ORPG. Cynthia en Iris.

'Nee, ik ga niet,' zei hij beslist. 'Ik ben hier gekomen om mijn verontschuldigingen aan te bieden voor wat ik deed dus dan doe ik dat ook. Het spijt me Lily, ik had je niet zo hard op de grond moeten laten vallen. Meisjes hebben een teer lichaampje, daar ben ik nu achter gekomen en het spijt me dat ik je zeer deed. Echt,' hij keek haar met een halve glimlach aan en speelde onrustig met zijn handen en hij wachtte een antwoord af van Lily. Hij haar pijn gedaan maar ze had het zelf uitgelokt. Waarom moest hij eigenlijk zijn verontschuldigingen aan gebieden?

Amanda grinnikte met hem mee en speelde met de grassprietjes terwijl ze omhoog keke naar Lucas. 'Je houd niet van Zwerkbal? Ik laat je er wel van houden. Hoogtevrees? Wat als ik je daar vanaf help?'' Haar mondhoeken krulden op. Hij voelde echt als een vriend, tegen één van die meisjes had ze het absoluut niet gezegd. Tegen hen moest ze bij alles wat ze zei nadenken en bij Lucas hoefde dat niet en het luchtte op. Het gaf een soort van vrijheid en de druk op haar schouders werd lichter.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Haha, probeer maar. Maar mij krijg je nooit op een bezem. En dat komt deels door de hoogtevrees natuurlijk' Ik moest denken aan mezelf op zo'n wankele bezem op meer dan honderd meter hoogte terwijl ik vooroverboog en de diepte inviel. Er ging een rilling over mijn rug. Ik wou er niet aan denken. 'Vergeet het maar.' voegde ik er nog aan toe om haar van haar geweldige ideeën af te helpen. Ik glimlachte even naar haar en keek naar het grote meer. Nee, niet vliegen. Het zou veel leuker zijn moest zwerkbal onderwater gespeeld worden, dan zou ik meteen meedoen. 'Maar ben jij goed?' vroeg ik en keek haar aan. Ze zag er wel een goede zwerkbalster uit.

Lily
Ik negeerde hem. 'Nou, je excuses zijn niet eetbaar of ze genezen mijn enkel niet dus veel heb ik er niet aan.' gromde ik koppig. Ik nam mijn boek van toverdranken, ik moest echt een beetje gaan leren en hier lag ik toch niks te doen. 'Dag Daniel' zei ik kwaad tegen het gordijn in de hoop dat hij de hint zou opvatten en vertrekken. Maar eigenlijk, heel diep vanbinnen wou ik niet dat hij vertrok. Maar mijn hoofd zat nu gevuld met woede irritatie dat ik dat meteen aan de kant schoof. Stomme zwadderaar. Ik begon te bladeren in het boek tot aan het hoofdstuk waar we nu zaten en begon met tegenzin te lezen.

Amanda keek hem uitdagend aan. 'Ik ga het proberen, zeker weten van yes. Wij gaan samen vliegen al moet je bij me achterop.' Lachend streek ze een lok haar uit haar gezicht en keek weer naar Lucas. Ze kon er geen genoeg van krijgen om bij hem te zijn en naar hem te kijken. Ze zakte weg in haar eigen dromen en gedachten en sloot haar ogen. Hoe kon het dat ze zo van deze jongen was gaan houden in een korte tijd? Ze schudde onbewust haar hoofd en opende haar ogen toen de vertrouwde stem van Lucas op klonk. 'Dus jij houd van zwemmen?' Over zijn laatste vraag dacht ze na. Was ze goed? Ja, ze was goed. Beter dan mensen dachten maar mensen wisten wel meer niet van haar en dat was maar goed ook als ze er achter zouden komen dat ze Schouwer wou worden zou ze gepest worden maar ze wou het en het zou gebeuren ook. 'Ja, ik ben aardig goed maar ik zit niet bij het afdelingsteam voor het geval je dat wil weten.'

Daniel grimaste tegen het gordijn en hij schoof het opzij en ging naast haar bed zitten. 'Maar mijn excuses zijn wel gemeend Lily. Aanvaard je ze?' Hij glimlachte zwak naar hem en sloeg het boek van Lily dicht en keek naar haar. Ze was bleek, wit en opeens voelde hij zich schuldig en hij beet op zijn stem. Waarom was ze zo vreselijk eigenwijs? Was dat soms een eigenschap die een waardige Griffoendor nodig had, want als dat zo was had Lily zeker aan die eigenschap voldaan. Lily, de knappe, eigenwijze Griffoendor.

