Orpg. Cynthia & Michelle.

Waarom was hij opnieuw degene die het meeste leedt? Zij was nog altijd het slachtoffer. En dan ook nog eens een vampier in plaats van mens. Hoe kon dit allemaal zo gebeuren? Het leek immers alsof ze in een sprookje beland was maar niet wakker gemaakt kon worden. Als een lijk lag ze stilletjes op het bed, roerloos. Maar ja wat wilde je als je spieren niet meer goed konden werken? Geconcentreerd op haar ademhaling sloeg ze er toch nog steeds eentje over. ''Nee.'' fluisterde ze zacht tegen zichzelf en bekeek haar handen en de rest van haar lichaam.

William
Ik bracht het meisje naar binnen en legde die neer voor haar neus. Ik wist dat ze dit meisje niet zou kunnen weerstaan omdat ze brandde van de dorst van binnen. Ik zou er niet aan denken om dit stinkende bloed op te drinken. Het idee alleen al deed me walgen. 'Smakelijk.' mompelde ik vol leedvermaak en ging in de stoel zitten om te kijken hoe ze van het meisje zou drinken.

Al meteen wanneer er een mensenlichaam de kamer in kwam, rook ze de bloedgeur. Het was een aparte geur. Eentje die haar niet heel smakelijk leek. Haar blik ging van het meisje naar de jongen en ze kneep haar ogen dicht. Ze kon toch geen onschuldig iemand zoveel pijn doen? Zelfs had zij het ook veel liever niet, en dan moest ze het wel bij een ander doen. ''Je bent echt ziek!'' riep ze naar hem en probeerde de geur te negeren.

William
Ik keek haar aan en tot mijn grote verbazing kon ze de geur weerstaan. 'Komaan, kun je de geur niet weerstaan?' vroeg ik. Het meisje keek ons geschokt aan en ik drukte mijn lippen op haar pols en scheurde die uiteindelijk open. Het bloed veegde ik snel van me af alsof het iets vies was. Zoiets ging niet in mijn lichaam. 'Het is niet ziek, het is de natuur.' zei ik en keek haar aan, wachtend tot ze het meisje zou aanvallen.

Mia keek naar het bloed dat van de pols af kwam en ze voelde haar ogen gloeien, geen idee hebbend waarom. Maar ze wist dat ze nu hetzelfde was als hem, dus net zo harteloos. Knabbelend op haar lip staarde ze naar het bloed en liet zich daarna gaan. Het bloed was binnen enkele minuten binnen haar lichaam en ze voelde de energie oprakelen. Niet dat het lekker bloed was, nee dat echt niet. Dan was zijn bloed nog fijner. Maar ze had het nodig. Al was ze nu niet de echte Mia meer...

William
Ik moest glimlachen toen ze toegaf aan haar verlangens en het vieze bloed begon op te drinken. Ergens deed het pijn om haar zo te zien. Ze was niet meer de hulpeloze mens die ik gewend was maar net zo'n monster als ik, nouja misschien niet zo erg. Het mensenmeisje was ondertussen al dood, wat ergens ook te begrijpen was als je pols werd opengescheurd. Ik keek naar Mia, de prachtige warme, roze huid die ik gewend was was veranderd in het grauwe wit dat ik bij mezelf zo vaak had gezien.

Opgelucht haalde ze weer adem, al was het wel zwaar. Starend naar het meisje legde ze haar handen teleurgesteld om haar gezicht. Hoe had ze dit kunnen doen? Waarom was ze zichzelf niet meer? Woedend wierp ze haar blik naar William. ''Hoe durfde je dit in godsnaam met me te doen?! Het was al erg genoeg dat je van mijn bloed dronk, maar dit breekt echt alles!'' Schreeuwde ze hem toe en liep van het bed weg om vervolgens naar beneden te lopen. Het lijk wilde ze niet meer zien, dat gaf haar alleen maar de rillingen. Ze was veranderd in een monster. Zo'n monster die zij ook was.

William
Het lijk dumpte ik door uit het raam te gooien en opgelucht adem te halen toen het met een zachte plof in een vuilniscontainer terecht kwam. Ik liep achter haar aan toen ze aan haar tirade begon. 'Oh, jij bent hier het grote slachtoffer?' vroeg ik geirriteerd. 'Ik ben hier wel degene die het heerlijkste bloed niet meer heeft.' beet ik haar toe en ging tegenover haar zitten. 'En je moet niet proberen te ontsnappen.' zei ik tegen haar. 'Je bent dan misschien wel sterker, maar ik ben nog altijd het sterkst. Want ik ben ouder, slimmer en een jongen.'

