkamer zou brengen.

Daniel grijnsde breed ten ze hem lachend een por gaf. Gelukkig vatte ze het niet verkeerd op want dan was hij ver van huis geweest. Het voelde allemaal weer net als vroeger maar hij moest uitkijken dat hij niet over zijn schreef ging als hij boos was want dan zou het waarschijnlijk niet meer goed komen. Maar dat zou hij niet meer laten gebeuren, zeker niet. Hij was veel te blij dat het weer goed was. 'Jou handen zijn koud, jammer genoeg.' Hij glimlachte even naar haar en versnelde zijn pas zodat ze snel binnen zouden zijn. Het was koud buiten maar wat verwachtte je anders voor deze tijd van het jaar?