William
Ik keek haar aan. 'Je kan het problemen, maar het gaat toch niet lukken.' zei ik erachteraan. Ik stelde even in mijn hoofd voor toen ze zei dat ik bij haar achterop moest. Misschien zou ik dat meer vertrouwen, omdat ik haar al vertrouwde. Terwijl ik haar nog geen halve dag kende. Toen ze haar ogen sloot kon ik haar ongestoord aankijken. Ze was mooi, veruit het mooiste meisje dat ik hier op school gezien. Ze was speciaal, niet zoals alle anderen. Haar haar glansde mooi in de zon en met haar huid gaf dat een mooi mysterieus effect. Ik wendde beleefd mijn blik af. 'Ja, ik ben een zwemmer.' antwoordde ik en glimlachte even, maar ja ze kon het toch niet zien want haar ogen waren gesloten. 'Waarom niet?' vroeg ik.

Lily
Ik keek hem geirriteerd aan toen hij mijn boek dichtsloeg. 'Ik weet het niet, ik zal erover nadenken. Misschien als je op je knieën gaat.' zei ik eigenwijs en keek hem bedenkend aan. Twijfelend of hij het echt zou doen. 'Nee, niet doen. Dat was sarcasme.' voegde ik er nog voor de zekerheid aan toe. Mijn boek viel met een klap op de grond toen hij die had dichtgeslagen. Hij keek me op die rare schuldige manier aan dat me rillingen gaf, maar niet omdat ik koud had. Ik wou iets grof zeggen op zijn schuldbewuste blik maar ik perste mijn lippen stijf op elkaar. Ik mocht ook niet té gemeen gaan doen, dan kon ik meteen bij zielig zwadderich.

'Dan ken je mij nog niet genoeg. Ik wil met jou vliegen en zwemmen, deal?' Amanda opende haar ogen en leunde op haar ellebogen en keek met één gesloten oog naar het gezicht van William. Wat had hij met haar gedaan dat hij ze hem zo vertrouwde en hem dingen vertelde over zichzelf die echt waren en niet verzonnen? Twijfelend ging ze wat dichter bij hem zitten en staarde naar het meer. 'Ben je goed, of nee wacht eerst dit: Ben je een dreuzelkind? Waarom zou je anders zwemmen, de meeste tovenaars doen niet aan zwemmen toch? Althans, dat zeggen ze bij Dreuzelkunde heb ik gehoord.' Beschaamd keek ze naar Lucas. Zou ze hem hier mee kwetsen?

'Denk jij daar maar eens over na Griffoendor,' mompelde hij zacht terwijl hij naar haar staarde. Hoe had hij het voor elkaar gekregen om een meisje op de Ziekenzaal te krijgen? Hij was een slechte jongen, ondanks dat het een Griffoendor was; meisjes mocht je niet verwonden. Haar woorden galmden na en hij negeerde dat ze zei dat het sarcasme was. Hij schoof de stoel naar achter en ging op zijn knieën bij het bed zitten. 'Lily, wil je me vergeven?' hij hief zijn blik naar het meisje in het ziekenbed.

Lily
Ik kreeg een vuurrood hoofd toen ik madame plijster en de twee andere mensen die op de ziekenzaal lagen omkeken omdat hij op zijn knieën ging zitten. 'Doe niet zo belachelijk' mompelde ik. Toen hij niet opstond zuchtte ik en kruiste mijn armen over elkaar. Hij zou niet opstaan én hij zou het zich ook niet aantrekken dat andere mensen ons raar bekeken. 'Oké, oké. het is al goed.' praatte ik snel en begon hem recht te trekken in de hoop dat hij normaal zou gaan doen en gaan zitten.

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Deal' antwoordde ik en keek haar aan. Ik grinnikte zacht. 'Euh, nee. ik ben half. Mijn moeder is een dreuzel, en zij heeft het me geleerd.' zei ik. 'Maar zwemmen onder water, niet erboven. En dat is handig als tovenaar dan kan ik langer onder water blijven.' Oh, god. Ik moest haar vast zo vervelen met mijn stom dreuzelzwemgepraat. 'En jij, ben jij een dreuzelkind?' vroeg ik en keek haar nieuwsgierig aan. Normaal kon ik het onderscheiden, wie volbloed was en wie niet. Dat zag je gewoon aan de toverkunsten vond ik. Maar bij haar, mysterieus als ze was, weeral niet.

Amanda haar gezicht fleurde op en haar ogen begonnen te twinkelen toen hij akkoord ging met de "deal." 'Dus je bent een halfbloed? Dat had ik niet verwacht, ik dacht dat je volbloed was. Vraag me niet waarom maar dat dacht ik toen ik je voor het eerst zag.' Met haar hand streek ze haar haar uit haar gezicht en bond het samen in een losse knot en liet zich weer achterover zakken in het gras dat in haar nek kietelde. Ze wou haar hoofd schudden toen hij vroeg of ze een dreuzelkind was maar wat schoot ze daar mee op? 'Ja, ik ben een dreuzelkind maar daar is niets mis mee!' zei ze met een scherpe ondertoon in haar stem. 'Ik ben net zoals de andere meisjes op school een heks.' Ze beet op haar lip en dacht aan de eerste schooldag van haar tweede jaar. De Zwadderaars hadden haar toverstok afgepakt en haar vertelt dat ze minder was dan de rest, ze was een modderbloedje. Zou Lucas ook zo over dreuzelkinderen denken?

