Orpg. Cynthia en Judithh.

Fay had even geen zin in hem, ze vond het eigenlijk, hoe meer ze er over nadacht, belachelijk dat hij weg was gelopen. Ze hadden er toch gewoon over kunnen praten, net alsof hij expres zijn ouders had aangereden. Dat geloofde ze niet. Ze slaakte een diepe zucht en kroop wat dieper weg onder de dekens. Ze kon nu wel zeggen dat ze geen zin in hem had, maar stiekem hoopte ze dat hij zo weer voor de deur zou staan.

William
Ik keek elke keer hoopvol op als de deur openkwam en er een nieuw persoon binnekwam. Maar de prachtige bruine lokken van Fay bleven weg. Ik roerde met mijn rietje in mijn drankje terwijl ik naar de mensen om me heen keek. Ouders met hun kinderen, en zo van die dingen. Het deed nog altijd pijn om te zien, ook al was ik aan het beeld gewend geraakt dat ik het voor de rest van mijn leven zonder ouders zou moeten doen.

Waarom kwam hij nou niet terug? Ze raakte best ongerust, dadelijk deed hij iets stoms omdat hij boos op haar was. In paniek rende ze naar haar kamer en pakte haar telefoon. Ze zocht in haar contactenlijst naar zijn nummer en drukte op het knopje voor bellen. Ze kneep haar ogen dicht terwijl de telefoon over ging. Alsjeblieft, alsjeblieft, laat hem opnemen.

William
Ik was blij dat ik de rust om me heen had. Het gezellige gebabbel van mensen die ik niet kende, in een taal die ik ook nog niet kende. Ik keek op toen ik het bekende geluid hoorde van mijn gsm die afging. Snel haalde ik hem uit mijn zak en keek wie er opstond. Fay. Ik haalde diep adem en drukte op de groene knop. 'Hallo?' vroeg ik en wachtte tot ze zou antwoorden. Ik was eigenlijk wel opgelucht dat ze me belde, ze moest echt om me geven.

Ze snakte naar adem toen hij op nam en ging op het bed zitten. De opluchting stroomde door haar heen. 'Oh ik ben zo blij dat je op neemt Will. Ik was zo bang dat je door mij iets geks ging doen, dat ik je kwijt was. Waar ben je?' Haar stem klonk ongerust en ze moest zichzelf echt inhouden om niet te gaan huilen. Hij had een plekje in haar hart veroverd en daar ging hij niet zo snel meer uit. Ze gaf echt om hem en wilde niet nog eens een ruzie met hem krijgen, dat kon ze niet aan.

Will
Ik beet op mijn lip toen ik haar stem hoorde trillen, alsof ze op huilen stond. 'Maak je geen zorgen, ik ben niet zo dom om van die gekke dingen uit te halen.' zei ik tegen haar. Dat was waar, zelfmoord plegen was laf. Dan droeg je je problemen over aan andere mensen, nee dat was echt laag. 'Ik zit in het cafeétje in de straat recht tegenover de jouwe. Iets te drinken. Het smaakt naar fruitsap maar het heeft een vreemde paarse kleur.' zei ik nog tegen de telefoon en roerde nogmaals met mijn rietje in het drankje.

'Gelukkig maar' zuchtte ze opgelucht. 'Wacht ik kom naar je toe oke? Niet weggaan' Ze hing snel op en trok haar schoenen aan. Ze rende naar het café wat hij bedoelde en voelde dat haar hart begon te bonken toen ze hem zag. Hij was zo knap en lief en leuk en geweldig. Ze liep naar binnen en ging bij hem op schoot zitten. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte haar hoofd tegen zijn schouder. 'Sorry, echt honder keer sorry' mompelde ze zachtjes terwijl ze over zijn schouders streelde.

William
'Oke' antwoordde ik en hing ook op toen ik de kiestoon hoorde. Ik nam nog een slok van mijn drankje terwijl ik afwachtend naar de deur voor me keek. Ik haalde diep adem toen ze mijn kant opkwam en sloeg mijn arm om haar middel toen ze op mijn schoot kroop. 'Je moet geen sorry zeggen.' antwoordde ik kort en streelde afwezig over haar rug. Ik wist dat ik dit allemaal niet op haar mocht uitwerken, zij had er niks mee te maken. Ze maakte mijn leven zelfs beter. Maar toch bleef ik het gevoel hebben dat ik haar niet verdiende.

Ze glimlachte en leunde met haar hoofd tegen hem aan. Ze streelde even over zijn buik en keek hem daarna aan. 'Kan je me vergeven?' mompelde ze zacht in zijn oor en ze pakte zijn hand, legde wat geld op tafel en liep met hem naar buiten. 'Zullen we even over het strand lopen, wat praten, desnoods alleen wandelen?' Ze kneep zachtjes in zijn hand en glimlachte verlegen. Ze hield zo veel van deze jongen en wilde echt niet alles op het spel gaan zetten, hem kwijtraken.

