ORPG. Cynthia en Iris.

Lily
Ik keek hem aan. De mysterieuze, waarschuwende toon in zijns stem gaf me rillingen. Ik ging op mijn zij liggen zodat ik hem kon aankijken. Ik hoopte echt dat hij niet de spreuk bedoelde die ik dacht dat hij bedoelde. Maar toch was ik weer nieuwsgieriger naar hem. 'Waarom, zijn het de favoriete spreuken van je vrienden, en niet de jouwe? Waarom kan je me wel uitstaan en alle andere vrienden van jou niet?' vroeg ik en keek hem aan. Ik was iemand die vond dat vrienden invloed op een mens hadden, die je maakten zoals je nu bent. 'Hm, dat moet je zelf maar uitmaken.' antwoordde ik vaag op zijn laatste vraag omdat ik nog teveel met zijn opmerking in mijn hoofd zat.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Ik weet het niet, ik vind het allebei wel gezellig.' antwoordde ik en keek haar aan. Ik was ondertussen gewend geraakt aan dat mooie mysterieuze gezichtje. Ik zou het voor geen geld in de wereld niet meer kunnen missen. Maar ik maakte geen schijn van kans bij dit speciale meisje. Ze had al duidelijke hints gegeven dat ze alleen maar vrienden wou zijn, maar toch koppig als ik was zou ik vragen of ze mee naar zweinsveld wilt gaan met mij. Ik haalde diep adem en keek haar aan. 'Zou je het erg vinden.' begon ik. 'Om morgen met mij naar zweinsveld te gaan?' vroeg ik en probeerde de blik in haar prachtige ogen te doorgronden.

Wat deed dit meisje met hem? Ze maakte hem gek, hij kon niet normaal meer nadenken en dacht bij alles na of het wel goed voor Lily uit zou pakken. Haar vragen zette hem aan het denken en Daniel was even stil. De stilte die er hing was moeilijk te doorgronden en het werkte op zijn zenuwen. 'Ik weet het niet. Misschien omdat ik geen echte Zwadderaar ben? Maar het kan ook andere redenen hebben. Ze zijn jaloers op je. Jij hebt alles wat zij nooit zullen hebben dus ze willen op je wreken zodat zij de aandacht zullen hebben. Je bent een mooi meisje, mooier dan zij ooit zullen wezen net zoals je slimmer bent dan hun. Ze zijn jaloers, meer kan ik er niet over zeggen.' zijn lippen werden een smalle streep en verstrooid legde hij en hand in zijn nek en sloot een enkele seconde zijn ogen.

Amanda schudde haar hoofd en keek naar het kaarsje dat zwakjes scheen zodat ze enkel het silhouet van Lucas zag. 'Het lampje is gezelliger.'ze sloot hasr ogen en genoot van de warme kachel die zachtjes knapperde. Knapperende kachels gaven zoveel sfeer en ze begon zich meer te ontspannen en ze opense haar ogen weer. Amanda was verbaasd over die vraag maar gevleid. Nog nooit had een jongen haar meegevraagd. Was een simpele ja genoeg of zou ze er graag achter zeggen? Het liefst had ze hem omhelst maar dat was wel overdreven. Wat zou hij dan wel niet van haar denken? 'Graag, ik wil niets liever,' zei ze met een opgetogen blik en een gelukkige glimlach rond haar lippen. Even keek ze naar buiten en zag dat het begon te schemeren. 'We hebben heel wat lessen gemist denk je niet? Kunnen we straks het kasteel wel weer in? Waar moeten we anders slapen?' ze wist niet waarom ze er in godsnaam over begon en het liefst had ze zichzelf geslagen. Tactloos om daar nu over te beginnen.

Lily
Ik luisterde naar zijn uitleg en het bloed steeg naar mijn hoofd toen hij me mooi noemde. Er kwam vrijwel meteen een rode blos op mijn wangen. De zin bleef plakken in mijn hoofd en herhaalde zich duizende keren opnieuw zodat ik maar half de rest hoorde van wat hij zei. Hij, de knapste en populairste jongen van zwadderich vond een dreuzelkind mooi? Ik vroeg me af of hij het wel wist dat ik een dreuzelkind was. Maar veel maakte het niet uit. Ik wist dat hij een antwoord verwachtte. Of dat ik iets zou moeten zeggen om de stilte te verbreken die nu gevallen was, maar ik kon niet helder meer nadenken. Ik haalde diep adem en zette de gedachte aan kant. 'Oh, aha.' zei ik maar.

Lucas
Het knapperend geluid van de haard maakte me rustig. Ik kon zien aan haar blik hoe haar ogen oplichtten en bedenkelijk werden toen ik haar meevroeg. Was dit een goed teken? Of juist een slecht teken? 'Oké' antwoordde ik opgelucht en keek naar haar arm die over tafel lag. Ik streek er even zacht met mijn vingertoppen overheen. 'Dankje dat je met me meegaat' zei ik en keek haar aan. Mijn lippen krulden zich omhoog tot een kleine glimlach toen ze over zweinstein begon. Misschien was ze wel een meisje dat niet hield van romantische momenten? Of vond ze het te ongemakkelijk worden. Ik volgde haar blik en keek ook naar buiten. 'Heel wat, een stuk of drie misschien.' zei ik. 'Hm, dan slapen we hier wel.' antwoordde ik en knikte even naar het dikke tapijt dat voor de openhaard lag.

