ORPG. Cynthia en Iris.

Daniel barstte in lachen uit om de theorie van Lily. 'Dus dat is jou theorie? Maar misschien heb je wel gelijk... Jongens zijn gewoon veel beter in beschermen dan meisjes, meisjes durven dat niet want ze zijn bang dat hun nagels breken. Of ben jij niet een meisje die daar bang voor is?" Met een vragende, opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan en grijnsde lichtjes. Hij hield zijn mond en keek even voor zich uit. Hij wist wel waarom ze zich terug trok, het was ook niet meer dan normaal. Het vertrouwen was gewoon geschaad en wat hij ook zou doen het gekwetste, pijnlijke deel zou niet verdwijnen maar altijd ergens blijven hangen. 'Het spijt me echt,' zei hij zachtjes. Maar hij rechtte zijn schouders en grijnsde speels. 'Ik zal je opvangen als je valt,' zei hij met een galante buiging.

Lily
Ik grinnikte zacht. 'Jep, dat is mijn theorie.' lachtte ik. Ik keek hem geirriteerd aan toen hij vroeg of ik bang zou zijn om mijn nagels te breken. 'Alsjeblieft zeg, wie denk je dat ik ben?' vroeg ik geirriteerd met een oogrol. Ik kon de gekwetste blik in zijn ogen zien toen ik mezelf teruggetrokken had. Waarschijnlijk had ik een domme fout begaan. 'Het spijt mij ook.' mompelde ik schuldbewust. Ik glimlachtte even verontschuldigend naar hem en ging op mijn tippen staan in de hoop dat ik bij de laagste appel zou geraken, die een mooie grasgroene kleur had.

'Jij bent Lily, een meisje dat dat haar zaakjes goed voor elkaar heeft,' zei Daniel opbeurend naar haar geïrriteerde oog rol zag. 'Het spijt je waarvoor Lily?' vroeg hij twijfelend, zich afvragend waar ze spijt van had. Ze had immers niets mis gedaan, toch? Hij bleef staan toe kijken hoe Lily moeite deed voor de groene appel die laag hing maar ze kon er niet bij, althans dat leek hem zo maar hij hield even zijn mond maar herinnerde zijn belofte. 'Hulp nodig?' vroeg hij grinnikend, niet te hard zodat het niet lullig over zou komen.

Lily
Ik keek hem aan en knikte. 'Zo is het.' beaamde ik en glimlachte even naar hem. 'Het spijt me omdat ik je kwets door te weigeren.' mompelde ik zacht. Ik voelde me schuldig, ik had het niet moeten weigeren. Ik had hem moeten kussen tot de vonken ervan afvlogen. Maar tja, het is nu anders gelopen. 'Hm, nee ik kan het zelf wel, maar toch bedankt.' zei ik met een glimlach en haalde mijn toverstok. 'Accio.' mompelde ik zacht en de appel kwam vanzelf naar me toe gezweefd.

'Je kwetst me niet door te weigeren voor wat eigenlijk?' zei Daniel verbaasd en hij keek haar verbaasd aan. Hij had zijn verontschuldigingen niet aan gebracht omdat hij haar niet had gekust, maar om zijn actie's waarin hij absoluut niet een heer was geweest voor haar terwijl hij dat wel had moeten zijn en niet te vergeten voor zijn kwetsende opmerking over haar afkomst. Hij wist nu wel beter, afkomst zei helemaal niets over je persoonlijkheid. Zijn opa zei altijd: "Hoe meer dreuzelbloed, hoe slechter het persoon is." Maar Lily was alles behalve slecht. Ze zou nog geen vlieg kwaad doen als het niet moest. 'Geen dank,' zei hij en hij ging weer op de grond zitten en keek naar de groene appel die aan kwam zweven.

Lily
Ik keek hem aan en zuchtte zacht. 'Laatmaar.' zei ik zacht en ving de appel op. Ik nam een hapje en ging weer naast hem zitten. Waarom was mijn stemming nu zo verpest? Ik voelde me slecht en ik wist niet waarom. Ik zuchtte zacht en keek hem aan. 'Ik moet gaan.' mompelde ik tegen hem. Ik legde mijn vingertoppen even tegen zijn wang als teken van afscheid. 'Tot de volgende keer dan maar.' zei ik en zwaaide even naar hem. Ik stond op en liep naar het hek.

