Orpg. Cynthia en Judithh.

William
Ik grinnikte zacht toen ze kwam aangelopen met een dienblad. Ik nam het van haar over en zette het aan het voeteinde van mijn bed. Dan trok ik haar op mijn schoot en drukte mijn lippen even op de hare. Dan zette ik het dienblad op haar schoot en nam een slokje van de koffie. 'Oh, heerlijk.' zei ik en glimlachte naar haar. Ik nam een bordje met één van de twee boterhammen met ei op. 'Dat is lief van je.' bedankte ik haar en gaf haar nog een kus.

'Ja ik kan wel lief zijn soms.' Ze lachte en beantwoorde zijn lippen die de hare raakten. Toen pakte ze de appel en begon er kleine hapjes van te nemen. Fay vond fruit als ontbijt altijd wel fijn. Ze bleef een tijdje naar hem kijken en stond toen op. Ze schoof de gordijnen open en genoot even van de zonnestralen die door het raam naar binnen schenen. Toen kroop ze weer in het bed en trok ze dekens over hen heen. Ze nam een slok jus d'orange en grijnsde naar hem.

William
'Heel soms' plaagde ik en legde het lege bord terug op het dienblad. Ik volgde haar voorbeeld door ook een slok te nemen van mijn fruitsap terwijl ik naast haar ging liggen en mijn arm om haar heen sloeg. Ik beet even afwachtend op mijn lip. 'Ben je nog steeds bang dat ik je ook zo zal laten vallen zoals die andere jongen deed?' vroeg ik voorzichtig en keek haar aan. Vertrouwen was belangrijk in een relatie, dus ik wou ook dat ze me vertrouwde, en dat ze vertrouwde dat ik haar nooit meer zou laten vallen voor iemand anders.

Een schaduw trok over haar gezicht, waarom moest hij er nu weer voor zorgen dat ze aan hem dacht? Ze knikte zachtjes. 'Ja, maar ik kan er niets aan doen. Ik weet wel dat je het niet zal doen, maar ik.. ik snap gewoon niet waarom ik opeens zo veel geluk heb.' Ze kroop tegen hem aan en sloot haar ogen. Het was gewoon perfect, en ze was bang dat het zo weer voorbij was, dat wilde ze niet. 'Waarom ben jij eigenlijk hier, in Hawai?' Ze glimlachte en wilde de aandacht van zichzelf af halen.

William
Ik keek naar haar en knikte. 'Ik begrijp het.' mompelde ik zacht en streelde over haar arm. Ik verstijfde toen ze vroeg waarom ik hier was. 'Dat maakt niet uit.' zei ik kortaf. Ik ging haar niet vertellen wat ik gedaan had, dan moest ze helemaal niks meer van me hebben. 'Ik ga even wandelen.' zei ik en maakte haar los van me. Ik deed een tshirt en een short aan en liep naar de deur. 'Tot zo.' Snel ging ik naar buiten en haastte me naar het strand. Ik ging haar nooit vertellen wat er gebeurd was. Ik kon het nu pas onder ogen zien, ze verdiende mij niet. Ze verdiende iemand die veel beter was dan ik.

Fay keek hem stomverbaasd en vooral geschrokken na. Wat had ze verkeerd gezegt? Uitdrukkingsloos staarde ze even voor zich uit en begon zich toen langzaam om te kleden. Het overhemd hing ze over een stoel die in de hoek van de kamer stond. Ze maakte het bed op en liep met het dienblad naar de keuken, waar ze alles wat over was weg deed en alles afwaste. Toen liep ze de deuropening uit en sloot de deur achter zich. Waarom deed hij nu opeens zo, wilde hij haar dan toch niet meer? Met een baksteen in haar maag liep ze naar haar huis en twijfelde of ze hem moest smsen dat ze al weg was.

William
Ik haalde mijn hand door mijn haar. Oké, wat moest ik doen? Het uitmaken, nee dat kon ik niet. Haar ontwijken, ja dat kon lukken, even dan. Maar ik zou nooit vertellen wat ik gedaan had. Nooit. Ik keek naar de zee en zuchtte zacht. Ik hield zoveel van Fay en ik miste haar nu al, ook al was ik nog maar tien minuten weg. Zuchtend ging ik op mijn buik liggen en steunde een beetje op mijn ellebogen.

Zachtjes, met kleine stapjes, liep ze naar huis toe. Haar mobiel haalde ze uit haar broekzak en ze tikte een smsje voor hem in. Maar ze twijfelde of ze het moest verzenden. Zuchtend drukte ze op sturen. Wat er in het smsje stond? Simpel; Liefje, ik ben al weg, sorry als ik je gekwetst heb xxxx. Fay liep naar haar huis en griste haar sleutel uit haar broekzak. Misschien vond hij het wel fijn dat ze vast zijn bed had opgemaakt en dat ze had afgewassen. Ze glimlachte even, maar maakte zich wel zorgen om hem.

