Orpg. Cynthia en Judithh.

Terwijl Fay naar huis liep keek ze goed om zich heen, ze woonde in zo een mooie buurt vond ze, rustig ook. Er woonden maar een paar ouders met kleine kinderen en een paar ouderen. Verder alleen mensen van rond de dertig jaar. Ze schrok op toen ze iemand haar naam hoorde schreeuwen en slaakte een diepe zucht toen William voor haar stond. Waarom liet hij haar niet gewoon met rust? Ze ontweek zijn blik en staarde over zijn schouder naar haar huis. 'Er is niets aan de hand. Ik moet nu gaan.' Ze liep langs hem en ging verder richting haar huis.

William
Ik keek haar na. Zo snel ging ik me niet laten afschepen. Ik liep terug naar haar toe en ging voor haar staan. Ik legde mijn handen op haar armen zodat ze niet wegkon. 'Wat is er?' Is het de tijd van de maand ofzo?' vroeg ik geirriteerd. Ik wou eigenlijk weten wat ik nu weer uitgestoken had. Waarom ze me zo behandelde. Ik keek in haar ogen en vanaf dat moment was het om zeep. Haar ogen deden me vergeten wat ik hier eigenlijk ook alweer kwam doen.

'Nee' snauwde ze naar hem. Haar hart bonsde in haar keel en ze keek in zijn ogen, hij kreeg een dromerige blik, wat hem superschattig maakte. Fay slaakte een diepe zucht en trok zich los. 'Laat me nu gewoon met rust William, alsjeblieft. Ik wil je speeltje niet zijn, zoek maar iemand anders die dat wel wilt en doe geen moeite meer. Ik zoek iemand die mij wel de moeite waard vind en waarbij het niet alleen om het zoenen of mijn lichaam gaat.' De tranen prikten achter haar ogen, waarom had ze zich bijna laten verleiden door hem. Was het de tweede keer dat het fout ging. Ze liep naar haar voordeur en zette de tas op de grond. Ze bukte en zocht met trillende handen naar haar sleutels.

William
ik keek haar na met een ietwat geschokte nastarende blik. Was dat hetgene wat ze dacht van mij? Alsof ik ooit zo laag zou vallen. Ik herstelde me snel door even met mijn hoofd te schudden en een plan te bedenken in mijn hoofd hoe ik dit het beste kon oplossen. Ik liep naar haar toe en duwde haar zacht tegen de muur van haar huis aan. Ik zette mijn handen aan weerskanten van haar hoofd en hield mijn gezicht op een paar centimeter van het hare. 'Maak je geen zorgen, ik ga je niet kussen.' gromde ik een beetje gekwetst. Ik keek in haar ogen en zuchtte zacht. 'Fay, mij kan het niet schelen hoe je lichaam eruitziet. Oké, ik moet wel toegeven dat ik verslaafd ben aan je kussen, maar ik denk dat je dat wel begrijpt.' Ik keek haar kwaad aan met een intensiteit in mijn ogen die het tegendeel moest bewijzen van wat ze dacht. 'Geloof me, voor mij ben je de moeite waard.'

Fay schrok van hem en kneep haar ogen dicht. Ze luisterde naar wat hij zei en keek hem toen aan. Hij meende het niet, hij meende het niet. Dat was wat ze zichzelf bleef voorhouden. Ze begreep het niet en die boze blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ze er alleen maar meer van overtuigt raakte dat hij het deed om haar lichaam. Waarom zou hij zich anders zo voor haar inzetten met deze woorden, die blikken? 'Ik begrijp er helemaal niets van, waarom je verslaafd zou zijn aan kussen met mij. Leuk geprobeerd hoor.' Haar stem brak en ze beet op haar lip. Ze weigerde domweg om hem aan te kijken. 'Ik heb je al gezegt dat ik het niet kan.' Ze fluisterde nu en bleef over zijn schouder heen kijken.

William
ik keek haar aan en zuchtte zacht toen ze haar ogen dichtkneep. Soms kon ze zo koppig zijn. 'Fay.' siste ik en nam haar gezicht in mijn handen. 'Weet je, normaal val ik niet op brunettes, val ik op blondjes. Maar omdat jij zo speciaal bent. Uiterlijk én innerlijk heb ik speciaal voor jou een uitzondering gemaakt.' Ik keek haar aan. 'Ik weet dat je het niet kunt, ik wil alleen dat je weet dat het me niet gaat om je lichaam of uiterlijk. Ik ben wel degene die jou heeft geweigerd toen je m'n broek wou losmaken.' zei ik om mijn woorden nog meer bevestiging te geven. Ik grijnsde toen ik haar blik zag. 'Oeps, dat had ik nog niet verteld.'