Zijn vingertoppen over haar arm lieten haar rillen en ze keek naar Lucas. Ze had een moment verpest maar ze wist niet hoe ze ermee om moest gaan. Ze was dus echt een sukkel die niets van liefde afwist, bah wat haatte ze dat. Haar blik gleed naar het dikke kleed en de warme haard. Eerlijk gezegd leek het haar wel wat om hier samen met Lucas voor de knapperende haard te slapen en te kijken hoe er vuur langzaam uitging en er uiteindelijk een huiself kwam die het vuur weer aan deed en voor hen zou buigen. Ja, dat leek haar echt wat en haar mondhoeken krulden op tot een glimlach. 'Dan blijven we hier slapen. Mij zullen ze niet missen al blijf ik dagen weg.' 

Haar wangen werden rood en Daniel grijnsde naar haar en voelde hoe hij zich weer op zijn gemak begon te voelen. 'Wat zit jij te blozen dappere Grifoendor?' vroeg hij plagend en hij ging weer rechtop zitten terwijl hij naar haar fijne gezichtje keek maar hij keek op van haar lauwe antwoord. Hij had wel iets meer verwacht van een meisje zoals zij. 'o aha?' vroeg hij sceptisch. 'Dus ik zie je morgen? Één uur in de gang?' hij pakte zijn mantel en stond op en schoof de stoel weer in de hoek van de zaal en bleef naast haar staan en naar haar kijken. Meer kon en wou hij niet. Hij wou even genieten van haar. God, hij leek wel een meisje zo. 

Lily
Ik keek hem aan en bloosde alleen maar meer. 'Ik bloos niet.' antwoordde ik kort terug. 'Jep, één uur' herhaalde ik. Het klonk zo definitief. Hij stelde het uur voor, dat wou alleen maar zeggen dat het doorging. Dat hij er zou zijn. Toen hij opstond keek ik even naar de lege stoel. Ik wou niet dat hij wegging. Van mijn part mocht hij de hele nacht bij me blijven. Maar daar zou madame plijster nooit mee akkoord gaan natuurlijk. En eerlijk gezegd, begon ik zelf ook een beetje moe te worden. Maar toch zou ik ja zeggen moest hij dat voorstellen. 'Tot morgen.' zei ik nog tegen hem. 'Ik kijk er naar uit' Ik wist niet zeker of hij dat nog gehoord had of niet.

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Kou?' vroeg ik toen ik haar een beetje zag rillen en kippenvel op haar armen zag verschijnen. Haar voorstel was aanlokkelijk, heel erg aanlokkelijk. Ik grinnikte zacht en stond op. 'Hm, maar mij gaan ze wel missen. En jou ook. Dus we moeten wel terug. Anders kan ik je morgen niet meer meenemen naar zweinsveld want we zijn al in zweinsveld.' lachtte ik en deed mijn mantel om. Ik stak mijn arm uit naar haar. 'Ik zal je maar vasthouden, zodat je niet wegwaait.' zei ik.

Daniel liet haar praten en draaide zich om toen ze stil viel met een glimlach rond zijn lippen. 'Ik verheug me er ook op. Welterusten Lily.' hij sloeg zijn mantel om en met een lichte buiging verliet hij de ziekenzaal met een wapperende mantel achter zich aan. Waarschijnlijk had Anderling bedoeld dat hij snel weer terug moest maar zijn les maar dat had hij niet gedaan en een naar voorgevoel zei dat hij hier nog wel eens last van zou hebben. Daniel haalde zijn schouders op en liep regelrecht naar de Leerlingenkamer van Zwadderich, zei zijn vrienden welterusten en stapte in bed om in een diepe slaap te vallen vol fijne beelden.

Amanda schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze het koud had maar ze knikte toen snel. Ze kon moeilijk zeggen dat hij er voor zorgde dat ze niet meer helder kon nadenken, dat hij haar gek maakte van gedachten en zich onzeker voelde in zijn bijzijn. Haar mondhoeken krulden weer op en ze stond op om haar mantel om te doen en haar stoel aan te schuiven. 'Laten we maar gaan,' ze sloeg haar mantel om en pakte de arm van Lucas vast en onderdrukte een lach en keek hem alleen maar aan. 'En anders vliegen we samen weg, waaien bedoel ik.' ze hield zijn arm stevig vast toen ze het cafeetje uit liepen en de weg vervolgde naar Zweinstein. Ze vond het jammer dat ze straks afscheid moesten nemen. 'het is bijna kerst,' begon ze langzaam. 'Ga jij met kerst naar huis?' 

de volgende dag dus ;d
-

Lily
Ik haalde nog een laatste keer mijn hand door mijn haar. Oke, het kon slechter. Misschien stond hij daar al lang te wachten. Snel liep ik naar buiten en ging de toren van griffoendor uit. De dikke dame riep me nog iets na wat ik eigenlijk niet echt kon verstaan en liep de marmeren trap af. Leerlingen begonnen zich al te verzamelen met hun dikke mantels en ik sloeg mijn mantel ook een beetje steviger om me heen. Ik vroeg me af of ze iets zouden zeggen als ik bij Daniel ging staan. Ik keek om me heen terwijl ik ergens midden op de trap stond. Daar had ik beter zicht op alle leerlingen.

