Orpg. Lina & Michelle!

Mia voelde lichte tintelingen op de plekken op haar huid waar hij haar aangeraakt had. Dit maakte alles weer goed tussen hen, voor haar in ieder geval. En dat met een paar simpele aanrakingen. Genietend vervolgde ze de kus en liet uiteindelijk haar lippen geschrokken van de zijne af gaan toen ze haar vader bij de deur zag staan. ''Ben je gek geworden?!'' Had haar vader naar haar geschreeuwd, maar het interesseerde haar niet heel veel. Ze mocht toch wel haar eigen leven bepalen. Hij liep met volle passen op de jongen af en duwde hem hard aan de kant waarna hij haar mee naar beneden trok.

Jace
Ik rilde even terwijl we stonden te zoenen, ik vond het een heerlijk gevoel. Het moment was perfect, ik verkeerde in een soort trance. Tot ik opeens weggeduwd werd en hard op de grond viel, maar de pijn maakte me op het moment niets uit. Ik had een groter probleem, ik was hartstikke bang voor wat hij met Mia gaat doen. Ik rende snel naar beneden en ik keek naar haar vader. 'Niet doen, ik dwong haar om me te zoenen. Ze wilde niet.' zei ik haastig. Er was een kans dat hij nu heel boos op mij zou worden, maar het maakte me niet uit als Mia veilig was.

Mia keek haar vader vol ongeloof aan toen hij het lef had om haar te slaan, al was het dan niet heel hard en had hij het wel vaker gedaan wanneer hij haar iets dwong te doen en zij het voor geen meter wilde. Ze legde haar hand er kort op en verkeerde in zo'n situatie waarin je niet wist of je nou wat terug moest doen of juist helemaal niet. ''Blijf van me af!'' Schreeuwde ze naar hem en hoorde toen Jace. Ze schudde met haar hoofd. ''Jace. Dat is niet waar.'' mompelde ze even, maar wist zelf ook wel dat hij het voor haar op wou nemen. Maar hierbij was zij degene die het recht moest zetten en niet hij. ''Je blijft verdomme ook van hem af!'' riep ze haar vader toe op het moment dat hij Jace's arm vast greep en hem waarschijnlijk ver weg heen wilde gooien. Ze had haar vader net op tijd weg geduwd.

Jace
Ik keek naar Mia en ik schrok, nu werd zij ook geslagen. Mijn hersenen begonnen snel te denken en lichtelijk in paniek te raken. Werd zij ook mishandeld? Waarom had ik daar nooit wat over gehoord? Ik moest er niet te veel over nadenken. Ik voelde opeens een stevige grip op mijn arm en ik keek geschrokken op naar de man. Mia duwde hem net op tijd weg. Anders had ik aardig veel pijn kunnen krijgen, maar ik was bang dat zij het nu zou krijgen. Dus ik sloeg mijn armen om het meisje heen en trok haar weg. 'Niet doen Mia, ik doe je geen pijn als je de waarheid vertelt. Ik wil niet dat je in elkaar geslagen word nadat ik je dwong me te zoenen.' zei ik met een serieuze blik. Ik zou keihard liegen als ik Mia zo kon beschermen.

''Hou nou toch eens op, Jace. Je hebt me nergens toe gedwongen. De enige die hier dwingt zal dan wel m'n vader zijn. Nietwaar?'' Nadat ze Jace aan gekeken had, werd haar blik weer naar haar vader gericht. ''Niemand wordt hier meer geslagen. We gaan.'' zei Mia vast besloten en haar blik stond ondertussen weer op Jace gericht. Vlug greep ze zijn hand vast en drukte haar vader met behulp van haar ogen tegen het muurtje aan dat achter hem stond. Ze sleurde Jace mee en rende naar buiten, net zo ver door totdat ze ergens in een steegje uit kwamen. Ze keek om zich heen maar zag bijzonder genoeg niemand.