Ze kreeg een vuurrood hoofd en Madame Plijster en twee andere mensen keken om naar hem maar hij stond niet op. Niet eerder voordat ze zijn excuses had aanvaard. Toen ze zei dat het goed was ging hij weer op de stoel zitten en keek met een halve grijns naar Lily. 'Ik zei toch dat ik het meende?' Er brandde een vraag op zijn lippen en hij bleef naar haar kijken. 'Wil je de eerst volgende keer dat we naar Zweinsveld mogen met me mee?' Hij wou het niet vragen maar het ging vanzelf. Hij had geen controle meer over wat hij wou en wat niet en hij kon zichzelf voor de kop slaan. Als de andere Zwadderaars en Griffendors hier achter kwamen was hij er geweest en had hij geen gezag meer. Dan was hij niets minder dan dat meisje uit Huffelpuf.

Lily
Ik keek hem aan. 'Het is niet omdat je een beetje op je knieën gaat zitten en me met van die puppyogen aankijkt dat je het meent. Ik ben al wat gewend van jullie soort.' antwoordde ik koeltjes. Ik trok mijn wenkbrauw op toen hij vroeg of ik met hem mee wou gaan naar zweinsveld. Een stemmetje in mijn hoofd begon te schreeuwen dat ik ja moest zeggen terwijl een ander stemmetje daar tegen in bracht dat hij een zwadderaar was en ik een griffoendor, en dat hij alleen maar mijn enkel gebroken had. Ik begon echt gek te worden. Ik haalde diep adem en keek hem aan. 'Probeer je grappig te doen?' vroeg ik en keek hem met een gefronst voorhoofd aan.

William
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Nope, ben een halfbloed' zei ik en glimlachte. Toen ze haar haar opbond in een schattige knot was haar gezicht beter te zien omdat haar haar achteruit gebonden was. 'Hm, ik heb daar geen problemen mee hoor.' antwoordde ik op dezelfde scherpe toon als zij en stak mijn handen onschuldig op. 'Ik ken zelf ook veel dreuzelkinderen die veel beter zijn in toveren dan ik.' voegde ik eraan toe om haar gerust te stellen. Ik had echt geen problemen met dreuzelkinderen, die waren even belangrijk als alle anderen. Nouja, voor mij dan toch.

Haar opgetrokken wenkbrauw en het gefronsde voorhoofd lieten Daniel al merken dat ze neit wouu en hij stond op. 'Dan niet, je bekijkt het maar Lily. Kan er iemand uberhaupt wel iets goed bij jou doen of moet iedereen bij jou smeken voor je eens een keer akkoord gaat?' Hij schudde zijn hoofd en trok het gordijn achter zich dicht en bleef naar haar schijnsel kijken. Waarom trok hij alles van dit meisje zo naar zich toe? Ze was een Griffoendor?!

Zijn scherpe toon raakte haar en ze sloot haar ogen. Ze wou die scherpe toon in zijn stem niet horen, dan was het een Lucas die ze niet wou kennen maar ze had het zelf veroorzaakt ze had zelf ook zo scherp tegen hem gedaan maar het ging niet expres. Het was een zelfverdediging die ze niet meer af kon leren. ' Sorry, ik had niet zo moeten reageren Lucas. Ik weet dat jij niet zo bent als die meisjes maar het gaat allemaal uit zichzelf ik heb daar geen controle meer over. Meestal dan.' Ze glimlachte kort naar hem. ' Volbloed zegt niet alles oer je toverkunsten mhm ja.'

Lily
Ik zuchtte zacht en zijn woorden bleven zich schreeuwend in mijn hoofd herhalen. Ik keek op toen de gordijnen scheurend loskwamen omdat hij ze te hard had dichtgetrokken en met een harde plof op de grond kwamen. Ik keek even op naar zijn gezicht en schoot in de lach. Het was ook zo grappig. Hij die zo serieus stond te kijken naar de gordijnen die loskwamen. Na een tijdje had ik mezelf weer in de hand en keek naar zijn gezicht. 'Ik zei geen nee. Ik vroeg gewoon of je het echt meende.' zei ik. 'En niemand moet smeken, dat was jou stomme idee.' antwoordde ik fel.