Lucas
Ik stond in de hal terwijl ik wachtte op Amanda. Nieuwsgierig keek ik om me heen of ik haar ergens tussen zag. Uiteindelijk zag ik haar, iets verder staan. 'Amanda!' riep ik en liep naar haar toe. Ik sloeg mijn arm even om haar heen als teken van begroeting en liet haar dan los. 'Oké, wat gaan we allemaal doen vandaag?' vroeg ik en keek haar opgewekt aan. 'Ik heb zin om naar het krijsende kot te gaan kijken, om heel veel snoep te kopen bij zonko's en al die dingen.' ratelde ik vrolijk terwijl ik naar haar keek.

Met snelle stappen verliet Daniel de leerlingenkamer van Zwadderich. Hij had zijn vrienden wijsgemaakt dat hij later zou gaan aangezien hij nog wat dingen moest regelen. Met zijn mantel, sjaal en zijn handschoenen liep hij de Grote hal in en speurde die af naar Lily. Toen hij haar zag lichtte zijn ogen op en liep hij met een grote grijns rond zijn lippen op haar af. Rond hem heen hoorde hij van allerlei gefluister maar daar trok hij zich niets van aan. Ze waren vrienden en misschien, misschien zou het ooit wel meer worden. 'Goedemiddag,' zei hij terwijl hij zijn sjaal rond zijn nek legde. Het had de afgelopen nacht aardig gevroren en het was bitterkoud buiten.

Zijn omarming was onverwachts en zijn geratel bracht Amanda in de war en ze staarde hem glazig aan maar herstelde zich snel toen ze besefte dat het er waarschijnlijk vreselijk dom uit. 'Laten we eerst jou lijstje eens afwerken dat lijkt me misschien handig aangezien er aardig wat op staat maar mij maakt het niet veel uit. Ik volg wel.' Ze sloeg haar mantel om en pakte haar handschoenen en sjaal. Alleen de gedachte aan het koude weer liet haar al rillen.

William
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Sorry, ik ratel nogal door?' vroeg ik en keek haar aan. Ik keek even rond en zag iets verder de groep ravenklauwen staan. 'Kom, gaan we?' vroeg ik, hopelijk onopvallend en trok haar mee naar de deur. Gisteren was ik tegen de ravenklauwse meisjes gaan zeggen dat de deal gedaan was, en daar waren ze nu niet bepaald gelukkig mee. 'Dus, eerst gaan we eens naar Zonko, en dan kunnen we al snoepend eens gaan kijken naar het krijsende kot.' zei ik, onze namiddag al aan het plannen. Ik was nu elke keer dat ik naar zweinsveld geweest wasnaar het krijsende kot gaan kijken, het had iets fascinerends. Maar ik wist niet wat.

Lily
Ik keek op toen ik een goedemiddag hoorde. 'Hallo' zei ik en volgde zijn voorbeeld door mijn sjaal ook dichter rond mijn nek te slaan. Ik hield niet van de koude en de winter. Maar nu ook weer niet van de hitte en de zomer. De hersfst was het perfecte seizoen voor mij. Niet te warm, niet te koud. Met prachtige kleuren. Ik trok mijn wenkbrauw op toen ik het geroddel en gefluister hoorde. 'Als we nu de ochtendprofeet niet halen, weet ik het ook niet meer.' zei ik luid zodat de anderen het konden horen. Ze keken even beschaamd omdat ze betrapt waren en schuifelden dan weg. Ik zuchtte en richtte mijn blik weer op Daniel. 'Alles goed?' vroeg ik en glimlachte naar hem.

Amanda lachte en maakte een gebaar met haar handen. ‘Het maakt niet uit William. Iedereen heeft zijn trekjes en jij bent gewoon enthousiast. Ik vind het wel leuk.’ Toen hij vroeg of ze gingen knikte ze opgewekt en negeerde de meisjes uit Ravenklauw die haar dingen na riepen maar ze was al door William mee getrokken en hoorde niets van wat ze zeiden. ‘Verstond jij het?’ vroeg ze fronsend aan William terwijl ze haar kraag van de mantel omhoog deed zodat de ijzige wind haar nek niet zou bevriezen. ‘Ik vind het goed,’ zei ze met een glimlach rond haar lippen. Ze pakte de arm van William net als gister weer vast en liep zwijgend verder, luisterend naar de wind en de stemmen van andere leerlingen. Wat hadden die Ravenklauwse meisjes toch?