Jace
Ik had het gevoel dat ze nu helemaal gek was geworden, ze had me gewoon moeten laten liegen. Ik keek naar haar vader en ik beet op mijn lip. Wilde ze nou echt gaan? Ik geloofde van wel aangezien ze hem aan de kant gooide en ze me meetrok naar buiten. Opeens stonden we in een steegje en ik keek om me heen. Geweldig. En nu waren we dakloos? Ik had opeens best spijt dat ik niet thuis was gebleven. 'En nu?' vroeg ik zacht. Ik wilde niet beschuldigend klinken, dit had zij ook niet verwacht. Maar dit steegje was best eng en ik had een naar gevoel erbij.

Schouders-ophalend begon Mia weer een regelmatige ademhaling te krijgen. Om toe te geven had ze zelf ook niet bepaald een plan. Ze konden nu nergens naartoe en haar soort vampieren waggelden hier echt nog wel rond. Hopelijk kwamen ze ze niet tegen, anders hadden ze wel echt een groot probleem. Ze zouden zich ook verzetten tegen haar, natuurlijk. Al hadden ze nog wel een kans dat ze in zijn lenzen trapten. Niet iedereen was even slim hier. ''Geen idee.'' zei ze zuchtend en liet zijn hand toen los. ''Het spijt me.''

Jace
Ik keek haar aan, gelukkig leek ze een beetje gekalmeerd te zijn. Het lukte mij niet echt om te kalmeren in dit gure steegje, ik voelde me alles behalve op mijn gemak hier. Ik hoopte echt dat we niemand tegenkwamen. We vluchtten verdomme voor iedereen en alles. Dit was belachelijk, ik kon beter zorgen dat Mia ergens kon blijven en dan terug gaan naar huis. Ik keek naar haar hand, degene die mijn hand had losgelaten. Ik zei niets meer, ik had geen idee wat ik moest doen.

''In het bos staat ergens een huisje, waar ik wel vaker geweest ben. Het is relatief klein, maar het is tenminste iets...'' Een beetje somber keek Mia hem aan. Ze wilde wat het beste was voor hem. En dat was niet terug gaan naar zijn vader, en ook niet naar de hare. Dan hadden ze alleen nog maar die keuze over. Het maakte haar niet uit wat hij ervan zou vinden, hij zou gewoon met haar meegaan. Op het moment had zij het voor het zeggen. Maar ze was dan ook nu wel iets sterker, nu hij nog aan het herstellen was. Voorzichtig en zacht legde ze haar hand weer in de zijne en liet haar ogen in de zijne boren.

Jace
Ik luisterde naar haar en slikte. Ik moest sowieso naar huis, ik had geen kleren, of geld en dat soort dingen. Ik moest mijn spullen halen. Misschien zou mijn vader me niet slaan, misschien zou mijn moeder me weer eens helpen. Het kon best. 'Ik wil naar huis.' fluisterde ik. Ik moest alleen eerst een plek voor haar vinden. Het liefst een waar wel verwarming, licht en elektriciteit was. Ik kon haar niet zomaar achterlaten. Ik zou proberen snel iets te zoeken en naar huis te gaan.

Verbaasd fronste Mia haar voorhoofd. ''Waarom wil je naar huis?'' Dit was toch niet te geloven. Thuis werd hij altijd geslagen en dan toch wilde hij er heen? Ze sliep nog liever buiten op de grond dan dat ze op dit moment terug naar haar huis ging. ''Denk je nou echt dat ik jou daar heen laat gaan?'' De lijn in haar voorhoofd trok al weer way meer weg. Gauw sprong ze bovenop hem alsof ze hem aan het aanvallen was toen ze merkte dat er iemand langs het steegje liep. Enkel een grijns stond op 't gezicht van de man en ze haalde opgelucht adem toen hij op grote afstand was.