Ze voelde hoe de woede in haar opwelde. Wat dacht hij wel niet. Dat hij het subtiel aan het goedmaken was? Nou, hij bereikte met zijn rotopmerkingen er alleen maar het tegendeel mee. 'Ga dan maar naar een blond sletje en laat mij met rust.' Omdat hij haar maar "gevangen" bleef houden, zag Fay nog maar een oplossing: hem pijn doen. En dan ook maar gelijk lichamlijk én geestelijk, misschien zou hij dan eens leren dat hij niet zulke opmerkingen hoefde te maken. 'Ik heb er spijt van dat ik met jou heb gezoend, vieze kwal, ben blij dat je me tegen hebt gehouden, anders was ik mijn waardigheid nu kwijt.' Ze duwde zijn handen weg en sloeg met haar linkerhand tegen zijn linkerwang aan. Ze draaide zich om, pakte haar tas en even later viel de deur achter haar in het slot en zakte ze tegen de deur aan op de grond. De tranen stroomden over haar wangen.

William
ik keek haar aan en voelde de woede ook in mezelf opkomen. Dus nu ging ze zo gaan doen. Hoe oud was ze? 5 ofzo? Ik keek haar geirriteerd aan. 'goed idee, ik zal meteen een paar blonde sletjes gaan zoeken' riep ik kwaad uit. 'Goed, dan moet je de volgende keer maar verantwoordelijker worden en minder drinken, je zou blij moeten zijn dat ik bij je was heel de avond, wie weet wat je gedaan had.' Ik voelde hoe haar linkerhand tegen mijn wang aankwam. Het deed pijn, dat kon ik niet ontkennen. 'Auw?' antwoordde ik. Maar langs de andere kant was het weer een uiting van pit, wat haar nog aantrekkelijker maakte. Ik zag haar weglopen en nog voor ik iets kon zeggen was ze weg. Ik schopte kwaad tegen een harde steen en gromde omdat het zoveel pijn deed.

Ze veegde haar tranen weg en begon de boodschappen op te ruimen in de kastjes. Het was niet waar, ze had er helemaal geen spijt van dat ze met hem had gekust, ze had er wel spijt van dat ze hem had ontmoet. Weer een jongen die het alleen deed voor het scoren. Belachelijk dat Fay nog steeds zo dacht, maar dat kwam nog eenmaal door wat haar was aan gedaan. Het voelde wel goed dat ze hem had geslagen, alle woede was eruit gekomen en ze hoopte dat het flink pijn had gedaan. Eigenlijk niet, maar ja, ze moest zichzelf toch wat inpraten om hem te vergeten?

William
Ik keek even naar de deur en maakte dan in mijn hoofd een beslissing. Ik ging zitten op haar opstapje en begon op de deurbel te duwen. Ik besloot zo lang te blijven drukken op die bel tot ze kwam opendoen. TRIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIING hoorde ik de bel gaan en bleef drukken. Hoe lang zou het duren voor ze kwam opendoen. En als ze de deur zou dichtgooien in mijn gezicht zou ik blijven bellen tot ze terugkwam. Ik maakte me het een beetje gemakkelijk terwijl ik koppig bleef drukken op de deurbel. Lachend begon ik er een liedje van te maken door op bepaalde momenten lang en kort te drukken.

Fay was net naar boven gelopen om te gaan douchen toen ze de deurbel hoorde. Nee he. Ze besloot niet te reageren, misschien zouden ze weggaan. Maar nee hoor, welke kinderachtige gek bleef nu doorbellen? Ze slaakte een diepe zucht en rende de trap af. Vast een of andere collectant, of iemand die haar weer iets wilde aansmeren. Ze deed de deur open en begon 'Nee ik wil geen abonnement, dat heb ik al zo vaak gezegt, laat me eens met rust.' Ze keek verschikt op toen ze William zag zitten en haar ogen vernauwden zich. 'Oh, jij bent het.' Ze wilde de deur al weer dicht doen, ze had hier echt geen zin in.