Daniel lachte naar Lily. ‘Je bent weer helemaal beter en goed op dreef zie ik. Goed bezig Griffoendor.’ Hij opende de deur voor haar en liet haar voorgaan en volgde toen naar buiten waar de wind hard waaide en hij voelde de kou over zijn rug kruipen. Het zou niet lang meer duren of ook de sneeuw zou vallen en Zweinstein zou een fantastisch kasteel worden. Net een kerstkaart of een schud bol. In gedachten verzonken liep hij naast Lily naar het dorpje en knikte toen ze vroeg hoe het met hem ging. ‘Kan niet beter maar dat kan ik beter aan jou vragen na die harde smak van gister. Heeft madame plijster je goed opgelapt?’ Een beetje schuldig wendde hij zijn blik af. Hij schaamde zich er nog steeds voor dat hij haar op de ziekenzaal had gekregen.

Lucas
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Als je het leuk vind is het goed.' Mijn glimlach vervaagde toen ze vroeg of ik verstond wat de ravenklauwse meisjes zeiden. 'Nee, maar zo belangrijk zal het wel niet zijn.' zei ik om haar gerust te stellen in de hoop dat ze er niet langer over na zou denken. Ik hield haar vast terwijl ik in de verte Zonko al kon zien. De zoete geur van het snoep kwam ons al tegemoet. 'Hm, heerlijk.' zei ik en liep met haar naar binnen. 'Kies maar, ik betaal wel.' zei ik en liep naar de suikerveren. Die had ik heel graag. Daar kon je gewoon mee in de lokalen zitten en dan leek het alsof je aan het nadenken was.

Lily
Ik glimlachte naar hem. 'Ik zal dat maar als compliment opvatten.' antwoordde ik en volgde hem naar buiten. 'Dankje' zei ik beleefd toen ik zag dat hij de deur openhield voor mij. Ik wankelde even toen er een windvlaag passeerde en hield me vast aan zijn onderarm zodat ik niet nog eens zou wankelen. Gelukkig had ik geen hoge schoenen aan vandaag. Het geroezemoes achter ons was nu duidelijk hoorbaar. Ik kon hun ogen bijna in mijn rug voelen prikken. 'Sorry' mompelde ik en liet hem los. 'Met mij gaat alles goed, en met mijn enkel nog beter.' zei ik en glimlachte even naar hem.

Amanda knikte enkel naar Lucas en keek naar de wiegende bomen die meegingen met de harde wind. Hoe zou het zijn als je een vogel was met dit weer? Ze kreeg medelijden met die arme beestjes en ze pakte Lucas wat steviger bij de arm terwijl de warme en zoete geur van het snoepgoed haar tegemoet kwam. 'Hetzelfde als jij, suikerveren heb ik nog nooit gehad.' Ze veegde wat blaadjes van haar mantel af terwijl ze genoot van de warmte van de winkel. 'Zullen we zo voor we naar het krijsende krot gaan wat drinken? Ik heb het nu al koud, sorry.' Lichtelijk beschaamd keek ze naar Lucas. wat moest hij wel niet van haar denken?

'Vat het maar op als een compliment aangezien het ook een compliment was.' Toen ze hem bedankte knikte hij naar haar en sloot de deur net voor de neuzen van de mensen die aan het fluisteren waren. Daar hield hij de deur niet voor open. Ze wankelde en greep hem vast en hij hield haar stevig vast zodat ze niet om zou vallen en het geroezemoes werd harder. Wat hadden sommige mensen? Blijkbaar was het dus echt een schande als je met een Griffoendor om ging als Zwadderaar en andersom gelde waarschijnlijk hetzelfde. 'Mooi en het spijt me echt van je enkel.'

Lucas
Ik glimlachte naar haar en nam ook een paar suikerveren voor haar. 'Oké, ik betaal wel.' lachtte ik en liep naar de kassa. Ik betaalde en gaf haar de suikerveren. 'Ze zijn echt heerlijk' Ik keek naar haar toen ze vroeg of we ergens konden gaan drinken. 'Tuurlijk, waar wil je heen?' Mijn handen wreven over haar armen om haar op te warmen. 'Zo beter?' vroeg ik en glimlachte naar haar. Ik nam haar hand vast en liep met haar naar buiten. De lucht had een donkergrijze kleur van de wind waardoor haar huid er heel mooi uitkwam, bijna magisch.

Lily
Ik keek naar hem. 'Oké, gelukkig' Ik was opgelucht dat hij niet zo iemand was die zich de dingen aantrok van mensen. Dat zou helemaal het tegenovergestelde van mij zijn. Ik keek hem een beetje verlegen aan toen hij me vastgreep zodat ik niet zou vallen. 'Dankje' antwoordde ik en hield mezelf terug vast aan zijn onderarm. In de verte kon ik zijn vrienden zien, die af en toe omkeken met een walgende blik, naar mij dan. Ze wijsden en lachtten dan om Daniel, wauw die waren ook echt subtiel. 'Oké, waar wil je heen?' vroeg ik en keek omhoog naar zijn gezicht.