Haar blik vertrok even en ze stond weer op nadat ze even gezeten had. Zenuwachtig ijsbeerde ze door de woonkamer heen. ''Ah wat ben je toch zielig!'' Mompelde ze sarcastisch en wierp hem steeds weer die woeste blik. ''Je hebt van mij een monster gemaakt! Als je dat niet een heel stuk erger vindt dan is mijn laatste stukje begrip wel weg.'' Ze liep naar de spiegel aan de andere kant van de woonkamer en bekeek zichzelf erin. Verstrooid keek ze in haar eigen ogen, en naar haar bleke huid. ''Waarom zou jij slimmer moeten zijn? En de leeftijd maakt geen barst uit! Wat heb ik er nu nog aan om te ontsnappen? Mijn ouders zouden me niet eens meer herkennen, mijn vrienden en familie niet. Ik ben nu al verdomme iedereen kwijt. Door jou!'' Woedend stapte ze op hem af en drukte haar nagels ruw in zijn huid.

William
Ik keek naar haar. 'Ja ik ben zielig ja. Het heeft me eeuwen geduurd om iemand te vinden zoals jij. Eeuwen en dan poef, is het op drie dagen al gedaan.' Ik keek haar kwaad aan. Ik was zelfs al vergeten hoe haar heerlijke bloed had gesmaakt. 'Je went er wel aan.' antwoordde ik kort. Mijn blik volgde haar terwijl ze de kamer doorliep. 'Tja, wat maakt dat nu uit. Ik zou je toch nooit laten gaan.' zei ik tegen haar toen ze begon over haar ouders. Een grom ontsnapte langs mijn lippen toen haar nagels zich in mijn huid boorden. Ik duwde haar van me af waardoor ze met veel gekraak tegen de grond terecht kwam.

Mia kon er uiteraard niet tegen dat hij zo ongelooflijk veel zelfmedelijden had. Ze was wel degelijk kwaad op hem, maar meer verdrietig om alles. Hoe het gelopen is en hoe ze nu in enkele minuten zo erg veranderd was. De grom hoorde ze wel degelijk en haar lichaam knalde erna met een harde klap en wat gekraak tegen de grond aan. Ze bleef liggen en duwde haar handen voor haar gezicht terwijl ze zacht begon te huilen. Het werd haar echt te veel, veel te veel. Ze kon dit allemaal niet meer aan.

William
Ik keek naar haar en beet op mijn lip. Huilen was één van de weinige dingen in mijn leven waar ik niet tegen kon. Wat de gevoelige kant in mij naar boven haalde, die ik meestal heel goed bedwingen. Ik had liever dat ze tegen me schreeuwde, met me vechtte. Maar huilen? Nee, dat kon ik niet aan. Hulpeloos keek ik even om me heen. Alsof er ineens een papier ging verschijnen waar opstond wat ik moest doen. 'Mia.' mompelde ik en liep naar haar toe.

Haar hoofd werd nog meer verborgen in haar handen en ze bleef in dezelfde houding liggen als dat ze gevallen was. Mia hoorde zijn stem en vervolgens de bonkende voetstappen op de houten vloer. Maar het interesseerde haar niet. Haar hele leven was voorbij. En dat in twee afschuwelijke dagen. Hij had alles voor haar verpest wat er te verpesten viel. Haar ouders waren dan niet altijd even aardig voor haar, maar ze hield enorm veel van ze. Ook met haar vrienden had ze zo nu en dan bonje, maar verder had ze er niet veel mee te kampen gehad. Ze waren er altijd voor haar wanneer ze ze het hardst nodig had. Maar het leek erop dat ze hieraan gewend moest zien te raken. Maar hoe? Hoe kon ze dit zich gemakkelijk maken?

William
Ik boog over haar heen en haalde voorzichtig haar handen van haar gezicht. 'Mia' herhaalde ik en pakte haar op. Ik wist dat het niet lang zou duren voor ze zou protesteren, me van zich af zou gooien. Ik begon met haar naar de slaapkamer te lopen en legde haar uiteindelijk neer op het bed. 'Als je iets nodig hebt, haal ik het wel.' mompelde ik en liep de kamer uit.

Mia had nog gemerkt dat hij haar opgetild had en haar naar de slaapkamer gebracht had. Maar hieraan deed ze helemaal niets. Ze had de kracht er niet meer voor om hem weg te duwen of hem uit te schelden. Ze hoopte gewoon dat ze hier ooit uit zou komen, en weer terug als een mens. Alleen zou dat wonder niet kunnen gebeuren. Ze keek hem na en huilde zacht verder, afvragend wat het leven nog voor zin had.