William
ik keek haar aan. 'Er valt niks te vergeven. Je hebt niks misdaan. Ik vind het gewoon te, te moeilijk om hierover te praten, zelfs met jou.' zei ik tegen haar. Ik knikte en stond op. 'Oke, is goed.' Ik liet haar hand los om mijn arm om haar heen te slaan en haar zacht tegen me aan te drukken. Ik drukte mijn lippen in haar haar en zuchtte zacht. 'Het spijt mij ook.' mompelde ik terwijl ik met haar naar het strand begon te lopen. Ik vroeg me af waarom ik er niet met haar kon over praten, zij had net zoveel meegemaakt als ik.

Met een diepe zucht leunde ze tegen hem aan. 'Geeft niet, ik begrijp het wel. Ik wil wel dat je weet dat als je een keer iets kwijt wilt, ik er voor je ben.' Ze glimlachte en liet haar arm rond zijn middel rusten. Toen ze een eindje over het strand waren gewandeld kreeg ze enorm veel zin om hem te zoenen, gewoon zijn lippen te proeven en zijn warme lichaam tegen dat van haar te voelen. Ze keek hem met twinkelende ogen aan. 'Volgens mij deed ik dit ook op die avond dat ik dronken was, maar nu meen ik het echt bloedserieus.' Ze grijnsde en duwde hem zachtjes op zijn rug het zand in, waarna ze half op hem ging liggen en haar lippen op die van hem drukte.

William
Ik keek naar haar. 'Ik weet het wel.' antwoordde ik en gaf een lief kneepje in haar zij als teken van bevestiging. Ik keek even om me heen toen we stilstonden. Deze plek had iets romantisch en mysterieus. De maan stond al hoog aan de hemel en wierp een witachtig licht over het strand en de zee. Ik zuchtte verloren toen ik die schattige twinkeling in haar ogen zag oplichtten. Ik wist dat dit moment zou komen, en ik wist niet of het goed was of slecht. Maar, ze was niet dronken. Dus slecht was het niet. Ik trok haar met me mee en sloeg mijn armen om haar heen terwijl ik mijn lippen ook op de hare drukte.

Ze hoorde de zucht en stopte abrupt met zoenen. Ze duwde zich wat omhoog en ging zitten. 'Is er nog iets anders, wil je niet?' Ze keek hem aan en friemelde wat aan haar truitje. Ze wilde het niet als hij het niet wilde, maar ze vond het wel een goed moment. Toen ging ze op haar rug naast hem liggen en begon toch wat te twijfelen. Wat als ze het helemaal niet kon? Wat als ze enorm ging falen en hij zou denken dat ze vreemd was? Ze zuchtte ook diep en keek naar de sterren. Misschien was ze er wel niet klaar voor.

William
Ik keek naar haar en leunde naar haar toe toen ze ging zitten. 'Natuurlijk wil ik het wel. Maar hier op een strand is nogal, raar.' Ik keek naar haar kleine figuur. Haar ademhaling ging sneller dan normaal. 'Niet zo stressen. Ik ben het maar' zei ik om haar gerust te stellen en drukte mijn lippen kort in haar nek. Dan ging ik zitten om naar de zee te kunnen kijken. 'En ik doe dit alleen maar als jij er honderd procent achter staat.' zei ik en keek even achterom naar haar.

Ze keek hem aan en streelde over zijn borstkas met haar vingertoppen. 'Ik wilde het sowieso niet op het strand gek. En ik weet dat jij het bent, maar je zuchtte zo diep en ik dacht dat jij het misschien niet wilde.' Op en top Fay, overal over stressen en zich druk om maken. Met een klein glimlachje keek ze naar hem en drukte haar lippen tegen zijn wang aan. 'Ik weet het niet, ik wil het wel, maar dadelijk kan ik het niet.' Ze voelde dat ze rood werd van schaamte, maar ze wilde wel eerlijk tegen hem zijn. Om haar rode wangen te verbergen keek ze van hem weg naar de zee.

William
Ik keek haar aan en moest glimlachen. 'Dan is het goed.' Ik trok haar zacht tegen me aan en hield haar goed vast. Ik moest onwillekeurig een beetje grinniken door haar opmerking. Het was dan ook zo grappig. 'Maak je geen zorgen, er bestaat niet zoiets als slechte seks.' lachtte ik en keek om om haar aan te kijken. 'Alsjeblieft, schaam je niet voor mij. Ik ben het maar.' zei ik opnieuw en hield haar vast. Ik vond het eigenlijk wel een beetje erg dat ze zich zo ongemakkelijk voelde met mij in de buurt.

'Niet lachen' fluisterde ze beschaamd. 'Ik heb je toch verteld van Thom?' Waarom lachte hij nu? Nu voelde ze zich alleen nog maar stommer. 'Er bestaat wel zoiets als een lelijk lichaam waardoor het niet fijn is hoor.' Ze mompelde dit alles en trok zich een beetje los. Thom had haar zo vaak verteld hoe lelijk ze eigenlijk was, maar door die roze bril had het minder erg geleken dan dat het was. Nu zag ze pas in hoe kapot hij haar daarmee had gemaakt en dit uitte ze dan weer op hem. 'Misschien moet ik maar gaan, dit wordt het niet vanavond. Sorry.' Ze stond op en keek even naar hem.