'Maar ik heb zelf ook geld!' Protesteerde Amanda hoe wel ze ergens vermoedde dat het niet veel zin had om dat te zeggen. Jongens waren soms zo vreselijk irritant. 'In het cafeetje gister zou ik ook betalen maar toen was je me voor.' Ze keek beteuterd en hief haar hand op waar geld in lag en liet het zie aan Lucas. 'Neem het aan, alsjeblieft?' Ze wachtte geduldig tot hij het geld zou pakken en dacht ondertussen na waar ze heen wou gaan. 'De drie bezemstelen?' Stelde ze voor. Ze wou hem niet nog eens meenemen naar het einde van de wereld waar niets te beleven was. Dat zou hij vast niet leuk vinden. Toen ze weer buiten stonden had ze nog steeds het geld in haar handen maar nu ook een zak met suikerveren en ze keek rond. Weer rilde ze. Ze keek op naar Lucas. 'Ja, beter dankjewel.'

Daniel trok zijn wenkbrauw op toen zijn vrienden walgend om keken. Zij walgden van Lily en hij walgde van hen, fijne combinatie en op dit moment twijfelde Daniel of hij zijn vriendschap met hen zou verbreken en verder zou gaan met Lily. Als vrienden en misschien wel ooit meer. 'Ze zijn niet bepaald subtiel he? Ze laten wel merken dat ze je niet mogen maar laten we eerst iets drinken of nee wacht, ik moet nog een brief versturen met een pakketje. Laten we dat eerst doen anders loop ik daar mee te sjouwen steeds. sorry.' Verontschuldigend keek hij haar aan maar hij wist dat ze het niet erg zou vinden. Althans, dat hoopte hij.

Lucas
Ik keek haar aan. 'Ik weet het. Maar als heer moet je betalen voor een dame.' lachtte ik. Ik kon zien hoe ze geld boven haalde en ik rolde met mijn ogen. 'Ik neem het niet aan.' Mijn hand sloot zich om de hare en ik liet haar hand weer in haar zak glijden. 'Zo' Toen ze vroeg of ik mee wou gaan naar de drie bezemstelen knikte ik. Misschien een beetje druk, maar het boterbier was daar het beste. Ik grinnikte toen ze zei dat het beter ging. Vrolijk begon ik met haar naar de drie bezemstelen te lopen. Ik liep naar de deur en hield die open voor haar. Toen ze binnen was ging ik ook naar binnen en sloot de deur achter ons.

Lily
Ik keek hem aan. 'Ja, net of ze denken dat we helemaal niks merken.' zei ik en moest een beetje lachen. 'Dat is dan heel goed.' zei ik er nog achteraan. 'Want ik mag hun ook niet.' Ik knikte. 'Oké, dat is goed.' Ik keek hem nieuwsgierig aan toen hij sorry zei. 'Sorry?' herhaalde ik een beetje verbaasd. Ik hield hem vast aan zijn arm tewijl we samen op weg gingen. De wind was nog steeds sterk en ik was niet van plan om me belachelijk te maken bij hem door in een plas te vallen, of in wat vuile modder ofzo. We werden nog steeds nagestaard. Dit zou een gezellige namiddag worden.

Amanda sputterde nog tegen maar toen ze zijn hand om de hare voelde wist ze dat ze had verloren en ze legde zich er bij neer maar hield zijn hand vast. 'Niet zo rollen met je ogen, dat staat je niet mooi,' fluisterde ze zacht terwijl ze voor zich uit bleef kijken en hem niet aan durfde te kijken. Wat had ze gezegd? Ze volgde Lucas naar de drie bezemstelen en glimlachte naar hem toen hij de deur voor haar open hield. Haar blik gleed door de ruimte en zocht naar een lege tafel. Even was ze vergeten dat ze hier samen met Lucas was en ze liep de menigte in en ging aan een lege tafel zitten en voor ze het wist zaten er drie meisjes om haar heen die ze maar al te goed kende. Het waren de meisjes uit Ravenklauw. 'Dus jij bent goed bevriend geraakt met Lucas? Heb je genoten van jullie vriendschap? Zijn warmte en het gevoel dat hij je geeft dat je echt wat waard bent?' Eén van de meisjes keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en Amanda kon alleen maar knikken. 'Je bent zo goedgelovig meisje, hij deed het voor ons. Hij is onze vriend en hij doet dit omdat hij het net zo grappig vind om je zo te zien als ons.' De meisjes knikten naar haar en ze stonden weer op en verdwenen in de mensen massa. Amanda staarde naar het tafelblad. Was het waar wat ze zeiden? Had Lucas haar misbruikt en haar gezien als een spelletje. Ze hief haar hoofd op en zocht Lucas.

Daniel grinnikte en zorgde er voor dat Lily rechtop bleef staan zodat ze niet weer zou vallen en gewond zou raken. 'We merken ook niets, maar zij denken van wel. Laat ze maar denk je niet?' Hij haalde zijn schouders op. Het was vanmiddag Liliy en hij en verder niemand. 'Ja sorry dat je mee moet een brief wegbrengen. Er staan soms lange rijen en eigenlijk zou ik je dat niet mogen vragen maar jij was een uitzondering.' Een lach verscheen rond zijn lippen en hij kon de geur van het Zoetwarenhuis al ruiken en hij liep snel door zodat ze niet daar bij al het snoep bleven kleven.

