ORPG. Cynthia en Iris.

Lily
Ik keek even naar zijn hand toen hij me losliet. 'Het zou inderdaad een bloedbad geworden zijn.' mompelde ik zacht met een walgende blik. De gedachte dat Daniel in verschillende stukken op de grond lag was ondraaglijk. 'Hm, ja ten onder gegaan omwille van een schroeistaartige skreeft.' Ik beet even op mijn lip en begon weer te blozen. 'Hm, sorry. Ik had me missproken.' Ik leunde tegen de muur aan en keek omhoog naar zijn gezicht. 'Bedankt om helemaal mee te gaan tot hier.' zei ik.

Daniel stopte zijn handen onder de mantel zodat ze niet koud zouden worden want Lily's handen zorgden er voor dat de zijne warm bleven. Even grinnikte hij bij de gedachte aan een bloedbad, geen leuke gedachte maar het zag er gewoon belachelijk uit aangezien de Schroeistaartige Skreeft vanaf de zijkant toekeek en de macarena deed. 'Versproken, oh ja ik snap je hoor.' Hij zei verder niets maar grijnsde breed. Je versprak je niet zomaar over groepjes leerlingen of een koppel, of wel dan? Toen ze bij de leerlingenkamer aankwamen boog hij licht en deed een stap achteruit. 'Geen dank en welterusten.' Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar wang. Daarna draaide hij zich om en liep weg, terug naar de leerlingenkamer van Zwadderich.

Lily
Ik kon hem zien grinniken toen ik antwoordde over zijn bloedbad. Mijn wenkbrauw trok ik verbaasd op. 'Ben je sadistisch ingesteld ofzo?' vroeg ik en keek hem even nieuwsgierig aan. Het was natuurlijk duidelijk in zijn stem te horen dat hij geen woord geloofde van het excuus dat ik net gegeven had. Tja, waarom zou hij ook? Ik glimlachte een beetje naar hem. 'Welterusten.' Mijn stem stierf weg toen ik zag dat hij zich vooroverboog en een kus op mijn wang achterliet. De huid waar hij mij had aangeraakt prikte aangenaam. Ik keek hem nog even na voor ik me zelf ook omdraaide en het wachtwoord gaf zodat ik naar binnen kon gaan.

Daniel liep met een vlotte pas naar de grote zaal, het was al laat en als hij nog wou ontbijten voor zijn eerste lesuur begon moest hij snel wezen. Met een vluchte pas ging hij de trap af en liep de grote zaal in. Aan de tafel van Zwadderich ging hij bij zijn vrienden zitten en begon in sneltreinvaart zijn broodje te besmeren met hagelslag en het daarna op te eten. Wat had hij toch een hekel aan snel eten maar zijn bed lag gewoon te lekker om er uit te gaan. Daar kon hij niets aan doen, het was het bed zijn schuld maar jammer genoeg deden de leraren niet aan dat soort smoesjes. Hij had alles genegeerd wat hij was tegen gekomen en opeens besefte hij zich dat hij Lily ook wel kon hebben genegeerd en hij kreunde. Als dat zo was had hij een groot probleem, waarschijnlijk.

Amanda liep rustig de grote zaal in. Ze had het eerste uur vrij dus kon ze rustig ontbijten en wat leerstof na kijken terwijl ze een broodje at. Met een blik die de grote zaal door speurde naar Lucas ging ze zitten. Niet dat ze met Lucas zou gaan praten maar een glimp van hem opvangen was al fijn. Al merkte hij niet eens dat ze naar hem keek. Zachtjes beet ze op haar lip terwijl ze aan Lucas dacht. Ze had hem echt pijn gedaan, wat een bitch was ze eigenlijk ook maar ze kon de tijd niet terug draaien en dat vond ze jammer. Terwijl ze haar mantel af deed en aan de tafel ging zitten richtte ze haar blik op het tafelblad zodat ze niets anders zag dan haar bord en het stuk perkament. Ze wou niet worden afgeleid.