Lucas
Ik zag haar gezicht een beetje vertrekken toen ze mijn scherpe ondertoon hoorde. Ik had nu al het gevoel dat ik dit meisje niet wou kwetsen, ook al deed ik dat wel door met haar om te gaan omdat de meisjes van Ravenklauw me dit gevraagd hadden. Blijkbaar vonden ze dat ik iets verleidelijk over me had dat elk meisje wel deed smachten, écht niet. Ze zeiden het gewoon zodat ik het zou doen, waarmee ik uiteindelijk ook toegestemd had. Maar ik begon meer en meer te twijfelen of ik zou zeggen dat ze het zelf maar moesten uitzoeken, ze begon belangrijker te worden dan een zakje ballonbruisballen.

O god, de gordijnen vielen op de grond en met een uitgestreken gezicht raapte hij ze op en legde ze op de dichtstbijzijnde stoel en ging weer naast haar bed zitten. 'Je zei wel nee, heb je ooit je gezicht gezien? Je opgetrokken wenkbrauw, een gefronsd voorhoofd hoe duidelijk kun je iemand afwijzen met alleen je gezicht maar waag het niet tegen de rest van je afdeling te zeggen dat ik je had mee gevraagd want dan ga je eraan Griffoendor.' Hij dacht even na over het smkeen. ' Wie zei hier dat ik op mijn knieen moest gaan? Dat ben nog steeds jij volgens mij Lily.'

‘Ik ben blij dat ik je heb leren kennen Lucas, ik weet dat ik je kan vertrouwen.’ Ze stond op en glimlachte even naar hem. ‘Wat dacht je er van, ga je mee naar Zweinsveld? Hier in de buurt is een geheime gang en eerlijk gezegd heb ik wel zin in een boterbierje. Ik betaal.’ Ze veegde het zand en losse gras van haar mantel af en pakte haar tas op en hing die over haar schouder. ‘En ik accepteer geen nee.’ Haar ogen lachten en ze deed haar haar weer los zodat het over haar schouders viel en een deel van haar schouders bedekte. ‘Lucas?’ vroeg ze twijfelend. ‘Als je echt niet wil moet je het zeggen, ik wil je niet dwingen.’

Lily
Ik keek hem kwaad aan en balde mijn handen tot vuisten. Hij was de enige die het bloed van onder mijn nagels haalde. 'Ja, oke. Maar als ik nee zou bedoelen zou ik het wel zeggen.' antwoordde ik en rolde met mijn ogen. Ik lachtte schamper. Alsof hij ervoor zou kunnen zorgen dat ik "eraan" zou gaan. Ik haalde diep adem toen hij weer begon over het smeken om mezelf te kalmeren. 'Heb je ooit in je leven gehoord van het woord sarcasme? Dat betekent dat je iets zegt, maar dat eigenlijk niet meent,' beet ik hem toe. 'Zwadderaar.' voegde ik er nog walgend aan toe.

Lucas
Ik keek haar aan en knikte. 'Ik ben ook blij dat ik je leren kennen heb.' antwoordde ik en glimlachte voorzichtig naar haar. Ik voelde de baksteen in mijn maag toen ze zei dat ik echt te vertrouwen was. 'Ja, een boterbier gaat er altijd in.' beaamde ik en stond op. Ik volgde haar voorbeeld door mijn rugzak over een van mijn schouders te hangen. 'Natuurlijk wil ik mee.' zei ik vlug en begon terug te lopen. 'Kom dan, dan gaan we naar zweinsveld.'

'Niet zo kwaad worden, dat is niet goed voor je mooie gezichtje,' zei Daniel met een speelse grijns en hij zakte iets onderuit op de stoel terwijl hij geïntresseerd naar Lily. Ze kon hem niets maken vanuit het ziekenbed maar hij meost op zijn hoede blijven want vuisten konden op de vreemdste momenten opdoemen. 'Tuurlijk heb ik van het woord sarcasme gehoord. Sommige op mijn afdeling leven van sarcasme maar mijn vraag om vergiffenis en mijn vraag of je mee ging naar Zweinsveld waren beide verre weg van het sarcasme te zoeken want ik meende het.' De walging in haar stem was duidelijk te horen en hij keek naar de grond. Ze walgde echt van hem.

Amanda bleef even staan en keek naar de rug van Lucas en haar mondhoeken krulden op tot een glimlach die er moeilijk vanaf te krijgen was. 'Je bent de beste,' fluisterde ze hem tegemoet en ze versnelde haar pas en rende naar hem toe. Haar haar wapperde achter haar aan net zoals de mantel die om haar heen zweefde. Er stond duidelijk veel meer wind en ze bleef iets achter hem lopen zodat ze makkelijker vooruit zou komen. Het weer bij Zweinstein was altijd al anders geweest en veranderde om de haverklap. Ook nu weer.