Lucas
Ik glimlachte even naar haar. 'Dankje.' zei ik nog en liet haar hand dan los. 'Ik ga even wat boterbiertjes halen.' Mijn vingertoppen gingen even over de rug van haar hand voor ik haar helemaal losliet. Ik liep tussen de menigte door naar de bar en wachtte tot madame Rosmerta eindelijk gedaan had met praten tegen een paar tovenaars met hun mantels om. Ze kwam met haar hakken tikkend mijn kant opgelopen en ik bestelde twee boterbier. Ik betaalde meteen zodat we niet nog een uur zouden moeten wachten eer ze aan ons tafeltje was. Ik liep tussen de menigte door op zoek naar Amanda. Ik zag haar babbelen met wat meisjes. Ravenklauwse meisjes. Mijn hart leek te verstijven terwijl ik haar kant uitliep. 'Hier' zei ik zacht en drukte een flesje in haar hand.

Lily
Ik kon zien hoe er een lange rij stond te wachten en ikk maakte het mezelf een beetje gemakkelijk door mijn handen in mijn zakken te steken en hem aan te kijken. 'Dat is toch niet erg. Anders zaten we toch maar ergens te zitten.' zei ik vriendelijk tegen hem. 'Je moet je niet verontschuldigen.' Ik wou alleen dat het een beetje warmer was. Ik verging van de kou. Ik sloeg mijn sjaal dichter om me heen en begroef mijn gezicht erin. Maar toch was het niet genoeg om de kou weg te houden. En zijn armen zagen er zo verleidelijk uit. Nee, dat zou echt ongepast zijn.

Amanda liet haar blik door de ruimte glijden. Ze moest Lucas spreken, ze moest de waarheid weten, weten of hij werkelijk als speelgoed had gezien om zich te vermaken en uiteindelijk te dumpen omdat het niet meer leuk was. Toen ze hem zag met twee boterbiertjes kon ze het niet geloven. Hoe kon Lucas, een jongen die haar hart had gestolen zo iets doen? Ze stond op en liep langzaam naar hem toe en bleef voor hem staan. 'We moeten praten,' begon ze zacht maar hard genoeg om boven de menigte uit te komen. 'En je moet me beloven dat je de waarheid spreekt.' Ze pakte zonder verder iets te zeggen een boterbiertje, zette dat op tafel en trok Lucas mee naar buiten waar het koud maar stil was en ze ging voor hem staan terwijl ze zich van binnen kapot voelde. Ze was gekwetst tot in het diepst van haar ziel door een jongen die ze nog maar twee dagen kende, waar ging de wereld toch naar toe?

Daniel knikte uiteindelijk maar. Hij wist dat ze gelijk had maar je kon beter ergens zitten in de warmte met een drankje dan hier in de kou staan wachten tot je eindelijk een uil tot je beschikking hebt. Hij zuchtte zacht en keek naar Lily. Je kon zien dat ze het koud had en hij sloeg een arm om haar heen en trok haar zacht tegen zich aan, zich afvragend of ze het goed zou vinden en zo niet dan zou hij waarschijnlijk een pijnlijke, rode wang hebben van een klap die ze zou geven op zijn wang maar hij hoopte het beste van alles en even genoot hij van haar lichaam tegen de zijne aan, al was het maar een klein stukje.

Lucas
Ik wist dat het er al aan zat te komen. Dat ze iets gezegd hadden tegen Amanda. 'Ik beloof dat ik de waarheid zal spreken.' zei ik tegen haar. Tja, het was nu waarschijnlijk toch te laat om nog te liegen tegen haar. Niet dat ik dat zou doen. Ik besloot te wachten tot zij als eerste iets zou zeggen. Want als ik dan iets zei dat haar zou kwetsen zou het echt slecht zijn. Mijn boterbier had ik daarentegen nog steeds in mijn hand. Ik haalde diep adem en nam een slokje. Niet dat ik veel dorst had. Gewoon om mezelf in beweging te houden terwijl ik wachtte.

Lily
Ik keek naar hem toen hij zijn armen om me heen sloeg en me uiteindelijk tegen zicha aantrok. De warmte die nog van hem afkwam was als verse lucht als je te lang onder water geweest was. Bibberend drukte ik me tegen hem aan. 'Oh sorry.' mompelde ik. 'Maar het is zo koud.' Ik wou dat het gefluister op de achtergrond nu eindelijk eens ophield. Ik snoof onopvallend zijn geur op, die heerlijk was.