Lily
Ik zat tussen mijn vriendinnen die vrolijk de oren van mijn hoofd kwebbelden terwijl ik hoopvol naar de grote deur bleef staren. Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk bij die meisjes bleef. Ze waren het tegenovergestelde van wat ik was. Toen ik Daniel zag toekomen stak ik mijn hand op en zwaaide even. Hij negeerde me en liep meteen naar zijn "vriendjes van zwadderich. Oh, dus zo was hij? Wat dacht hij dan? Dat ik zijn reputatie zou verpesten als hij terugzwaaide. Deels van woede en deels omdat ik 's morgens een gigantisch ochtendhumeur had haalde ik mijn toverstok boven en liet ik zijn beker ontploffen. Eigen schuld, dikke bult. Ik draaide me om en nam een broodje, waar ik confituur op streek.

Lucas
Ik zat rustig te eten aan de tafel van ravenklauw terwijl ik vrijwel meteen opkeek toen ik Amanda zag binnekomen. Zielig, alsof ik geen leven had. Haar blik was allesbehalve gelukkig. Waarom negeerde ze me dan? Als dit toch niet de juiste oplossing was? Voor mij was het alleszinds niet de juiste oplossing. Haar ogen waren alleen maar gericht op haar boek waardoor ik mijn verleidingsmanoeuvre niet kon inzetten door verleidelijk naar haar te kijken.

Daniel schrok op van zijn broodje toen zijn beker drinken ontplofte en hij kreunde. Zonder ook maar op te kijken wist hij al dat hij Lily ook had genegeerd. Geen handige actie maar was het veilig om nu naar haar toe te gaan? Ze had een vreselijk slecht humeur en dat had hij nog eens flink benadrukt door haar te negeren. met een zucht stond hij op, verontschuldigde zich bij zijn vrienden en liep naar Lily toe en negeerde haar vriendinnen en ging naast haar zitten. 'Wat ben jij ongelooflijk snel op je tenen getrapt. Ik had het gister al gezegd maar het staat nu vast. Heb je gezien hoe laat het is? Nog vijf minuten voor de eerste les begint, mijn les om precies te zijn en ik heb geen zin om met honger in een les te zitten.' Hij schudde zijn hoofd onbegrijpend, gekwetst. Enkele vriendinnen keken hem hooghartig aan. 'Bemoei je er niet mee,' siste hij nijdig tegen het meisje met het zwarte haar dat hem arrogant aan keek.

Hij was er, schoot er door haar gedachten en even krulden haar mondhoeken op tot een kleine glimlach maar ze keek al snel weer naar haar bord maar die enkele blik naar Lucas liet haar glimlachen. Amanda beet lusteloos op een broodje met kaas dat ze weer weg legde. Dit werd niets, het leren niet, haar eten en de rest van de schooldag nog. Als dit één dag was, hoe moest de rest van de aankomende 2 jaar op school nog gaan? Het kon toch niet zijn dat ze zo dol was op zijn bijzijn dat ze niet meer zonder kon? Ze zuchtte en deed haar lange, bruine haar in een losse knot en krabbelde met haar veer een aantekening bij op het perkament en at stug door zonder ook maar ergens op te reageren.

Lily
Ik keek op toen Daniel naast me kwam zitten. 'Ja, sow? Hoe lang duurt het om even te zwaaien?' vroeg ik hem. 'Nog geen vijf seconden dus.' antwoordde ik in zijn plaats. Ik keek op naar hem. 'Ik heb binnen vijf minuten ook les, oh wacht eens.' zei ik en deed alsof ik nadacht. 'Ik kan wél zwaaien naar je.' gromde ik geirriteerd. Toen hij Julia afsnauwde trok ik mijn wenkbrauw op. 'Dit is nog altijd wel onze tafel waar je aan zit stomme zwadderaar.' hoorde ik haar terug sissen tegen hem. Ik ging er niet op in, dat was het minste dat hij verdiende.

Lucas
Ik had natuurlijk net niet gezien dat ze geglimlacht had naar mij. Ik zuchtte, stond op, nam mijn boeken en verliet de Grote zaal. De eerste les die ik had vandaag was Waarzeggerij. Ik vroeg me eigenlijk af waarom ik dat vak niet gewoon laten vallen had, maar het was wel interessant, ergens. Natuurlijk werd ik ook gepusht door familie om dit vak te doen, want blijkbaar was mijn overovergrootvader een Ziener. Maar ik had geen enkel talent van hem geërfd.