Lily
Ik keek hem aan en zuchtte zacht. 'Oké' antwoordde ik op alles wat hij zei. 'Ik ga met je mee naar zweinsveld.' antwoordde ik en keek hem even aan. Toen hij onderuitzakte ging ik zelf ook wat makkelijker liggen. Hij wendde zijn blik af toen ik "zwadderaar" had gezegd. Ik had hem toch niet gekwetst ofzo? Ik beet op mijn lip. 'Sorry' mompelde ik verontschuldigend. 'In griffoendor is zwadderich gewoon het walgelijkste dat hier rondloopt. Ik ben niks anders gewend' zei ik er nog achteraan om hem een verklaring te geven.

Lucas
Ik keek haar aan en liet met moeite een glimlach verschijnen. 'Dankje, jij ook.' antwoordde ik. 'Oké, waar naartoe mevrouw?' vroeg ik en draaide me kort om om haar aan te kijken. Ze liep vlak achter me, vast om zich te weren voor de wind. Schattig. 'Straks word je nog weggeblazen' plaagde ik. Ik keek om me heen en zag dat de bomen zacht meewiegden met de wind. Behalve de beukwilg dan. Die af en toe eens een schok door zich heen liet gaan om te laten zien dat hij de wind wel aankon. Stomme boom.

'Je gaat mee? Toch wel?' Daniel vroeg het voor de zekerheid voor het geval het een grapje was en hij hief zijn blik weer naar haar op en opnieuw werd hij overspoeld door een vlaag van medelijden dat ze hier in de ziekenzaal lag. Hij haalde zijn schouders op. 'Waarom sorry? Ik zou het me niet aan moeten trekken als jij van me walgt maar toch doe ik het en dat mag niet. Stiekem ben ik ook walgelijk.' voegde hij er snel aan toe. Hij stond op en haalde een hand door zijn haar terwijl hij zichzelf af bleef vragen wat er zo speciaal was aan dit meisje. Jarenlang hadden ze een haat relatie gehad en konden ze elkaar niet uitstaan dan kon hij toch niet zo maar haar leuk vinden? of in ieder geval aantrekkelijk.

Amanda keek hem bezorgd aan toen hij met veel moeite een glimlach tevoorschijn toverde. 'Is er soms wat Lucas?' Ze ging naast hem lopen en pakte zijn hand vast en streelde met haar duim over de bovenkant van zijn hand. Het voelde vertrouwd of het zo moest zijn. ' Jaja, plaag me maar, maar wat als ik echt word weggeblazen? dan moet je me redden en hoe wil je dat voor elkaar krijgen? Jij durft niet te vliegen. Maar volg mij maar, ik wil niet naar de drie bezemstelen dat is zo toeristisch bij een gebrek aan woorden. Nee, als we iets verder lopen kom je een klein cafeetje tegen.

Lucas
Ik glimlachte naar haar en keek naar onze in elkaar verstrengelde handen. 'Nee, er is niks mis.' antwoordde ik. 'Dan stap ik voor de uitzondering wel op mijn bezem.' lachtte ik. Het voelde langs de ene kant goed om haar hand in de mijne te voelen, maar langs de andere kant voelde het slecht. Ik had haar bedrogen. Maar ik zou naar de ravenklauwse meisjes gaan om te zeggen dat ik zou stoppen met de deal. Ik knikte en liep met haar mee. Het was rustig in zweinsveld, er liep bijna niemand rond.

Lily
Ik keek hem aan en knikte. 'Ja, ik ga mee.' Het voelde zo raar, maar ook goed, om met hem samen naar zweinsveld te gaan. Alleen. Ik ging wat makkelijker liggen en keek naar hem. Het schuldgevoel was duidelijk hoorbaar in zijn stem. 'Nou, nee. Sorry, omdat ik te snel oordeel. Misschien ben je helemaal niet zo slecht als je eruit ziet. Niet elke zwadderaar gaat voor iemand van griffoendor op de knieën.' lachtte ik. Ik vroeg me af of hij wist dat ik van dreuzelouders kwam, misschien wel. Dan zou het nog een groter wonder zijn dat hij nog steeds met me omging.

'Echt niet, want dan moet je het zeggen he.' Amanda kneep zacht in zijn hand en vervolgde de weg naar het cafeetje. Haar mondhoeken krulden weer op. 'Je vleid me, dat mag niet Lucas.' Ze gebaarde naar de linkerkant van de weg en liep een klein straatje in met aan alle kan ten winkeltjes die hen naar binnen probeerden te lokken maar ze negeerde het en leidde Lucas naar het cafeetje dat ze bedoelde. Toen ze de deur open deed kwam een vlaag warme lucht hen tegemoet en Amanda deed haar mantel uit en hing die over haar arm. het was een klein maar knus cafeetje en ze keek om naar Lucas. 'Is het wat of wil je liever naar de drie bezemstelen?'