Verbouwereerd keek Daniel naar Lily, had hij soms iets verkeerd gedaan? Was dat de reden dat ze opeens zo veranderend in humeur was? Haar vingertoppen streken langs zijn wang toen ze afscheid nam maar hij pakte hij vast rond haar pols en trok haar zachtjes terug. 'Nee, wat is er? Waarom doe je opeens zo anders, zo teleurgesteld.' Hij werd gek van die rond dwalende gedachten in zijn hoofd, hij wou er vanaf en hij wou dat Lily weer normaal tegen hem deed. 'Of besefte je je opeens dat je een Griffoendor bent en ik een Zwadderaar en kwam je er opeens op dat die combinatie net zo onmogelijk is dat 1+1 ooit drie zal worden?'

Lily
Mijn adem stokte even toen ik met een zacht, dwingende kracht werd teruggetrokken naar Daniel. Ik botste tegen hem op en wankelde even. Ik kon de dwingende, vragende blik in zijn ogen niet aanzien dus richtte ik mijn blik op de grond. 'De combinatie griffoendor, zwadderaar is inderdaad onmogelijk.' fluisterde ik zacht. 'Jij bent anders Daniel, dat weet ik. Maar je vrienden, familie? Die zouden nooit zo iemand als ik goedkeuren.' mompelde ik zacht. De walgende, verafschuwende blik van zijn familie zou ik niet aankunnen, hij zou meteen verstoten worden. Ook al dacht ik meteen veel te ver vooruit. 'En jouw afdeling, hoe zouden ze reageren denk je?' De gedachte van Daniel alleen in een leerlingenkamer met allemaal mensen die hem voor het minste zouden vervloeken gaf me nog meer rillingen. Bij dat laatste moest ik eigenlijk een beetje lachen. Dat deed me denken aan een koppel, die dan een kind kreeg. Dan klopte 1+1=3 wel natuurlijk.

Toen ze wankelde hield Daniel haar stevig vast en luisterde naar haar woorden en glimlachte minzaam. 'Dat zijn vooroordelen die eeuwen geleden zijn gemaakt, wie zegt dat je je daar aan moet houden? We kunnen toch vrienden zijn?' Hij wou er nog aan toevoegen 'of meer' maar hij hield zich in en de glimlach stierf van zijn gezicht af. 'Mijn vrienden en familie zijn misschien anders dan mij maar maakt dat een verschil uit hoe ik ben? Nee toch?' Hij beet zacht op zijn lip. Het was een meisjeachtige trek en hij vermeed het het liefst maar dit was een rare situatie. Waarom deed Lily er opeens zo moeilijk over dat ze van verschillende afdelingen kwamen? 'Mijn afdeling? Mijn afdeling zou walgen van het feit dat ik met een Griffoendor omga of bedoel je iets anders?' hij was een beetje in de war, waar doelde ze op? Op een vriendschap of meer dan een vriendschap? Bij dat laatste glimlachte hij, zou ze misschien meer voor hem voelen net zoals hij meer voor haar voelde.

Lily
Ik zuchtte zacht. 'Natuurlijk zijn het vooroordelen, en het kan me helemaal niets schelen van welke afdelingen we beide zijn, maar het is gewoon onmogelijk.' Ik zuchtte zacht en keek hem aan. 'vrienden.' mompelde ik sarcastisch. Alsof ik ooit vrienden met iemand zou kunnen zijn waarvan ik elke keer helemaal gek werd als hij me aanraakte of aankeek. 'En wat denk je dat je afdeling zou doen? Ze zouden je allemaal vervloeken Daniel, en dan mag ik je komen opvegen.' zuchtte ik. Ik keek hem aan. 'Ik moet echt gaan, het begint al donker te worden.' Ik keek even naar de lucht, het begon langzaamaan te schemeren.

