Orpg. Cynthia & Michelle.

William
Ik keek haar aan toen ze vroeg wat ik deed. 'Ik neem afscheid' zei ik met een klein glimlachje. haar lippen waren uitnodigend en ik had de aandrang om mijn lippen weer op de hare te drukken. Ik zette een stap achteruit om mezelf niet in verleiding te brengen. 'Oke, doei dan maar?' mompelde ik. Ja, het was duidelijk dat ik het niet leuk vond om afscheid te nemen van haar. Maar wat maakte het uit, er waren genoeg meisjes op de wereld.

Twijfelend stond Mia enkel alleen naar hem te kijken. De kus had schijnbaar veel met haar gedaan want ze overwoog het om te blijven. Hij was een vampier, zij was een vampier. Waarom zou ze dan nog weg gaan? Hij zou bovendien een van de weinige zijn die haar dan zou begrijpen. Langzaam schudde ze haar hoofd naar hem en zette een stap naar voren wanneer hij die naar achteren gedaan had. Zacht legde ze haar handen op zijn wangen en drukte haar lippen op de zijne. Het was zo vreemd en zó enorm fout. Maar het voelde goed. Meer dan goed.

William
Lichtelijk verbaasd trok ik mijn wenkbrauw op toen ze niet meteen uit het raam sprong. Haar handen kwamen terecht op mijn wangen en ik wachtte tot ze iets zou doen. Mijn handen sloten zich om haar middel en trokken haar tegen me aan toen ik haar lippen op de mijne voelden. Mijn lippen beantwoordden de hare en mijn ene hand legde ik in haar nek. Tja, zij hield blijkbaar ook van lange afscheids. Maar ik had niks te klagen, want ik vond het helemaal niet erg.

Mia verplaatste haar ene hand naar zijn haren en streelde daar een beetje afwezig doorheen. De concentratie lag meer bij de zoen. En het verbaasde haar eigenlijk toch wel dat hij haar echter gewoon terug zoende en niet weg duwde van zichzelf maar haar juist naar zich toe trok. Het voelde werkelijk waar fantastisch, maar ze wist dat ze niet onuitgenodigd bij hem kon blijven. Als hij zei dat ze vrij was, dan kon ze ook maar beter gaan. Tergend langzaam haalde ze haar lippen van de zijne af en keek hem aan. Zonder nog iets te zeggen sprong ze het raam uit.

William
Haar lippen waren zo zacht en heerlijk op de mijne. Ik legde mijn hand in mijn nek en drukte haar zo dichter tegen me aan. De laatste seconden die ik had voor ze zichzelf zou lostrekken moest ik optimaal gebruiken. Uiteindelijk kwam het moment dat ze zichzelf lostrok. Ik keek haar aan en zuchtte zacht. 'Wach-' begon ik, maar het was al te laat. Ze was verdwenen.

Mia was perfect op haar voeten geland en staarde wat ongelovig naar boven, naar het raam waar ze zojuist uit gesprongen was. Ze wist dat het nu kon, maar wanneer ze het dan probeerde was het vreemder. Normaal was ze plat op haar bek gegaan. Er waren relatief veel voordelen aan een vampier, maar ook veel nadelen. Toch probeerde ze de nadelen aan de kant te schuiven. Ze keek om zich heen en dacht terug aan zijn lippen en aan zijn aanrakingen.

William
Ik wachte nog een halve seconde voor ik het raam sip achter haar sloot. Dus, wat zou het worden? Terug een wereldreis? Hier kon ik alleszinds niet blijven. Ik wou haar, als er niets anders op zat, zo snel mogelijk vergeten. Ik keek even om me heen. Was er iets dat ik wou meenemen op reis? Nee, niet echt.

Op een mensen tempo liep Mia door een paar straten heen. Hoe moest ze in hemelsnaam bij haar eigen huis komen wanneer ze niet eens wist waar de weg er naartoe was. Ze was heel ergens anders dan waar hij haar mee genomen had. Zuchtend keek ze om zich heen en besloot maar om op niemand af te stappen om het te vragen. Ze had er eigenlijk helemaal geen behoefte aan om haar ouders dan te zien, evenmin haar vrienden.

William
Zittend op een van de metalen buizen van de eiffeltoren keek ik om me heen naar de mensenmassa. Ik had frankrijk altijd fascinerend gevonden, en zowiezo was ik hier grotendeels te vinden. Het was nu al vijftien jaar later en ik heb Mia al die tijd niet meer gezien. Alleen vroeger in het begin toen ze weg was, de posters met haar mensenfoto en op tv soms een nieuwsbericht. Maar nu hadden ze de hoop opgegeven, tja na vijftien jaar denken ze dat ze dood is. Wat eigenlijk ook wel een beetje waar was. Ik vroeg me af waarom ik juist nu aan haar dacht, alsof het een voorteken was.