Toen ze het bevestigde voelde het allemaal heel definitief en Daniel vroeg zich af wat zijn vrienden er van zouden vinden dat hij met een Griffoendor naar Zweinsveld zou gaan en hij besloot het niet te vertellen. Niets persoonlijks maar hij was bang dat ze Lily lastig zouden vallen en dat wou hij niet hebben. Ze lag nu op de ziekenzaal en daar hoefde ze absoluut niet nog eens te belanden. Voor de zoveelste keer haalde Daniel zijn schouders op. 'Het maakt niet uit Lily. We hebben jaren een haat relatie gehad en de engiste vraag die ik me nu nog vraag is waarom ik nu zo tegen je doe. Is dat normaal?' Even grijnsde hij breed toen ze over op zijn knieen begon. 'Ja, ik ben ergens toch wel een uitzondering maar misschien moeten we het niet aan de kerktoren hangen dat we samen naar Zweinsveld gaan. We hebben niets, gewoon als vrienden maar je weet hoe snel mensen dingen veranderen.' Hij glimlachte even pijnlijk en haalde weer een hand door zijn haar. Het werd een vaste tik.

Lily
Ik keek hem aan. 'Nee, absoluut niet normaal.' zei ik en keek hem aan. Toen zijn blik veranderde moest ik een beetje glimlachen. 'Maar wat is het leven zonder die paar uitzonderlijke mensen?' vroeg ik hem met een klein glimlachje rond mijn lippen. Zonder dat ik er iets aan kon doen schoot er een klein pijnscheutje door me heen toen hij zei dat we het niet verder mochten vertellen en dat we gewoon vrienden waren. Schaamde hij zich dat hij met iemand van griffoendor omging? Mij kon het namelijk niet schelen wat de mensen dachten. 'Oké, komt in orde.' antwoordde ik en keek hem even aan. Hij zag er knap uit, zo'n manier knap dat mijn knieën knikten. Gelukkig lag ik neer.

Lucas
Ik glimlachte naar haar. 'Nee, niks mis.' antwoordde ik nog voor ik zachtjes in de lach schoot. 'Hou je niet van vleien misschien?' vroeg ik en keek haar aan. Mijn vingers krulden zich om de hare. 'Daar ben ik namelijk heel goed in.' lachtte ik. De warmte van het cafeetje liet het snijden van de wind ophouden. 'Hm, nee ik vind het veel te gezellig daarvoor.' antwoordde ik en loodste haar mee naar een tafeltje bij het raam. Ik ging tegenover haar zitten en glimlachte naar haar.

Daniel grijnsde breed naar Lily met elke minuut die er voorbij ging begon hij zich meer aan haar te hechten en het liefst had hij van de daken geschreeuwd dat hij de eer had om met Lily naar Zweinsveld te gaan maar hij wou niet dat ze werd lastig gevallen door zijn vrienden die het liefst elke Griffoendor afslachtte alhoewel, ze mochten hun gang gaan zolang ze maar van Lily af bleven. 'Daar weet ik niets op te zeggen, je hebt mijn mond gesnoerd Lily,' zei hij met een kleine glimlach rond zijn lippen. Hij schoof zijn stoel dichterbij en keek naar haar knappe gezichtje en dacht even na. 'Het is niet dat ik me voor je schaam maar ik wil niet dat je nogmaals op de ziekenzaal komt door mijn schuld. Mijn vrienden zouden je dan bovenaan het lijstje zetten om je te vervloeken en ik verzeker je dat ze een grote hoeveelheid spreuken hebben die ze op je willen uitproberen.'

Amanda voelde haar wangen rood worden toen Lucas vroeg of ze niet van vleien hield. 'Het is niet dat ik er niet van hou, ik voel me vereerd maar het mag niet Lucas. Ik wil niet verpesten wat er nu is.' Ze legde haar hand op tafel en pakte met haar vrije hand het kaarsje en stak die aan met een klein tikje van haar toverstok. 'Dus jij bent daar goed in? Ik ben benieuwd maar het kan niet.' Haar lippen verstrakten en ze verstijfde en de kou van buiten leek zich door haar lichaam te verspreiden maar ze herstelde zich snel maar haar lippen bleven enkel strakke lijntjes. 'Het mag niet,' fluisterde ze zacht met haar blik op het kaarsje gericht.