'Niets is onmogelijk als je het echt wilt,' zei Daniel wijs en hij wendde zijn blik af toen hij haar sarcastische gemompel hoorde. 'Ik krijg geen hoogte van je Lily, wil je wel of geen vrienden zijn? Wil je meer of wil je juist minder. Vertel het me.' Zijn stem was haast smekend. Hij wou weten wat er in haar hoofd omging als het om hun ging. Hij wou haar niet kwijt maar haar zeker niet dwingen om dingen te doen die ze niet wou. 'Dat durven ze niet, daar heeft Zwadderich niet genoeg lef voor. Althans, sommige leerlingen dan want sommige verdenk ik er van om het wel te doen.' Hij glimlachte ondanks alles even kort. 'Je mag me altijd opvegen hoor, maar het is toch zo dat de man de vrouw beschermt?' Hij liet haar pols niet los, hij liet haar niet gaan voor ze het hadden uitgesproken.

Lily.
Ik keek hem aan toen hij vroeg wat ik nu van hem wou zijn. In mijn hoofd schreeuwde mijn stem dat ik moest zeggen dat ik meer wou zijn dan alleen vrienden. Hij betekende veel te veel voor me voor alleen een vriend te zijn. Maar als ik dat zei was de vriendschap, of hetgene wat je vriendschap kon noemen, gedaan tussen ons. En tot nu toe was dit de enige band die ik met hem had. 'Ik weet niet wat ik wil, ik ben gewoon een dom en verward meisje.' Ik ging weer even bij hem zitten. 'Daar heeft zwadderich geen lef voor? Jij bent nochtans een van de dappersten dat ik ooit al ben tegengekomen.' gaf ik eerlijk toe en glimlachtte ook even naar hem. Ik wist dat het toch geen nut had om opnieuw te vertrekken, hij zou me toch alleen maar terugtrekken.

Daniel knikte langzaam en haalde opgelucht adem toen ze ging zitten. Dat betekende dat ze niet bang voor hem was, of iets dat daar op leek want dan had hij iets goed fout gedaan. 'Je bent niet dom en verward,' mompelde Daniel gegeneerd. Dit was de eerste keer waarschijnlijk dat hij zo iets zou zeggen over een meisje en misschien wel de laatste keer. Zijn mondhoek krulden op toen ze hem eerlijk vertelde dat hij de dapperste was die ze was tegen gekomen. 'Dat is leuk om te horen, maar schijn bedriegt zeggen ze toch?' Hij stond op en reikte zijn hand naar haar toe. 'Het is laat en word donker, we moeten gaan.' Hij glimlachte naar haar. Hij wou haar niet weg hebben, maar het werd gewoon laat en 's avonds op het schoolterrein rond lopen was niet veilig. Het maakte niet uit hoe goed je was met je toverstok, het was en bleef gevaarlijk.

Lily
Ik haalde gelijk met hem ook diep adem en keek op naar zijn gezicht. 'Dat ben ik wel. En ik wou dat ik kon weten wat het nu exact is dat ik wil.' Mijn blik wendde zich af en ik staarde naar de grond. 'Hm, dan is het goed. Schijn bedriegt helemaal niet. Jij bent dapper, en ziet er zo uit.' Ik knikte toen hij zei dat het tijd was om te gaan. Hij had gelijk. Stel je voor dat we een dementor ofzo tegenkomen op dit tijdstip. Mijn leeuw en Daniel zouden me uiteraard goed beschermen, maar toch was het idee een beetje griezelig. 'Ja, we gaan.' Ik nam zijn hand vast en stond ook op.

Daniel glimlachte, opnieuw. Het wou gewoon niet stoppen als hij bij haar in de buurt was maar hij moest snel kappen met dat gezwijmel want dan zou hij door de mand vallen bij zijn vrienden en dan kon Lily hem opvegen en hij wist dat ze dat niet wou dus hij moest zijn koppie er bij houden en helder blijven denken zodat hij geen verkeerde dingen zou zeggen. 'Schijn bedriegt wel Lily, als het maar even te moeilijk word kruip ik terug naar mijn afdeling en word ik arrogant, schijnheilig en treiterig en pest ik de hele boel bij elkaar. Zelfbescherming.' Hij zuchtte en hield haar hand stevig vast, niet beklemmed stevig, eerder ik-wil-je-niet-kwijt stevig.