Frankrijk. Eén van zovelen plekken waar Mia nog ooit een keer heen wilde gaan. Al heel lang had ze erom gezeurd bij haar ouders, maar die zou ze nu toch niet meer zien. Bovendien ging ze er altijd nog liever alleen heen, óf samen met haar vrienden, maar dat zat er ook niet meer in. Zuchtend stapte ze uit de taxi, die haar naar een hotel gebracht had. Ze huurde een kamer en zette daar haar spullen in. Uiteraard wou ze meteen de eiffeltoren bekijken. Zoiets had ze alleen gezien op tv. Met een zwakke glimlach liep ze erheen. De eigenaar van het hotel had haar verteld dat het niet ver weg was, en ze had tenslotte een routekaart meegenomen zodat ze niet zou verdwalen.

William
Ik had al de hele dag op de metale bruis doorgebracht en had ondertussen al in de mensenmassa twee vampiers gezien. Die zag je meteen lopen. Hun sierlijkheid, snelheid en bleek gezicht waren zo opvallend. Maar ze waren allebei onbekenden dus hield ik me rustig. Ik keek verbaasd op toen ik het blond zag dat ik nog vaag kende uit herinneringen. Een kleur blond dat ik nooit bij iemand anders had gezien. Ik keek nog eens beter en zag Mia in de verte mijn kant op lopen. Mijn mond viel open. Was dit voorbestemd? Waren we gedoemd om elkaar altijd opnieuw en opnieuw tegen te komen? Toen ik haar zag leek het zo lang geleden, alsof ik al eeuwen zonder haar had moeten overleven. Maar het waren maar vijftien jaar, dat was voor iemand zoals ik een ogenblik. 'Mia' zei ik zacht en helder. Ik wist dat ze me zou horen, ze was vampier voor iets.

Met de kaart voor haar gezicht hangend liep ze over de straat door naar de eiffeltoren. Af en toe keek ze op van wat mensen die bijna tegen haar aan liepen en wierp daar een vuile blik op. Sommige fransen waren dan ook echt niet oplettend. Dan abrupt hoorde ze een stem. Een stem die ze ergens van herkende, maar ze wist niet precies meer van wie. Mia keek de richting in van waar het geluid vandaan kwam, en zag daar William zitten. Op een metale bruis. Het was niet vreemd meer voor haar dat ze alles zo goed kon horen en zien. Het was al weer vijftien jaar later en ze raakte eraan gewend. Ook raakte ze gewend aan het idee dat haar ouders en vrienden verleden tijd waren. ''William?'' zei ze verward en klom zo snel de eiffeltoren op dat de mensen het niet eens door hadden.

William
Ik zwaaide even toen ze mijn naam uitsprak. Het voelde goed om haar mijn naam horen te zeggen. Als muziek. Ik zag hoe ze meteen op de eiffeltoren begon te klimmen. Op een katachtige, zachte manier. Ik haalde diep adem toen ze naast me kwam zitten en stak mijn hand uit naar haar. 'Alles goed?' vroeg ik met een klein stemmetje. Natuurlijk was het niet goed, ik had haar leven verpest. Maar dat wou niet zeggen dat ze er lelijker op geworden was. Nee, ze was nog altijd zo knap als de moment ze me achterliet. Niemand merkte dat er nu twee vampiers op een metalen buis van de eiffeltoren zaten. De massa bleef gewoon op de zelfde mierachtige manier verder krioelen.

Mia vouwde haar benen over elkaar heen en bekeek zijn gezicht. Nog helemaal niets veranderd. Maar in de spiegel was het haar zelf ook opgevallen dat ze niets veranderde. Zal wel aan he vampier zijnde liggen. ''Ja het gaat wel. Begin steeds meer aan alles te wennen. En met jou?'' Een klein glimlachje stond op haar lippen en ze pakte zijn hand kort vast. Ze vroeg zich echt af waarom ze hem juist hier tegen moest komen. Was het dan toeval? Of meer? Ze keek naar beneden en trok verbaasd een wenkbrauw op. Normaal had ze altijd hoogtevrees. En nu? Nu helemaal niet. Ze merkte haast niet dat ze zo hoog zat. ''Wat doe jij hier dan?'' Vroeg ze nieuwsgierig en haalde een hand door haar haar heen.

William
Toen ze haar hand in de mijne legde krulde ik mijn vingers op de hare en liet onze handen in mijn schoot rustten. 'Met mij gaat het goed.' antwoordde ik en bleef haar aankijken. Hoe had ik ooit kunnen denken dat er wel andere meisjes zouden zijn die ik wel zou kunnen tegenkomen? Oh, god. Daar was het weer. Het zielige medelijden met mezelf. Ik haatte dat echt. 'Ik? Ik kom hier gewoon eens op bezoek. Ik hou van Parijs.' zei ik als verklaring. Ik hoopte dat dat genoeg zou zijn voor haar.