William
Ik keek haar aan en stond op. 'Ja, ik ben het.' antwoordde ik. 'En ik kom hier om het lieve meisje Fay te zien?' vroeg ik en stak mijn voet tussen de deur zodat ze die niet kon dichtslaan. 'Je weet toch dat je zo snel niet van me afgeraakt?' vroeg ik en keek haar aan. 'Ik heb een idee.' lachtte ik. 'We zullen doen alsof je me hebt binnengevraagd om iets te komen drinken.' stelde ik voor en draaide even een rondje. 'Maar dankje Fay, natuurlijk kom ik binnen.' zei ik onschuldig en liep langs haar naar binnen. 'Hm, gezellig.' zei ik en keek even rond.

Ze voelde de woede nog groter worden toen hij met die vieze grijns op zijn gezicht naar binnen liep. 'Weetje dat ik je hiervoor kan aangeven?' zei ze kil en ze sloot de deur. Wat hij allemaal niet met haar deed! Eigenlijk wilde ze voor hem vechten, zorgen dat haar angst wegging, maar ze kon het gewoon niet. En zeker niet als hij zo enorm kinderachtig en vervelend ging doen. 'Ik wil dat je gaat William, je hebt hier niets te zoeken, je ging toch naar de blonde sletjes van je?' Ze slaakte een diepe zucht en ontweek zijn blik. Als ze eenmaal in die ogen keek zouden haar hersenen in pudding veranderen en kon ze niets normaals meer uitbrengen.

William
Ik keek haar een beetje verdrietig aan. 'Wat heb ik je misdaan dat je me nu opeens zo behandelt Fay?' vroeg ik een beetje gekwetst. 'Ik heb gezegd dat we nog vrienden kunnen zijn en ik heb belooft dat ik op je zou wachten. Maar we kunnen toch nog vrienden zijn? Daarvoor moet je me toch niet ontwijken?' mompelde ik schor. Dacht ze echt nog steeds dat ik haar zou laten vallen voor een paar domme blonde leeghoofdjes. Ik keek haar aan. Van mijn part mocht ze me aangeven, ze was het waard.

Waarom was hij zo lief? 'Het enige wat je fout hebt gedaan is dat je zo geweldig bent. Maar ik kan het niet William, ik kan het gewoon niet.' Ze keek hem eventjes aan en beet op haar lip. 'Ja, het beste is om gewoon maar vrienden te zijn, dat voelt goed.' Het voelde wel goed om dat te zeggen. Maar wat ze echt graag wilde dat kon niet, ze kon nooit zijn vriendin worden. 'Ik spreek je vanavond wel, oke? Ik wil nu even alleen zijn.' Ze hield de deur voor hem open en bleef afwachtend staan.

William
Ik zuchtte. 'Je bedoelt vanavond op dat feest?' vroeg ik. Ik keek haar aan toen ik langs haar passeerde. Ik bleef even afwachtend in de deuropening staan. 'Ik begrijp het' mompelde ik. Eigenlijk niet, ik begreep het helemaal niet. Waarom kon ze niet gewoon toegeven aan haar gevoelens? Ik had haar nu al drie keer gekust. Waarvan twee keer nuchter, aan het gevoel dat ik kreeg als ze me kuste wist ik dat het wederzijds was. Wat hield haar dan tegen? 'Oké, vrienden.' zei ik en stak mijn hand uit naar haar als teken van verzoening. Ik wist dat ik het niet zou aankunnen om vrienden te blijven. Ik was daarvooer veel te verliefd op haar.

Zachtjes liep ze met een glas water in haar hand over het strand heen. Ze zocht William, maar hoopte ergens dat ze hem niet tegen zou komen. Waarschijnlijk zou dat erg veel pijn doen. Ze voelde de blikken van een aantal jongens op haar rug branden, maar ze gaf er niet aan toe. Waarschijnlijk zou ze nooit meer van haar crush op Will af komen, en ze slaakte een diepe zucht. Ze nam een paar slokken en liep verder. De muziek hier deed haar wel goed, ze kon even alles vergeten daardoor. Of ja, proberen te vergeten.

William
Ik zette mijn lege bekertje ergens neer. Dit was al het tweede biertje dat ik ophad. ik wist dat als ik niet ophield met drinken ik hier vanavond terug in slaap zou vallen. Maar dan spijtig genoeg deze keer zonder Fay. Ik liep naar het plekje waar er gedanst werd en begon te dansen. Vrijwel meteen kwam er een meisje met me dansen. Ze had totaal geen besef van persoonlijke ruimte en ik zette een stap achteruit toen ze tegen me aan begon te dansen.