Amanda haalde diep adem toen hij beloofde dat hij de waarheid zou spreken. Hoe moest ze beginnen? Waarom zei hij in godsnaam niets!? Ze werd gek van deze stilte en ze beet op haar onderlip terwijl de woorden maalden tot een goede zin. 'Waarom zeggen de meisjes van Ravenklauw dat je me misbruikt? Dat je dit allemaal expres doet omdat je het grappig vind dat ik je zou vertrouwen. Was het je doel om dingen uit me los te halen zodat je me ermee belachelijk zou maken? Als het zo is Lucas heb ik me in je vergist. Ik dacht dat je anders was, om me gaf hoe ik was maar blijkbaar vind ook jij me net als de rest een raar meisje dat geen vrienden kan krijgen. Door dit soort actie's hoef ik geen vrienden, snap je dat?' De tranen blonken in haar ogen en ze kreeg steeds meer het gevoel dat het allemaal klopte wat de meisjes hadden gezegd. Het was ook te mooi om waar geweest te zijn dat een jongen als Lucas haar zag zitten en haar accepteerde. Ze had haar instinct in het begin moeten volgen en moeten beseffen dat hij dit allemaal namens hun deed om haar vervolgens 's avonds uit te lachen om wat ze had gedaan en gezegd.

Toen ze hem niet wegduwde of een klap in zijn gezicht gaf kregen zijn ogen een speelse twinkeling en kon hij blijven genieten van haar lichaam. De geur van haar haar drong diep tot hem door en het rook heerlijk. Hij keek verward op, wat dacht allemaal wel niet? Dat mocht niet, ze was een Griffoendor en hij een Zwadderaar. Dat hoorde en kon niet bij elkaar maar opeens herinnerde hij zich wat zijn oma ooit tegen hem had gezegd toen hij op Zwadderich was gekomen: laat je liefde niet beinvloeden door een verdeling van verschillende afdelingen. Daniel schudde ongemerkt zijn hoofd. Alsof zijn oma toen al had geweten dat hij zou bezwijken aan een meisje van Griffoendor. 'Het geeft niet,' mompelde hij zacht, nog steeds verward door zijn gedachten.

Lucas
Ik kon de pijn in haar ogen zien. Het deed mij ook alleen maar meer pijn. Ik haalde diep adem. 'Het spijt me Amanda.' mompelde ik. Een deel ervan was waar, en een deel niet. 'Ze hadden me een grote zak snoep gegeven in ruil dat ik met jou bevriend zou worden zodat ik hun dingen over je kon vertellen. Ik stemde hier inderdaad mee in.' Ik nam voorzichtig haar hand. 'Maar dan leerde ik je kennen. Ik ben gisterenavond naar de meisjes gegaan en gaan zeggen dat ik ermee stop. Ik heb hun de zak snoep al teruggegeven. Daarom zijn ze zo geirriteerd. Het spijt me. Ik had hier nooit mee mogen instemmen.' zei ik en zuchtte zacht. Ik hoopte dat ze niet boos zou zijn, verloren moeite natuurlijk.

Lily
Ik leunde tegen hem aan en de stilte was niet pijnlijk of irritant. Hij was gewoon, rustig. In de verte zag ik de jongens van zwadderich lopen. Toen ze ons zagen begonnen ze te joelen en te lachen. Maar hun boze blikken waren ook duidelijk zichtbaar. Waarom gingen ze me niet meteen te lijf? Ik haalde me los uit zijn omhelzing. Ik wou niet dat hij zijn vrienden zou verliezen door mij. Ik was het maar. Ik keek hem aan. Het liefste zou ik me terug tegen hem aandrukken. Maar ik wou echt niet dat hij al zijn vrienden zou verliezen. 'Het is aan jou' zei ik toen we vooraan in de rij stonden. Ik had zicht op alle uilen die opgesteld stonden. Het was nog altijd een beeld waar ik niet aan gewend was.

'Je hoeft je verontschuldigingen niet aan te bieden. Ik had je niet moeten vertrouwen en gelijk moeten beseffen dat je namens hen kwam zoals ik je in het begin had gevraagd en je keihard in mijn gezicht nee. Hoe heb je ik ooit kunnen vertrouwen? Hoe hard hebben ze me uitgelachen en nog belangrijker, hoe hard heb jij mee gelachen Lucas? Wat hun boeit me niet, ik vind het zo jammer dat jij het deed. Ik vertrouwde je en dacht dat je anders was. ANders dan al die mensen die me uitlachten omdat ik niet net als hun was.' Amanda hield haar mond toen hij verder ging en ze liet zijn hand niet los. Voordat ze de rest hoorde wilde ze zijn hand nog één keer vast houden en voelen hoe het was als ze samen met Lucas was. 'Je deed het voor een zak snoep?' fluisterde ze zacht en gekwetst en ze liet zijn hand los en veegde ruw de tranen van haar wangen af. Hij was het niet waard om te huilen. 'Ik had ook niets anders kunnen verwachten, meer dan een zak snoep ben ik niet waard.' Ze hief haar blik naar hem op. 'Het ergste is dat ik niet boos op je ben en je de huid niet vol wil schelden. Is dat raar?'