Daniel gromde chagrijnig toen Lily hem afkafferde. 'Weet je, bekijk het maar Lily. Ik deed het niet expres. Ik had haast maar goed als je het spelletje zo wil spelen doe je dat maar. Tot ziens Lily.' Met een nors gezicht liep hij weg van de tafel van Griffoendor. Ze zocht het maar uit. Als ze hem constant om het minste of geringste af ging bekken dan moest ze maar een ander speeltje zoeken, hij ahd geen zin om constant zijn excuses aan te bieden terwijl hij dat eigenlijk voor dit niet hoefde te doen.

Amanda sloeg haar boeken dicht, stopte het in haar tas en sloeg haar mantel om. Misschien bleven haar gedachten er beter bij als ze buiten zat zodat ze niet op alles kon letten. Met haar blik naar de grond snelde ze de grote zaal uit maar botste tegen enkele leerlingen aan zodat haar bril iets van haar neus gleed. Toen ze op keek zag ze dat ze tegen Lucas was aangebotst. 'Sorry,' mompelde ze en ze duwde haar bril weer recht en draaide zich om.

Lily
Ik zuchtte toen hij opstond. 'Daniel, niet wegga' begon ik zacht, maar hij was al weggelopen. Goed, niet dan. Ik nam mijn spullen en stond op. Ik liep de grote zaal uit en richtte mijn blik express niet op de tafel van zwadderich. Mijn eerste uur had ik Verweer tegen de Zwarte Kunsten van Slakhoorn. Hij was een goede leerkracht, een beetje gek, maar goed. Ik liep de trappen op naar het lokaal waar ik moest zijn. Er was buiten mezelf nog niemand dus ging ik maar eenzaam tegen de muur op de grond zitten.

Lucas
Ik keek op toen ik Amanda's stem hoorde en ze zacht tegen me aanbotste. 'Niet erg' begon ik automatisch. 'Amanda' zei ik lichtelijk verbaasd. Ik haalde diep adem toen ik zag dat het Amanda was. Haar boek was op de grond gevallen en ik bukte me om die op te rapen. Ik raapte hem van de grond en gaf hem weer aan haar. 'Zo'

Nog net hoorde hij de woorden van Lily maar hij negeerde het. Hij was het nu wel zat, hij had naar niets misdaan, waarom deed ze zo tegen hem? Hij at zijn broodje op en stond op. 'Ik zie jullie zo wel in de les oke?' Hij knikte naar zijn vrienden, pakte zijn tas en liep de grote zaal uit op weg naar Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Hij had het niet zo op Slakhoorn, hij trok alles en iedereen voor die maar een beetje bekende familie had en de rest negeerde hij maar hij had er mee te dealen. Het zat hem meer dwars hoe het nu ging tussen hem en Lily en in gedachten verzonken liep hij het lokaal in. Hij keek om zich heen en zag Lily op de grond zitten. Er heen gaan, er niet heen gaan, het spookte maar door zijn hoofd en uiteindelijk ging hij naast haar zitten. 'He,' zei hij ongemakkelijk, niet wetend hoe hij zich moest gedragen.

Dankbaar nam Amanda het boek aan en haalde haar haar uit de knot en keek ongemakkelijk naar Lucas. 'Dankje, nou tot ziens.' Haar stem was zacht en ze draaide zich voor een tweede keer om, in een poging weg te lopen maar het leek wel of haar voeten leken vast gekleefd aan de grond en toen ze naar beneden keek was het neit alleen een gevoel, het was echt zo en met een blik vol walging keek ze om zich heen. Wie had dit nu weer geflikt? Lucas? 'Heb jij dit gedaan?' vroeg ze hem terwijl ze haar zakken afzocht naar haar toverstok maar die was weg en angstig keek ze naar haar boek dat ze nog in haar hand had en toen in de lucht waar haar toverstok zweefde en iets verderop stond een groepje Ravenklauwers en Zwadderaars en haar gezicht vertrok.