William
Ik haalde diep adem toen ik opeens mijn gsm in mijn borstzak voelde trillen. Ik haalde hem eruit en las het bericht dat Fay gestuurd had. Ik zuchtte zacht terwijl ik haar antwoordde. Ik kom even naar je toe, het spijt me dat ik zo opeens weg was. x Ik stond op terwijl ik haar kant begon op te lopen. Toen ik bij haar thuis kwam belde ik aan. ik was fout, slecht voor haar.

Fay zuchtte toen ze het smsje las en schudde haar hoofd. Als hij dan boos was, waarom kwam hij dan gelijk al weer naar haar toe. Hij wilde toch niet?? Ze liep angstig naar de deur toen ze de bel hoorde en deed open. Ze keek hem eerst zwijgend aan en glimlachte toen voorzichtig. 'Wil je binnen komen?' Gadver, waarom moest het nu zo ongemakkelijk en raar voelen? Ze deed een pasje naar achteren en opende de deur iets verder, zodat hij er makkelijker door kon.

William
Ik keek op toen de deur open werd gedaan. 'Oké, het spijt me.' mompelde ik schuldbewust. 'Maar, niet alsjeblieft niet vragen waarom, waarom ik hier ben.' zei ik en keek haar aan. Ik knikte toen ze vroeg of ik binnen wou komen en liep achter haar aan naar binnen. 'Sorry' herhaalde ik en legde mijn hand even in de hare. Ik hoopte dat ze het begrepen had, en er niet verder over door ging gaan.

'Will, jij hebt mij zelf gezegt dat vertrouwen het belangrijkste is in een relatie, en jij vertrouwt mij niet eens?' Ze slaakte een diepe zucht en liet haar hand uit die van hem glijden. Ze hield zo veel van hem, en het deed echt pijn dat hij haar niet wilde vertellen wat er was. Ze keek hem aan en sloot de deur achter hem. Zo erg kon het toch niet zijn? Ze had zelf toch ook verteld wat er was, en dat was hartstikke moeilijk geweest.

William
Ik keek haar aan en zuchtte. 'Vertrouwen is ook heel belangrijk, en ik vertrouw je met mijn leven. Maar ik wil het gewoon niet vertellen.' zei ik. Het deed pijn om te zien dat ze haar hand uit de mijne trok. 'En je kan me daar helemaal niet toe dwingen, oke?.' voegde ik er nog kwaad aan toe. Ik zuchtte diep en haalde mijn hand door mijn haar. Ik liep door naar haar bank en ging zitten. Geirriteerd ging ik half liggen en staarde naar haar plafond. Als ze wou dat ik wegging zou ze het wel zeggen denk ik.

'Je hoeft niet gelijk zo boos te worden hoor.' Ze slaakte een diepe zucht en keek hem bezorgd aan. 'Ik kan je niet dwingen en dat was ik ook niet van plan, maar ik vind het echt rot dat je het me niet wilt vertellen. Het zegt wel dat je me niet honder procent vertrouwd.' Ze beet op haar lip en haalde een hand door haar haren heen. 'Ik ga even douchen, en ik hoop dat je hier blijft, en anders dan zie ik je nog wel.' Ze liep de trap op en ging op het bed zitten. Daar barste ze zachtjes in tranen uit.

William
Ik keek haar aan. 'Het is niet dat ik je niet vertrouw, want ik vertrouw je wel. Maar ik kàn het gewoon niet zeggen.' mompelde ik en zuchtte zacht toen ze opstond en naar boven liep. Toen ik na een tijdje nog steeds niet de douche hoorde volgde ik haar naar boven. Uit een van de kamers kwam een zacht gesnik. 'Fay?' vroeg ik. Ik klopte even op de deur en ging dan naar binnen. 'Fay' herhaalde ik en liep naar haar toe om mijn armen om haar heen te slaan. 'Het spijt me zo, maar als ik het je vertel ga je niets meer met me te maken willen hebben.' mompelde ik.

Ze schrok op van hem en probeerde haar tranen nog weg te vegen, maar hij was al binnen. Ze verborg haar gezicht in haar handen en beet op haar lip terwijl ze haar tranen weg veegde. 'Ik vind het gewoon rot dat je het niet wilt vertellen. Zo erg kan het toch niet zijn?' Ze keek hem aan en schudde toen haar hoofd. 'Maar goed, als jij het niet wilt vertellen, dan heb ik daar respect voor en dan zal ik er ook niet meer naar vragen.'

William
Ik keek haar aan. 'Dan blijf ik maar rot.' zuchtte ik. 'En dankje' mompelde ik er nog achteraan voor ik mijn lippen zacht op de hare drukte. 'Ik hou van je Fay, maar ik wil je niet kwijt.' Ik liet haar los en ging languit op haar bed liggen. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik kon teruggaan in de tijd en alles vergeten. Of gewoon in slaap vallen zou ook goed zijn.