Lily
Ik keek hem aan en glimlachte ook een beetje. toen hij zei dat ik hem de mond gesnoerd had. Toen hij zijn stoel dichterbij schoof voelde ik dat zenuwachtige gevoel in mijn maag weer omhoog kruipen. Ik trok mijn wenkbrauw op toen hij dat allemaal zei. Dacht hij nu echt dat ik van suiker gemaakt was? Ik kon heus wel een beetje kinderachtige zwadderaars aan. En het klonk zo raar. Het waren zijn vrienden, waarom zouden ze mij dan willen vervloeken? Maarja, we hadden het hier nog altijd over zwadderich. 'Ik kan ze wel aan.' lachtte ik en keek hem aan. Maar ik zou toch voorzichtig moeten gaan zijn, want ze waren waarschijnlijk niet te onderschatten.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Maak je geen zorgen, ik zal je echt niet verleiden als dat is wat je bedoelt.' Maar dat meende ik natuurlijk niet. Ze was veel te mooi en te lief om zomaar te laten schieten. 'Hé, moet je zien. Hier heb ik echt weken op geoefend.' zei ik trots toen ze het kaarsje aanstak. Ik zei het deels natuurlijk ook omdat ik de ongemakkelijke stemming weg wou duwen. Ik sloot mijn ogen en knipte met mijn vingers. Snel opende ik één oog om te kijken. Het was gelukt. 'Wacht, kijk. Ik kan hem ook terug aandoen.' Nu staarde ik naar de kaars en knipte weer met mijn vingers. Met een kleine flits brandde het weer. 'Héhé, sorry.' lachtte ik. 'Maar het is één van de weinige dingen dat ik goed kan.'

Daniel trok zijn wenkbrauw op. 'Alsjeblieft Lily, luister nou. Het zijn Zwadderaars en die zijn tien keer zo achterbaks dan jullie Griffoendors en daarbij hebben wij Sneep achter ons staan en Anderling... Tja, laten we zeggen dat je vaak meer aan Sneep hebt dan aan Anderling. Niets persoonlijks hoor maar het is toch zo?' twijfelend keek hij haar aan terwijl hij de deken aan de onderkant pakte en er nerveus mee speelde. Snapte ze dan niet dat zijn vrienden het leuk vonden om Griffoendors te pesten en te martelen? Vooral als ze dachten dat ze vrienden waren met iemand van Zwadderich. Hij beet op zijn lip. Hoe kon hij het aan haar verstand brengen dat ze voorzichtig moest zijn? Eigenwijze Griffoendors ook.

Amanda glimlachte naar hem. 'Doe wat je niet laten kan Lucas.' Ze haalde een hand door haar haar zodat ze zichzelf een klein beetje een houding kon geven in deze ongemakkelijke stemming. Ze hief haar blik naar hem op toen hij zei dat ze moest kijken wat hij kon. Ze keek naar het kaarsje die uitging zonder een toverstok en haar mondhoeken krulden om tot een lach zonder geluid. 'één van de weinige dingen die je goed kan? Je hebt toch wel meer kwaliteiten dan een kaars aan en uit doen Lucas?'

Lucas
Ik glimlachte naar haar. 'Ja, maar ik bedoel ook één van de weinige dingen die ik kan zonder toverstok.' zei ik. 'Een kaars aan- en uitdoen is trouwens een heel belangrijke kwaliteit.' waarschuwde ik haar lachend. Toen de man kwam vragen wat we moesten hebben om te drinken bestelde ik twee boterbier en betaalde terwijl hij de glazen voor onze neus neerzette. Ik glimlachte beleefd naar hem en nam een slok van mijn boterbier. 'Hmm' zei ik door de heerlijke warmte die het boterbiertje verspreidde over mijn hele lichaam. Buiten ons zaten er maar drie andere mensen. Een koppeltje, en een man aan de bar.

Lily
Ik knikte toen ik het scherpe randje van bezorgdheid in zijn stem kon horen. Ik was sowieso al niet erg geliefd bij de zwadderaars om verschillende redenen die me eigenlijk niet veel konden schelen, en als er dan nog eens bijkwam dat ik bevriend was met de knapste en waarschijnlijk populairste jongen uit zwadderich zou ik zeker erg gehaat worden. Ik keek hem aan en knikte. 'Oke, ik zal oppassen.' antwoordde ik om hem gerust te stellen. Hij had geen gevaar. Griffoendors waren nobel genoeg om hem niet meteen aan te vallen. Oké, ze zouden nogal roddelen, en hatelijke opmerkingen geven. Maar hij zag er zo'n jongen uit die dat wel kon hebben en het zich niet aantrok.

Amanda barste in lachen uit en het ijs brak bij haar en ze liet haar haar met rust en haar ogen twinkelde een enkele seconde terwijl ze gefassineerd naar Lucas keek. 'Wat kan je nog meer zonder toverstokken Romeo? Suprise me.' Ze bleef naar Lucas kijken terwijl ze de warme boterbier aan nam en haar handen aan het warme glas opwarmde en een slokje nam. Het schuim bleef rond haar lip zitten en ze veegde het met de bovenkant van haar hand af. Ze streek met haar vinger langs het schuim en boog voorover om een snorretje bij Lucas te tekenen. 'Het staat je echt heel leuk Lucas,' zei ze met een serieuse stem en een lachende twinkeling in haar ogen. Ze ging weer zitten en liet haar blik door de ruimte glijden. Er waren niet veel mensen maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze was niet zo op veel mensen geteld en vond het prima zoalsn het nu was met Lucas.