Lucas
Ik zuchtte zacht. 'Tot ziens dan.' mompelde ik licht geirriteerd. Waarom deed ze zo koel en afstandelijk? Terwijl we ondertussen al bijna gekust hadden en de tijd van ons leven hebben gehad. Ik hoorde opeens een soort zuigend effect, alsof er een zuignap werd vastgezogen aan de grond. Ik keek naar haar voeten die vastgeplakt zaten aan de grond. Het groepje ravenklauwers en zwadderaars keken lachend deze kant op. Dat was duidelijk wie de schuldige was. 'Nee, ik heb het niet gedaan. Maar ik help je wel even.' Mijn glimlachte even voorzichtig naar haar en haalde mijn toverstok boven. 'Het gaat wel even prikken.' waarschuwde ik. Uit mijn toverstok liet ik een soort warmtegloed komen die het kleefsel snel begon op te warmen, zo'n beetje zoals bij een microgolf.

Lily
Ik keek op toen iemand het lokaal binnen kwam lopen. Natuurlijk, wie anders? Ik glimlachte even naar hem en staarde dan weer uit het raam. Tja, hoe moest ik hem nu behandelen? Zou ik kwaad moeten zijn? Verdrietig? Vriendelijk? Lief? Verleidelijk? Uiteindelijk besloot ik om gewoon te doen. Dat was al moeilijk genoeg. Ik hoorde hem met een zachte plof naast me neerzakken en ik draaide mijn hoofd zodat ik hem kon aankijken. 'He' antwoordde ik toen hij me begroette.

Daniel haalde opgelucht adem toen ze normaal deed, niet afstandelijk of wat dan ook. Gewoon Lily, hoe hij haar het liefst had. 'Ik weet dat ik mijn excuses niet hoef aan te bieden maar toch doe ik het. Wat ben ik toch een slappe zak. Het spijt me Lily dat ik je genegeerd heb omdat ik haast had.' Hij glimlachte even naar haar en hoopte dat ze het niet verkeerd op zou vatten want hij had absoluut geen zin in ruzie, zeker niet met haar.

Amanda keek gegegeneerd naar Lucas die haar voor de zoveelste keer moest helpen omdat ze werd gepest. Hij zou het toch eens zaten moeten zijn maar die geirriteerde ondertoon in zijn stem van net bleef haar maar bij en ze knikte toen hij zei dat het misschien zou prikken. 'Dat geeft niet, zo gauw ik maar los ben dan kan ik mijn toverstok ook weer krijgen. Bedankt.' Haar stem was niet meer zacht, eerder helder. Hoe het kwam wist ze niet maar ze had er geen problemen mee. Ze leek net wel een zielig hertje dat gewond was. Toen ze de warmte onder haar voeten voelde deed ze na een tijdje een stap naar achter en viste haar toverstok uit de lucht op een moment dat ze niet oplette en ze richtte haar stok één voor één op de leerlingen die haar hadden uitgelachen en hadden vast gekleefd. 'Wat is geschikt? Een martelspreuk? Snelgroeiende haren of teennagels? Zeg het maar, ik ken de spreuken.'

Lily
Ik keek hem aan en glimlachte een beetje. 'Het spijt mij ook. Maar ik heb een ochtendhumeur, dus daar zal je ook nog moeten aan wennen.' gaf ik eerlijk toe. Nu alles weer beter was, was het gevoel van afstandelijkheid tussen ons weer helemaal weg. Ik leunde met mijn hoofd tegen zijn schouder en sloot mijn ogen. 'Ik ben ook een slappe zak, of nouja, de meisjesnaam ervan.' zei ik zacht. Ik vond het goed dat we hier helemaal alleen zaten in een leeg lokaal en stiekem begon ik te hopen dat het nog even zou duren voor de andere leerlingen hier toekwamen.

Lucas
Ik wierp haar een bemoedigende glimlach toe toen ze me gegeneerd aankeek. Ik wou haar geruststellen, bij mij hoefde ze zich helemaal niet te schamen. Toen ze uiteindelijk los was stak ik mijn toverstok weer in mijn achterzak. Haar heldere stem had ik zo gemist dat ik een glimlach niet kon tegenhouden toen ik haar weer hoorde praten. Egoïstisch als ik was kon ik het natuurlijk niet laten en moest ik haar weer aanraken. Mijn vingers sloten zich om de hare en ik draaide haar voorzichtig om zodat ze met haar rug naar het groepje stond. 'Jij bent slim genoeg om je niet te verlagen naar hun niveau.' fluisterde ik zacht tegen haar.