Lily
'Hm, ik bescherm je wel.' troostte ik hem en kneep even lief in zijn hand. Ik vond het moeilijk om voor te stellen dat Daniel bang in een hoekje zou wegkruipen en iedereen achterlaten. Zou hij mij zo ook kunnen achterlaten uit eigenbelang? Maar natuurlijkk zou ik hem kunnen beschermen. Ik was wel vrij moedig, denk ik en ik kon natuurlijk ook wel met mijn toverstok overweg. We liepen da appelboomgaard uit en ik sloot het poortje achter me net zoals hij dat hiernet had gedaan. Doordat ik zo dicht bij hem was vergat ik dat het eigenlijk steeds koud was buiten.

Daniel grinnikte zachtjes. 'Dat kan niet, ik hoor jou te beschermen weet je nog? Maar, ik zal jou niet achterlaten uit eigen belang. Wees gerust, tenzij je het wil natuurlijk maar dan is het uit jou belang en geen mijn belang.' Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Oke, dit word war taal, ik ben al stil.' Net toen hij wou zeggen dat het hekje dicht moest deed Lily het al dicht en glimlachte weer, foei Daniel en hij streelde even kort met zijn duim over haar hand en vervolgde de weg naar het kasteel. Het was donker en koud en een rilling liep over zijn rug en met zijn vrije hand sloeg hij zijn mantel wat meer om zich heen. Waarom stonden hier eigenlijk geen lampjes?

Lily
Mijn blik was lichtelijk geamuseerd en verbaasd toen hij begon over achterlaten uit eigenbelang. 'Raar, daar dacht ik net aan.' zei ik met een klein glimlachje. Ik begon met mijn vingers van de hand die Daniel niet vasthield voorzichtig in mijn mantel mijn toverstok te zoeken. Het was natuurlijk te donker daarom duurde het even voor ik mijn stok vasthad. 'Lumos' mompelde ik zacht en hield de staf voor me uit. Hier en daar kon ik achter mij stokjes en takjes horen kraken. Maar dat was nautuurlijk wel te verwachten, het liep hier waarschijnlijk vol met kleine diertjes, toch?

Daniel haalde zijn schouders op. 'Meisjes zijn wat dat betreft voorspellend, je kan op sommige momenten precies weten wat ze denken. En jij bent ook een meisje dus...' Hij grinnikte en volgde haar voorbeeld om zijn stok te pakken en mompelde zacht Lumos zodat zijn stok een helder, blauw licht gaf en het pad verlichtte. Met een ruk draaide hij zich om toen hij takjes hoorde kraken en voetstappen achter hun hoorde. Al hoe wel, voetstappen? Het waren eerder poten en Daniel deed een stapje achteruit zodat zijn licht verder scheen en hij meer kon zien. Na enkele seconden zag hij een Schroeistaartige Skreeft van Hagrid en hij grimaste. 'Echt, het word tijd dat Hagrid normale dieren gaat fokken,' fluisterde hij zacht terwijl hij zijn hersens brak over de spreuk die de dieren zou verlammen. Zou paralistis helpen of had je een sterkere spreuk nodig?

Lily
Ik glimlachtte. 'Gezellig, ik ben voorspelbaar.' zei ik met een geirriteerde blik. Toen het geritsel luider werd, en ik onder mijn voeten zelfs een beetje getril kon voelen van gigantische poten volgde ik Daniel zijn voorbeeld door me ook om te draaien. Het begon bij poten en eindigde een gigantisch lichaam. Ik moest Daniel gelijk geven, ik was erg gesteld op Hagrid maar die schroeistaartige kreeften had ik nooit gemogen en blijkbaar was er eentje ontsnapt. Ik zag niet hoe hij een stap achteruit gezet had, dus stond ik nog steeds een stuk voor hem. Ik stak mijn arm uit zodat ik hem zou kunnen vasthouden maar ik voelde hem niet. Even schoot de geschokte gedachte door mijn hoofd dat hij was weggelopen maar dan zag ik hem een stukje achter me staan.