Met een zwakke glimlach gingen haar ogen naar hun handen die samen in elkaar op zijn schoot lagen. ''Ook al? Dit is mijn eerste keer, maar ik vond het al geweldig op het moment dat ik aan kwam.'' zei Mia en wierp haar blik naar de lucht. Aan de ene kant was het echt fijn om een vampier te zijn. Je veranderde niet qua uiterlijk, je kon overal komen waar je wilde en je ging nooit dood. Of nouja, weinig kans. Als ze ruzie had, kon ze degene zo aan. Met een mens dan. ''Zit je ook in een hotel? Of slaap je leuk op de grond?'' grapte ze en keek hem weer aan.

William
Ik zag haar blik afdwalen naar onze handen en keek er zelf ook even naar. Wit op wit. Ik kon zien hoe ze nadacht en ik vroeg me af waaraan. Ik knikte toen ze vroeg of ik ook in een hotel zat. 'Wat denk je? Natuurlijk zit ik in een hotel.' zei ik met een klein lachje. Ik keek over alle hoge gebouwen en wees een hotel aan een paar straten verder. 'Daar logeer ik.' zei ik en keek haar aan.

Mia keek naar waar hij heen wees en knikte toen bedenkelijk. ''Dat meen je niet? Daar breng ik mijn nachten ook door.'' zei ze glimlachend en trok haar wenkbrauwen toen op bij een bedachte constatering. Misschien was het allemaal helemaal niet toevallig en wist hij dat ze hierheen kwam en dat hotel zou nemen. ''Wel heel toevallig.'' merkte ze op en schrok er wat van. Het was wat hardop gezegd, wat helemaal niet de bedoeling was.

William
Ik keek haar aan en knikte. 'Hm, inderdaad toevallig.' zei ik tegen haar en grinnikte zacht. Ik kon haar beschuldigende ondertoon horen en ik trok mijn wenkbrauw op. 'Ik ben hier al twee weken hoor.' zei ik meteen. Ze moest niet denken dat ik haar achtervolgde ofzo. Ik was niet zo afhankelijk.

''Oh. Het spijt me.'' zei Mia wat beschaamd en glimlachte daarna onbenullig. Hoe kon ze zoiets stoms ook bedenken. ''Dus je moet al wel veel gezien hebben? Wat valt er hier allemaal te doen?'' vroeg ze nieuwsgierig en gaf haar ogen weer de kost. Haar ene hand zat nog onbewust in zijn hand en haar andere hand had ze in de tussen tijd op haar been neer gelegd.

William
Ik keek haar aan en glimlachte. 'Niet erg.' Ik wiebelde vrolijk met mijn benen terwijl ik over alle gebouwen en mensen heen keek. 'Hm, veel valt er hier niet te doen. Maar Frans bloed vind ik heel lekker en Frankrijk is gewoon het beste land ter wereld.' Ik kon natuurlijk haar hand nog steeds in de mijne voelen en begon vrolijk met haar vingers te spelen. Met mijn andere hand hield ik me vast aan het ijzer.

Pas op het moment dat hij met haar vingers begon te spelen, kwam het weer in zich op dat haar hand in de zijne zat. Vlug haalde Mia 'm daarom ook weer weg, die ze vervolgens naast zich neer legde. ''Frans bloed heb ik nog niet gehad.'' Haar blik ging keer op keer over de mensen heen, die zich als kleine beestjes leken te verplaatsen. Zoiets had ze alleen gezien in een vliegtuid, waar ze toen ook nog eens doodsbang voor was...

William
Ik keek haar even verbaasd aan toen ze haar hand uit de mijne lostrok. 'frans bloed is heerlijk.' zei ik tegen haar en glimlachte. Ik ging wat makkelijker zitten want haar hand lag nu toch niet meer over de mijne. Toen ze naar de mensenmassa staarden had ik ongestoord de kans om naar haar te staren. Ze was nog steeds bloedmooi, altijd al geweest. Haar blonde haar viel mooi langs haar schouders en had een gouden kleur in de bijna-ondergaande zon.

''Wat?'' mompelde Mia na een ogenblik en keek hem daarbij vragend aan. Ze had heus wel door dat hij naar haar aan het kijken was. Ze voelde die ogen in haar gezicht branden. ''Maar,'' begon ze en draaide zich wat beter om. De slagen in haar haren vielen voor haar gezicht en geirriteerd sloeg ze enkele plukken achter haar oor. ''Dat franse bloed zal ik dan zeker eens uit proberen.'' De glimlach stond weer op haar lippen en ze wende haar blik meteen af bij het idee dat het kon gaan lijken alsof zij hém aan staarde.

William
Ik kon zien hoe ze merkte dat ik naar haar keek. Haar houding veranderde, werd onvoorzichtiger. Ik keek weer voor me uit toen ze antwoordde. Ik wou ook niet als een psychopatische staarder overkomen op haar. 'Hm, ik had gedacht dat jij zo'n vegetariër was omdat je zo walgde van de manier hoe ik bloed drink?' vroeg ik en trok mijn wenkbrauw op. Mijn glimlach werd breder toen ik zag hoe er een lift gevuld met mensen deze kant uitkwam. 'Hm, eten in een bakje.'