'Heb jij ochtendhumeuren? Dat meen je toch niet serieus? Want ik moet je echt zeggen dat ik daar niet tegen kan, het spijt me maar daar moet je toch echt mee stoppen,' zei Daniel grijnzend terwijl hij zijn arm om haar heen sloeg toen haar hoofd op zijn schouder lag. Het zat wel lekker zo. 'Grapje,' fluisterde hij in haar oor met nog steeds de grijns op zijn gezicht. 'Je bent geen slappe zak en het vrouwelijke woord daarvoor is trut en je bent ook geen trut dus foei dat mag je niet zeggen.' Hij trok haar wat dichter tegen hem aan en staarde voor zich uit. Straks kwamen de leerlingen binnen en was het gedaan met de rust, bah.

Amanda keek hem alleen maar aan toen hij haar hand vast pakte en naar zich toe draaide. Ze wist dat hij gelijk had, hoe egoïstisch het ook klonk maar ze had het gehad. Ze was vaak genoeg gepest, ze had het niet meer. 'Mag ik ook eens wraak nemen? Ze hebben me genoeg vernederd, het word tijd dat er wraak word genomen.' Haar stem was verbitterd en met een koele blik keek ze de Zwadderaars en Ravenklauwers aan. Ze meende het maar ze had er het lef niet voor en haar stok zakte en ze staarde naar Lucas en hield zijn hand vast, of ze het wou of niet.

Lucas
Ik hield haar nog steeds vast en de aandrang om haar te kussen werd groter en groter. Nu zou het de perfecte kans zijn om haar te kussen. Maar ik wou haar niks opdringen dus leunde ik een beetje achterover. 'Hm, je mag wraak nemen. Maar dan moet je het niet zo voorspelbaar doen, je moet het doen op een moment dat ze het niet verwachten.' Mijn vingertoppen legde ik op haar mondhoeken en ik deed mijn vingers een beetje omhoog. 'Oke, je ziet er beter uit als je glimlacht, maar dit ziet er een beetje raar uit.' zei ik en grinnikte zacht.

Lily
'Pech gehad, of je neemt het erbij. Of je neemt me helemaal niet.' zei ik met een glimlach. Mijn glimlach werd nog beter toen zijn arm zich om me heen sloot om me dichter tegen hem aan te trekken. Ik kon het gefluister nog steeds zacht voelen nazinderen in mijn oren toen hij erin gefluisterd had. 'Dan ben jij geen slappe zak.' zei ik tegen hem. Ik keek op ik een paar leerlingen en Slakhoorn zag binnenkomen. 'Storen we?' vroeg Slakhoorn gniffelend. De blik van de paar zwadderaars die er stonden sprak boekdelen. Ik liet Daniel los en stond op.

Amanda wendde haar blik af en keek naar zijn schouder, ze vond het ongemakkelijk na wat ze hem gister had gezegd. Ze kon niet opeens lief en aardig tegen hem gaan doen. 'Ik zal er aan denken als ik ze ooit nog eens zie slaapwandelen door de gangen heen. Dan vervloek ik ze tot ze erbij neervallen.' Ze grimaste en keek hem weer aan. Zijn gezicht leek wel een magneet en ze vervloekte op dit moment zichzelf dat ze het niet kon opbrengen om hem los te laten en weg te lopen en hem alleen achter te laten. Het was beter voor beiden als ze elkaar niet meer spraken maar ze kon het niet. 'Ik ben raar,' mompelde ze zacht en ze knipperde met haar ogen. 'Je maakt het me moeilijk Lucas,' zei ze uiteindelijk langzaam.

Daniel grinnikte, blij dat ze het niet letterlijk opvatte. 'Dan neem ik het er toch maar bij. Ik heb je liever met ochtendhumeuren dan helemaal en bedankt dat ik geen slappe zak ben,' zei hij geamuseerd maar hij keek op toen hij Slakhoorn hoorde gniffelen. 'Ja, jullie storen,' zei hij beleefd maar hij stond op, veegde het zand wat op de grond lag van zijn mantel en keek met een opgetrokken wenkbrauwen naar de Zwadderaren. Hij zag dat de hand van de grootste, en domste, Zwadderaar naar zijn zak gleed en hij siste zachtjes: 'Waag het niet, of ik zorg ervoor dat die hand van jou nooit van zijn leven een toverstok zal kunnen vast pakken. Begrepen?' En na die woorden draaide hij zich om en ging op zijn plek zitten.