'Vanwaar die geïrriteerde ondertoon? Het was niet kwetsend bedoeld, je bent gewoon snel op je teentjes getrapt dame,' fluisterde Daniel zachtjes vanaf een afstandje, hij had een godsgruwelijke hekel aan de Skreeften van Hagrid. Hagels mocht hij sowieso al niet maar dat zou hij niet meer hard op zeggen. Hij had geen zin in ruzie met Lily om die reuzelkop. Toen hij Lily naar achter zag gaan met haar and om de zijne te pakken snelde hij naar haar toe en mompelde zijn excuses, hief zijn stok op en gokte op de Paralitis spreuk en een heldere lichtstraal raakte de Skreeft die bewegingsloos op de grond viel. 'Fantastische beesten,' zei hij maar zijn stem droop van het sarcasme.

Lily
'Gewoon, dat je me ziet zoals alle andere meisjes.' zei ik en keek hem even lichtelijk geirriteerd aan. Het gevoel van opluchting was zo groot toen ik hoorde dat Daniel er nog steeds was, om mij te beschermen. Dat was gewoon een duidelijk teken dat ik voor hem toch meer betekende dan een stinkend modderbloedje. Ik haalde opgelucht adem toen ik Daniels hand om de mijne voelde en volgde zijn voorbeeld door ook een paralitis spreuk te mompelen waardoor ik zeker was dat ze of hij, bewusteloos was. 'Ja, echt geweldig.' beaamde ik sarcastisch.

'Ik dacht dat je onderhand wel door had dat je meer was dan al die andere meisjes. Of wil je het letterlijk horen? Lily, je bent veel meer dan al die andere meisjes. Je bent speciaal, uniek en het beste wat iemand kan overkomen,' fluisterde Daniel nog steeds, bang om het beest wakker te maken. En daarbij, het was donker dan praatte hij niet graag luid. Raar karaktertrekje. Toen het dier bewegingsloos bleef liggen staarde hij naar het beest. 'Afschuwelijk, wat zou er gebeurd zijn als die stekelige staart ons had geraakt?' hij rilde bij de gedachte dat Lily en hem iets zou overkomen door die Hagrid. Dat zou hij hem nooit vergeten. Met een emotieloze blik staarde hij naar het beest. Waarom stonden ze hier eigenlijk nog? Te wachten op uiteindelijk toch een stekelige staart tegen hen aan?

Lily
'Slijmbal' lachtte ik zacht en bloosde een beetje. Gelukkig was het donker, want anders zou hij het weer gezien hebben. Ik dacht even na toen Daniel vroeg wat er gebeurd zou zijn moest zijn stekelige staart ons geraakt hebben. 'Dat wil ik eigenlijk niet weten.' gaf ik eerlijk toe. Ik nam zijn hand weer stevig vast en begon weer terug te lopen met hem naar het kasteel. 'Zouden we straks op school niet beter een leraar ofzo waarschuwen? Voor als er nog meer koppelt.. mensen langskomen?' Ik verbeterde me snel en begon opnieuw te blozen.

Daniel haalde zijn schouders op. Als zij hem een slijmbal vond, oké maar dan moest ze verder niet zeuren als ze "net zo was als de andere meisjes." hij glimlachte enkel naar haar en hield haar hand vast, van plan haar niet los te laten tot ze bij de leerlingenkamer van Griffoendor waren. 'Laten we er dan maar niet over na denken. Misschien zou het wel een groot bloedbad zijn geworden maar dan één geluk: dan zijn we samen ten onder gegaan met een dappere strijd te hebben geleverd.' hij grijnsde breed, om zijn fantasie en om haar verspreking. 'Sinds wanneer zijn wij een koppeltje?' vroeg hij plagend. Hij kon het niet laten, maar hij was en bleef een jongen.