William
Ergens had ik de aandrang om haar dichter tegen me aan te drukken en haar te knuffelen. Verbaasd bleef ik naar haar kijken. Wat had me zo gek gemaakt om dit te denken? Ik haalde diep adem en ging bij haar zitten. 'Het spijt me.' mompelde ik. Voorzichtig legde ik mijn vingertoppen op haar arm, als troostgebaar. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me echt schuldig. Een gevoel dat ik nog nooit eerder zo hevig had meegemaakt.

De diepe ademhaling van hem zorgde ervoor dat ze door had dat hij nog helemaal niet weg was gegaan. ''Laat het maar. Je kan er niets aan doen, je bent alleen maar een monster.'' Haar tranen bleven komen en ze probeerde er zo min mogelijk geluid bij te maken. Zijn zachte vingertoppen werder op haar arm gelegd en ze keek hem even aan, zonder enige uitdrukking. Waarom deed hij dat?

William
Ik keek haar meelevend aan en zuchtte. 'Weet je, ik hou het niet meer vol.' mompelde ik zacht. Ik wou niet dat ze ging, want in de paar dagen dat ze hier was was ik gewend geraakt aan haar. 'Ga maar naar huis.' mompelde ik en zette het raam open zodat ze naar buiten kon. Ik was echt een watje als het op tranen aankwam, als ik nu maar een beetje sterker was, maar nee.

Mia zag zijn meelevende blik en kneep haar ogen even samen. Ze volgde hem met haar ogen naar het raam en veegde haar tranen gauw weg. ''Wat?'' Vroeg ze onbegrijpend en ging goed recht zitten. Meende hij het? Maar al was dat zo, het had geen nut om naar huis te gaan. Haar ouders zouden zich rot schrikken van haar verandering en zouden haar weer uit het huis schoppen. Haar vrienden zouden het ermee eens zijn.

William
Ik keek haar aan en zuchtte. 'Het spijt me dat ik je zolang gekweld heb, en ik laat je nu vrij.' Veel had ik toch niet meer aan haar, maar dat zei ik er niet bij natuurlijk. Ik volgde haar blik en staarde ook uit het raam. 'Je moet wel oppassen voor de volle maan.' waarschuwde ik haar. 'Het brandt op je huid en je kan een paar dagen bijna niet meer stappen van de pijn. Als je er te lang in loopt kun je zelfs doodgaan.' zei ik tegen haar.

''Oh dus omdat je mijn bloed niet meer wilt hebben laat je me maar vrij?'' zei ze nijdig en keek hem recht aan. Natuurlijk had ze dat wel door. Wat kon het anders voor een reden zijn? Starend naar het raam luisterde Mia naar zijn waarschuwing. Dat kwam er ook nog eens bij. ''Oké. Bedankt. Dan zal ik zo veel mogelijk erin lopen.''

William
Ik keek haar aan en besloot eerlijk te zijn. 'Deels daarom, en deels omdat ik je niet langer meer wil kwellen met mijn gezelschap.' zei ik tegen haar en keek even recht terug. Wat had ze gedacht? Dat ik ging liegen? Toen ik dat laatste hoorde sloeg ik mijn armen over elkaar en ging voor het raam staan. 'Ik heb me bedacht.' zei ik tegen haar en trok mijn wenkbrauw op.

Mia liep naar het raam toe en nam de woorden in zich op die soepel uit zijn mond gekomen waren. ''Jouw gezelschap is inderdaad een kwelling.'' bevestigde ze en trok haar wenkbrauw ook op toen hij abrupt met zijn armen over elkaar voor het raam ging staan. ''Oh nee. Nu ben ik weg ook!'' mompelde ze en keek hem menend aan.

William
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Dankje' zei ik met een glimlachje. Ik knikte toen ze zei dat ze weg zou gaan, en ik wist dat ik haar nooit meer zou zien. Zonde, want ze was een knap meisje. Dat wou ik wel al toegeven. 'Nog één ding.' zei ik met een klein glimlachje. Ik boog naar haar toe en drukte mijn lippen kort en dwingend op de hare. Waarom ik dit deed? Geen idee, waarschijnlijk omdat het toch de laatste keer was dat ik haar zag, en omdat ik haar nog een laatste keer wou plagen, sadistisch als ik was.

Het was jammer dat haar negatieve commentaar op hem hem niets deed. Mia had hem graag ook even zien lijden door haar. Afwachtend stond ze naast hem bij het raam en voelde zijn lippen kort op de hare. Ze stond hem verstijfd aan te kijken en schudde haar hoofd na een minuutje om weer bij te zijn. ''Wat doe je?'' mompelde ze verbijsterd en trok haar wenkbrauw even op. Nee, het was niet erg te merken dat ze het heel erg vond. Maar waarom niet? Hij had alles voor haar verpest, haar gepijnigd en dan vond ze het fijn?