Een diepe zucht rolde over zijn lippen toen hij zijn vrienden hoorde joelen. Vroeger joelde hij mee als hij een Griffoendor en een Zwadderaar samen zag maar nu besefte hij dat hij was terug gepakt door zijn gepest van vroeger. Nu had hij eindelijk een meisje gevonden waar hij om gaf, werd het verpest door zijn vrienden. Je verdiende loon zou zijn oma zeggen, eigenlijk was ze best verstandig besefte hij zich nu. Toen ze zich losmaakte vulde de lege plek zich met koude lucht en hij wou niets liever dan Lily weer tegen zich aan hebben. Toen ze vooraan de rij stonden koos hij een uil uit en bond zijn brief met pakketje er aan vast en betaalde de dienst jongen die erbij stond en keek naar Lily. 'Zullen we iets gaan drinken om op te warmen? Het is niet bepaald warm hier...'

Lucas
Ik keek haar aan en luisterde naar haar tirade. Ik wist natuurlijk dat ze gelijk had en het klein beetje hoop dat ik nog had om bevriend te blijven met haar was nu vervlogen samen met de korte windvlaag die ons passeerde. Ik nam nog een slok van mijn boterbier omdat ik wist hoe de warmte zich zou verspreiden door mijn lichaam. 'Amanda. Ik deed het voor een zak snoep. Maar toen leerde ik je kennen. Toen leerde ik het liefste en leukste meisje kennen dat ooit al bestaan heeft. Ik begrijp het als je afstand van me wil nemen en ik zal je ook met rust laten, maar ik wil je niet kwijt. Je bent echt een goede vriendin. Ik wou dat ik dat ook kon zijn.' Ik zuchtte zacht en keek naar haar. 'Nee, je bent veel meer waard dan alleen een zak snoep.'

Lily
Ik kon zijn zucht horen toen hij ook het gejoel van zijn vrienden kon horen. Ik wist niet of dat nu positief of negatief was. Ik zag hoe hij het pakketje aan een uil bond en de uil langzaam vertrok en uiteindelijk een stipje werd aan de hemel. Toen hij vroeg of ik met hem iets wou gaan drinken knikte ik. 'Ja, goed idee. Het is inderdaad koud.' Ik liet voorzichtig mijn hand terug op zijn onderarm liggen zodat ik steun had, en hem ook kon vasthouden natuurlijk. Als hij niet wou dat ik hem vasthield zou hij het wel laten merken.

Amanda voelde de tranen branden en ze gleden over haar wangen heen. Ze deed geen poging om ze weg te vegen en met betraande wangen keek ze naar Lucas terwijl ze van binnen was gebroken. Hoe zou ze nu nog ooit iemand kunnen vertrouwen? 'Meen je dat of is het weer een leugen Lucas. Ik wil niet dat je weer tegen me liegt, ik wil je niet kwijt raken maar hoe heb ik je in godsnaam kunnen vertrouwen?' Amanda haalde overstuur een hand door haar haar om zichzelf een klein beetje een houding te geven maar ze was zo overstuur dat ze niet meer wist wat ze moest zeggen en de rest van haar woorden waren niet meer dan gehakkel en woorden waar niets meer zinnigs uit op te maken was.

Misschien had hij niet zo hard moeten zuchten maar zijn vrienden waren zijn zo vreselijk irritant. 'Sorry voor mijn vrienden,' zei hij uiteindelijk toen ze samen over de straat naar een cafee liepen. Haar hand op zijn arm voelde goed en hij legde zijn arm rond haar middel. Het maakte hem niet wat zijn vrienden dachten. Hij wou haar gewoon tegen zich aan hebben. Dan voelde het alsof er niets verkeerd meer ging. 'Waar wil je trouwens heen? De keuze is aan jou.'

Lucas
Ik keek haar aan toen ze vroeg of ik loog. Ik streek met mijn vingertoppen voorzichtig haar tranen weg. 'Amanda.' Ik tilde haar kin een beetje op zodat ze recht in mijn ogen keek. 'Ik meen het. Het spijt me zo. Ik zal niet meer tegen je liegen. Maar ik zal je met rust laten als dat is wat je wil.' Ik voelde me schuldig nu ik haar zo zag. Hoe had ik ooit kunnen toestemmen met de ravenklauwse meisjes. Maar langs de andere kant, als ik dat niet gedaan had had ik haar nooit leren kennen. 'Het spijt me zo.' fluisterde ik opnieuw. Ik begreep wel dat ze me nooit meer echt zou vertrouwen. Haar vertrouwen was zo altijd al miniem geweest.

Lily
Ik besloot zelf ook toe te geven. Oké, als hij zich er helemaal niks van aantrok zou ik dat ook niet moeten doen. Ik leunde tegen hem aan toen hij zijn arm om me heen sloeg en haalde mijn schouders op. 'Hm, voor mij maakte het niet te veel uit. Maar niet de drie bezemstelen. Dat is iets te druk.' Ik wou eigenlijk zeggen dat ik ergens met hem alleen wou zijn, maar dat besloot ik voor mezelf te houden. Het zou nogal raar zijn moest ik zoiets zeggen. 'Wat dacht je van de zwijnskop?'