Daniel knikte goedkeurend toen ze zei dat ze op zou passen. ‘Mooi, want ik wil je niet nog eens hier hebben. Eén keer is wel genoeg denk je niet?’ Hij liet de deken los en schoof de stoel weer naar achter voor het geval mensen rare gedachten zouden krijgen. Wat zouden de Griffoendors doen als ze te weten kwamen dat hij met Lily naar Zweinsveld zou gaan. Ze was het oogappeltje van de leerlingen, althans zo kwam het over. Ze liep altijd in groepen waar je bang van werd maar oke dat was vast iets meisjesachtigs. ‘Je bent echt een eigenwijs ding. Je moet heel wat doen om je zin te krijgen bij jou,’ zei hij met een lichtelijke, geamuseerde blik.

Lucas
Ik keek haar aan en grinnikte zacht. 'Oké, ik kan dingen bijna laten vliegen. Maar dat ben ik nog vollop aan het leren' zei ik tegen haar. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me uit alle macht op haar glas in de hoop dat ik het zou kunnen laten vliegen. Daar zou ze pas echt van schrikken. Ik opende mijn ogen om te kijken of het effect had. Het glas wiebelde een beetje alsof het een poging nam om te zweven. 'Maar ik ben er nog niet zo goed in.' zei ik en stopte mijn pogingen om het glas te laten vliegen. Straks zou ik haar glas nog laten omkantelen ofzo, dat kon ik haar nu ook weer niet aandoen. Ik grijnsde toen ze me een snorretje tekende en veegde het net zoals haar met de rug van mijn hand terug af. 'Alles staat me leuk.' Ik keek haar aan. 'Ik moet je nog iets vragen..' begon ik.

Lily
Ik keek hem aan en knikte. 'Misschien heb je wel gelijk, maar jij moet mij ook niet onderschatten. Het is niet dat ik niet weet hoe je een tegenvervloeking of een beschermspreuk moet gebruiken.' Ik wist niet waarom ik dit allemaal zei. Volgens mij wou ik gewoon niet dat hij dacht dat ik zwak was ofzo. Mijn glimlach werd een beetje breder door zijn opmerking, ik wist niet of dit nu als compliment bedoelt was of juist niet. 'Ik ben niet eigenwijs, je moet gewoon weten hoe je bij mij moet doordringen, snap je?' vroeg ik en keek hem met diezelfde geamuseerde blik aan. Ik was een beetje zenuwachtig. Morgen was het al weekend, kon ik met hem naar zweinsveld aan. Ik was vooral zenuwachtig omdat ik een hele dag alleen met hem zou doorbrengen, wat als er pijnlijke stiltes ofzo vielen?

Zou hij het echt kunnen laten vliegen? Vast wel, hij was een Ravenklauwer die zijn slim maar toch je afdeling zegt niet alles maar wel veel. Ze keek naar het vertrouwde gezicht van Lucas dat in een paar uur al zoveel voor haar was gaan betekenen. Hij was een echte vriend, iemand die haar niet zou kwetsen of verlaten nee ze waren vrienden. Toen het glas enkel een beetje wiebelde lachte ze zacht. ‘Nee, dit kan je niet zo goed als een kaars aandoen maar een kaars aandoen is sfeervoller dan een glas laten vliegen vind je niet? Je mag wel vaker een kaars voor me aandoen, voor mijn verjaardag misschien?’ Nieuwsgierig keek ze naar Lucas. ‘Wat wil je me vragen dan?’ Ze probeerde de nieuwsgierige ondertoon de verbergen maar of het lukte wist ze niet zeker maar ze hoopte van wel.

‘Heb ik gezegd dat ik je onderschat? Nee, ik weet alleen wat mijn vrienden kunnen en willen en dat weet jij niet Lily en een alledaagse beschermspreuk helpt niet. Ik ken de favorieten van mijn vrienden en ik weet ook welke ze maar al te graag op jou uit proberen. Als het ze lukt om jou te vervloeken is hun leven een stuk aangenamer. Dan hebben ze de top bereikt. Jij zou het kersje op de taart zijn.’ Daniel zag de geamuseerde blik en trok plagerig zijn wenkbrauw op. ‘Ah, dus ik weet hoe ik moet doordringen bij jou of zie ik het nu verkeerd?’ Hij zakte weer iets onderuit en begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen bij haar en morgen zou een top dag worden, daar was hij zeker van.