Jace
Ik beet op mijn lip en ik keek weg van haar. Voor ik antwoord kon geven hoorde ik opeens geluiden. Er kwam iemand aan. Opeens zat ze op me en ze maakte rare bewegingen, ik schrok ervan maar durfde haar niet van me af te gooien. Gelukkig ging de man snel weg, want ik was best wel bang. Ik duwde haar voorzichtig van me af. 'Wilde je me tegenhouden dan?' vroeg ik zacht en ik keek haar niet aan. Ik mocht toch hopen van niet, ik kon haar niet aan nu.

Het duwtje dat hij haar gaf was goed genoeg om weer rechtop te komen. Haar ogen stonden gericht op het eindstuk van het steegje waar de man in verdween. Toch wist je niets zeker. Of hij nou weg was of dat hij er nog wel was. En of er niet meer waren. Het kwam vaak genoeg voor dat je in onvoorspelbare situaties belande. ''Ja.'' zei ze en trok hem aan zijn hand ook weer omhoog. Ze moest echt oplettend wezen.

Jace
Ik voelde haar hand en ik werd omhoog getrokken. Ik klopte mijn kleren af, ze had me een beetje tegen de vieze vloer geduwd, wat me niet zo beviel. Ik hoopte maar dat we nu echt alleen waren, ik had er geen zin in om straks onguur gezelschap te krijgen. 'Ik ga gewoon naar huis.' zei ik iets minder vastbesloten dan ik zelf zou willen. Ik was best wel oud genoeg om mijn eigen beslissingen te maken.

''Je gaat niet naar huis.'' zei Mia streng en keek hem daar heel serieus bij aan. Ze zou hem echt niet weg laten gaan, en dan vooral niet in zijn eentje. ''We kunnen toch nieuwe kleren voor je kopen. Wat heb je daar nou nog te zoeken? Ik kan nou wel zeggen dat je niet helemaal goed in je hoofd bent wanneer je dat meent van plan te zijn.'' Ze staarde hem wat vreemd aan en schudde haar hoofd ondertussen zuchtend, niet begrijpend hoe zijn hersens werkten.

Jace
Ik keek best beledigd naar haar. Ze hoefde me echt niet te vertellen wat ik moest doen, ik was ouder dan zij. Een paar blauwe plekken veranderden daar niets aan. 'Ik wil naar mijn ouders. En daar zijn mijn spullen.' zei ik redelijk kortaf, ze hoefde me niet voor gek uit te maken. Door haar woonde ik nergens meer. Ik had niets meer. Ik draaide me om en begon te lopen, vastbesloten om nu terug te gaan naar huis. Misschien was het nog niet te laat.

Mia keek naar zijn beledigde blik en vroeg zich af waarom ze geen gelijk zou hebben. ''Dus je wilt naar je ouders? Die je alleen maar straffen voor alles wat je doet. Of het nou goed of fout is. Dat kan niet, Jace!'' Langzaam liep ze achter hem aan en greep hem vervolgens aan zijn arm vast. ''Ik laat je niet nog eens door hun pijn doen. Echt niet.'' Langzaam knipperde ze een beetje met haar ogen om zo wat beter te kunnen zien.

Jace
Ik probeerde haar harde woorden te negeren, ik wilde het niet horen. Ik hield van mijn moeder sowieso, mijn vader kon me eigenlijk niet veel schelen. 'Dus ik moet mijn moeder alleen laten bij hem?' siste ik tegen haar en trok mijn arm los. Het deed echt veel pijn door alle blauwe plekken en wonden, maar ik liet mooi niets merken. Ze kon me niet tegenhouden, ik wilde nu gewoon weg. Ik was koppig. Wat wilde ze doen? Me ontvoeren?

''Wat is daar mis mee dan? Zij kan heus wel voor zichzelf zorgen. Jij op 't moment niet, en dat weet je zelf donders goed!'' Verstrooid haalde Mia een hand door haar haren heen. Ze bleef eigenwijs achter hem aan lopen. ''Nou hou je eens op en ga je een goed nadenken over wat je ermee wilt gaan bereiken!'' Haar nagels werden per ongeluk wat hard in zijn huid gezet en ze trok hem mee terug. Het viel natuurlijk ook hartstikke erg op wanneer er twee personen aan het schreeuwen waren.