Lily
'Mooizo' zei ik met een brede glimlach en stond ook op toen hij opstond. De zwadderaar die zijn hand had uitgestoken naar zijn toverstok keek verschrikt op toen hij Daniels woedende stem hoorde en de blik die daarbij was. Mij deed het alleen maar zwijmelen. Een van de dingen die ik zo aantrekkelijk vond aan Daniel. Ik stond even te knikken op mijn knieën voor ik het besef terugkreeg en ook plaatsnam op een stoel. Mijn boeken legde ik op het tafeltje en ik staarde naar Slakhoorn.

Lucas
Ik keek haar aan en schoot in de lach bij de gedachte dat Amanda achter een slaapwandelaar liep en die dan vervloekte. Haar blik veranderde van vriendelijk naar een grimas en uiteindelijk tot een licht ontwijkende blik. Ik wist wat dit betekende. Ze was zichzelf weer aan het afsluiten van mij. 'Mooizo, dat is het minste wat ik kan doen' zei ik zacht. Als ik het haar moeilijk maakte, zou ze gaan nadenken en hopelijk, uiteindelijk de juiste keuze maken en zich in mijn armen werpen. Maar dat waren natuurlijk dromen voor binnen een paar honderd jaar.

Daniel keek strak voor zich uit toen de les begon. Hij had het even overal mee gehad, waarom kwamen mensen altijd binnen op de verkeerde momenten en waarom hadden de leerlingen die geen toverstok mochten hebben er één? Hij zakte iets onderuit en luisterde naar de uitleg van Slakhoorn over het bestrijden van Dementors, iets wat ze vorig jaar al hadden gehad maar dat had niemand gezegd. Het was wel makkelijk om zo een goed cijfer te scoren en hij grijnsde lichtjes en sloeg een bladzijde om zodat Slakhoorn niet zou denken dat hij aan andere dingen dacht dan Dementors.

'Zit je me nou uit te lachen?' vroeg Amanda verbaasd terwijl ze een stapje achteruit deed maar zijn hand nog steeds vast hield. Laat los, zeiden haar gedachten keer op keer maar iets hield haar tegen en ze bad tot God dat hij dat laatste stemmetje liet volhouden, ze wou nog even bij Lucas zijn. 'Dat is niet aardig van je, het is gewoon ingewikkeld.' Haar stem was niet langer zacht, verbitterd maar weer helder maar niet hard zodat iedereen het kon horen. 'Ik wil je niet kwijt maar het kan. niet. anders.' Ze legde de nadruk op de woorden en deed weer een stapje naar voren. Waar was ze mee bezig? Ze verlangde naar een knuffel, woorden die haar geruststelden maar die zouden niet komen. Daar had ze het nu wel goed genoeg voor verpest.

Lily
Nadat de meeste uitleg en les gegeven was en ik de blikken van de zwadderaars die zich in mijn rug boorden had genegeerd sloeg Slakhoorn zijn boeken dicht en zei dat we de rest van de les mochten oefenen. Omdat hij volgende les zeker zou vragen aan iedereen om een patronus op te roepen die het langer dan tien seconden volhield. Met een simpele zwaai van zijn toverstok verdwenen de stoelen en tafels en schoven die uit zichzelf naar de kant. Ik stond op en keek om me heen.

Lucas
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik lach je niet uit.' gaf ik eerlijk toe. Toen ze een stapje achteruit zette, zette ik zelf een stap terug vooruit zodat we weer gelijk stonden. 'Vlucht nu niet weer weg.' smeekte ik zacht. 'Niets is ingewikkeld, jij bent gewoon een koppig meisje.' zuchtte ik zacht. 'Als je me niet kwijtwilt, moet je jezelf altijd niet zo wegduwen van mij.' raadde ik haar aan. Toen ze dichter tegen me aanstond sloeg ik mijn armen om haar heen om haar even dicht tegen me aan te drukken.