William
Ik keek haar aan. 'Het spijt me.' mompelde ik toen ik zag dat ik haar gekwetst had. 'Ik wou je niet kwetsen.' zei ik er nog bij. 'En volgens mij heb je helemaal geen lelijk lichaam.' Ik haalde diep adem en keek omhoog toen ze opstond. 'Oh, oke.' antwoordde ik. Ik wou haar nergens toe dwingen. Maar haar laten gaan? Nee. 'Niet gaan, blijf gewoon bij me. Gewoon om me gezelschap te houden.' zei ik toen ze argwanend keek.

Ze trok een wenkbrauw op en vertrouwde het niet helemaal. Maar natuurlijk won haar verlangenkant van de nadenkkant en zakte ze weer op het zand neer. Ze besloot er verder niets over te zeggen en keek naar de zee. Toch zat ze er wel een beetje mee. Hij had haar gewoon uitgelachen toen ze haar zwakke punt met hem deelde. Moest ze dat zomaar pikken? Een klein zuchtje ontsnapte uit haar keel en toen tekende ze met haar vinger in het zand.

William
Ik glimlachte opgelucht toen ze weer naast me kwam zitten. 'Dankje.' zei ik en drukte mijn lippen kort op de hare. 'Het spijt me dat ik je gekwetst heb net.' Ik drukte mijn lippen even tegen haar nek en ging dan terug liggen om naar de sterren en de maan te slapen. Het was hier zo heerlijk. Niet te warm, niet te koud. Niet te licht, niet te donker. De soort plek waar ik als jongen gemakkelijk zou kunnen slapen. Ik volgde met mijn blik de tekening die ze in het zand maakte. 'Wat teken je?' vroeg ik en glimlachte.

'Maakt niet uit, ik kan door Thom niet veel meer hebben geloof ik.' Ze praatte zachtjes en ging rustig verder aan de tekening. Ze zei even niets meer en toen het af was keek ze hem aan. Ze had een boot getekend met wat mensen er op en zee eronder. Toen veegde ze het weg met haar vlakke hand en ging naast hem liggen, staren naar de donkerblauwe hemel. 'Ik slaap wel in een bed vannacht, maakt me niet uit waar bij jou of bij mij, maar liever niet op het strand.' Ze glimlachte.

William
Ik keek haar aan en drukte mijn lippen even op haar wang. 'Sorry, nogmaals.' zei ik en keek naar haar boot. Toen ze naast me kwam liggen sloeg ik mijn arm om haar middel en keek samen met haar naar de donkerblauwe hemel. 'In een bed.' lachtte ik. Ik was opgelucht dat ze terug rustig was, dat ze zich niet meer ongemakkelijk voelde bij mij. 'Hm, het zou wel leuk zijn. Maar we hebben al eerder op het strand geslapen, dus een bed is inderdaad beter.' beaamde ik en grinnikte zacht. 'Niet dat jij je er nog veel van herinnert nautuurlijk.'

Ze kroop een beetje tegen hem aan en staarde naar de sterren. Het zou best leuk zijn om ze te kunnen tellen, maar daar was je toch iets te lang mee bezig. Een rode kleur verscheen op haar wangen en ze draaide haar hoofd van hem weg. Hij maakte haar onzeker, door steeds maar te lachen, en ze vond het echt niet fijn. Zachtjes beet ze op haar lip. Wat als ze toch niet aan zijn verwachtingen voldeed? Als ze minder was dan dat hij wilde? 'Nee dat was een beetje erg, dus ander onderwerp.' Ze glimlachte verlegen.

William
Ik keek haar aan. Ik had weer een gevoelige snaar geraakt. Wat was ik toch een boer. 'Sorry' herhaalde ik opnieuw en hield haar vast terwijl we samen naar de sterren staarden. Het was rustig. Heel ver in de verte kon ik gelach en gepraat horen door de hawaiaanse mensen van hier. Maar waar wij lagen was het rustig en stil, op het geruis van de zee na dan. Haar haar waaide ging zachtjes mee met de wind en ik haalde er mijn hand door. 'Weet je, je bent echt mooi.' zei ik en keek haar aan.

Haar wangen bleven rood doordat hij zei tegen haar dat ze mooi was. 'Hm, dankjewel' mompelde ze verlegen en ze legde voorzichtig haar hoofd op zijn borst. Van zijn regelmatige ademhaling werd ze rustig en voelde ze zich weer wat beter. 'Ik heb best wel hoofdpijn' mompelde ze en ze greep even naar haar hoofd. 'Jij bent heel erg lief' zei ze met een lieve glimlach en ze ging recht zitten. 'Zullen we zo maar naar huis gaan?'