Jace
Ik keek boos om naar haar. 'Dat kan ze niet.' siste ik boos tegen haar. Ik moest haar eigenlijk helpen, ik wilde niet dat er iets met haar gebeurde. Mia kon niet beslissen dat ik mijn moeder niet mocht helpen. Dat was belachelijk. Ik liep gewoon door tot ik nagels in mijn huid voelde en hoe ze me best ruw terugtrok. Ik had zin om heel hard te gaan gillen, van pijn en woede. Maar ik wist dat dat nu een heel slecht idee was. Ik verzette me tegen haar, maar ze trok me toch omver. Ik was boos, maar ik wist niet zeker of ze dat expres gedaan had.

Zijn agressiviteit stoorde haar enorm en dat alleen omdat ze hem probeerde te helpen. Mia sleurde hem direct verder en zag de krassen op zijn armen staan. ''Oeps. Sorry.'' De woorden stroomden zacht uit haar mond en ze keek hem nog steeds met een strenge blik aan. ''Ik dacht dat je toch nog wel een beetje verstand zou hebben.'' Merkte ze op en uit automatisme sprong haar wenkbrauw weer omhoog. Het had er bot uit gekomen, maar dat was ook weer niet helemaal de bedoeling. Ze wilde gewoon dat hij bij haar bleef.

Jace
Ik keek boos naar haar en ik was boos dat ze me gewoon verder trok. 'Waarom doe je zo verdomd moeilijk over hen als jij me zo behandelt?' vroeg ik haar boos en ik trok me los. Ik was nu echt gekwetst. Ze noemde me nog dom ook. Was het zo achterlijk dat ik mijn moeder wilde helpen? Ze wilde mijn moeder me zeker weer ontnemen. De krassen op mijn arm bloedden licht, maar het idee dat zij ze had gemaakt was al een stuk pijnlijker.

''Oh dus nou word ik vergeleken met jouw ouders. Bedankt hé.'' Siste Mia kwaad naar hem toe en gaf hem een zetje het steegje uit. ''Zoek het ook maar uit!'' Ze was het helemaal zat nu. Als hij het niet kon begrijpen dan was dat zijn probleem, maar ze vond het nog onnodig om hem bij haar te houden. Hij zou alleen maar moeilijker gaan doen. De krassen waren aan het bloedden maar ze had er niet veel spijt van. Misschien een beetje. Het was zijn eigen schuld.

Jace
Ik flikkerde weer hard op de grond omdat ik de duw helemaal niet verwacht had. Ik drukte me voorzichtig op mijn bleke trillende armen op en ging overeind zitten. Ik zuchtte en ging staan. Mijn lichaam deed pijn en ik stond er nu alleen voor. Zij had me toch ook pijn gedaan? Ze was alleen maar ruw met me. En ze bleef mijn moeder maar de schuld geven, terwijl mijn vader degene was die ons allebei pijn deed. En al kwam ik altijd voor mijn moeder op, ik snapte ook dat ze bang was en niet ook aangevallen wilde worden. Ik snapte best dat ze soms niets zei. Ik begon te lopen, richting mijn huis. Ik hoopte maar dat mijn vader niet thuis was, al was dat vrij hopeloos.

Een schuldgevoel bekroop haar toen hij van het zetje op de grond viel. Het was meer bedoeld als een kleine duw zodat hij weg zou gaan. Niet bedoelt zodat hij ervan zou vallen. Mia keek toe naar hoe hij op stond en van haar weg liep. Haar ogen bleven strak naar hem kijken totdat hij uit haar zicht verdween. Ze maakte zich onwijs veel zorgen om hem, maar ze was ook boos. Hij wilde het zelf dus moest hij zelf ook maar pijn lijden, toch?