Zijn smekende toon zorgde ervoor dat ze stil bleef staan en niet meer bewoog. Het deed haar pijn om hem te horen smeken. 'Ik ben niet koppig,' zei ze eigenwijs maar ze bewoog nog steeds niet en keek hem recht aan. 'En daarbij, het is beter als we elkaar niet meer..' ze hield haar mond toen hij zijn armen om haar heen sloeg en ze legde haar hoofd op zijn borst en ademde zachtjes uit. Dit was waar ze de afgelopen tijd naar had gesmacht. Haar armen hingen nutteloos langs haar middel en ze legde ze twijfelend om hem heen en sloot even haar ogen. 'Misschien is het toch niet beter,' mompelde ze onverstaanbaar maar ergens was ze opgelucht dat ze het had toegegeven: Ze kon niet zonder Lucas.


Oefenen, nou dat had veel zin. Waarschijnlijk zouden ze door de mand vallen maar Slakhoorn zou waarschijnlijk zeggen dat ze net zo veel talent hadden als hun beroemde familie lid dus dat was niet zo'n groot probleem. Hij keek naar Lily die aan de andere kant van het lokaal stond en hij keek naar haar en glimlachte even naar haar. Het was gespannen in de klas en hij wist niet wat hij er mee aan moest. Het was niet alleen gespannen in de klas, ook tussen hem en Lily hing er een gespannen sfeer en hij wist niet hoe hij dat weg moest krijgen. Stomme Zwadderaars, dacht hij bij zichzelf.

Lily
Ik wist niet waarom ik opeens zo gespannen was. De patronusbezwering had ik al onder de knie, dus ik moest me niet schamen dat het niet zou lukken. Ik denk dat het vooral kwam omdat Daniels vrienden 2m van hem vandaan stonden en ik was bang dat het zou uitdraaien op de laatste keer dat Daniel bij zijn vrienden was. Het woord modderbloedje schoot weer pijnlijk door mijn hoofd. De klas wachtte tot iemand als eerste een poging ging doen om een patronus op te roepen. Ik had geen zin om te beginnen dus leunde ik verveeld tegen de muur aan.

Lucas
Ik voelde haar licht verstijven toen ik mijn armen om haar heen sloot en ik vroeg me af of dit een goed teken was. De twijfel werd groter toen ze zei dat het beter was dat we elkaar niet meer.. Haar zin onderbrak ze in het midden ervan. Ik liet mijn hand voorzichtig even door haar haar gaan terwijl ik haar stevig vasthield. Ik wou haar het gevoel geven dat ik er voor haar was, om haar graag te zien, te beschermen en er gewoon altijd voor haar te zijn. Natuurlijk was dit onmogelijk over te brengen door een knuffel. 'Misschien heb je gelijk' beaamde ik toen ze zei dat het misschien toch niet beter was. Eindelijk.

Amanda gaf zich over en legde haar hoofd op zijn schouder. De afgelopen dagen met Kerst waren een verschrikking geweest. Misschien overdreef ze een klein beetje maar het was kil en koud zonder Lucas zijn aanwezigheid. Ze verbaasde zich er over hoe snel je aan iemands gezelschap kan wennen terwijl ze vier jaar lang zonder vrienden hier heeft rond gelopen. Ze stond weer met beide benen op de grond toen ze de hand van Lucas door haar haal voelde gaan en haar stevig bij zich hield en ze glimlachte en haar handen hielden hem stevig vast, alsof ze hem nooit meer zou laten gaan. 'Ik heb je gemist,' fluisterde ze zachtjes, vol schaamte.

Daniel keek op toen alle tafels en stoelen waren verdwenen en zijn toverstok draaide rondjes in zijn vingers, als een majorette stokje. Hij keek even naar Lily die iets verderop stond en glimlachte even kort naar haar en deed toen een stap naar voren toen Slakhoorn hem aanwees om de patronus te doen. Hij besloot eerst niet bepaald zijn best te doen, hij was niet graag het lievelingetje van de leraar en zeker niet van Slakhoorn! Uit zijn toverstok kwam een zilveren damp en Slakhoorn moedigde hem aan om het nog eens te doen en de tweede keer sprong er een groot, zilver hert uit dat met zijn poot schraapte en zijn hoofd met gewei in de lucht stak en als het ware hinnikte en hij grinnikte zachtjes toen Slakhoorn klapte. 'Voila! Een goede eerste demonstratie. Volgende!'