Ze knikte en keek even naar hem en zuchtte toen bijna onhoorbaar. 'Nu ga ik echt douchen.' Ze stond op en liep naar de badkamer. Toen ze zich uitgekleed had stapte ze onder de douche en zette de kraan aan. Ze waste haar haren en haar lichaam en zette toen de kraan weer uit. Daarna droogde ze zich af en trok schone kleren aan. Ze deed haar haren en haar make-up goed en toen liep ze de badkamer weer uit. Ze wist niet of hij sliep maar liep direct naar beneden, ze had namelijk enorme dorst. Ze schonk wat te drinken in en leunde tegen het aanrecht aan terwijl ze dronk.

William
Ik luisterde naar het geluid van de douche, het had iets rustgevend. Ik sloot mijn ogen en zuchtte zacht. Ik wist dat ik niet eeuwig kon blijven verzwijgen voor haar wat ik gedaan had. Ze zou er ooit eens achterkomen. Ik haalde diep adem terwijl ik naar beneden liep. 'Ik weet dat je hierna nooit meer tegen me zult willen praten, maar je moet het wel weten denk ik.' mompelde ik zacht terwijl ik het krantenknipsel dat altijd in mijn achterzak eruit haalde en op het aanrecht legde. 'Nou, ik laat mezelf wel uit.' mompelde ik. Ik wist dat ik haar geschokte blik niet zou kunnen aanzien, dus vertrok ik uit mezelf.

'Nee, ik wil dat je hier blijft. Voor mij was het net zo moeilijk om te vertellen waarom ik hier ben, dus jij gaat nu niet de schijterd zijn.' Ze keek hem met felle ogen aan en trok hem mee naar de bank. Ze duwde hem erop en ging op zijn schoot zitten zodat hij niet weg kon. Ze vouwde het krantenknipsel open en begon te lezen. Naar mate ze verder kwam begonnen haar vingers te trillen en toen ze klaar was keek ze hem geschokt aan. 'Wat erg voor je William' Ze sloeg haar armen om hem heen en probeerde hem stevig vast te houden. Ze had wel gelezen dat hij het had gedaan, maar ze kon niet geloven dat dat expres was geweest.

William
Ik keek haar niet aan. Ik wou de gekwetste en pijnlijke blik niet in haar ogen zien. Ik haalde diep adem en keek haar geschrokken aan. 'Erg voor mij?' vroeg ik en keek haar aan. Ik haalde haar armen van me af. 'Ik heb ze vermoord, dus er is helemaal niks ergs voor mij.' zei ik kwaad en keek haar boos aan. Begreep ze het dan niet? Of had ze het niet duidelijk gelezen. 'Ik moet gaan, ik zie je wel weer.' Ik trok het krantenknipsel uit haar handen en begon naar de deur te lopen.

Fay keek hem na en slaakte een diepe zucht. Volgens haar was hij hier degene die haar niet meer wilde zien. Was ze er dan weer in getrapt? Ze bleef zitten en legde haar hoofd in haar handen. Waarom deed hij nu zo rot, ze wilde er voor hem zijn, snapte hij dat dan niet? Ze wilde hem vasthouden en troosten. Ze wilde dat hij er was, bij haar. Ze miste hem nu al. Pff, wat was ze ook een stomkop, denken dat iemand echt van haar hield en haar vertrouwde. Ze sloot de deur achter hem en zuchtte diep.

William
Ik keek kwaad voor me uit en schopte iets omver. Ze mocht me niet omhelsen, of medelijden hebben. Ze moeten schreeuwen en tieren dat ik de ergste jongen was die ze ooit had ontmoet. Ik verdiende geen medelijden. Ik verdiende haar niet. Ik haalde diep adem en keek zuchtend voor me uit terwijl ik op een van de grote stenen voor haar huis ging zitten om na te denken. Had ik hier echt goed aan gedaan door haar dit te laten zien? Nee, waarschijnlijk niet.

Fay staarde voor zich uit en pakte een deken. Toen pakte ze wat fruit en wat lekkers en deed alles in een schaal. Ze pakte wat films en stopte er een in de dvdspeler. Toen kroop ze op de bank en sloeg ze de deken om zich heen. Ze zette de film aan en begon te kijken, al snel zat ze helemaal in het verhaal en dacht ze even nergens meer aan. Ze moest evne niet aan William denken, dat deed ongelooflijk veel pijn aan haar hart namelijk. Ze miste hem nu al. Haar hand greep naar de appel en ze begon te eten.

William
Ik zuchtte zacht en stond op. Het was moeilijk om weg te lopen van haar huis. Alsof ik wegliep van haar, ons. Ik zuchtte zacht en liep naar een klein gezellig café waar ik naar binnen liep om te gaan zitten aan een klein tafeltje. Ik bestelde iets willekeurigs op de lijst terwijl ik rustig om me heen keek. Ik wist niet waarom, maar stieken had ik de hoop dat Fay hierheen zou komen.