Fay liep wat verder en ging op een afgelegen plekje waar het een beetje rustig was zitten. Ze dronk maar geen alcohol vanavond, want ze was bang dat ze iets zou doen à la eergisteren. Maar goed dat William haar afgekapt had, anders dan had ze het in een dronken bui met hem gedaan! Wat een schatje eigenlijk, ze wist dat heel veel jongens er misbruik van gemaakt zouden hebben, maar hij niet. Ze nam wat slokken en keek naar de zee, die nu verlaten was.

William
Ik was niet snel genoeg en mijn adem stokte even geschokt toen ik haar lippen op de mijne voelden. Het voelde zo anders dan als Fay me kuste. Veel slechter. Alhoewel ging het als vanzelf. Ik kon de bittere smaak van alcohol proeven. Maar ach? Waarom zou ik dat meisje weigeren voor een kus. Van Fay moest ik er toch geen meer verwachten. Zodra het maar niet verder ging dan kussen was het goed voor mij. Ik stak mijn handen in mijn zakken, je armen om iemand heenslaan vond ik te persoonlijk. Ik kende dit meisje niet eens.

Fay keek even om zich heen en haar adem stokte toen ze hem met iemand anders zag zoenen. Dat deed pijn en ze kon wel huilen. Waarom deed hij dit? Het was best logisch gezien ze hem had afgewezen, maar waarom zo snel? Ze stond op en liep naar hem toe. Wat ze nu ging doen was verkeerd, heel erg verkeerd. Maar ze wilde niet dat hij met iemand anders zoende, wat best egoistisch was. Ze duwde het meisje bij hem weg en keek hem aan. 'Waarom doe je dat?' fluisterde ze gekwetst.

William
Ik keek haar boos aan. 'Je kan niet met me blijven spelen Fay.' antwoordde ik. Ik was ergens wel opgelucht. Ik kon haar blijkbaar wel iets schelen. 'Je hebt me afgewezen, dus ga ik.' Ik zuchtte even zacht. 'Dus ga ik verder met m'n leven' mompelde ik net zo gekwetst terug. Ik had het geprobeerd, maar ze moest niks van me hebben. Alleen maar vrienden, alsof ik dat aankon. Ik keek haar aan. 'Wat? Jij bent wel degene die mij niet hoeft.' mompelde ik.

'Ik weet het, het spijt me dat ik zo raar doe, maar..' Ze keek op toen het meisje hard in haar arm kneep en boos keek. Toen ze hem voor haar ogen zoende werd Fay pissig. Hij was van haar! Ze duwde haar van hem weg en pakte zijn handen vast. Met haar vingertoppen streelde ze over de rug van zijn hand en ze fluisterde 'ik hoef jou wel, heel erg graag zelfs. Ik hou van jou Will.' Ze boog naar hem toe en drukte haar lippen op die van hem.

William
Het voelde goed dat ze jaloers was. Het was net alsof ze echt om me gaf. Ik keek naaronze handen en zuchtte zacht. Die woorden klonken alsof ze het echt meende, maar was dat wel zo? Mijn adem stokte even toen ik haar lippen op de mijne voelde. Ze kuste me, uit zichzelf. En ze was zelfs niet eens dronken. Ik legde mijn hand in haar haar terwijl ik haar kus beantwoordde. Maar dan begon ik na te denken. Ik maakte me los van haar en keek haar boos aan. Hoe lang zou het duren voor ze me niet meer moest? 'Wat is dat toch met jou?' vroeg ik kwaad en liep weg. Ik ging ergens in het zand zitten waar ik zicht had op de zee. Eerst moest ze me wel, dan niet, dan weer wel, dan weer niet en nu terug wel?

Het voelde echt geweldig dat hij haar zoen beantwoordde, hij wilde haar nog! Of toch niet... Ze slaakte een diepe zucht na zijn woorden en bleef staan. Ze wist dat ze het hem uit moest leggen, maar dat was zo moeilijk. Waarom viel hij nou op haar, of ja, nu niet meer misschien. Ze snapte het wel dat hij haar niet meer hoefde nu, ze had een spelletje met hem gespeelt terwijl ze dat helemaal niet zo had bedoelt. Ze had hem juist willen beschermen. Waarom kon ze het hem niet gewoon uitleggen. Het deed pijn dat hij weg liep, net nadat ze haar gevoelens aan hem had duidelijk gemaakt. Ze plofte in het zand neer en beet op haar lip. Hij zou toch woedend worden als ze achter hem aan ging, hij hoefde haar nu niet meer.