Lily
Ik glimlachte even aarzelend terug toen ik zag dat hij glimlachte. Slakhoorn wees Daniel aan en die liet eerst een zilver wolkje verschijnen. Toen ik zijn hert zag was ik verkocht. Ik had zo al een zwak voor patronussen, maar die van Daniel was de allermooiste die ik tot nu toe al had gezien, inclusief die van mezelf. Slakhoorn keek de klas rond en zijn blik bleef hangen op mij. Hij glimlachte bemoedigend en wenkte me. Ik besloot Daniels voorbeeld te volgen en ook niet echt van in het begin mijn best te doen. Eerst een zilver rookwolkje en bij mijn tweede poging kruistte mijn blik die van Daniel. Mijn leeuw kwam met een grote sprong in het midden van de klas terecht en met een grote, geluidsloze brul, verdween hij weer. Slakhoorn klapte weer in zijn handen en ging naar de volgende.

Lucas
De ravenklauwers en zwadderaars iets verder stonden te joelen en te lachen. Het kon me niet veel schelen. Ik had haar tenminste in mijn armen en zij niet. De sukkels, haha. Mijn hand gleed voorzichtig door haar haar terwijl ik haar zacht tegen me aandrukte. De hoop dat dit moment niet meer zou overgaan werd groter met de seconde. Ik wou haar niet meer loslaten. Ik wou haar altijd vasthouden. Toen ze zei dat ze me gemist had verscheen er kleine glimlach op mijn gezicht. Op fluistertoon dingen zeggen drukte een gevoel uit vond ik. Dat was zoveel meer dan gewoon praten. 'Ik heb jou ook gemist.' fluisterde ik terug.

Ze glimlachte terug en Daniel grijnsde breed en leunde tegen de muur aan en keek toe hoe Lily hetzelfde deed als hem en Slakhoorn trapte er voor de tweede keer in. De goedsul. Daniel keek toe hoe de leeuw geluidloos brulde en hij moest toegeven dat Lily een indrukwekkende patronus had maar goed, hij was al trots op zijn eigen maar patronussen gaven iets waar van je innerlijk vond hij. Niet dat als je een minder sterk dier had je zelf minder sterk was maar het liet zien dat je niet zo dol was op een gevecht of misschien had het een andere reden, dat wist je nooit. Hoofdschuddend keek hij toe hoe Slakhoorn klapte, die man was echt echt echt dol op deze klas aan het worden.

Amanda glimlachte even toen ze zijn fluisterende stem hoorde. Het ontroerde haar altijd als mensen zacht praatte of fluisterde. Het bracht iets totaal anders over dan dat je het over een hele zaal uitschreeuwde. Toen ze de Ravenklauwers en Zwadderaars hoorden joelen en lachen zuchtte ze en deed ze een stapje naar achter en liet hem los. 'Zullen we ergens anders heen gaan? Ik heb eerlijk gezegd genoeg van al die misselijke, achterbakse kinderen.' Met een minachtende blik staarde ze verlangend naar de grote, eiken voordeur die toegang tot het hele schoolterrein gaf.

Lily
Ik vond het altijd geweldig om een deel van mezelf te zien. De leeuw gaf vooral weer dat ik erg koppig was en me niet snel liet doen. Net zoals het hert van Daniel. Het gaf bij hem vooral weer dat hij niet bang was voor het onbekende en altijd wel te vinden was voor uitdagingen. Als hij met mij omging, ging hij veel uitdagingen krijgen in het leven. De volgende patronussen die ik te zien kregen waren zwak, een schaduw vergeleken met die van hem. Ik ging op een van de banken zitten die tegen de kanten waren geschoven en keek toe naar de rest. Maar zoals ik al zei, ze waren niks vergeleken met het prachtige hert dat ik gezien had.

Lucas
Door het gejoel van de zwadderaars en ravenklauwers werd haar houding veel terughoudender en liet ze me uiteindelijk tot mijn grote tegenzin weer los. Ik knikte toen ze vroeg om ergens anders heen te gaan. Mijn gedachten werkten op topsnelheid. Waar kon ik haar mee naar toe nemen. 'Oke, volg me maar.' zei ik en nam haar mee aan haar hand. De plek waar ik haar mee naartoe ging nemen wisten maar een paar mensen. Hier kwam ook bijna niemand. De deur was alleen moeilijk te vinden en was alleen zichtbaar aan een deurknop in dezelfde kleur als de muren. 'Oke, als je een soort deurknop ziet moet je het zeggen.' zei ik zacht en begon de muur af te zoeken.